Ndapandula
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
04 December 2011 | Namibië, Windhoek
Helaas begin ik deze keer met een minder leuke intro van mijn verslag. Donderdag hebben Josien en ik een hele leuke dag gehad met de kinderen van Hope Village. De hele dag hebben we genoten van het feest wat Orange Baby´s heeft georganiseerd omdat het Wereld Aids Day was. Bij thuiskomst in de Box opende Josien een mailtje van school. Ab Bobbink, de leraar die ons begeleid tijdens deze minor en ons project is donderdagmiddag plotseling overleden. Dit was voor Josien en mij erg schrikken en we konden het bijna niet bevatten. Onze dag kreeg ineens een andere kleur.. Woensdagmiddag hebben we nog mail contact gehad met Ab, hij vond het erg leuk om weer iets van ons te horen en keurde van alles goed met betrekking tot ons project.
Hij is degene geweest die het goed keurde dat we op reis gingen, dat Josien en ik samen naar Namibië afreisden en heeft ons plan van voorbereiding goed gekeurd.
Bij deze wil ik dus even stilstaan bij het overlijden van Ab Bobbink.
Maar zoals ook thuis, gaat alles hier in Windhoek gewoon door. Dat neemt niet weg dat we er steeds aan moeten denken en dat we het nog steeds een vreemde gedachten vinden dat als wij terug komen in Breda, Ab geen leraar meer is op Avans Hogeschool.
Deze week en vorige week hebben we zeker niet stil gezeten. Dinsdag zijn we terug gekomen van safari. De woensdag hebben we de tornado in onze kamer even tot bedaren gebracht en proberen alles weer even netjes op te ruimen. We zijn langs Vicky in Katutura geweest omdat ze tijdens onze afwezigheid van een trapje af is gevallen met als gevolg, 2 gekneusde voeten. Na ons ziekenbezoek hebben we de boodschappen gedaan en zijn we lekker optijd naar bed gegaan. Donderdag kon ik eindelijk weer naar het weeshuis. Ik heb de kindjes wel gemist tijdens de safari. Het was dus enorm genieten toen ze bij de poort stonden en lachend ons aan het opwachten waren. Heerlijk dat gevoel, dat gaat nooit vervelen! Er waren zelfs een paar kinderen bij die vroegen hoe het was en wilde weten welke wilde dieren we allemaal hebben gezien. Na de hele ochtend gekroeld en gespeeld te hebben met de kinderen ging ik met een voldaan en erg gelukkig gevoel weer naar huis.
Later die dag kreeg ik een sms van Veenda, de secretaresse van Hope Village, of ik de volgende dag niet naar Hope Village wilde komen maar naar het ziekenhuis. Martin lag in het ziekenhuis met dehydratie. Het liefst was ik die avond meteen al gegaan maar met de gedachte dat er nu toch al iemand bij hem was ben ik de volgende naar het ziekenhuis gegaan.
Mama Julia was erg blij toen ik de volgende ochtend haar kwam aflossen. Zij zat al vanaf de vorige ochtend naast het bedje van Martin. Het was heel simpel, hier liggen de luiers, daar staat water en melk, daar zijn de zusters voor vragen en Annemiek, het gaat jou wel lukken, dag Annemiek. En weg was ze, voordat ik nog maar gedag terug had kunnen zeggen. Het was een iets moeilijkere situaties dan ik had gedacht want water en melk geven ging niet zonder weerstand. Als ik Martin terug in zijn bedje wilde leggen begon hij te huilen, als ik rond liep huilde hij, als ik zat huilde hij.. Na 34 pogingen tot bedaren en 2 keer zijn luier te hebben verschoond vol met diarree was het me gelukt, Martin had wat gedronken en was in slaap gevallen. Nu had ik even tijd voor Precious. Ja, dat klopt, zij ligt nog steeds in het ziekenhuis. Het is nu bekend dat ze Tuberculose heeft. Het is nu nog wachten op de Aids test.Ze was er niet veel beter op geworden, nog steeds veel diarree, overgeven en het drinken ging ook niet van harte. Het enige positieve was dat ze geen koorts meer had. Ik heb Precious verwend met kusjes en knuffels en daarna kwam de volgende vrijwilliger mij aflossen. Ik moest namelijk gaan werken als secretaresse bij ons in het hostel. Ik had mezelf voorgenomen om maandag bij Precious terug te komen.
Eenmaal in het hostel aangekomen was iedereen van het personeel is opper beste stemming, vandaag was de stafparty! En dat houdt in van 13.00 uur tot 17.00 uur drinken op de kosten van de baas. In Nederland zou daar een hele andere betekenis aan hangen, meer zoiets van gezellig het jaar doornemen met collega's maar we zijn in Afrika. Josien werd gedoopt tot barvrouw en ik mocht achter de receptie plaatsnemen. Na een korte (erg korte, snelle en onduidelijke) uitleg over het systeem van inchecken van de gasten was ik er klaar voor. Laat die gasten maar komen. Gelukkig waren dat er maar 2 dus ik hoefde niet veel na te denken. Ik kreeg tussendoor wat eten en drinken en voor ik het wist was het al voorbij.
Ik heb daarna nog even kunnen genieten van de stafparty. We hebben nog wat gezwommen en lol gemaakt met het personeel, een erg geslaagde dag.
Die middag heb ik nog een groep jongens uit Zuid Afrika ontmoet waar ik nog een erg leuke avond mee heb gehad. Na een gezellige braai, wat drankspelletjes en een duik in het zwembad ben ik lekker gaan slapen.
Maandag zijn we in de middag naar Hope Village gegaan. Maar daarvoor ben ik nog even langs Precious geweest. De zusters die eerst duidelijk lieten merken dat ze niet fan van me waren, werden steeds milder. Kom je nu alweer voor Precious, en heb je dat rompertje zelf voor haar gekocht? Ik begin steeds meer in de smaak te vallen.
Bij alle zieke kinderen zit een moeder aan het bed, alleen is dit niet het geval bij Precious. Haar moeder is mentaal niet helemaal in orde en zit in beetje in de knoop met der zelf. Daarbij komt ook nog dat ze Tuberculose heeft en niet op de afdeling mag komen waar Precious ligt omdat ze anders alle ander kinderen besmet. Door de andere moeders werd ik dus gedoopt tot de nieuwe moeder van Precious. Na een aantal wanhopige pogingen uitleggen dat ik bij Hope Village werkte waar Precious verblijft en ik geen moeder ben, heb ik me bij het moeder zijn maar neergelegd. Precious vond het geweldig dat ik erg was, heb der verschoond en haar aan het lachen kunnen maken, erg leuk. Na afscheid te hebben genomen van de afdeling en de zusters liep ik naar de taxi plaats onder aan bij het ziekenhuis. Daar heeft het me zeker nog een half uur gekost om een taxi te vinden die me terug wilde brengen naar de stad. Het was te ver en ik was in m'n eentje, dus dat was niet snel genoeg geld verdienen. Na me even flink kwaad gemaakt te hebben in het Nederlands was er dan toch 1 taxi chauffeur die met me te doen had. Eevn omschakelen van humeur: dankie meneer op mijn aller vrolijkst!
Die middag hebben we met de kinderen gespeeld in Hope Village. Ze hadden allemaal een handsok gekregen in allerlei verschillende vormen van dieren. Ik heb 20 keer de leeuw na moeten doen, 34 de muis, 23 de krokodil en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is zo leuk om ze zien te genieten van zoiets simpels. We zijn wat eerder weggegaan die middag omdat het ineens heel hard begin te regenen. De hemel ging open en het kwam met bakken naar beneden. Het regenseizoen is begonnen, klaar voor de start: AF! Jeetje, wat een water zeg. Hollen naar de taxi plaats en hopen dat ze je mee willen nemen. Tegelijkertijd stapte er een stereotype Afrikaanse vrouw, genaamd Clara, bij ons in de taxi en in het Afrikaans hebben we gezellig wat gekletst over het weer, jaja ook hier doen ze dat als je niet weet waar je over moet praten. Voor ik het wist had ze haar telefoon nummer in mijn tas gestopt en smeet ze de taxi deur achter zich dicht!
Dinsdag ochtend kwamen we aan in het weeshuis en hebben we geholpen met de kinderen verder aan te kleden, snoetjes poetsen en het verschoonhok diarree vrij gemaakt. Ongelofelijk, elk kind heeft diarree, sorry voor de details maar kan het niet verbloemen. De luiers zijn steeds op en er zijn ook geen gewone doekjes om de billen mee schoon te maken. Ik moet dus steeds met een doekje de billen af doen en dat doekje met diarree uitspoelen onder de kraan om die vervolgens weer aan de muur te hangen. Het verbaasd me dat ik nog niet veel meer diarree heb gehad, wat een systeem zeg! Geen wonder dat er 2 kinderen in het ziekenhuis liggen met uitdroging. Martin is nu weer in Hope Village terug maar Precious ligt na 4 weken nog steeds in het ziekenhuis. Josien en ik gaan dus als extra opdracht een gezondheidsvoorlichting maken over dehydratie. Het is een groot probleem in Hope Village en met de juiste informatie en middelen kunnen we voorkomen dat er meerdere kinderen in het ziekenhuis worden opgenomen.
Met deze nieuwe ideeën en energie zijn we woensdag actief aan de slag gedaan. We zijn al een heel eind gekomen. Het was ongelofelijk warm, gelukkig regende het die dag niet dus hebben we onszelf een het einde van de schooldag getrakteerd op een koele duik in het zwembad. Je moet jezelf op tijd belonen hè!:)
Dinsdag avond zijn we naar een Christmas Party van een pré school geweest. De vrouw van de Barman Greg is lerares en die heeft ons uitgenodigd om te komen. Het was een erg leuke avond, er werden volop kerst liedjes gezongen door schattige kindjes in mooie witte jurkjes en zwarte pakjes. Daarnaast mochten de kinderen één voor één een kerst gedachte voordragen die werd beantwoord met geklap en gejoel door het publiek. Ouders waren zo trots dat ze kinderen zomaar van het podium af plukte om ze te zoenen. Josien en ik zit zitten nu dus al helemaal in de kerst sfeer.
Donderdag was het World Aids Day met als slogan " Getting to Zero". Orange Babies is de hoofdsponsor van Hope Village. Voor alle kinderen in het weeshuis was er een feest georganiseerd op een groot grasveld. Josien en ik zijn er met een aantal kinderen achterop gekomen. Er stonden springkussens en trampolines. De kinderen konden buikschuiven en non stop lekkere dingen eten en drinken, één groot feest dus. Het was een erg leuke dag, we hebben met z'n allen genoten van alle kinderen, het plezier dat ze maakte, de lachen op de gezichten van de kinderen en het mooie weer. Gelukkig regende het die dag niet. Later die middag reden we terug met de bus vol geladen met zeker 35 mensen. Ik had 3 slapende kinderen ergens op mijn schoot en er werd volop gezongen en gelachen. Terug in Hope Village kwam er hoog bezoek van één of andere minister en werden er allerlei belangrijke dingen gezegd over World Aids Day. Namens de minister werden we welkom geheten in Namibië en was hij erg blij dat wij vrijwilligers werk kwamen doen in Hope Village.
Van de week heb ik een aardige jonge man uit Namibië ontmoet. Gelukkig was het geen opdringerige man die met me wilde trouwen of op date wilde, maar een gefatsoeneerde man die alleen een goed gesprek wilde. Zijn naam is Heini Hafeni en heeft hard moeten werken om nu zijn eigen tour safri bedrijf te hebben. We hebben wat gepraat over Micheal Jackson, de liefde, de toestand in Namibië, vrijwilligerswerk en ga zo maar even door. Heini vroeg of ik al een Namibische naam had. Nee die had ik nog niet. Heini vond dat natuurlijk niet kunnen na 6 weken in Namibië te zijn dus ik moest en zou meer over mezelf moeten vertellen. Uiteindelijk is het Ndapandula geworden. In de brede zin van het woord betekend het: I'm greatful, thankful. I'm gifted". Zo die kan ik even in mijn zak steken, altijd leuk als mensen dat over je zeggen!:) En ik ben weer een bijnaam rijker.
Iets wat niet went en zeker ook nooit gaat wennen is alles wat met geld te maken heeft en schooien in dit land. Bij het naar buiten gaan van een supermarkt vragen ze grofweg of ze je boodschappen mogen hebben, er wordt om taxi geld gevraagd en kinderen willen sigaretten van Josien hebben. Zelfs in het hostel aan de bar zeurt het personeel over geld zorgen en probeert wat geld bij je los te krijgen. Nee zeggen helpt niet dus het is vaak hard doorlopen, je stem verheffen of dreigen de politie er bij te halen. Zaterdag gingen Josien en ik even pinnen. Ik was al klaar en stond achter Josien. Komt er een man onze kant op die naast Josien gaat staan en naar de cijfers begint te wijzen en over een nationale kaart begint. Het voelde al meteen niet goed en ik riep tegen hem dat hij weg moest gaan en ons met rust moest laten. Na 3 keer zeggen was het wel duidelijk en gelukkig kwam de beveiliging om hem weg te sturen.
Deze week ben ik helemaal lek gestoken door de muggen. s' Nachts wordt ik krabbend wakker en 's ochtends is het weer raak, hoppa weer 5 muggenbulten erbij. Ik spray mezelf helemaal in maar niets helpt. Ik ben te lekker denk ik!
We zijn december ingegaan, Sinterklaas is ons vergeten ondanks dat we onze schoen hebben gezet. De kerstboom staat hier al zeker 2 weken en we zijn bezig met het verzinnen wat we gaan doen met de kerstdagen en met oud en nieuwe. We zullen zeker weten kerst gaan vieren in Hope Village. We willen een groot kerstdiner gaan organiseren voor alle kinderen en al het personeel van het weeshuis. Toch is het een beetje een gek gevoel, kerst zonder sneeuw, zonder de openhaard en zonder een sneeuwpop. Het gekke is dat ze hier wel alle kersattributen verkopen met sneeuw patronen er op. Het is heel gewoon om met kerst hier poolparty's te houden, gezellig een grote braai met familie en volop te genieten van het warme weer. Hoe kan het ook anders met 35 graden. Wordt een kerst met m'n bikini aan in plaats van mijn winterlaarzen, handschoenen, muts en sjaal!
Ik ben nu over de helft en zou willen dat ik de tijd even stil kon zetten. Ze beginnen hier al allemaal over het moment dat we weg gaan, ooh we gaan je zo missen. Aaah daar wil ik nog niet aan denken, daar zijn we nog lang niet.
Voor nu allemaal een fijne 5 december, hoop dat jullie allemaal erg lief zijn geweest!
Liefs, dikke kus Annemiek
Hij is degene geweest die het goed keurde dat we op reis gingen, dat Josien en ik samen naar Namibië afreisden en heeft ons plan van voorbereiding goed gekeurd.
Bij deze wil ik dus even stilstaan bij het overlijden van Ab Bobbink.
Maar zoals ook thuis, gaat alles hier in Windhoek gewoon door. Dat neemt niet weg dat we er steeds aan moeten denken en dat we het nog steeds een vreemde gedachten vinden dat als wij terug komen in Breda, Ab geen leraar meer is op Avans Hogeschool.
Deze week en vorige week hebben we zeker niet stil gezeten. Dinsdag zijn we terug gekomen van safari. De woensdag hebben we de tornado in onze kamer even tot bedaren gebracht en proberen alles weer even netjes op te ruimen. We zijn langs Vicky in Katutura geweest omdat ze tijdens onze afwezigheid van een trapje af is gevallen met als gevolg, 2 gekneusde voeten. Na ons ziekenbezoek hebben we de boodschappen gedaan en zijn we lekker optijd naar bed gegaan. Donderdag kon ik eindelijk weer naar het weeshuis. Ik heb de kindjes wel gemist tijdens de safari. Het was dus enorm genieten toen ze bij de poort stonden en lachend ons aan het opwachten waren. Heerlijk dat gevoel, dat gaat nooit vervelen! Er waren zelfs een paar kinderen bij die vroegen hoe het was en wilde weten welke wilde dieren we allemaal hebben gezien. Na de hele ochtend gekroeld en gespeeld te hebben met de kinderen ging ik met een voldaan en erg gelukkig gevoel weer naar huis.
Later die dag kreeg ik een sms van Veenda, de secretaresse van Hope Village, of ik de volgende dag niet naar Hope Village wilde komen maar naar het ziekenhuis. Martin lag in het ziekenhuis met dehydratie. Het liefst was ik die avond meteen al gegaan maar met de gedachte dat er nu toch al iemand bij hem was ben ik de volgende naar het ziekenhuis gegaan.
Mama Julia was erg blij toen ik de volgende ochtend haar kwam aflossen. Zij zat al vanaf de vorige ochtend naast het bedje van Martin. Het was heel simpel, hier liggen de luiers, daar staat water en melk, daar zijn de zusters voor vragen en Annemiek, het gaat jou wel lukken, dag Annemiek. En weg was ze, voordat ik nog maar gedag terug had kunnen zeggen. Het was een iets moeilijkere situaties dan ik had gedacht want water en melk geven ging niet zonder weerstand. Als ik Martin terug in zijn bedje wilde leggen begon hij te huilen, als ik rond liep huilde hij, als ik zat huilde hij.. Na 34 pogingen tot bedaren en 2 keer zijn luier te hebben verschoond vol met diarree was het me gelukt, Martin had wat gedronken en was in slaap gevallen. Nu had ik even tijd voor Precious. Ja, dat klopt, zij ligt nog steeds in het ziekenhuis. Het is nu bekend dat ze Tuberculose heeft. Het is nu nog wachten op de Aids test.Ze was er niet veel beter op geworden, nog steeds veel diarree, overgeven en het drinken ging ook niet van harte. Het enige positieve was dat ze geen koorts meer had. Ik heb Precious verwend met kusjes en knuffels en daarna kwam de volgende vrijwilliger mij aflossen. Ik moest namelijk gaan werken als secretaresse bij ons in het hostel. Ik had mezelf voorgenomen om maandag bij Precious terug te komen.
Eenmaal in het hostel aangekomen was iedereen van het personeel is opper beste stemming, vandaag was de stafparty! En dat houdt in van 13.00 uur tot 17.00 uur drinken op de kosten van de baas. In Nederland zou daar een hele andere betekenis aan hangen, meer zoiets van gezellig het jaar doornemen met collega's maar we zijn in Afrika. Josien werd gedoopt tot barvrouw en ik mocht achter de receptie plaatsnemen. Na een korte (erg korte, snelle en onduidelijke) uitleg over het systeem van inchecken van de gasten was ik er klaar voor. Laat die gasten maar komen. Gelukkig waren dat er maar 2 dus ik hoefde niet veel na te denken. Ik kreeg tussendoor wat eten en drinken en voor ik het wist was het al voorbij.
Ik heb daarna nog even kunnen genieten van de stafparty. We hebben nog wat gezwommen en lol gemaakt met het personeel, een erg geslaagde dag.
Die middag heb ik nog een groep jongens uit Zuid Afrika ontmoet waar ik nog een erg leuke avond mee heb gehad. Na een gezellige braai, wat drankspelletjes en een duik in het zwembad ben ik lekker gaan slapen.
Maandag zijn we in de middag naar Hope Village gegaan. Maar daarvoor ben ik nog even langs Precious geweest. De zusters die eerst duidelijk lieten merken dat ze niet fan van me waren, werden steeds milder. Kom je nu alweer voor Precious, en heb je dat rompertje zelf voor haar gekocht? Ik begin steeds meer in de smaak te vallen.
Bij alle zieke kinderen zit een moeder aan het bed, alleen is dit niet het geval bij Precious. Haar moeder is mentaal niet helemaal in orde en zit in beetje in de knoop met der zelf. Daarbij komt ook nog dat ze Tuberculose heeft en niet op de afdeling mag komen waar Precious ligt omdat ze anders alle ander kinderen besmet. Door de andere moeders werd ik dus gedoopt tot de nieuwe moeder van Precious. Na een aantal wanhopige pogingen uitleggen dat ik bij Hope Village werkte waar Precious verblijft en ik geen moeder ben, heb ik me bij het moeder zijn maar neergelegd. Precious vond het geweldig dat ik erg was, heb der verschoond en haar aan het lachen kunnen maken, erg leuk. Na afscheid te hebben genomen van de afdeling en de zusters liep ik naar de taxi plaats onder aan bij het ziekenhuis. Daar heeft het me zeker nog een half uur gekost om een taxi te vinden die me terug wilde brengen naar de stad. Het was te ver en ik was in m'n eentje, dus dat was niet snel genoeg geld verdienen. Na me even flink kwaad gemaakt te hebben in het Nederlands was er dan toch 1 taxi chauffeur die met me te doen had. Eevn omschakelen van humeur: dankie meneer op mijn aller vrolijkst!
Die middag hebben we met de kinderen gespeeld in Hope Village. Ze hadden allemaal een handsok gekregen in allerlei verschillende vormen van dieren. Ik heb 20 keer de leeuw na moeten doen, 34 de muis, 23 de krokodil en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is zo leuk om ze zien te genieten van zoiets simpels. We zijn wat eerder weggegaan die middag omdat het ineens heel hard begin te regenen. De hemel ging open en het kwam met bakken naar beneden. Het regenseizoen is begonnen, klaar voor de start: AF! Jeetje, wat een water zeg. Hollen naar de taxi plaats en hopen dat ze je mee willen nemen. Tegelijkertijd stapte er een stereotype Afrikaanse vrouw, genaamd Clara, bij ons in de taxi en in het Afrikaans hebben we gezellig wat gekletst over het weer, jaja ook hier doen ze dat als je niet weet waar je over moet praten. Voor ik het wist had ze haar telefoon nummer in mijn tas gestopt en smeet ze de taxi deur achter zich dicht!
Dinsdag ochtend kwamen we aan in het weeshuis en hebben we geholpen met de kinderen verder aan te kleden, snoetjes poetsen en het verschoonhok diarree vrij gemaakt. Ongelofelijk, elk kind heeft diarree, sorry voor de details maar kan het niet verbloemen. De luiers zijn steeds op en er zijn ook geen gewone doekjes om de billen mee schoon te maken. Ik moet dus steeds met een doekje de billen af doen en dat doekje met diarree uitspoelen onder de kraan om die vervolgens weer aan de muur te hangen. Het verbaasd me dat ik nog niet veel meer diarree heb gehad, wat een systeem zeg! Geen wonder dat er 2 kinderen in het ziekenhuis liggen met uitdroging. Martin is nu weer in Hope Village terug maar Precious ligt na 4 weken nog steeds in het ziekenhuis. Josien en ik gaan dus als extra opdracht een gezondheidsvoorlichting maken over dehydratie. Het is een groot probleem in Hope Village en met de juiste informatie en middelen kunnen we voorkomen dat er meerdere kinderen in het ziekenhuis worden opgenomen.
Met deze nieuwe ideeën en energie zijn we woensdag actief aan de slag gedaan. We zijn al een heel eind gekomen. Het was ongelofelijk warm, gelukkig regende het die dag niet dus hebben we onszelf een het einde van de schooldag getrakteerd op een koele duik in het zwembad. Je moet jezelf op tijd belonen hè!:)
Dinsdag avond zijn we naar een Christmas Party van een pré school geweest. De vrouw van de Barman Greg is lerares en die heeft ons uitgenodigd om te komen. Het was een erg leuke avond, er werden volop kerst liedjes gezongen door schattige kindjes in mooie witte jurkjes en zwarte pakjes. Daarnaast mochten de kinderen één voor één een kerst gedachte voordragen die werd beantwoord met geklap en gejoel door het publiek. Ouders waren zo trots dat ze kinderen zomaar van het podium af plukte om ze te zoenen. Josien en ik zit zitten nu dus al helemaal in de kerst sfeer.
Donderdag was het World Aids Day met als slogan " Getting to Zero". Orange Babies is de hoofdsponsor van Hope Village. Voor alle kinderen in het weeshuis was er een feest georganiseerd op een groot grasveld. Josien en ik zijn er met een aantal kinderen achterop gekomen. Er stonden springkussens en trampolines. De kinderen konden buikschuiven en non stop lekkere dingen eten en drinken, één groot feest dus. Het was een erg leuke dag, we hebben met z'n allen genoten van alle kinderen, het plezier dat ze maakte, de lachen op de gezichten van de kinderen en het mooie weer. Gelukkig regende het die dag niet. Later die middag reden we terug met de bus vol geladen met zeker 35 mensen. Ik had 3 slapende kinderen ergens op mijn schoot en er werd volop gezongen en gelachen. Terug in Hope Village kwam er hoog bezoek van één of andere minister en werden er allerlei belangrijke dingen gezegd over World Aids Day. Namens de minister werden we welkom geheten in Namibië en was hij erg blij dat wij vrijwilligers werk kwamen doen in Hope Village.
Van de week heb ik een aardige jonge man uit Namibië ontmoet. Gelukkig was het geen opdringerige man die met me wilde trouwen of op date wilde, maar een gefatsoeneerde man die alleen een goed gesprek wilde. Zijn naam is Heini Hafeni en heeft hard moeten werken om nu zijn eigen tour safri bedrijf te hebben. We hebben wat gepraat over Micheal Jackson, de liefde, de toestand in Namibië, vrijwilligerswerk en ga zo maar even door. Heini vroeg of ik al een Namibische naam had. Nee die had ik nog niet. Heini vond dat natuurlijk niet kunnen na 6 weken in Namibië te zijn dus ik moest en zou meer over mezelf moeten vertellen. Uiteindelijk is het Ndapandula geworden. In de brede zin van het woord betekend het: I'm greatful, thankful. I'm gifted". Zo die kan ik even in mijn zak steken, altijd leuk als mensen dat over je zeggen!:) En ik ben weer een bijnaam rijker.
Iets wat niet went en zeker ook nooit gaat wennen is alles wat met geld te maken heeft en schooien in dit land. Bij het naar buiten gaan van een supermarkt vragen ze grofweg of ze je boodschappen mogen hebben, er wordt om taxi geld gevraagd en kinderen willen sigaretten van Josien hebben. Zelfs in het hostel aan de bar zeurt het personeel over geld zorgen en probeert wat geld bij je los te krijgen. Nee zeggen helpt niet dus het is vaak hard doorlopen, je stem verheffen of dreigen de politie er bij te halen. Zaterdag gingen Josien en ik even pinnen. Ik was al klaar en stond achter Josien. Komt er een man onze kant op die naast Josien gaat staan en naar de cijfers begint te wijzen en over een nationale kaart begint. Het voelde al meteen niet goed en ik riep tegen hem dat hij weg moest gaan en ons met rust moest laten. Na 3 keer zeggen was het wel duidelijk en gelukkig kwam de beveiliging om hem weg te sturen.
Deze week ben ik helemaal lek gestoken door de muggen. s' Nachts wordt ik krabbend wakker en 's ochtends is het weer raak, hoppa weer 5 muggenbulten erbij. Ik spray mezelf helemaal in maar niets helpt. Ik ben te lekker denk ik!
We zijn december ingegaan, Sinterklaas is ons vergeten ondanks dat we onze schoen hebben gezet. De kerstboom staat hier al zeker 2 weken en we zijn bezig met het verzinnen wat we gaan doen met de kerstdagen en met oud en nieuwe. We zullen zeker weten kerst gaan vieren in Hope Village. We willen een groot kerstdiner gaan organiseren voor alle kinderen en al het personeel van het weeshuis. Toch is het een beetje een gek gevoel, kerst zonder sneeuw, zonder de openhaard en zonder een sneeuwpop. Het gekke is dat ze hier wel alle kersattributen verkopen met sneeuw patronen er op. Het is heel gewoon om met kerst hier poolparty's te houden, gezellig een grote braai met familie en volop te genieten van het warme weer. Hoe kan het ook anders met 35 graden. Wordt een kerst met m'n bikini aan in plaats van mijn winterlaarzen, handschoenen, muts en sjaal!
Ik ben nu over de helft en zou willen dat ik de tijd even stil kon zetten. Ze beginnen hier al allemaal over het moment dat we weg gaan, ooh we gaan je zo missen. Aaah daar wil ik nog niet aan denken, daar zijn we nog lang niet.
Voor nu allemaal een fijne 5 december, hoop dat jullie allemaal erg lief zijn geweest!
Liefs, dikke kus Annemiek
-
04 December 2011 - 16:11
Nynke:
Hey zusje,
weer een mooi verhaal.. leuke foto's ook!
Vanavond skypen?
liefs nyn -
04 December 2011 - 16:19
Sanne:
He annemiek!
Het is wel steeds schakelen zeg, tussen de positieve en negatieve gebeurtenissen!
Ik mail je zo snel mogelijk terug. Was even niet in de stemming om te mailen.
Xx Sanne -
04 December 2011 - 16:20
BLF:
Hihi!! ff testen ofdat je de herinneringen in Nederland nog niet vergeten ben!!
Wat erg van je leraar! Heftig!
Wat boft Percious toch met jou!! En Martin en alle andere kids daar!
En wat leuk dat je het dierengeluidenspel daar ook doet! Doe de volgende keer een eend naar....dan kunnen ze zeker lachen :)
Sinterklaas is mijn niet vergeten.... pff gelukkig!! Heb net de laatste witte choco pepernoten op maar zal je niet verder jaloers maken!
Geniet, geniet en geniet!
Dikke knuffelkus
Daisy -
04 December 2011 - 17:40
Lia:
Hallo Annemiek,wat een mooi verhaal weer.Ik kijk er altijd naar uit.Mijn moeder zit met tranen in haar ogen. Wat een mooie lieve kindjes,je zou ze allemaal mee naar huis brengen.Probeer maar wat van de Sinterklaasavond te maken.Groetjes tante Lia -
04 December 2011 - 21:35
Raphaelle:
Hee Miekie! Wat een leuk verhaal weer! Wel erg van je leraar.. Zag het al op facebook staan:( Wat een leuke en blije foto"s in dat kinderbedje! Is dat martin? En wees maar niet bang dat je veel meest, want sinterklaas komt bij mij ook niet langs:( boehoe! We moeten echt snel weer skypen schatteke! Leuk om je stem weer te horen en hopelijk kun je ons nu ook zien! Veel plezier! Dikke kus! -
05 December 2011 - 08:11
Annie:
Hoi Annemiek.
Was geen leuk bericht voor jullie.Zo te lezen blijf je goed in balans,leuke dingen en minder leuke,maar dat noemen ze leven.Annemiek hier vallen de eerste hagelstenen,geniet dus maar van de warmte,brrrr het is hier koud.Bewonder jou inzet. Annemiek,ga zo door.
Heel veel lieve groetjes van tante Annie en ome Cees -
05 December 2011 - 09:17
Wietske:
hey annemiek!
Verdriet en blijdschap staan nu wel heel dicht bij elkaar...
Wat grappig dat je ''moeder'' bent geworden, nooit gedacht he! ;-)
Mooie verhalen en prachtige foto's!
In een woord geweldig!!
Geniet ervan!
X Wiets -
05 December 2011 - 12:22
Laury En Sjoerd:
Heej lieve aanwaaimama Miek,
Jij bent nu toch ook wel een echte aanwaaimama aan het worden, zeker voor de kleine precious!!!
Sinterklaas is je vast niet vergeten, de postbode is alleen niet altijd even snel;-)
En aan het weggaan daar moet je voorlopig nog maar niet aan denken.....voor die tijd kun je nog super veel mooie dingen doen daar!!!
Kus kus uit Oudenbosch -
05 December 2011 - 20:15
Tante Lianne:
Hoi Annemiek, ben je toch de eerste mama in de familie. Gefeliciteerd.
Tja je staat nu echt in het volle leven en daar hoort helaas de dood ook bij. Alles van waarde is weerloos. Sterkte.
En geniet maar van alle bijzondere gebeurtenissen. Ik ben wel benieuwd naar je gezondheidsvoorlichting over dehydratie ( en hygiëne-protocol?)
-
05 December 2011 - 21:39
Claudia:
Ndapandula!
ik ben het daar helemaal mee eens :)
ik snap dat je voorlopig nog niet naar huis wilt..
MAAR IK WIL DAT WEL!!!!
damn, wat mis ik jou zeg :(
ik ben al lekker aan het aftellen hoor!
maar inderdaad, denk jij daar nog maar niet aan!
geniet!!
xx
-
05 December 2011 - 21:49
De Bransjes :
Annemiek,
Als de zorg niets wordt kun je altijd nog schrijfster worden. Fijn om je verhalen te lezen.
Groetjes uit Oudenbosch -
06 December 2011 - 21:59
Lucille En Snuf:
lees jouw verhalen net als die van josien. waar is nummer negen op de foto . je bent net zo oud als mijn petekind inge die wordt zondag 21
-
06 December 2011 - 21:59
Lucille En Snuf:
lees jouw verhalen net als die van josien. waar is nummer negen op de foto . je bent net zo oud als mijn petekind inge die wordt zondag 21
-
11 December 2011 - 10:50
Oma:
Lieve Annemiek
Allereerst mijn deelneming bij het overlijden van jullie leraar. Het is even schrikken als je dat bericht krijgt
Allereerst wil ikje bedanken voor de mooie kaart en het engeltje
Het engeltje heeft een mooie plaats aan de muur gekregen en daar blijft het hangen
Annemiek ik vind het geweldig wat je daar mag doen en de kans krijgt
Ik hoop voor je dat je een mooie en goede kerst samen met de kindjes
Heel veel liefs en kusjes van
Oma -
12 December 2011 - 14:21
Annemarie:
Hoi Annemieke en Josien.
Ik ben weer thuis na nog een paar dagen met Jurre in Cape Town. Ik heb heb het bezoek aan Hope Village erg indrukwekkend gevonden. De foto,s zijn ook al tig keer bekeken. Je moet me jullie mailadres maar even mailen dan zal ik ze sturen. Josien jij staat er niet op.
Laat ook ff weten wat jullie van het geld gekocht hebben, ik ben heel benieuwd. We gaan ook maandelijks donor worden, ik heb mijn ouders ook al zover.
Josien jij weer wat opgeknapt???
Jurre zit nog in Cape Townshend en gaat morgen verder.
Jullie nog heel veel plezier. Mijn mailadres: steg0012@xs4all.nl.
Greetjes Annemarie -
13 December 2011 - 18:29
Fam. Zwijgers:
Hoi lieve Annemiek
Wij willen jou bedanken voor de lieve kaart en het mooie cadeautje, dat krijgt zeker een bijzonder plaatsje.
Je bent nog heerlijk aan het genieten van de mooie tijd die je daar mee maakt en wij genieten nog steeds mee met jou mooie verhalen, maar inderdaad de tijd gaat wel heel snel maar je hebt nog heel wat fijne weken voor de boeg. Geniet ervan meisje.
Heel veel liefs en Groetjes van ons uit Oud Gastel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
