Wennen, integreren en ontdekken!
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
30 Oktober 2011 | Namibië, Windhoek
Het begint steeds meer te wennen, de voetjes die vies zijn van het zand, de muggen bulden waar je elke ochtend mee verrast wordt, de vliegen die je gezelschap komen houden, spinnen die het prima vinden om zich te verstoppen op het plafon en in de kasten, de salamanders die je even begroeten tijdens het eten en de Namibische zon die elke ochtend weer voor ons gaat schijnen.
Sinds woensdag is de eerste regen gevallen, het viel mee want het was maar minimaal. Het duurde niet langer dan 3 minuten, de rest van de dag was het weer droog. Verder in de week was er nog zo´n dag met een `regenbui` en daarna schijnt de zon weer net zo fel als eerst. De lokale bevolking hoopt en bid voor de regen, wij daarin tegen hopen en bidden het tegenovergestelde, dat het nog maar even weg mag blijven.
Begin deze week hebben we wat tegen slag gehad. Vorig weekend werd ik wakker met een dik oog, bingo: een geïnfecteerd oog. Ik hoor mama nog tegen me zeggen: "Moet je voor de zekerheid geen fusidine meenemen voor als je last krijgt van een ooginfectie?" Nee, natuurlijk niet, dat komt allemaal wel goed en het zal daar wel mee vallen. Nou niet dus, door de droogte heb ik al dagen lang last van bloedneuzen, droge lippen en mijn verdere lijf. En nu was m'n oog aan de beurt. Bij het draaien van m'n oog bal deed het al zeer. Dus Josien en ik aan Chad (de baas van het hostel) gevraagd of er op zondag een apotheek open is. Die was gelukkig wel open alleen fusidine is een antibiotica en ook hier in Afrika moet je dan eerst een dokter zien voordat je het kan gaan halen. En dokters in een privé kliniek zijn hier niet op zondag, fantastisch, het kan niet beter, arghh! Spoelen met gekookt water dan maar. Gelukkig was ik er na 3 dagen vanaf en zie je er nu niks meer van. Kan ik ook weer afstrepen in m'n boekje "kwalen in Afrika".
Helaas is Josien in de nacht van dinsdag op woensdag ziek geworden, echt heel ziek. Om half 12 begon de eerste ellende, overgeven tot dat er niks meer in zat. En het feest ging gewoon door, om het uur tot half 3 heeft ze er alles langs boven en onder uitgegooid, ongelofelijk dat het lichaam je nog steeds dwingt om over te geven terwijl er niks meer in je lichaam zit. (Ik zal de vieze details achterwege laten, voor de niet verpleegkundigen onder jullie is het misschien niet zo prettig om het te lezen). Woensdag is onze schooldag. Dus deze dag kon Josien goed uitzieken. Deze dag heeft ze ook weer goed gebruikt om er alles langs alle kanten uit te gooien, niks kon ze binnen houden, werken aan school zat er dus ook niet in.
Aangezien ze niks gegeten had ben ik donderdag en vrijdag maar alleen naar het weeshuis gegaan. Ik kon wel thuis blijven maar ze lag toch bijna de hele dag te slapen dus was het beter en leuker voor mij om naar het weeshuis te gaan.
Zoals ik al vertelde zijn we woensdag in het hostel om aan ons project en het product voor school te werken. De maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag gaan we naar het weeshuis. We zijn daar dan van 8 uur tot een uurtje of 1. Daarna gaan alle kindjes slapen (nja, een poging tot.. ze willen namelijk niet allemaal rond die tijd zich over geven aan het slaapuurtje). Maandag probeerde we met een taxi naar het weeshuis te gaan die we aan de kant van de weg staande hielden, slecht plan, want die man heeft ons aardig afgezet. We hebben het dubbele moeten betalen van wat we normaal betaalde en dat doen wij dus dan ook. Het was een verschrikkelijke rit naar het weeshuis, ik dacht dit is mijn laatste rit ooit was. Die man reed als een gek en niks op de weg schrikte hem af, van verkeersregels heeft hij nog nooit gehoord en hij reed net zo graag rechts als dat hij links reed. No way dat we een heisa gaan maken in de taxi, wie weet wat er allemaal kan gebeuren. Dus wij netjes betaald en met een vriendelijk gezicht de taxi uitgestapt. En bedankt voor deze iets te dure, minder leuke ervaring.
Gelukkig was de begroeting in het weeshuis hartverwarmend zoals gewoonlijk en viel de stress en de angst gelijk van onze schouders. Donatelli, Mozes, Mega Menno en Frans kwamen ons op de gewoonlijke manier begroeten, ze gebruikte onze benen als een opzet stuk om vervolgens te eindigen in onze armen en een knuffel te ontvangen. Dit gevoel wat ik krijg bij het zien van de kinderen en de blik in de ogen van de kleintjes geeft zo'n goed gevoel dat je denkt dat je de hele wereld wel aan kan. Dit gevoel wil ik nooit meer kwijt raken en het liefst altijd vast blijven houden. Na het registreren van onze aanwezigheid liepen we naar het baby huis waar alles al in volle gang was. Na alle andere kinderen begroet te hebben ging de gewoonlijke gang van zaken van start. "Don't hit her, don't be so mean to him, let him go, do not this, do not that.." Oke, het went nog steeds niet. Tegen een uur of 10 heeft Josien de kleuters pre-school gegeven, een beetje lezen, liedjes zingen en de cijfers leren schrijven. Eerst kwam de meisjes groep en daarna de jongens groep. Toen de jongens groep aan de beurt was ben ik gaan helpen. Ze luisteren iets beter dan de kinderen in het babyhuis maar je merkt heel goed dat ze een laag concentratie vermogen hebben. Ze zijn snel afgeleid en ze luisteren minder goed naar ons. Waarom? Het is echt waar, maar wij blanken slaan geen kinderen, de zwarten, alle mama's in het huis dus wel. Die delen zonder moeite of medelijden een tik uit. Een onderdeel van de cultuur. De kinderen weten dus heel goed hoever ze bij ons kunnen gaan, erg ver dus!
Na een vermoeiende dag maar wel een leuke dag keerde we weer terug naar het hostel.
We besloten op dinsdag het anders an te pakken. Josien en ik hebben ieder een stuk of 6 kinderen bij elkaar genomen en ze voorgelezen. Dit was de uitvinding, geweldig dat ze het vonden, ik heb het verhaal wel 6 keer moeten voorlezen. En steeds op nieuwe vonden ze het prachtig en luisteren ze aandachtig. Ik heb geen één keer gevraagd of ze elkaar met rust wilde laten en lief tegen elkaar moesten doen. Na het voorlezen hebben wel lekker Hollands (maar wel in het Engels natuurlijk) "Hoofd, schouders, knie en teen" gezongen en "If you happy and you know it clap your hands". Door de kinderen op deze manier aandacht te geven raken kunnen we leuke dingen met ze doen en liefde geven in plaats van scheidsrechter zijn en ze de hele tijd te straffen. Dinsdag verlieten we met een veel beter gevoel het weeshuis. En het heeft gewerkt, want toen ik donderdag alleen de poort binnenkwam van Hope Village kwam een kudde kinderen op me af gerend die allen riepen" Can we do the books again please"? Ik wist niet wat ik hoorde! Hadden Josien en ik dan zo'n indruk achter gelaten dat ze het na 2 dagen nog wisten dat wij ze voor hebben gelezen? Heerlijk, dit deed me echt goed. Tuurlijk antwoordde ik vol enthousiasme, want dit is juist waarvoor ik ben gekomen!
Vrijdag zou een belangrijke dag zijn in Hope Village. Er zouden belangrijke mensen langs komen die kwamen luisteren naar het project wat nu loopt in in het weeshuis. Ze hebben een groentetuin waar ze zelf groentes verbouwen en die verkopen aan een lokaal restaurant om zo wat geld op te halen. Er werd aan mij gevraagd of ik er om half 8 kon zijn om de kinderen in mooie kleertjes te hijsen en de snoetjes te poetsen. Maar natuurlijk, geen probleem. Ik heb alleen een hekel aan zulke dingen, voor een belangrijke gelegenheid moeten de kinderen opgetuigd worden om vervolgens als ze weg zijn weer de oude kleding aan te geven. Maar zoals geleerd op school moet ik open-minded zijn en me integreren in de cultuur van de ander, dus doet Annemiek dat ook gewoon. Na wat vertraging te hebben gehad met de taxi was ik er om kwart voor 8 en iedereen was al klaar. Ik heb dus geholpen met de laatste dingetjes en de laatste kinderen aan te kleden en toen was het moment daar, het hoog bezoek kwam.
Ik heb Marietje de Klerk, oprichter van Hope Village ontmoet en afgesproken dat we elkaar een andere keer beter zouden leren kennen. Ze was erg blij dat Josien en ik samen vrijwilligers werk kwamen doen in Hope Village. Na een aantal toespraken en een liedje van de kinderen was het officiële moment voorbij en zoals ik al voorspeld had: alle nieuwe kleding die de kinderen aan hadden moesten uit voordat ze gingen eten! En ze zagen er zo leuk uit in de schattige, nette, nieuwe kleertjes. Helaas, wat de mama's zeggen moet gebeuren. Het was natuurlijk één grote uitdaging en chaos om die kinderen om te kleden. Ik heb nog nooit zoveel kinderen bij elkaar zien en horen huilen. Uiteindelijk is het gelukt en hebben ze gegeten, de tanden zijn gepoetst en lagen in bed. Tijd om naar huis te gaan.
Als ik naar huis ga bel ik Solo en dan moet ik een half uurtje wachten (bij hem is dat 10 minuten, afrikaans tempo he!) Meestal smeer ik me dan nog eens goed in met zonnebrand en ga ik rustig op het muurtje achter het hek van het weeshuis zitten wachten. Heerlijk genieten van het zonnetje, want die hebben wij niet veel gezien deze zomer in Nederland. De meeste Namibianen vinden het verbazend hoe ik het zo vol kan houden in de zon en zo begint elk gesprek, over de zon en over Nederland, want daar is sneeuw en die zouden ze toch wel eens een keer willen zien!
Ondertussen is Josien helemaal opgeknapt en eet en drinkt ze weer volop, een goed teken dus.
Deze zaterdag zijn we wat rond gaan kijken in de omgeving en zijn we achter een aantal dingen gekomen. Vanwege het grote alcohol misbruik in Namibië mag je na 1 uur in de middag geen alcohol meer kopen. De meeste blanke Europeanen pik je er dus zo uit. De winkels op zaterdag sluiten eerder dan wij dachten. Met het idee om lekker te gaan winkelen liepen wij naar het winkel centrum. Na 5 winkels gezien hebben gingen overal alle deuren dicht, haha geen shop middagje dus voor ons. Verder de omgeving verkennen dan maar. Toen we verder liepen kwamen we een park tegen waar een lokale dans show gegeven werd, een echte toeristentrekpleister, dus ook wij gingen kijken. Helaas was er een jonge kerel uit Zuid Afrika die ongelofelijk naar alcohol stonk en ons lastig viel. Wij zijn dus zonder dat er problemen konden ontstaan maar snel verder gelopen. We hebben onze blikken over de lokale verkoop plekken laten gaan en wat kleine dingetjes gekocht.
Vanochtend hadden we het geweldige idee om naar de kerk te gaan, wat een hele leuke ervaring blijkt te zijn aangezien er veel verschillen zijn met de kerk in Nederland en de kerken hier. Op tijd uit bed dus en snel wat pannenkoeken naar binnen gewerkt om vervolgens te voet naar de kerk te gaan. Het was niet ver lopen en we hadden het al snel gevonden. De kerk zat al helemaal vol en we hoorde van af ver de mensen al zingen. Na een kwartier stond iedereen op en verliet de kerk. Ooh oke, we waren dus te laat. Er was ons verteld dat we om 9 uur in de kerk moesten zijn want dan zou de mis beginnen, niet dus. Nee de dienst begon om 7.30 uur. Van het plan de kerk te bezoeken was niets meer over dus hebben we het maar veranderd in de activiteit: ochtendwandeling. Ook leuk en niet verkeerd natuurlijk. Het was nog niet te warm en we hebben snel nog wat boodschappen gedaan. Want ook op zondag zijn hier de meeste winkels gewoon open.
Er zijn nu 2 weken voorbij en het voelt al als gewoon om hier te zijn. Koken, wassen en boodschappen doen zijn de meest gewoonlijk dagelijkse dingen die we doen. Iedere dag ontmoet je nieuwe mensen en vertel je nieuwe verhalen. Ik kan inmiddels ook al het spelletje baggammon (geen idee hoe ik het moet schrijven) spelen en al aardig poolen. Met de één van de secretaresse van de receptie, Ellen, hebben we samen al liedjes geluisterd op mijn laptop van youtube, zo heb ik kennis gemaakt met de lokale hitjes van hier. Erg leuk om de Afrikaanse rap muziek te horen en er samen van te genieten.
We hebben ook al aardig wat ideën wat we kunnen gaan doen in het weeshuis en ik zal jullie daar snel van op de hoogte brengen. Aankomende week willen we ons daar meer in gaan verdiepen en wat dingen gaan kortsluiten met het weeshuis zodat we er snel aan kunnen beginnen.
Ik ga nu lekker mijn eitje opeten die Josien voor me gemaakt heeft en verder genieten van de zondag.
Bedankt voor alle leuke reacties die ik heb gehad op de vorige verslagen. Het doet me erg goed!
Hier nog wat foto's van de afgelopen dagen!
Liefs Dikke kus Annemiek
Sinds woensdag is de eerste regen gevallen, het viel mee want het was maar minimaal. Het duurde niet langer dan 3 minuten, de rest van de dag was het weer droog. Verder in de week was er nog zo´n dag met een `regenbui` en daarna schijnt de zon weer net zo fel als eerst. De lokale bevolking hoopt en bid voor de regen, wij daarin tegen hopen en bidden het tegenovergestelde, dat het nog maar even weg mag blijven.
Begin deze week hebben we wat tegen slag gehad. Vorig weekend werd ik wakker met een dik oog, bingo: een geïnfecteerd oog. Ik hoor mama nog tegen me zeggen: "Moet je voor de zekerheid geen fusidine meenemen voor als je last krijgt van een ooginfectie?" Nee, natuurlijk niet, dat komt allemaal wel goed en het zal daar wel mee vallen. Nou niet dus, door de droogte heb ik al dagen lang last van bloedneuzen, droge lippen en mijn verdere lijf. En nu was m'n oog aan de beurt. Bij het draaien van m'n oog bal deed het al zeer. Dus Josien en ik aan Chad (de baas van het hostel) gevraagd of er op zondag een apotheek open is. Die was gelukkig wel open alleen fusidine is een antibiotica en ook hier in Afrika moet je dan eerst een dokter zien voordat je het kan gaan halen. En dokters in een privé kliniek zijn hier niet op zondag, fantastisch, het kan niet beter, arghh! Spoelen met gekookt water dan maar. Gelukkig was ik er na 3 dagen vanaf en zie je er nu niks meer van. Kan ik ook weer afstrepen in m'n boekje "kwalen in Afrika".
Helaas is Josien in de nacht van dinsdag op woensdag ziek geworden, echt heel ziek. Om half 12 begon de eerste ellende, overgeven tot dat er niks meer in zat. En het feest ging gewoon door, om het uur tot half 3 heeft ze er alles langs boven en onder uitgegooid, ongelofelijk dat het lichaam je nog steeds dwingt om over te geven terwijl er niks meer in je lichaam zit. (Ik zal de vieze details achterwege laten, voor de niet verpleegkundigen onder jullie is het misschien niet zo prettig om het te lezen). Woensdag is onze schooldag. Dus deze dag kon Josien goed uitzieken. Deze dag heeft ze ook weer goed gebruikt om er alles langs alle kanten uit te gooien, niks kon ze binnen houden, werken aan school zat er dus ook niet in.
Aangezien ze niks gegeten had ben ik donderdag en vrijdag maar alleen naar het weeshuis gegaan. Ik kon wel thuis blijven maar ze lag toch bijna de hele dag te slapen dus was het beter en leuker voor mij om naar het weeshuis te gaan.
Zoals ik al vertelde zijn we woensdag in het hostel om aan ons project en het product voor school te werken. De maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag gaan we naar het weeshuis. We zijn daar dan van 8 uur tot een uurtje of 1. Daarna gaan alle kindjes slapen (nja, een poging tot.. ze willen namelijk niet allemaal rond die tijd zich over geven aan het slaapuurtje). Maandag probeerde we met een taxi naar het weeshuis te gaan die we aan de kant van de weg staande hielden, slecht plan, want die man heeft ons aardig afgezet. We hebben het dubbele moeten betalen van wat we normaal betaalde en dat doen wij dus dan ook. Het was een verschrikkelijke rit naar het weeshuis, ik dacht dit is mijn laatste rit ooit was. Die man reed als een gek en niks op de weg schrikte hem af, van verkeersregels heeft hij nog nooit gehoord en hij reed net zo graag rechts als dat hij links reed. No way dat we een heisa gaan maken in de taxi, wie weet wat er allemaal kan gebeuren. Dus wij netjes betaald en met een vriendelijk gezicht de taxi uitgestapt. En bedankt voor deze iets te dure, minder leuke ervaring.
Gelukkig was de begroeting in het weeshuis hartverwarmend zoals gewoonlijk en viel de stress en de angst gelijk van onze schouders. Donatelli, Mozes, Mega Menno en Frans kwamen ons op de gewoonlijke manier begroeten, ze gebruikte onze benen als een opzet stuk om vervolgens te eindigen in onze armen en een knuffel te ontvangen. Dit gevoel wat ik krijg bij het zien van de kinderen en de blik in de ogen van de kleintjes geeft zo'n goed gevoel dat je denkt dat je de hele wereld wel aan kan. Dit gevoel wil ik nooit meer kwijt raken en het liefst altijd vast blijven houden. Na het registreren van onze aanwezigheid liepen we naar het baby huis waar alles al in volle gang was. Na alle andere kinderen begroet te hebben ging de gewoonlijke gang van zaken van start. "Don't hit her, don't be so mean to him, let him go, do not this, do not that.." Oke, het went nog steeds niet. Tegen een uur of 10 heeft Josien de kleuters pre-school gegeven, een beetje lezen, liedjes zingen en de cijfers leren schrijven. Eerst kwam de meisjes groep en daarna de jongens groep. Toen de jongens groep aan de beurt was ben ik gaan helpen. Ze luisteren iets beter dan de kinderen in het babyhuis maar je merkt heel goed dat ze een laag concentratie vermogen hebben. Ze zijn snel afgeleid en ze luisteren minder goed naar ons. Waarom? Het is echt waar, maar wij blanken slaan geen kinderen, de zwarten, alle mama's in het huis dus wel. Die delen zonder moeite of medelijden een tik uit. Een onderdeel van de cultuur. De kinderen weten dus heel goed hoever ze bij ons kunnen gaan, erg ver dus!
Na een vermoeiende dag maar wel een leuke dag keerde we weer terug naar het hostel.
We besloten op dinsdag het anders an te pakken. Josien en ik hebben ieder een stuk of 6 kinderen bij elkaar genomen en ze voorgelezen. Dit was de uitvinding, geweldig dat ze het vonden, ik heb het verhaal wel 6 keer moeten voorlezen. En steeds op nieuwe vonden ze het prachtig en luisteren ze aandachtig. Ik heb geen één keer gevraagd of ze elkaar met rust wilde laten en lief tegen elkaar moesten doen. Na het voorlezen hebben wel lekker Hollands (maar wel in het Engels natuurlijk) "Hoofd, schouders, knie en teen" gezongen en "If you happy and you know it clap your hands". Door de kinderen op deze manier aandacht te geven raken kunnen we leuke dingen met ze doen en liefde geven in plaats van scheidsrechter zijn en ze de hele tijd te straffen. Dinsdag verlieten we met een veel beter gevoel het weeshuis. En het heeft gewerkt, want toen ik donderdag alleen de poort binnenkwam van Hope Village kwam een kudde kinderen op me af gerend die allen riepen" Can we do the books again please"? Ik wist niet wat ik hoorde! Hadden Josien en ik dan zo'n indruk achter gelaten dat ze het na 2 dagen nog wisten dat wij ze voor hebben gelezen? Heerlijk, dit deed me echt goed. Tuurlijk antwoordde ik vol enthousiasme, want dit is juist waarvoor ik ben gekomen!
Vrijdag zou een belangrijke dag zijn in Hope Village. Er zouden belangrijke mensen langs komen die kwamen luisteren naar het project wat nu loopt in in het weeshuis. Ze hebben een groentetuin waar ze zelf groentes verbouwen en die verkopen aan een lokaal restaurant om zo wat geld op te halen. Er werd aan mij gevraagd of ik er om half 8 kon zijn om de kinderen in mooie kleertjes te hijsen en de snoetjes te poetsen. Maar natuurlijk, geen probleem. Ik heb alleen een hekel aan zulke dingen, voor een belangrijke gelegenheid moeten de kinderen opgetuigd worden om vervolgens als ze weg zijn weer de oude kleding aan te geven. Maar zoals geleerd op school moet ik open-minded zijn en me integreren in de cultuur van de ander, dus doet Annemiek dat ook gewoon. Na wat vertraging te hebben gehad met de taxi was ik er om kwart voor 8 en iedereen was al klaar. Ik heb dus geholpen met de laatste dingetjes en de laatste kinderen aan te kleden en toen was het moment daar, het hoog bezoek kwam.
Ik heb Marietje de Klerk, oprichter van Hope Village ontmoet en afgesproken dat we elkaar een andere keer beter zouden leren kennen. Ze was erg blij dat Josien en ik samen vrijwilligers werk kwamen doen in Hope Village. Na een aantal toespraken en een liedje van de kinderen was het officiële moment voorbij en zoals ik al voorspeld had: alle nieuwe kleding die de kinderen aan hadden moesten uit voordat ze gingen eten! En ze zagen er zo leuk uit in de schattige, nette, nieuwe kleertjes. Helaas, wat de mama's zeggen moet gebeuren. Het was natuurlijk één grote uitdaging en chaos om die kinderen om te kleden. Ik heb nog nooit zoveel kinderen bij elkaar zien en horen huilen. Uiteindelijk is het gelukt en hebben ze gegeten, de tanden zijn gepoetst en lagen in bed. Tijd om naar huis te gaan.
Als ik naar huis ga bel ik Solo en dan moet ik een half uurtje wachten (bij hem is dat 10 minuten, afrikaans tempo he!) Meestal smeer ik me dan nog eens goed in met zonnebrand en ga ik rustig op het muurtje achter het hek van het weeshuis zitten wachten. Heerlijk genieten van het zonnetje, want die hebben wij niet veel gezien deze zomer in Nederland. De meeste Namibianen vinden het verbazend hoe ik het zo vol kan houden in de zon en zo begint elk gesprek, over de zon en over Nederland, want daar is sneeuw en die zouden ze toch wel eens een keer willen zien!
Ondertussen is Josien helemaal opgeknapt en eet en drinkt ze weer volop, een goed teken dus.
Deze zaterdag zijn we wat rond gaan kijken in de omgeving en zijn we achter een aantal dingen gekomen. Vanwege het grote alcohol misbruik in Namibië mag je na 1 uur in de middag geen alcohol meer kopen. De meeste blanke Europeanen pik je er dus zo uit. De winkels op zaterdag sluiten eerder dan wij dachten. Met het idee om lekker te gaan winkelen liepen wij naar het winkel centrum. Na 5 winkels gezien hebben gingen overal alle deuren dicht, haha geen shop middagje dus voor ons. Verder de omgeving verkennen dan maar. Toen we verder liepen kwamen we een park tegen waar een lokale dans show gegeven werd, een echte toeristentrekpleister, dus ook wij gingen kijken. Helaas was er een jonge kerel uit Zuid Afrika die ongelofelijk naar alcohol stonk en ons lastig viel. Wij zijn dus zonder dat er problemen konden ontstaan maar snel verder gelopen. We hebben onze blikken over de lokale verkoop plekken laten gaan en wat kleine dingetjes gekocht.
Vanochtend hadden we het geweldige idee om naar de kerk te gaan, wat een hele leuke ervaring blijkt te zijn aangezien er veel verschillen zijn met de kerk in Nederland en de kerken hier. Op tijd uit bed dus en snel wat pannenkoeken naar binnen gewerkt om vervolgens te voet naar de kerk te gaan. Het was niet ver lopen en we hadden het al snel gevonden. De kerk zat al helemaal vol en we hoorde van af ver de mensen al zingen. Na een kwartier stond iedereen op en verliet de kerk. Ooh oke, we waren dus te laat. Er was ons verteld dat we om 9 uur in de kerk moesten zijn want dan zou de mis beginnen, niet dus. Nee de dienst begon om 7.30 uur. Van het plan de kerk te bezoeken was niets meer over dus hebben we het maar veranderd in de activiteit: ochtendwandeling. Ook leuk en niet verkeerd natuurlijk. Het was nog niet te warm en we hebben snel nog wat boodschappen gedaan. Want ook op zondag zijn hier de meeste winkels gewoon open.
Er zijn nu 2 weken voorbij en het voelt al als gewoon om hier te zijn. Koken, wassen en boodschappen doen zijn de meest gewoonlijk dagelijkse dingen die we doen. Iedere dag ontmoet je nieuwe mensen en vertel je nieuwe verhalen. Ik kan inmiddels ook al het spelletje baggammon (geen idee hoe ik het moet schrijven) spelen en al aardig poolen. Met de één van de secretaresse van de receptie, Ellen, hebben we samen al liedjes geluisterd op mijn laptop van youtube, zo heb ik kennis gemaakt met de lokale hitjes van hier. Erg leuk om de Afrikaanse rap muziek te horen en er samen van te genieten.
We hebben ook al aardig wat ideën wat we kunnen gaan doen in het weeshuis en ik zal jullie daar snel van op de hoogte brengen. Aankomende week willen we ons daar meer in gaan verdiepen en wat dingen gaan kortsluiten met het weeshuis zodat we er snel aan kunnen beginnen.
Ik ga nu lekker mijn eitje opeten die Josien voor me gemaakt heeft en verder genieten van de zondag.
Bedankt voor alle leuke reacties die ik heb gehad op de vorige verslagen. Het doet me erg goed!
Hier nog wat foto's van de afgelopen dagen!
Liefs Dikke kus Annemiek
-
30 Oktober 2011 - 11:56
Manon:
Wat kun je het toch allemaal leuk vertellen he! Echt super leuke verhalen.. Ik vind het maar gek dat jij daar zo ver weg zit hoor. Maarr voor je het weet ben je weer lekker terug bij ons! :D
Geniet er van.
Dikke kus -
30 Oktober 2011 - 11:58
Kristel Van Aert:
Hee Annemiek,
Wat een leuke verslagen!
Allemaal zo herkenbaar wat je beschrijft =) echt super! geniet ervan want voor je het weet is het voorbij!
liefs -
30 Oktober 2011 - 12:41
Lia Den Ouden:
Dag Annemiek ,ik ben trots en jaloers tegelijk.Wat een geluk dat je deze kans krijgt om daar te zijn.Het was vroeger een vurige wens van mij maar het liep anders.Ik lees met plezier je reisverslag en wens je een goede vruchtbare tijd die je nooit meer vergeet.Een dikke knuffel van tante Lia -
30 Oktober 2011 - 13:31
Jantina:
Very nice weer Annemiekie! Jammer dat iedereen de eerste dagen zo ziek moet worden! Maar vanaf nu wordt het alleen maar beter! Succes met je schoolproject..en hopelijk volgende week maar naar de kerk dan! Vind het jammer dat ze die hier geen hebben..mss was het dan wel een salsamis geworden ;) XXX -
30 Oktober 2011 - 13:41
Anita Zwijgers:
Hoi Annemiek
Ook wij hier op de Drie Weikes volgen jou verslagen en bekijken jou foto's.
De verslagen zijn hartstikke leuk ik kan me er wel iets bij voorstellen hoe jij je voelt echt iets voor jou lekker knuffelen met de kindjes. Geniet ervan van de tijd die je daar bent er is hier wel iemand in huis die wel met je mee had gewillen, jullie de zorg en zij misschien een beetje onderwijs. Nou meid heel veel leerzame momenten en lekker genieten wij houden je in de gaten.
Liefs en een dikke kus Anita en natuurlijk de rest van onze Fam. -
30 Oktober 2011 - 14:47
Claudia:
haha wat schrijf je toch leuk!!
ik ga je zo even mailtje sturen hoor :) -
30 Oktober 2011 - 14:53
Mirian Keetelaar:
Hoi Annemiek, ik keek al weer uit naar je nieuwe verslag. Fijn om te lezen dat 't je goed gaat. En dat is op de foto's ook wel te zien! Groetjes van ons allemaal, Mirian -
30 Oktober 2011 - 15:10
Sjoerd En Laury:
Jij bent goed bezig Miekje, lekker voorlezen, liedjes zingen enz, zie je wel dat je binnen no time invloed hebt op de kinderen!!
En als ze doorhebben dat jullie leuke dingen doen als zij zich gedragen dan hoef je helemaal geen tik uit te delen:-)
Dikke kus weer!! -
30 Oktober 2011 - 15:29
Lian Schouwenaars:
Hee Annemiek,
Wat leuk zeg je verhalen. Het klinkt allemaal zo herkenbaar. Maar blijf er vooral allemaal van genieten.. Zelfs over een tijdje zijn de dingen die je daar ziet normaal, maar toch blijf je dagelijks verrast worden, wat het juist allemaal zo leuk maakt.
Hopelijk voor jou, blijft het bij je ontstoken oog haha. Want ondanks al die injecties die je in Nederland hebt gehad haha................
Geniet lekker van ieder moment. Erg leuk je verhalen en je foto's! Liefs Lian -
30 Oktober 2011 - 15:33
Tessie:
Klinkt allemaal weer heel leuk! Ik zag net op de kalender dat je jarig bent 5 november ga je dat ook op zijn afrikaans vieren?
Groetjes! -
30 Oktober 2011 - 15:48
Marije Goos:
Heey Annemiek,
Wat leuk om je verhaaltjes te lezen. Klinkt allemaal erg leuk. Idd hopen dat die regen nog even weg blijft.. Geniet ervan daar... x -
30 Oktober 2011 - 16:29
Karlijn:
Staat je goed Annemiek, tussen al die kleine zwarte kindjes! :-)
leuk verslag,
geniet ze nog x Karlijn -
30 Oktober 2011 - 16:50
Ronald:
Wat een verhalen en wat een belevenissen. Fijn om te lezen dat je het goed hebt daar en ga zo door. De liefde die je geeft ontvang je ook weer terug. Succes verder en tot tot -
30 Oktober 2011 - 17:16
Piet Dirven:
Hallo nichtje. Wat kun jij leuk schrijven zeg. Je kunt altijd nog verslaggeefster of schrijfster worden.Goed dat je contact kon krijgen met de kinderen door voor te lezen en te zingen.Ik hoop dat er nog meer moois tevoorschijn komt daar door jullie verblijf. Geniet ervan en voor 4 op 5 november alvast zalig uiteinde en een goed begin van je 22e levensjaar.
Veel groeten van iedereen hier uit Ulicoten.
Piet Dirven -
30 Oktober 2011 - 18:24
Nynke:
Hey zus,
weer een leuk verslag! Ben blij dat het Josien weer beter is! En fijn dat je zo'n goed gevoel hebt bij het verzorgen van die kinderen, daar doe je het uiteindelijk voor!
Groetjes aan Josien, veel plezier weer morgen en spreek je snel! :)
liefs nyn -
31 Oktober 2011 - 11:04
Maaike:
Hoi Annemiek,
Leuk dat je zo enthousiast kan vertellen over je ervaringen! Je zou een goede PR-vrouw zijn om vrijwilligers te werven...
Veel plezier nog! -
31 Oktober 2011 - 13:47
Reffie:
Hoi schatt!
Wat heb je toch weer een leuk verhaal geschreven! Renso heeft zelfs een poging gedaan om hem te lezen, maar toen hij na 1 alinea naar beneden scrolde en zag hoelang het was, gaf hij de moed al op! haha Maar superleuke foto"s en wat een leuke kids! Dikke kus! -
31 Oktober 2011 - 21:50
Thomashuis:
Hoi Annemiek
leuk om je verhaal weer te lezen, zei vrijdag nog tegen de bewoners, he we hebben nog niets van Annemiek gehoord.
Je belevenissen worden hier voor gelzen en ook de fotos bekeken. Echt heel leuk allemaal.
heel veel groetjes en een dikke knuffel van ons -
01 November 2011 - 12:45
Daisy:
Ik wil ook!!!!
Echt weer een super verhaal!!
Xx
-
01 November 2011 - 21:06
Corrie En Simon :
Hoi Annemiek,
Wat leuk om jou op deze manier te kunnen volgen. Ik heb genoten van jouw verslagen. Nog maar een paar weken van huis en al zoveel te vertellen.
Heel veel succes verder.
Corrie en Simon van Nispen -
02 November 2011 - 20:43
Marleen:
Hee Annemiek!
Wat klinkt het toch allemaal geweldig en ook zo herkenbaar! Ik geniet van jullie verhalen.. Heerlijk om het bekende weer terug te horen en om te zien dat jullie er zijn voor die lieve kleine ondeugende kinderen!
Veel succes en plezier daar.. Geef iedereen een dikke knuffel en zeg dat ik ze mis! Geniet, geniet.. Want de tijd vliegt voorbij! Kus -
02 November 2011 - 22:36
Chantal:
Hey annemiekje,
Het ziet er nice uit. Kan uit je verslag opmaken dat je het prima naar de zin hebt en dat de cultuurschok wel gezakt is. Goed om te lezen dat jullie nog steeds veilig zijn en je PADOOG verdwenen is :D (ontsiert zo op de foto )
Wat een keischattige kindjes (nouja op foto) Lekker blijven genieten en keep up the good work!
groetjes uit het altijd spannende oudenbosch! -
04 November 2011 - 16:44
Oma:
Anne Miek
Allereerst van harte gefeliciteerd met je 21e verjaardag
prachtig verslag
ik geniet ervan als ik het verslag lees
heel veel liefs en kusjes
Oma -
05 November 2011 - 14:35
Fam. Zwijgers:
Hoi Annemiek
Gefeliciteerd meid met je verjaardag, maak er daar ook een leuke dag van.
Geniet van alles, jou verjaardag zal hier best nog wel een keer gevierd worden.
Groetjes en liefs Piet , Anita onze Kids en ons Sjorske. -
05 November 2011 - 22:18
Lia:
Lieve Annemiek voor morgen wens ik je een gezellige dag ,geniet ervan.Je bent ver weg maar ook weer dichtbij want iedereen denkt aan je morgen.
HARTELIJK GEFELICITEERD MET JE VERJAARDAG
tante Lia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
