Safari

Ik kan het me bijna al niet meer voorstellen.. gisteren ochtend ging de wekker nog om 4.20 om zo snel mogelijk op te staan en de zon op te zien komen terwijl je in een prachtig duinlandschap zit. Nu ben ik weer terug in Windhoek waar de zon allang is opgekomen als ik mijn bed uit kom. Helaas gaan de leuke dingen altijd veelte snel voorbij en komt er uiteindelijk ook weer een einde aan. Aan de 8 daagse safari is er dus ook een einde gekomen maar, ik heb tijdens deze reis de mooiste landschappen, plekken, zonsondergangen en zonsopgangen gezien. Elke dag was het weer een nieuwe verrassing wat we nu weer gingen zien. Het ene moment reden we in een klein stadje, het andere moment bevonden we ons in één van de landschappen die te zien is in de Lion King, immens grote rotsblokken met aan de horizon bomen en struiken. Ongelofelijk dat zo´n land zo veel verschillende landschappen kan hebben. Ik heb nog nooit zoveel kleurverschil in landschappen gezien en nog nooit zo´n mooi helder blauwe hemel. Elke dag keek ik mijn ogen uit en kon ik mijn ogen niet geloven van wat ik allemaal zag.

Het reisgezelschap hebben we dinsdag ochtend vroeg ontmoet tijdens het inladen van de Land Cruiser. In totaal waren we met z´n 8en. Chad, de reisleider en eigenaar van de Cardborad Box waar wij verblijven, Clem, een spontane vrolijke vrouw uit Engeland, Trever uit Singapore, Ryan en Amy uit Amerika, Philip uit Duitsland en Josien en ik. Na allemaal een plekje te hebben gevonden in het voertuig zijn we vertrokken naar de eerste bestemming, Etosha. Het eerste gedeelte van de reis was ik gewoon bang om iets te missen van het uitzicht dus wilde ik mijn ogen niet dicht doen maar nu 4 uur rijden kon ik de verleiding tot een dutje doen niet meer weerstaan. Vanuit Windhoek zijn we langs verschillende plaatsen gereden waar we af en toe een tussenstop hielden voor een plaspauze. Na een 7 uur durende auto rit, met een tussen stop voor de lunch in de middle of nowhere kwamen we aan in Etsoha, national park. Het was rond de klok van 3 uur en het was bloedheet. Ik wist niet of ik moest staan, zitten of lopen. Elke beweging die ik maakte was al te veel door de warmte. Helaas zat luieren er natuurlijk niet in want we moesten ons kamp opzetten, 6 tenten opzetten in de brandende zon. Onder het motto: “There is no I in team” waren we snel klaar met het opzetten en konden we de spullen achterlaten om vervolgens het national park in te gaan om wilde dieren te spotten. Al gauw hadden we een hoop springbokken, orynxen, guru’s, zebra’s, giraffen, olifanten en leeuwen gezien, een zeer geslaagde eerste dag dus. Na 3 uur rond gereden te hebben in het park en 7 uur achter de rug te hebben wist ik niet meer hoe ik comfortabel kon zitten. Gelukkig was er vlak bij onze kampeerplek een waterpan waar wilde dieren kwamen drinken, een prima plekje om de zonsondergang te bekijken. Het was ongelofelijk mooi en heerlijk stil, neushoorns kwamen even langs om wat water te nuttigen, nog 3 giraffen die even hallo kwamen zeggen en als afsluiter ’s avonds voor het naar bed gaan hebben we nog een olifant gezien. Na wat eten gemaakt te hebben op ons eigen kampvuur ben ik in m’n slaapzak gekropen en gedroomd over de eerste indrukken van die dag.

Helaas komt uitslapen niet voor tijdens een safari. Dag 2 begon daarom gelijk lekker vroeg, om 5.30 werden we gewekt, zijn er weer de auto in gesprongen en naar het park gereden om daar de zonsopgang te bekijken. Het was prachtig maar wel enorm fris. Overdag is het enorm warm, maar zo ’s ochtends vroeg is het toch aardig koud. Chad heeft ons weer de mooiste plekken van Etosha laten zien en we hebben weer verschillende wilde dieren gespot. Helaas geen leeuwen waar we allemaal op gehoopt hadden maar genoeg olifanten en zebra’s. Na 11.30 zijn we terug gegaan naar het kampterrein want het werd veelte warm om nog in de auto te zitten. Josien en ik zijn gaan afkoelen in het zwembad en rond een uurtje of 3 was de hele groep weer paraat om opnieuw wat dieren te gaan spotten. ’s Avonds hebben we de zonsondergang vanaf de toren op het kampeerterrein bekeken en konden we uitkijken op heel Etosha. Het was weer een prachtig zicht. Ongelofelijk hoe snel de zon ondergaat. Je moet wel blijven kijken want als je een seconde even niet kijkt, is de zon al onder.

Dag 3 is aangebroken en natuurlijk willen we nog een keer de zon zien opkomen in het park. Vandaag hebben we geluk, we hebben 3 leeuwen gezien. Het was zo gaaf, ze waren redelijk dichtbij en bleven mooi voor ons liggen zodat wij ze even goed op de foto konden zetten. Na een tijdje gingen ze ook nog even voor ons paraderen, geweldige ochtend! Na een ontbijtje in het park zijn we terug gegaan naar de kampeerplek, alles weer ingepakt en vetrokken naar de 2e bestemming van deze safari, Damaraland. Vanuit het noorden reden we wat naar het westen toe en werden we verrassend met het constant veranderen van het landschap. De enorme rotslandschappen in Damaraland zijn ruig en immens groot. De groene bomen steken mooi af tegen het rood van de rosten. We hebben uren gereden zonder mensen, voertuigen of huizen gezien te hebben. Ongelofelijk hoeveel natuur Namibië heeft. Ze hebben veel meer natuur dan dat er mensen zijn. Onderweg zijn we gestopt en hebben we een rondleiding gekregen in een landschap waar “petrified wood” ligt en waar de oudste planten ter wereld groeien. Die planten groeien maar enkele millimeters per jaar en zijn miljoenen jaren oud. Het was ongelofelijk warm en we liepen op het midden van de dag in een landschap waar nergens schaduw was te bekennen, het was even bikkelen maar gelukkig waren we met een half uurtje klaar en konden we de schaduw opzoeken. Daarna zijn we verder gereden en zijn we gestopt bij een plek Twyfelfontein waar eeuwen oude ingegraveerde tekeningen op rotsen te zien zijn. Op de rotsen waren verschillende dieren afgebeeld zoals: zebra’s, giraffen, springbokken, voetstappen van mensen en van dieren. De tekeningen waren nog erg goed te zien en de gids vertelde ons dat dit een communicatie middel was tussen de stammen. Zo wisten ze welke dieren er in de buurt waren en waar ze zich een beetje bevonden. Het uitzicht was weer verbazingwekkend mooi. Ik kon er wel uren naar blijven kijken maar het dreigde te gaan regenen dus we moesten snel terug om ons kamp op te gaan zetten. Na alle tenten weer op gezet te hebben zijn Josien en ik de douche gaan zoeken, want die bleek hier wel speciaal te zijn. En ik kan je zeggen, speciaal is de douche zeker. Je bent aan het douchen tussen de bomen in de openlucht. Eén met de natuur nemen ze hier wel heel serieus. Het was heel speciaal om zo tussen de bomen met de blaadjes boven je hoofd te douchen. Vanaf de stoeltjes bij het kampvuur hebben we de zonsondergang weer bekeken.

Na natuurlijk weer vroeg gewekt te zijn door Chad, een ontbijtje naar binnen gewerkt te hebben, alle tenten weer ingepakt te hebben waren we klaar voor vertrek, op naar bestemming 3, Swakopmund. Na 3 dagen het erg warm te hebben gehad zouden we nu naar een plek gaan waar het overdag iets kouder is en waar je ’s avonds zelfs een trui nodig hebt. Eer dat we Damaraland verlaten hadden waren we 2 uur en veel mooie plaatjes verder. Swakopmunt ligt aan de kust dus we zouden nu vooral water gaan zien. De eerste stop voor een uitstapje was aan de kust waar we zeehonden hebben gezien. Toen we de auto uit stapte kwam de indringende sterke geur, zeg gerust maar stank, van rotte vis op ons af. Het was ongelofelijk hoe het er stonk, Clem had moeite met haar lunch binnen te houden en een hand voor je mond houden hielp niet. Chad vertelde ons dat het hier zo stinkt omdat er heel veel dode lijken van jonge zeehonden op het strand liggen. Deze worden niet elke dag opgeruimd dus vandaar de stank. Het waren heel veel zeehonden en waar je ook keek, overal waren jongen zeehonden te zien. Heel schattig en lief en ongelofelijk leuk om te zien. Waar je ook keek, overal waren zee honden! Na een half uurtje werd je zo misselijke dat je bijna terug rende naar de auto om naar frisse lucht te happen. Een stukje verderop stopte we weer aan de kust maar nu om naar een scheepswrak te kijken. Deze lag er al een aantal jaar en was wel de moeite waard om een kijkje te nemen. Ik kon het niet weerstaan om even met mijn voeten in het water te gaan en te voelen hoe koud ze zee was, behoorlijk koud! Na een paar foto’s te hebben gemaakt en wat zand pret te hebben gehad reden we weer verder naar Walvis Bay, de havenstad in Namibië. Hier zouden we even een tussenstop maken van een half uur om wat aan te kust te lopen. Walvis Bay heeft niet het uiterlijk van een Afrikaanse stad maar meer van een Duitse stad. Je ziet het heel goed aan de bouw van de huizen en straten. Toen ik daar rond liep had ik niet het idee dat ik Afrika was maar meer in één stad in Europa, heel vreemd. Het einde van de dag naderde en met een half uurtje rijden waren we op plaats van bestemming, Swakopmunt. Na het tent ritueel hebben we ons wat opgefrist en zijn Philip, Clem, Chad, Josien en ik uit eten geweest in een tent ergens in het centrum. We hebben lekker gegeten en er een gezellige avond van gemaakt.

De volgende dag zou een dag worden die we zelf in mochten delen. Nou staat Swakopmunt er bekend om dat je daar heel goed kunt sandboarden. Sandboarden it is! We werden om half 10 opgehaald door 3 busjes vol met andere gekke toeristen die ook het idee hadden om zichzelf van een duin af te laten glijden. Je moet wat hè, op je zaterdagochtend in Swakopmunt! Ik heb er enorm van genoten, het was zo gaaf. Dit is het vetste wat ik ooit gedaan heb. Om van de duin af te kunnen glijden moet je ‘m eerst beklimmen natuurlijk. Dat was iedere keer zo zwaar, maar het sandboarden geeft zo’n ongelofelijke adrenaline kick dat je het helemaal niet erg vind om de klim omhoog weer te maken. In totaal ben ik 6 keer van een verschillende duin afgegleden. Iedere keer als ik weer op mijn plank lag dacht ik, waar ben ik aan begonnen. Het was iedere keer wel weer eng om zo naar beneden te glijden maar als je dan weer beneden staat geeft het een heel goed gevoel als je om hoog kijkt naar de weg die je afgelegd hebt! Op mij snelst ging ik 71 km/h de duin af. En of dat even snel is. Toen ik de eerste keer naar beneden ging was ik even vergeten, door het enthousiasme, dat ik m’n board aan de voorkant niet naar benden moet houden om te remmen. Het effect: zandhappen! Zand in je mond, ogen, oren en overal waar je maar kan bedenken.
Na een uitgebreide lunch met sandwiches en koude drankjes werden we weer terug gebracht naar het hostel waar we kampeerden. In de avond konden we naar de bijeenkomst komen waar ze de film en de foto’s van die dag in de duinen zouden laten zien! De film is erg leuk en super grappig geworden. Na de DVD in m’n tas gestopt te hebben zijn we naar de Tiger Reef bar aan het strand gelopen. Met de hele groep hebben we daar onder het genot van een biertje en de voetjes in het zand de zonsondergang bekeken. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen, wat is de zon toch mooi als ze ondergaat, prachtig!

De volgende ochtend hebben we weer alles ingepakt en ingeladen en zijn we op weg gegaan naar de laatste bestemming van deze safari, Sossusvlei. Vanuit de kou reden we nu weer richting de warmte, richting de woestijn. Het glas van de ruiten van de auto was gewoon te warm om tegen aan te leunen. Na 8 uur rijden, op verschillende plaatsen gestopt te hebben om te lunchen, toiletstoppen en wat kodak momenten te hebben gemaakt kwamen we aan op onze kampeerplek, Sesriem. Het liep al tegen zonsondergang dus voor de laatste keer hebben we als een team de tenten opgezet en hebben we onszelf verzameld onder de boom en genoten van de zonsondergang. Josien en ik zijn helemaal verslaafd geraakt aan maiskolven na deze safari. Bijna elke avond maaltijd hadden we maiskolven op het vuur, lekker wat boter er over en wat zout en smullen maar.

De ochtenden in Sossusvlei waren echt verschrikkelijk vroeg. Chad wilde ons mee nemen naar de duinen om vanuit daar, op een duin, de zonsopgang te zien. Prima, super leuk idee. Waarom moet de zon zo vroeg opkomen? De wekker ging om 4.20, snel aankleden, naar de wc, wat drinken en hop de auto in op weg naar duin 45, de duin van de zonsopgang voor alle toeristen. Na een kleine tocht naar boven, we werden wat opgehouden door een trage man van 75, konden we plaats nemen in het zand uitkijkend op een landschappen van ontelbaar veel duinen en de opkomende zon. Het was het mooiste wat ik ooit gezien heb, zo gaaf om de zon op zo’n hoogte op deze manier op te zien komen. Het leuke aan omhoog gaan, is dat er een punt komt dat je ook weer naar beneden moet. Natuurlijk nemen we niet het pad dat ons omhoog heeft geleid naar de top maar gewoon regelrecht stijl naar beneden aan de zijkant van de duin. Dat was lachen, gieren, brullen. Rennen, springen en struikelen over je eigen voeten door het zand. De weg naar beneden was vele malen leuker als omhoog snappen jullie wel. Omdat we zo vroeg om waren gestaan om de zon op te zien komen, was het nog erg vroeg en precies de juiste tijd om de hoogste duin ter wereld te beklimmen. Om half 8 ’s ochtends begonnen we aan deze uitdaging. Het er naar toelopen kosten ons als een half uur en eer we op de top waren, waren we een uur en 15 minuten verder. Het was een super zware tocht omhoog, de zon schijnt op je, de zakt constant weg in het zand, je moet stijl omhoog lopen, het einde komt steeds maar niet inzicht en lijkt iedere keer steeds verder te zijn en het waait ook nog eens. Maar de zware tocht was het waard. Ik dacht eerst dat ik het niet zou halen en dat ik onderweg gewoon op zou geven maar uiteindelijk is het me toch gelukt en heb ik mezelf naar boven kunnen slepen. En dan sta je daar eindelijk boven op de hoogste duin ter wereld en dan ben je zo trots op jezelf. Het uitzicht is dan echt een prijs die je hebt gewonnen. De tocht naar benden ging weer op dezelfde manier als die ochtend, veel leuker en vele malen sneller. We kwamen uiteindelijk uit op de Daed Vlei, een witte vlakte met van die scheuren in de grond door de droogte en een paar droge boomstammen die uit de grond kwamen. Het was 40 graden en de zon die brandde op je huid. Maar het was zo’n trots gevoel wat je had en het uitzicht was weer verbazingwekkend mooi dat je van de warmte even geen last had. Na een half uurtje lopen kwamen we weer bij Chad aan, die ons opwachtte bij de auto. Al met al was het pas 10 uur, ongelofelijk hoeveel je op zo’n ochtend wel niet kan doen in de woestijn! Met zijn verre kijker heeft hij de hele tocht naar boven kunnen volgen. Hij heeft ons nog een aantal mooie plekken in de woestijn laten zien en daarna konden we eindelijk verkoeling gaan zoeken in het zwembad. We hebben voor 4 uur het zwembad niet verlaten. Daarna hebben we wat gedronken met Clem, Chad en Philip en uiteraard voor de allerlaatste keer de zonondergang vanuit ons kampeerplekje bekeken.

De allerlaatste ochtend van onze safari begon weer vroeg. Omdat duin 45 erg toeristisch is en het eigenlijk veel leuker is om een eigen privé duin te hebben om vanuit daar te zonsopgang te zien zijn we dat maar gaan doen, op zoek naar een eigen duin. We hebben een grotere duin voor duin 45 uitgekozen en deze beklommen. De mensen met zo’n grote tele lens hebben nu een zonsondergang op de foto met van die kleine poppetjes op de duin er voor. Ik ben halverwege lekker rustig gaan zitten met Clem. Ik vond het wel prima om op deze hoogte de zon op te zien komen. De rest heeft een poging gedaan om tot de top te klimmen. Samen met Clem hebben we de zon verwelkomt met het nummer “Here comes the sun” van The Beatles en we hebben ons daarna weer naar beneden laten glijden waar Chad met koffie en thee op ons stond te wachten. Toen hele de groep weer compleet was zijn we voor de laatste keer de tenten gaan inpakken en zijn we op de terugweg naar Windhoek gegaan. Natuurlijk zijn we nog de bergen ingereden, we hebben nog mooie uitzichten gezien, lekker geluncht op een berg top en een aantal stops gemaakt in kleine lokale plaatsjes.

Bij thuiskomst in de Box werden we door het personeel hartelijk ontvangen en wilde ze alles weten over de reis. Het is zo moeilijk om dingen te beschrijven die je tijdens deze safari hebt gezien. Een foto kan als niet eens laten zien hoe mooi het uitzicht en de landschappen waren. De kleuren zullen nooit hetzelfde zijn. Gelukkig heb ik veel foto’s in mijn hoofd gemaakt en kan ik steeds weer genieten van de mooie beelden in mijn hoofd als ik mijn ogen sluit.

Het was een onvergetelijke en onbeschrijfbare safari. The best time of my life! Ik ben erg blij dat ik deze mooie plekken in Namibië heb kunnen zien, ik kan het zeker iedereen aanraden.
Nu zijn we weer terug in Windhoek en gebruiken van vandaag even op de was te doen en alles op te ruimen. Morgen gaan we weer naar het weeshuis en verder aan het project. Na deze week zijn we op de helft, 6 weken om, nog 6 weken te gaan. En ik ga nog zo veel leuke dingen doen en nog zo veel mooie dingen zien! Ik wil nog lang niet naar huis!!

Liefs, Annemiek