Let the countdown begin
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
07 Januari 2012 | Namibië, Windhoek
90 dagen Namibië.. Toen ik nog in Nederland was in Oktober klonk dat eigenlijk stiekem wel heel erg lang. Ik dacht dat het nog wel eens tegen kon gaan vallen en dat 3 maanden eigenlijk misschien wel te lang zou zijn. Van heel deze laatste zin is niks van waar blijkt nu wel. Nog maar 9 dagen te gaan en dan ben ik weer terug in Oud Gastel. Sta ik ’s middags samen met m’n mama in de Albert Heijn te verzinnen wat we vanavond weer gaan eten, ga ik vrijdagavond weer naar de scouting en ben ik in het weekend weer aan het werk in het Thomashuis, oh ja en ik heb nog een half jaar studie te gaan. Begrijp me niet verkeerd, ik heb het thuis zeker niet slecht, maar mijn leventje hier is zo gewoon geworden dat ik het toch wel moeilijk vind om terug te gaan. Alleen maar een goed teken denk ik dan maar. Het aftellen is begonnen en ik vind het vreselijk! Iedereen die vraagt hoelang we hier nog zijn, wanneer we gaan, hoe laat we vliegen, waarom we weg gaan en niet gewoon blijven! Tja, het is dat ik een studie af moet ronden in Nederland anders had het misschien nog wel eens anders kunnen lopen.
De afgelopen 2 weken hebben we uiteraard oud en nieuw gevierd. Bij deze allemaal de beste wensen voor het nieuwe jaar. Dank je wel voor alle lieve berichtjes op welke manier dan ook.
Voor Josien was het een speciaal oud en nieuw want Inge, haar zusje is zaterdag 31 december ’s ochtend vroeg in Windhoek geland. Helaas moest Inge een uur wachten op een taxi op het vliegveld die nooit is komen opdagen dus met een spoedvaart is Josien haar daarna op gaan halen, Welkom in Afrika Inge! Inge en Josien hebben de ochtend en deel van de middag gezellig samen doorgebracht.
’s Avonds hebben we met het personeel dat aanwezig was en een aantal vrienden hier een braai gehouden en zijn we daarna op weg gegaan naar ZOO park. ZOO park is een park vlakbij ons hostel waar op een groot grasveld een podium stond waar lokale artiesten die avond optraden. Het was erg gezellig en er was een goede sfeer. Josien was van te voren nog even langs iemand geweest om alvast gelukkig Nieuwjaar te wensen. Helaas was het niet zo makkelijk om een taxi naar ons terug te krijgen met als resultaat dat Inge en ik op Josien stonden te wachten toen het 00.00 uur exact was, Happy NewYear, en Josien in de taxi zat, haha we zijn het nieuwe jaar op een Afrikaanse manier ingegaan kunnen we wel zeggen. Helaas pindakaas is mijn camera die avond wel gestolen. Iemand had een erg goed begin van 2012 kan ik wel zeggen! Gelukkig had ik al mijn foto’s op mijn laptop staan en stonden er alleen nog foto’s van die avond op. Het is gelukkig niet mijn bankpas of paspoort, het is maar een camera! Ik was verrassend genoeg de enige die er nuchter onder was, de rest vond het echt heel erg. Één ding wat ik wel geleerd heb ik Afrika is je niet druk maken om dingen die je niet meer kan veranderen!
De afgelopen tijd heb ik meer tijd door gebracht op het politiebureau dan in mijn hele leven. Omdat ik toch wel wilde melden dat mijn camera weg was voor de verzekering ben ik op de eerste dag van het nieuwe jaar naar het politiebureau in Windhoek gegaan, dat was een foute beslissing, ik had naar de toeristen afdeling van het politie bureau moeten gaan maar dat vertelde ze me pas na dagen lang wachten!
Netjes aangifte gedaan en aan het einde van het gesprek kreeg ik een strookje met een nummer van mijn dossier, mijn “case number” erop. Ja maar daar heb ik natuurlijk niks aan. Vervolgens maar vriendelijk gevraagd of ik een kopie van mijn verklaring mocht omdat ik die wilde gebruiken voor de verzekering. Natuurlijk, 1 januari, een feestdag dus een kopie zat er niet in. Kom morgen maar terug dan kan je een kopie krijgen als je 40 dollar betaald. Oke, prima, geen probleem, morgen kom ik terug. Helaas hadden ze me niet verteld dat 2 Januari hier ook een feestdag is. Waar het op slaat, geen idee. Eenmaal aangekomen en netjes om een kopie gevraagd te hebben werd ik weer weggestuurd om vervolgens de volgende dag weer terug te komen. Inmiddels 3 Januari, stond ik weer aan de bali bij het politie bureau. (Hier begint het spelletje van het kastje naar de muur gestuurd worden, aanschouw) Ik kon doorlopen naar hokje 4, daar zouden ze me verder helpen. Bij hokje 4 aangekomen werd ik doorgestuurd naar een andere kamer en die kamer was op slot. Terug naar hokje 4 om te vragen of iemand me verder kon helpen. Nee mevrouw sorry het is lunch pauze dus kom over 1,5 uur maar terug. Josien en ik zijn dus boodschappen gaan doen en ergens op een muurtje vlakbij wat eten naar binnen gewerkt. Na 1,5 uur ging ik weer terug naar hokje 4, die me weer doorstuurde naar die andere kamer. Daar konden ze me niet helpen zeiden ze, dus ik werd weer naar verdieping 1 gestuurd. Ik kan je vertellen, ik was lichtelijk geïrriteerd, dat even ter zijde. Op de 1e verdieping aangekomen, klop klop op de deur, nee ga maar naar de 2e verdieping. Ik naar de 2e verdieping, daar aangekomen, klop klop op de deur, nee hier moet u niet zijn ga maar naar de 1e verdieping, kamer 116! ARE YOU KIDDING ME!! Tussenstand: 2,5 dagen verder, geen kopie, heel erg geïrriteerd en enorm chagrijnig. Ik kon me niet meer inhouden en heb me even laten gaan en gezegd dat ik het niet netjes vond dat ik zo veel moeite moest doen voor een stom a4 papier en dat iedere keer iedereen me ergens anders naar toe stuurt of naar huis stuurt. Dat maakte blijkbaar indruk want een vrouw die voorbij kwam vroeg of ze me kon helpen, en of ze dat kon. Met 1 zin: ik probeer al bijna 3 dagen een kopie van mijn verklaring te krijgen, werd ik meteen geholpen. Ik kon mee lopen naar de 2e verdieping om mijn dossier op te halen, om op de 1e verdieping vervolgens een kopie te krijgen en 40 betalen. Eindstatus: 3 dagen verder, een kopie van mijn verklaring en redelijk gekalmeerd liep ik het politiebureau uit. Nooit meer. Blijkbaar is er dus een speciale toeristen afdeling waar je sneller en vriendelijker geholpen wordt.
De afgelopen 2 weken heb ik zo veel mogelijk tijd proberen door te brengen in Hope Village. Ik ben in het weekend langs geweest om ze allemaal een gelukkig nieuw jaar te wensen en lekker met de kinderen te spelen. Met in mijn achterhoofd dat het einde in zicht is. Het is heerlijk om daar te zijn en je gedachten even opzij zetten en samen speeltjes te doen en te knuffelen met de kleintjes. Ik krijg kippenvel bij aankomst als ze allemaal tegelijk ANNEMIEK roepen. Ik heb namelijk niet zo’n heel makkelijke naam voor de kinderen dus het is geweldig als ze het spontaan naar je roepen. Als ik dan weer weg ga, kan ik niet weggaan voordat ze allemaal een kus en knuffel hebben gehad.
Daarnaast hebben we de inwerkmap afgemaakt en afgedrukt. Deze kunnen we gaan gebruiken voor alle nieuwe vrijwilligers die in Hope Village komen werken. We hebben in de inwerkmap alles over werken en leven in Hope Village beschreven. Zo weten de vrijwilligers wat ze kunnen verwachten en hoe het er in het weeshuis aan toe gaat. We hopen op deze manier de samenwerking tussen de vrijwilligers en de mama’s te optimaliseren en de kwaliteit van zorg te verhogen.
Ook hebben we de dehydratie posters afgedrukt en deze gaan we ophangen in de keuken en de badkamer. Op deze poster hebben we kort maar krachtig beschreven welke symptomen dehydratie heeft en wat je het beste kan doen. Voor deze materialen hebben we het opgehaalde geld uit Nederland kunnen gebruiken.
Zoals we aan de kinderen hadden beloofd zijn we vandaag voor het laatst naar het zwembad geweest. Dit keer hebben we iedereen mee kunnen nemen, het babyhuis, alle kleuters, alle mama’s die dienst hadden en alle grote meisjes en jongens. Het was een hectische en drukke dag maar de kinderen hebben weer erg genoten van al het lekkers, de verkoeling van het zwembad en de gezelligheid.
Afgelopen week zijn we ook op pas geweest om nieuwe school uniformen te gaan halen voor een aantal kinderen. Met een groepje kinderen die 16 Januari voor het eerst naar school gaan gingen we naar binnen en hebben we alles moeten passen. Jurkjes, broeken, blouse, jerseys, schoenen en sokken. Het duurde allemaal even maar we hebben alles. Ongelofelijk hoeveel verschillende school uniformen ze hebben, dus ook ongelofelijk veel verschillende scholen. De kleintjes vonden het wel heel erg spannend allemaal, heel lief om te zien. Voor de wat oudere nieuwe kleding en schoenen en daarna waren we klaar. Omdat we nog niet terug wilde naar Hope Village hebben we ze mee genomen naar het park en daar lekker in de schaduw wat gezeten en gespeeld. Josien en ik hadden voor iedereen een flesje drinken gekocht en wat lekkers. Een erg leuke ochtend dus!
Deze week is er ook een nieuwe vrijwilliger bij gekomen, Tamara, 24 jaar en komt uit Duitsland. Het is een erg aardige meid en ik kan het goed met haar vinden. Tamara heeft nooit de kans gekregen om tijdens haar studie vrijwilligers werk te doen in een weeshuis in Afrika, daarom dat ze nu dus 2 maanden vakantie opneemt van haar werk om vrijwilligerswerk te doen in Hope Village. Alles respect voor Tamara, echt super!
Zoals gepland zou ik het laatste weekend naar Spitskopfe gaan samen met Chad, de eigenaar van The Cradboard Box. Morgen is het dan eindelijk zover. Samen met Tamara, die vond het erg leuk om mee te gaan, vertrekken we voor een nacht naar Spitskopfe waar we onder de Afrikaanse strerren hemel gaan slapen en gaan genieten van het mooie rotsen uitzicht van Namibië. Vervolgens gaan we nog 2 dagen naar Swakopmunt en nog een nacht ergens waar ik de naam van ben vergeten. Ik ga dus nog even 4 dagen onwijs genieten van Namibië. Als ik dan terug ben ga ik afscheid nemen van de kinderen in Hope Villagh en de vrienden van de Cardboard Box.
Ik ga dus nog even door met genieten van de laatste 9 dagen en ik zie jullie allemaal heel snel weer!
Liefs, kusjes Annemiek
De afgelopen 2 weken hebben we uiteraard oud en nieuw gevierd. Bij deze allemaal de beste wensen voor het nieuwe jaar. Dank je wel voor alle lieve berichtjes op welke manier dan ook.
Voor Josien was het een speciaal oud en nieuw want Inge, haar zusje is zaterdag 31 december ’s ochtend vroeg in Windhoek geland. Helaas moest Inge een uur wachten op een taxi op het vliegveld die nooit is komen opdagen dus met een spoedvaart is Josien haar daarna op gaan halen, Welkom in Afrika Inge! Inge en Josien hebben de ochtend en deel van de middag gezellig samen doorgebracht.
’s Avonds hebben we met het personeel dat aanwezig was en een aantal vrienden hier een braai gehouden en zijn we daarna op weg gegaan naar ZOO park. ZOO park is een park vlakbij ons hostel waar op een groot grasveld een podium stond waar lokale artiesten die avond optraden. Het was erg gezellig en er was een goede sfeer. Josien was van te voren nog even langs iemand geweest om alvast gelukkig Nieuwjaar te wensen. Helaas was het niet zo makkelijk om een taxi naar ons terug te krijgen met als resultaat dat Inge en ik op Josien stonden te wachten toen het 00.00 uur exact was, Happy NewYear, en Josien in de taxi zat, haha we zijn het nieuwe jaar op een Afrikaanse manier ingegaan kunnen we wel zeggen. Helaas pindakaas is mijn camera die avond wel gestolen. Iemand had een erg goed begin van 2012 kan ik wel zeggen! Gelukkig had ik al mijn foto’s op mijn laptop staan en stonden er alleen nog foto’s van die avond op. Het is gelukkig niet mijn bankpas of paspoort, het is maar een camera! Ik was verrassend genoeg de enige die er nuchter onder was, de rest vond het echt heel erg. Één ding wat ik wel geleerd heb ik Afrika is je niet druk maken om dingen die je niet meer kan veranderen!
De afgelopen tijd heb ik meer tijd door gebracht op het politiebureau dan in mijn hele leven. Omdat ik toch wel wilde melden dat mijn camera weg was voor de verzekering ben ik op de eerste dag van het nieuwe jaar naar het politiebureau in Windhoek gegaan, dat was een foute beslissing, ik had naar de toeristen afdeling van het politie bureau moeten gaan maar dat vertelde ze me pas na dagen lang wachten!
Netjes aangifte gedaan en aan het einde van het gesprek kreeg ik een strookje met een nummer van mijn dossier, mijn “case number” erop. Ja maar daar heb ik natuurlijk niks aan. Vervolgens maar vriendelijk gevraagd of ik een kopie van mijn verklaring mocht omdat ik die wilde gebruiken voor de verzekering. Natuurlijk, 1 januari, een feestdag dus een kopie zat er niet in. Kom morgen maar terug dan kan je een kopie krijgen als je 40 dollar betaald. Oke, prima, geen probleem, morgen kom ik terug. Helaas hadden ze me niet verteld dat 2 Januari hier ook een feestdag is. Waar het op slaat, geen idee. Eenmaal aangekomen en netjes om een kopie gevraagd te hebben werd ik weer weggestuurd om vervolgens de volgende dag weer terug te komen. Inmiddels 3 Januari, stond ik weer aan de bali bij het politie bureau. (Hier begint het spelletje van het kastje naar de muur gestuurd worden, aanschouw) Ik kon doorlopen naar hokje 4, daar zouden ze me verder helpen. Bij hokje 4 aangekomen werd ik doorgestuurd naar een andere kamer en die kamer was op slot. Terug naar hokje 4 om te vragen of iemand me verder kon helpen. Nee mevrouw sorry het is lunch pauze dus kom over 1,5 uur maar terug. Josien en ik zijn dus boodschappen gaan doen en ergens op een muurtje vlakbij wat eten naar binnen gewerkt. Na 1,5 uur ging ik weer terug naar hokje 4, die me weer doorstuurde naar die andere kamer. Daar konden ze me niet helpen zeiden ze, dus ik werd weer naar verdieping 1 gestuurd. Ik kan je vertellen, ik was lichtelijk geïrriteerd, dat even ter zijde. Op de 1e verdieping aangekomen, klop klop op de deur, nee ga maar naar de 2e verdieping. Ik naar de 2e verdieping, daar aangekomen, klop klop op de deur, nee hier moet u niet zijn ga maar naar de 1e verdieping, kamer 116! ARE YOU KIDDING ME!! Tussenstand: 2,5 dagen verder, geen kopie, heel erg geïrriteerd en enorm chagrijnig. Ik kon me niet meer inhouden en heb me even laten gaan en gezegd dat ik het niet netjes vond dat ik zo veel moeite moest doen voor een stom a4 papier en dat iedere keer iedereen me ergens anders naar toe stuurt of naar huis stuurt. Dat maakte blijkbaar indruk want een vrouw die voorbij kwam vroeg of ze me kon helpen, en of ze dat kon. Met 1 zin: ik probeer al bijna 3 dagen een kopie van mijn verklaring te krijgen, werd ik meteen geholpen. Ik kon mee lopen naar de 2e verdieping om mijn dossier op te halen, om op de 1e verdieping vervolgens een kopie te krijgen en 40 betalen. Eindstatus: 3 dagen verder, een kopie van mijn verklaring en redelijk gekalmeerd liep ik het politiebureau uit. Nooit meer. Blijkbaar is er dus een speciale toeristen afdeling waar je sneller en vriendelijker geholpen wordt.
De afgelopen 2 weken heb ik zo veel mogelijk tijd proberen door te brengen in Hope Village. Ik ben in het weekend langs geweest om ze allemaal een gelukkig nieuw jaar te wensen en lekker met de kinderen te spelen. Met in mijn achterhoofd dat het einde in zicht is. Het is heerlijk om daar te zijn en je gedachten even opzij zetten en samen speeltjes te doen en te knuffelen met de kleintjes. Ik krijg kippenvel bij aankomst als ze allemaal tegelijk ANNEMIEK roepen. Ik heb namelijk niet zo’n heel makkelijke naam voor de kinderen dus het is geweldig als ze het spontaan naar je roepen. Als ik dan weer weg ga, kan ik niet weggaan voordat ze allemaal een kus en knuffel hebben gehad.
Daarnaast hebben we de inwerkmap afgemaakt en afgedrukt. Deze kunnen we gaan gebruiken voor alle nieuwe vrijwilligers die in Hope Village komen werken. We hebben in de inwerkmap alles over werken en leven in Hope Village beschreven. Zo weten de vrijwilligers wat ze kunnen verwachten en hoe het er in het weeshuis aan toe gaat. We hopen op deze manier de samenwerking tussen de vrijwilligers en de mama’s te optimaliseren en de kwaliteit van zorg te verhogen.
Ook hebben we de dehydratie posters afgedrukt en deze gaan we ophangen in de keuken en de badkamer. Op deze poster hebben we kort maar krachtig beschreven welke symptomen dehydratie heeft en wat je het beste kan doen. Voor deze materialen hebben we het opgehaalde geld uit Nederland kunnen gebruiken.
Zoals we aan de kinderen hadden beloofd zijn we vandaag voor het laatst naar het zwembad geweest. Dit keer hebben we iedereen mee kunnen nemen, het babyhuis, alle kleuters, alle mama’s die dienst hadden en alle grote meisjes en jongens. Het was een hectische en drukke dag maar de kinderen hebben weer erg genoten van al het lekkers, de verkoeling van het zwembad en de gezelligheid.
Afgelopen week zijn we ook op pas geweest om nieuwe school uniformen te gaan halen voor een aantal kinderen. Met een groepje kinderen die 16 Januari voor het eerst naar school gaan gingen we naar binnen en hebben we alles moeten passen. Jurkjes, broeken, blouse, jerseys, schoenen en sokken. Het duurde allemaal even maar we hebben alles. Ongelofelijk hoeveel verschillende school uniformen ze hebben, dus ook ongelofelijk veel verschillende scholen. De kleintjes vonden het wel heel erg spannend allemaal, heel lief om te zien. Voor de wat oudere nieuwe kleding en schoenen en daarna waren we klaar. Omdat we nog niet terug wilde naar Hope Village hebben we ze mee genomen naar het park en daar lekker in de schaduw wat gezeten en gespeeld. Josien en ik hadden voor iedereen een flesje drinken gekocht en wat lekkers. Een erg leuke ochtend dus!
Deze week is er ook een nieuwe vrijwilliger bij gekomen, Tamara, 24 jaar en komt uit Duitsland. Het is een erg aardige meid en ik kan het goed met haar vinden. Tamara heeft nooit de kans gekregen om tijdens haar studie vrijwilligers werk te doen in een weeshuis in Afrika, daarom dat ze nu dus 2 maanden vakantie opneemt van haar werk om vrijwilligerswerk te doen in Hope Village. Alles respect voor Tamara, echt super!
Zoals gepland zou ik het laatste weekend naar Spitskopfe gaan samen met Chad, de eigenaar van The Cradboard Box. Morgen is het dan eindelijk zover. Samen met Tamara, die vond het erg leuk om mee te gaan, vertrekken we voor een nacht naar Spitskopfe waar we onder de Afrikaanse strerren hemel gaan slapen en gaan genieten van het mooie rotsen uitzicht van Namibië. Vervolgens gaan we nog 2 dagen naar Swakopmunt en nog een nacht ergens waar ik de naam van ben vergeten. Ik ga dus nog even 4 dagen onwijs genieten van Namibië. Als ik dan terug ben ga ik afscheid nemen van de kinderen in Hope Villagh en de vrienden van de Cardboard Box.
Ik ga dus nog even door met genieten van de laatste 9 dagen en ik zie jullie allemaal heel snel weer!
Liefs, kusjes Annemiek
-
07 Januari 2012 - 20:47
Ayla Houtepen:
Heel erg herkenbaar wat je beschrijft met afscheid nemen. Ik vond het ook vreselijk, die laatste dagen van een fantastische tijd in een ander land. Geniet van de laatste dagen en succes met afscheid nemen!
Liefs -
07 Januari 2012 - 21:03
Claudia:
GENIET!!
kan niet wachten tot je terug bent :) -
07 Januari 2012 - 22:00
Sanne:
Niet te geloven hoe snel het is gegaan zeg!
Geniet nog van je laatste dagen!
Tot snel! xxxx -
07 Januari 2012 - 22:59
Manon:
Whaaah nog zo kort! Gaaf hoor dat je toch nog lekker een paar daagjes daar dingen gaat bekijken en inderdaad clau, GENIETEN!
Hopelijk spreken we je nog even op skype voordat je terug komt :D Gewoon omdat het kan...
Daagg poepsie! (K) -
08 Januari 2012 - 09:20
Karlijn:
Kindjes en alle mensen daar gaan je ook zeker missen! Heel veel plezier nog de laatste dagen!
x Karlijn -
08 Januari 2012 - 13:17
Thomashuis:
nog fijne laatste dagen daar!
Wij zijn hier allemaal blij dat je weer terug komt!!
Heel veel liefs van ons allemaal -
08 Januari 2012 - 13:26
Annie:
Hoi Annemiek.
Wat gaat het toch snel zeg.Nog een paar dagen,het zal wel weer wennen zijn,maar dat is voor jou een peulenschilletje.Heel veel plezier nog en tot ziens,goede reis en een leuk weer- zien met je familie,wat een feest zeg!!!!!!!!
Heel veel lieve groetjes van ome Cees en tante Annie. -
08 Januari 2012 - 13:36
Raphaelle:
Hoi Schatje!
Wat leuk om waarschijnlijk je laatste? verhaal te lezen! Het is nu echt nog zo kort voordat je weer terug komt! Waaaaaahh! Jammer van je camera, maar zoals je al zegt er zijn wel ergere dingen om je druk om te maken.. Geef al die lieve kindjes nog een dikke kus en geniet van je paar daagjes zo ver weg nog! Heel veel plezier en tot snel! Dikke kus -
08 Januari 2012 - 17:31
Lia:
Hallo Annemiek,
Ik denk dat Oud Gastel op scherp staat,nu je binnenkort weer terug bent.
Voor hen is het natuurlijk lang maar voor jou ,die het zelf allemaal meemaakt altijd tekort.Ik weet ook niet,maar volgens mij zie jij Afrika nog weleens.Wat een mooie foto"s en wat houden ze veel van je.Ik ben benieuwd naar je verhalen,je komt niet uitgepraat denk ik.Annemiek een goede terugreis als ik niets meer van je hoor en tot gauw
Tante Lia -
09 Januari 2012 - 06:50
Samantha:
Hee annemiek!
Wat een belevenis weer zeg. nooit leuk hee om op het politie bureau te moeten zitten voor aangifte. Kan er over meepraten. maar zo erg als bij jou heb ik het nog nooit gezien Haha wat een gedoe zeg, RESPECT!! Geniet nog maar van je laatste daagjes in namibië! Jij zal het idd erg jammer vinden om weer te gaan, maar wij vinden het super leuk om je weer te zien en al je verhalen te horen! Alvast een goede terug reis en tot snel op de scouting! Jullie hebben top werk geleverd dames. Groetjes Samantha -
09 Januari 2012 - 16:23
Daisy:
Nog een weekje heel hard gaan genieten!!!! -
10 Januari 2012 - 16:07
Mireille:
Lieve Annemiek,
geniet van de laatste dagen en veel sterkte bij het afscheid!
Ik heb genoten van je verhalen!
Ik denk, ach eigenlijk weet ik het wel zeker, dat je nog een keer terug zult gaan. Goede reis!
Lieve groet uit Molenhoek -
12 Januari 2012 - 21:14
Mirian Keetelaar:
Hoi Annemiek,
Wat zijn die drie maanden snel voorbij gegaan. En wat heb je een hoop meegemaakt! Ik heb genoten van je levendige verhalen: je safariverhaal vond ik prachtig.
Geniet nog van de laatste dagen daar en ik hoop je gauw een keer te zien!
Goede reis terug. Groetjes, Mirian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
