Eerste dagen in Hope Village
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
22 Oktober 2011 | Namibië, Windhoek
Hallo Allemaal,
Heerlijk, wakker worden met een strak heldere blauwe hemel, de vogels die enthousiast fluiten, het zonnetje in de rug en Afrikaanse muziek op de achtergrond. Zo zien de ochtenden er hier uit voor mij en Josien. Het wordt met de dag warmer. Dinsdag zaten we nog op 28 graden, nu zitten we op 35 graden. En dan zegt de lokale bevolking hier dat het nog koud is voor de tijd van het jaar. Oke.. dan kunnen we nog heel wat verwachten!
Ik zit onderhand al op 15 muggenbulten die erg jeuken, echt om gek van te worden. Ik ben gelukkig nog niet verbrand. Dus dat is nog een meevaller als je na gaat met het aantal felle zonne-uren per dag. We hebben al bezoek gehad van een flink aantal motten , 2 ratten en sprinkhanen. Aan deze laatste 2 bezoekers moeten we wel wennen. Maar uiteraard horen deze ook bij het integratie proces!
Maar laat ik overgaan op de indrukken die we op hebben gedaan in het weeshuis. Woensdag zijn we door Solo, onze taxichauffeur, naar het weeshuis gebracht. De weg ernaar toe was al erg indrukwekkend. Hoe verder we van het hostel wegreden, hoe meer de armoede te zien werd. Mensen die aan de kant van de weg voedsel en andere dingen verkopen, kinderen die naar school lopen, bedelende mensen, vrouwen die de was doen samen en natuurlijk de krottenwijken waar we niet onderuit kunnen. Toen we langs de plaatselijke begraafplaats reden zag je veel graven die niet veel meer voorstelde dan alleen een kruis van 2 stokken erbovenop. Het was een immens grote vlakte waar af en toe een dood boompje tussen stond.
Het weeshuis ligt in een onveilige buurt waar het voor Josien en mij niet veilig is om zelf rond te lopen. We hebben daarom ook afgesproken met Solo dat we binnen de hekken van het weeshuis op hem wachten.
Toen we door de hekken van het weeshuis naar binnen gingen duurde het nog geen 5 seconden of 2 kleine kindjes klommen van onderuit onze benen zo naar boven in onze armen. Ik had een jongetje in mijn armen die niet van plan was zich los te maken uit zijn greep. Ik probeerde hem neer te zetten maar als een klein aapje klemde hij stevig zijn beentjes rond mijn heupen en keek me aan met waterige oogjes. Tja.. nee loslaten zat er voorlopig niet in. Ik moest oppassen dat mijn pet en bril niet afgepakt werden en opging in een groepje kindjes. Alles wat ze pakken kunnen pakken ze en maken het kapot zeiden de mama´s van het weeshuis al meteen. Of we dus niets af wilde geven.
Tanja, een vriendelijke maar strenge dame is de `baas` van het weeshuis. We kregen van haar een rondleiding. Iedereen was op de hoogte van onze komst: "ooh your are the two dutch girls!" Ja dat zijn wij:)
In het weeshuis zitten op het moment 83 kinderen verspreid over 4 huizen. Meisjes huizen, een jongenshuis en het babyhuis. Met aan elk been en arm een kind liepen we de binnen plaats op. Het was moeilijk om elk kind aandacht te geven omdat ik toch echt maar 2 armen heb. Het was ongelofelijk warm en overal zaten vliegen. De mama's en kinderen uit het weeshuis bleken nergens last van te hebben maar ik werd er stapel gek van.
Josien en ik zullen de meeste tijd in het babyhuis zijn. Toen we binnenkwamen kwam de indringende geur van poep en plas meteen op ons af. Maar zo professioneel mogelijk zoals ons geleerd is lieten we niets blijken van deze onaangename geur. Tanja liet ons een paar kinderen zien die enorm indruk om me maakte. UB40, een kindje van ongeveer één jaar oud is door zijn moeder weggegooid in de prullenpak. Hij heeft aan zijn linkerkant geen vingertjes en geen teentjes. Daarnaast had hij bij de geboorte een gaatje in zijn hart waar hij gelukkig een paar weken gelden in Johannesburg aan geholpen is. De open hart operatie is goed gegaan en UB40 is een ongelofelijk vriendelijk en blij kind. Hij dankt de naam aan de band UB40 die een charity concert heeft gegeven in de tijd dat hij binnen werd gebracht in Hope Village.
Er zijn nog een paar kinderen die op een onmenselijk manier achter gelaten zijn door de ouders. Zo is er op het moment een baby'tje in het weeshuis die door de kerk ergens gevonden is. Dit kindje, Debbie, heeft geluk dat zij in aanmerking gekomen is voor adoptie en 2 ouders krijgt. Binnen een paar weken heeft zij als het goed is 2 ouders die met volle overgave en liefde voor haar gaan zorgen. Maar helaas zijn er genoeg kinderen die HIV positief zijn en niet in aanmerking komen voor adoptie. Er is ook een meisje die een gezwel in haar hoofd heeft en door haar moeder in de steek gelaten is na dat ze opgenomen zijn in Hope Village. De moeder van het kind was van de één op andere dag verdwenen. Als je dit alles zo hoort besef je dat dit de harde werkelijkheid en er niets anders van te maken is. Dit is Afrika, het Afrika dat ik wilde zien. Toch was het erg confronterend en erg moeilijk om te zien. Even slikken was niet genoeg. Maar om er lang over na te denken en te piekeren had ik niet. We werden verder rondgeleid door Tanja en er werd duidelijk verteld dat we niet te veel aan de kinderen mochten hechten en ook geen lievelingetjes mochten kiezen. Als we iets voor de kinderen wilde kopen moest dat in overleg met haar gaan.
Na de rondleiding gingen we terug naar het babyhuis om te helpen tijdens het middag eten. WAT EEN CHAOS! Ik dacht dat ik al veel kinderen heb gezien die vervelend waren maar wat ik toen zag was echt het toppunt. Alle kinderen renden door de kamer, pakten speelgoed van elkaar af, sloegen elkaar, schoppen, knijpen bijten en meer als de helft was aan het huilen. Ja, Annemiek, dit is toch echt wat jij wilde doen. ik moest mezelf even moed inspreken en ben zo goed mogelijk gaan helpen. Eer al de kindjes aan tafel zaten en de handjes gewast hadden waren we een half uur verder. Het waren bij elkaar een stuk of 20 kindjes. Na het eten kregen ze allemaal een stukje banaan en een schepje ijs. De tandjes werden gepoetst en ze gingen allemaal naar bed. Het bed ritueel duurde ook even aangezien het slaapzalen zijn en iedereen uit zijn bedje kruipt en bij elkaar in het bedje ging zitten. Er zaten ook een aantal acrobaten bij die op alles wat er in de slaapkamer stond klommen. Toen Josien en ik klaar waren om half 2 en alle kindjes in zijn of haar eigen bedje lag waren we bek af! Een productieve dag 1. Naast ons zijn er nog een aantal andere studenten die vrijwilligerswerk komen doen. 4 uit Duitsland, 2 uit Noorwegen en 1 uit Zwitserland.
In de taxi terug naar het hostel kon ik alles nog een nableven en besefte ik me dat dit nog wel eens lange en zware maanden konden gaan worden. Maar het was echt heel leuk om te zien dat de mama's in het weeshuis het beste met de kindjes voor hadden. De volgende dag zouden we er om 8 uur zijn en helpen in de ochtend.
Toen we terug in het hostel waren heb ik een lekkere douche genomen en alle snot en kwijl van me af gewassen. Het was donderdag en donderdag is Braai avond in het hostel. En nou hoor ik jullie allemaal denken: "Wat is Braai"? Nou Braai is eigenlijk gewoon barbecueën, maar dan Afrikaans. Op een hout vuurtje met elkaar je eigen vlees klaar maken. Super gezellig. We hebben steak op, springbok, lamsvlees en een lekker salade. Het voordeel aan de braai is dat we niet hoeven af te wassen, erg fijn!
Na gezellig gegeten te hebben met onze eerste reisvriend Jan, die we hebben leren kennen hier in het hostel, zijn we met Bryon, iemand van de lokale bevolking hier een rondje gaan rijden in Windhoek. Hij heeft ons Windhoek laten zien vanaf een berg. Het was echt prachtig, overal die lichtjes!
De volgende ochtend zijn we weer met de taxi naar het weeshuis gebracht en begonnen we vol moed aan dag 2! Bij binnenkomst was het weer wennen aan al die kinderen die je vastklampen aan je benen en opgetild willen worden. Ze maken ruzie om je en slaan elkaar zowat de hersens in. Josien en ik moesten de kindjes gewoon bezig houden. Iets makkelijker gezegd dan gedaan aangezien ze een concentratie gehalte hebben van niks en ze nog niet echt willen luisteren naar ons. Ik voelde me net een scheidsrechter en merkte dat het niet echt hielp of ik nou nee zei of niets deed. Tanja kwam aan mij vragen of ik met 2 meisjes van 16 naar de plaatselijke kliniek in de stad wilde gaan omdat ze keelpijn hadden. Ik vond dit geen probleem en samen met een jonge vrijwilligster zijn we met z'n 4en de taxi ingestapt en werden we naar de kliniek gebracht. Toen we daar aankwamen had ik al lang door dat niet niet een kliniek is die wij in Nederland kennen. De wacht rij was ongeveer 7 uur. Nee, nee, nee dat gingen we niet doen aangezien ik mijn water weggegeven had aan de meisjes en ik gaan eten bij me had. Dus wij het met overige geld dat we hadden in de taxi naar een volgende kliniek. Ook daar zouden we nog zo'n 6 uur moeten wachten. Nee, dat zag ik dus echt niet zitten. Dan kan dat wel gewoon zijn in Afrika maar ik zou het niet volhouden en we zouden aan het eind van de dag weg gestuurd worden aangezien de klinieken om 17.00 stipt sluiten. Gelukkig had ik zelf nog wat geld bij en daarmee zijn we met de taxi terug naar het weeshuis gegaan. Mijn fles water was ik kwijt aangezien het meisje gelijk verdween in haar kamer bij thuiskomst.
Ik probeerde mezelf weer even moed in te praten want ik was ontzettend moe van de indrukken en de warmte van die dag. Ik had geen water meer en ik kan geen water uit de kraan drinken, er zit zoveel chloor in dat ik me spontaan een zwembad voel. Josien was ondertussen met 2 andere zieke kindjes en een mama naar het plaatselijke ziekenhuis en die verwachte ik voor 2 uur nog niet terug. Wachten zonder eten en drinken moest ik dus. Ik heb weer geholpen met het etensritueel en het naar bed brengen. Op nieuw een strijd die ik niet won en dus heb ik me er maar bij neergelegd en ben de vloer in de huiskamer maar gaan aanvegen. Debbie, het baby'tje werd daarna binnen gebracht want die as die dag mee geweest met het adoptie bureau voor het aanvragen van een paspoort. Geef maar aan mij, daar wil ik wel even mee kroelen. Dat had ik wel even nodig na zo'n dag. Zo mooi en fijn kindje, echt heel leuk. Jammer dat het al geadopteerd is:)
Josien arriveerde om kwart over 2, zij had ook nog niets gegeten en gedronken en we zijn snel naar huis gegaan er voor gezorgd dat we nog niet verder uitdroogde! Maandag zouden we weer terug komen.
We hebben samen wat boodschappen gedaan is, wat een super dom besluit was achteraf. Het was namelijk vrijdagmiddag 5 uur en heel Windhoek was in de supermarkt. Het krioelde van de mensen. We hebben dus alleen maar gekocht wat we direct nodig zouden hebben en vandaag doen we wel wat meer boodschappen.
's Avonds heb ik mijn verhaal kunnen doen via skype met papa, mama en Jerome en daarna zijn we de stad ingegaan. Michael, een Amerikaan die lesgeeft aan een Duitse klas is met zijn klas voor 5 weken hier in windhoek. Hij ging met ons mee en Byron. We hebben kennis gemaakt met de DJ's die draaide in de club en hebben met de lokale bevolking gesproken. Met de Zuid Afrikanen kunnen we Nederlands spreken, aangezien dat het de zelfde woorden zijn maar soms in een andere volgorde. Het was erg gezellig en leuk om er zo even uit te zijn. We hebben weer wat nieuwe mensen ontmoet en lekker kunnen dansen om de lokale hitjes. Het was net fitnessen, want wat kunnen de Afrikanen dansen zeg en op een tempo waar je u tegen zegt, jeetje!
Er is nu bijna een week voorbij en het is geweldig om alles zo mee te maken. Elke dag is weer een nieuwe uitdaging en ik ben iedere keer benieuwd wat me die dag te wachten staat. In het hostel is het erg gezellig, iedere dag zij er weer nieuwe mensen en iedereen is echt enorm aardig. Het is een geweldig wereldje zo! Gelukkig blijf ik nog even in dit wereldje en zal ik nog veel meer nieuwe dingen gaan ontdekken.
Ik denk dat ik nu maar eens een duik ga nemen in het zwembad, kunnen jullie mijn nieuwe verslag lezen.
Een fijn weekend en tot snel weer!
Dikke kus, liefs
Annemiek
Heerlijk, wakker worden met een strak heldere blauwe hemel, de vogels die enthousiast fluiten, het zonnetje in de rug en Afrikaanse muziek op de achtergrond. Zo zien de ochtenden er hier uit voor mij en Josien. Het wordt met de dag warmer. Dinsdag zaten we nog op 28 graden, nu zitten we op 35 graden. En dan zegt de lokale bevolking hier dat het nog koud is voor de tijd van het jaar. Oke.. dan kunnen we nog heel wat verwachten!
Ik zit onderhand al op 15 muggenbulten die erg jeuken, echt om gek van te worden. Ik ben gelukkig nog niet verbrand. Dus dat is nog een meevaller als je na gaat met het aantal felle zonne-uren per dag. We hebben al bezoek gehad van een flink aantal motten , 2 ratten en sprinkhanen. Aan deze laatste 2 bezoekers moeten we wel wennen. Maar uiteraard horen deze ook bij het integratie proces!
Maar laat ik overgaan op de indrukken die we op hebben gedaan in het weeshuis. Woensdag zijn we door Solo, onze taxichauffeur, naar het weeshuis gebracht. De weg ernaar toe was al erg indrukwekkend. Hoe verder we van het hostel wegreden, hoe meer de armoede te zien werd. Mensen die aan de kant van de weg voedsel en andere dingen verkopen, kinderen die naar school lopen, bedelende mensen, vrouwen die de was doen samen en natuurlijk de krottenwijken waar we niet onderuit kunnen. Toen we langs de plaatselijke begraafplaats reden zag je veel graven die niet veel meer voorstelde dan alleen een kruis van 2 stokken erbovenop. Het was een immens grote vlakte waar af en toe een dood boompje tussen stond.
Het weeshuis ligt in een onveilige buurt waar het voor Josien en mij niet veilig is om zelf rond te lopen. We hebben daarom ook afgesproken met Solo dat we binnen de hekken van het weeshuis op hem wachten.
Toen we door de hekken van het weeshuis naar binnen gingen duurde het nog geen 5 seconden of 2 kleine kindjes klommen van onderuit onze benen zo naar boven in onze armen. Ik had een jongetje in mijn armen die niet van plan was zich los te maken uit zijn greep. Ik probeerde hem neer te zetten maar als een klein aapje klemde hij stevig zijn beentjes rond mijn heupen en keek me aan met waterige oogjes. Tja.. nee loslaten zat er voorlopig niet in. Ik moest oppassen dat mijn pet en bril niet afgepakt werden en opging in een groepje kindjes. Alles wat ze pakken kunnen pakken ze en maken het kapot zeiden de mama´s van het weeshuis al meteen. Of we dus niets af wilde geven.
Tanja, een vriendelijke maar strenge dame is de `baas` van het weeshuis. We kregen van haar een rondleiding. Iedereen was op de hoogte van onze komst: "ooh your are the two dutch girls!" Ja dat zijn wij:)
In het weeshuis zitten op het moment 83 kinderen verspreid over 4 huizen. Meisjes huizen, een jongenshuis en het babyhuis. Met aan elk been en arm een kind liepen we de binnen plaats op. Het was moeilijk om elk kind aandacht te geven omdat ik toch echt maar 2 armen heb. Het was ongelofelijk warm en overal zaten vliegen. De mama's en kinderen uit het weeshuis bleken nergens last van te hebben maar ik werd er stapel gek van.
Josien en ik zullen de meeste tijd in het babyhuis zijn. Toen we binnenkwamen kwam de indringende geur van poep en plas meteen op ons af. Maar zo professioneel mogelijk zoals ons geleerd is lieten we niets blijken van deze onaangename geur. Tanja liet ons een paar kinderen zien die enorm indruk om me maakte. UB40, een kindje van ongeveer één jaar oud is door zijn moeder weggegooid in de prullenpak. Hij heeft aan zijn linkerkant geen vingertjes en geen teentjes. Daarnaast had hij bij de geboorte een gaatje in zijn hart waar hij gelukkig een paar weken gelden in Johannesburg aan geholpen is. De open hart operatie is goed gegaan en UB40 is een ongelofelijk vriendelijk en blij kind. Hij dankt de naam aan de band UB40 die een charity concert heeft gegeven in de tijd dat hij binnen werd gebracht in Hope Village.
Er zijn nog een paar kinderen die op een onmenselijk manier achter gelaten zijn door de ouders. Zo is er op het moment een baby'tje in het weeshuis die door de kerk ergens gevonden is. Dit kindje, Debbie, heeft geluk dat zij in aanmerking gekomen is voor adoptie en 2 ouders krijgt. Binnen een paar weken heeft zij als het goed is 2 ouders die met volle overgave en liefde voor haar gaan zorgen. Maar helaas zijn er genoeg kinderen die HIV positief zijn en niet in aanmerking komen voor adoptie. Er is ook een meisje die een gezwel in haar hoofd heeft en door haar moeder in de steek gelaten is na dat ze opgenomen zijn in Hope Village. De moeder van het kind was van de één op andere dag verdwenen. Als je dit alles zo hoort besef je dat dit de harde werkelijkheid en er niets anders van te maken is. Dit is Afrika, het Afrika dat ik wilde zien. Toch was het erg confronterend en erg moeilijk om te zien. Even slikken was niet genoeg. Maar om er lang over na te denken en te piekeren had ik niet. We werden verder rondgeleid door Tanja en er werd duidelijk verteld dat we niet te veel aan de kinderen mochten hechten en ook geen lievelingetjes mochten kiezen. Als we iets voor de kinderen wilde kopen moest dat in overleg met haar gaan.
Na de rondleiding gingen we terug naar het babyhuis om te helpen tijdens het middag eten. WAT EEN CHAOS! Ik dacht dat ik al veel kinderen heb gezien die vervelend waren maar wat ik toen zag was echt het toppunt. Alle kinderen renden door de kamer, pakten speelgoed van elkaar af, sloegen elkaar, schoppen, knijpen bijten en meer als de helft was aan het huilen. Ja, Annemiek, dit is toch echt wat jij wilde doen. ik moest mezelf even moed inspreken en ben zo goed mogelijk gaan helpen. Eer al de kindjes aan tafel zaten en de handjes gewast hadden waren we een half uur verder. Het waren bij elkaar een stuk of 20 kindjes. Na het eten kregen ze allemaal een stukje banaan en een schepje ijs. De tandjes werden gepoetst en ze gingen allemaal naar bed. Het bed ritueel duurde ook even aangezien het slaapzalen zijn en iedereen uit zijn bedje kruipt en bij elkaar in het bedje ging zitten. Er zaten ook een aantal acrobaten bij die op alles wat er in de slaapkamer stond klommen. Toen Josien en ik klaar waren om half 2 en alle kindjes in zijn of haar eigen bedje lag waren we bek af! Een productieve dag 1. Naast ons zijn er nog een aantal andere studenten die vrijwilligerswerk komen doen. 4 uit Duitsland, 2 uit Noorwegen en 1 uit Zwitserland.
In de taxi terug naar het hostel kon ik alles nog een nableven en besefte ik me dat dit nog wel eens lange en zware maanden konden gaan worden. Maar het was echt heel leuk om te zien dat de mama's in het weeshuis het beste met de kindjes voor hadden. De volgende dag zouden we er om 8 uur zijn en helpen in de ochtend.
Toen we terug in het hostel waren heb ik een lekkere douche genomen en alle snot en kwijl van me af gewassen. Het was donderdag en donderdag is Braai avond in het hostel. En nou hoor ik jullie allemaal denken: "Wat is Braai"? Nou Braai is eigenlijk gewoon barbecueën, maar dan Afrikaans. Op een hout vuurtje met elkaar je eigen vlees klaar maken. Super gezellig. We hebben steak op, springbok, lamsvlees en een lekker salade. Het voordeel aan de braai is dat we niet hoeven af te wassen, erg fijn!
Na gezellig gegeten te hebben met onze eerste reisvriend Jan, die we hebben leren kennen hier in het hostel, zijn we met Bryon, iemand van de lokale bevolking hier een rondje gaan rijden in Windhoek. Hij heeft ons Windhoek laten zien vanaf een berg. Het was echt prachtig, overal die lichtjes!
De volgende ochtend zijn we weer met de taxi naar het weeshuis gebracht en begonnen we vol moed aan dag 2! Bij binnenkomst was het weer wennen aan al die kinderen die je vastklampen aan je benen en opgetild willen worden. Ze maken ruzie om je en slaan elkaar zowat de hersens in. Josien en ik moesten de kindjes gewoon bezig houden. Iets makkelijker gezegd dan gedaan aangezien ze een concentratie gehalte hebben van niks en ze nog niet echt willen luisteren naar ons. Ik voelde me net een scheidsrechter en merkte dat het niet echt hielp of ik nou nee zei of niets deed. Tanja kwam aan mij vragen of ik met 2 meisjes van 16 naar de plaatselijke kliniek in de stad wilde gaan omdat ze keelpijn hadden. Ik vond dit geen probleem en samen met een jonge vrijwilligster zijn we met z'n 4en de taxi ingestapt en werden we naar de kliniek gebracht. Toen we daar aankwamen had ik al lang door dat niet niet een kliniek is die wij in Nederland kennen. De wacht rij was ongeveer 7 uur. Nee, nee, nee dat gingen we niet doen aangezien ik mijn water weggegeven had aan de meisjes en ik gaan eten bij me had. Dus wij het met overige geld dat we hadden in de taxi naar een volgende kliniek. Ook daar zouden we nog zo'n 6 uur moeten wachten. Nee, dat zag ik dus echt niet zitten. Dan kan dat wel gewoon zijn in Afrika maar ik zou het niet volhouden en we zouden aan het eind van de dag weg gestuurd worden aangezien de klinieken om 17.00 stipt sluiten. Gelukkig had ik zelf nog wat geld bij en daarmee zijn we met de taxi terug naar het weeshuis gegaan. Mijn fles water was ik kwijt aangezien het meisje gelijk verdween in haar kamer bij thuiskomst.
Ik probeerde mezelf weer even moed in te praten want ik was ontzettend moe van de indrukken en de warmte van die dag. Ik had geen water meer en ik kan geen water uit de kraan drinken, er zit zoveel chloor in dat ik me spontaan een zwembad voel. Josien was ondertussen met 2 andere zieke kindjes en een mama naar het plaatselijke ziekenhuis en die verwachte ik voor 2 uur nog niet terug. Wachten zonder eten en drinken moest ik dus. Ik heb weer geholpen met het etensritueel en het naar bed brengen. Op nieuw een strijd die ik niet won en dus heb ik me er maar bij neergelegd en ben de vloer in de huiskamer maar gaan aanvegen. Debbie, het baby'tje werd daarna binnen gebracht want die as die dag mee geweest met het adoptie bureau voor het aanvragen van een paspoort. Geef maar aan mij, daar wil ik wel even mee kroelen. Dat had ik wel even nodig na zo'n dag. Zo mooi en fijn kindje, echt heel leuk. Jammer dat het al geadopteerd is:)
Josien arriveerde om kwart over 2, zij had ook nog niets gegeten en gedronken en we zijn snel naar huis gegaan er voor gezorgd dat we nog niet verder uitdroogde! Maandag zouden we weer terug komen.
We hebben samen wat boodschappen gedaan is, wat een super dom besluit was achteraf. Het was namelijk vrijdagmiddag 5 uur en heel Windhoek was in de supermarkt. Het krioelde van de mensen. We hebben dus alleen maar gekocht wat we direct nodig zouden hebben en vandaag doen we wel wat meer boodschappen.
's Avonds heb ik mijn verhaal kunnen doen via skype met papa, mama en Jerome en daarna zijn we de stad ingegaan. Michael, een Amerikaan die lesgeeft aan een Duitse klas is met zijn klas voor 5 weken hier in windhoek. Hij ging met ons mee en Byron. We hebben kennis gemaakt met de DJ's die draaide in de club en hebben met de lokale bevolking gesproken. Met de Zuid Afrikanen kunnen we Nederlands spreken, aangezien dat het de zelfde woorden zijn maar soms in een andere volgorde. Het was erg gezellig en leuk om er zo even uit te zijn. We hebben weer wat nieuwe mensen ontmoet en lekker kunnen dansen om de lokale hitjes. Het was net fitnessen, want wat kunnen de Afrikanen dansen zeg en op een tempo waar je u tegen zegt, jeetje!
Er is nu bijna een week voorbij en het is geweldig om alles zo mee te maken. Elke dag is weer een nieuwe uitdaging en ik ben iedere keer benieuwd wat me die dag te wachten staat. In het hostel is het erg gezellig, iedere dag zij er weer nieuwe mensen en iedereen is echt enorm aardig. Het is een geweldig wereldje zo! Gelukkig blijf ik nog even in dit wereldje en zal ik nog veel meer nieuwe dingen gaan ontdekken.
Ik denk dat ik nu maar eens een duik ga nemen in het zwembad, kunnen jullie mijn nieuwe verslag lezen.
Een fijn weekend en tot snel weer!
Dikke kus, liefs
Annemiek
-
22 Oktober 2011 - 12:26
Laury En Sjoerd:
Heej lieve Miek,
Dat klinkt allemaal erg heftig, maar super interessant en dat ze nog niet naar je luisteren is logisch maar dat komt vast nog wel!!!
Over een tijdje zit jij gewoon commando pinkelen te doen met de kids (of Annemiek says....haha)
Ik lees met veel plezier je berichtjes en ben benieuwd naar je volgende bericht....oh ja en skype installeren moet ik nog doen....komt goed....
KUS KUS Laury -
22 Oktober 2011 - 14:25
Oma:
Lieve Annemiek
Geweldig dat je dit werk mag doen
het is jouw wel toe vertrouwd om met kinderen en babys om te gaan
ik lees met veel plezier jouw reisverslag
liefs Oma -
22 Oktober 2011 - 17:12
Wietske:
Hey Annemiek,
Wat een geweldig mooi en emotioneel verhaal. Kreeg tranen in mn ogen bij het lezen van de verhalen over de kindjes...
En het feit dat je dan zelf gelijk moet ondervinden om een tijdje geen eten en drinken te hebben.
Vind het nog steeds super dat jij daar bent om te helpen waar kan, ga zo door!
X Wiets -
22 Oktober 2011 - 17:13
Nynke:
wat een leuke foto's! De kindjes zien er wel lief uit! :)
Is dat die Michael op de foto bij de braai?
Geniet nog van een rustige dag morgen en dan maandag weer vol goede moed aan de slag. Het zal misschien even duren, maar sommige dingen wennen vanzelf.
liefs je zus -
22 Oktober 2011 - 17:50
Laura:
Hey!
Haha wat cool dat oma ook jouw verslagen kan lezen! Van de mensen die ik hier in ENschede weleens tegenkom die in Afrika zijn geweest is dat Braaien een heuze verslaving die je kan ontwikkelen! Ik heb je verhaal met plezier gelezen, tot de volgende ;)
x Laura -
22 Oktober 2011 - 20:17
THOMASHUIS:
Hoi Annemiek
fijn en leuk om weer iets van je te lezen.Wederom voor gelezen aan de bewoners die er zijn.
Edward vind de foto heel lief. hij hoopt dat je veel plezier hebt en dat hij het heel leuk vind dat je dit werk
doet. John zegt dat alles goed gaat en wenst je nog veel succes. Anita hoopt dat het verder goed is met je. Ze vinden het weer bij jou erg warm.
Vandaag paardrijwedstrijd gehad op de manege en dat was erg gezellig. Alle ouders waren er om te kijken dus dat was ook wel leuk.Je hebt vanuit hier de groeten en een dikke knuffel van Anita, John Edward, Niels, Marlou, Marit, Luc en Margreet. -
22 Oktober 2011 - 22:21
Claudia:
smeagle,
zooo leuk !!!!!
waaa en die foto's ook! :D
en wat gaat de tijd snel zeg.. je zit er alweer een week!
GENIET!
xx
-
23 Oktober 2011 - 09:17
Tessie:
Annemiek!
Klinkt allemaal heel leuk, ben stiekem wel een beetje jaloers hoor ;)
Heel veel succes verder en ik blijf je volgen hoor.
Groetjes -
23 Oktober 2011 - 14:08
Raphaelle:
Superleuk die foto"s! haha Echt leuk om je verhaaltjes iedere keer te lezen schat! Ik hoop dat je het lekker naar je zin hebt daar:) Wij missen je nu al hoor! Dikke kus! -
23 Oktober 2011 - 18:12
Piet Dirven Ulicoten:
ademloos heb ik het gelezen.
je kunt zo schrijfster worden.
Hopelijk houd je je staande daar.
JKullie Pa , Ma en Jerome zijn gisteren avond hier geweest en hebben we een tijdje geskypt met stefan.
Vandaag was de allerlaatste dag dat we afscheid konden nemen van de basisschool hier. hij wordt afgebroeken en er wordt een nieuwe multifunctionele accomodatie gebouwd. (school, gymzaal, buitenschoolse opvang en dorpshuis)
nou houd je taai en we zien uit naar je volgende verslag. Oma vindt het ook geweldig dat je deze reisverslagen maakt
vr gr
Piet -
23 Oktober 2011 - 20:45
Karin :
hoi annemiek,
wat leuk om je zo te kunnen volgen, wat een leuke verhalen schrijf je.
jullie verdienen heel veel respect, hoor. om zo maar naar een heel vreemd land te gaan om daar te helpen. heel veel succes verder
groetjes xxx karin -
24 Oktober 2011 - 10:42
Sanne:
Je schrijft leuk! Echt leuk om te lezen!
Klinkt wel erg heftig allemaal. Goed om te lezen dat je het naar je zin hebt. Veel plezier nog! x -
24 Oktober 2011 - 19:45
Mariëtte:
Hé Annemiek! Wat een boeiend verslag! Volgens mij ga je met een hoop mooie, indrukwekkende en leerzame verhalen uiteindelijk weer terugkomen naar Nederland! Heel veel succes daar en lekker genieten!
groetjes Mariëtte -
25 Oktober 2011 - 14:56
Daisy:
Geweldige fotos!! Geweldig verhaal, je bent een schrijftalent!!
Goed te horen dat het je bevalt daar....had eigenlijk ook niks anders verwacht :)
Geniet!!!
En ik wacht alweer op je volgende verhaal!
Kus -
26 Oktober 2011 - 19:18
Jantina:
Hee Annemiek!
Ook heel leuk om wat van jullie te lezen en hoe te weten hoe het jullie bevalt!
En die foto´s ook..ahhh super lief!
We houden elkaar op de hoogte! Geniet ervan daar!
XX -
26 Oktober 2011 - 21:15
Marga Goos:
Annemiek wat zijn ze mooi die bruine babies, ik smelt helemaal zoals die kleine tegen je aan ligt. Wat wil je nog meer.
Succes met wat er allemaal op je af komt, voor zoiets kan je 11/11/11 wel laten schieten.
liefs Marga
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
