Precious!
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
06 November 2011 | Namibië, Windhoek
Alweer een week met nieuwe avonturen voorbij, de tijd vliegt hier! Voor dat ik het weet is het al weer weekend en start er daarna weer een nieuwe week. Op de één of andere manier gaan hier de dagen veel sneller dan in Nederland!
Deze week was iets heftiger en emotioneler dan de afgelopen weken.
In Nederland heb ik van mijn lieftallige vriendinnen verschillende bijnamen gekregen door de jaren heen: Miek, Mieke, Snotje, Snotpiekje en Smeagel. Vraag me niet waarom, maar het is zo, niemand noemt me meer gewoon Annemiek! Alleen heeft die laatste bijnaam, Smeagel, deze week zijn naam eer aan gedaan. Smeagel is namelijk van de film Lord of the Rings, wie kent 'm niet! En waar is Smeagel naar op zoek tijdens de film... (ik laat jullie even denken..) inderdaad naar: My Precious. Ik kan je vertellen, Smeagel heeft Precious deze week gevonden, in Hope Village nog wel.
Voor het weekend is er een nieuwe moeder met 2 kinderen binnen gebracht, Randel een jongetje van 3 en Precious, een baby'tje van 6 maanden. Helaas is de moeder na het weekend er vandoor gegaan en niet meer terug gekomen. Ze heeft zware Tuberculose en zit helemaal met zichzelf in de knoop, de enige oplossing die zij zag was vertrekken. De mama's in Hope Village geven daar als reactie op: That's Africa. Ik heb daar persoonlijk nog al moeite mee, maar hé, wie ben ik! Randel en Precious hadden ineens geen moeder meer. Helaas ging het iedere dag slechter met Precious, zo slecht dat ze op donderdag terug moest naar het ziekenhuis. Ze was pas 4 dagen ontslagen uit het ziekenhuis en ze was nu al weer zo uitgedroogd dat ze niet langer in Hope Village kon blijven. Ik vond het geen probleem om met haar mee te gaan en gelukkig kwam er een vrijwilliger die ook Nederlands was van een andere organisatie om met mij mee te gaan. Jennieke de vrijwilliger, een schat van een meid met het hart op de juiste plaats, heeft me afgezet in het Katutura ziekenhuis. Met Precious op mijn arm liep ik de wachtkamer binnen voor de kinderafdeling. Ik denk dat ik net zoiets als een kermisattractie was, een blanke jonge meid met een zwart kindje op de arm, daar moet iets niet aan kloppen. Omdat Precious zo'n zieke indruk maakte mocht ik vooraan in de rij aansluiten en haar zo snel mogelijk temperaturen en op de weegschaal leggen. Precious is 6 maanden maar woog op dat moment maar 4.22 kg. Ook had ze koorts 38.2. Alles wat ik haar wilde geven, melk, water of paracetamol, het kwam er net zo hard langs de boven en onderkant weer uit. Na een half uurtje wachten kwam de dokter binnen (op een akelig irritant Afrikaans tempo). Heel de wachtkamer zat vol met Afrikaanse vrouwen die de huilende kleintje de borst gaven en probeerde ze in bedwang te houden. Wij waren aan de beurt werd er op een strenge Afrikaanse manier verteld. Alles aan het uiterlijk van Precious wees erop dat ze zwaar uitgedroogd was en ongelofelijk ziek was. Na 10 minuten overleggen en onderzoeken kwamen de verlossende woorden: "She has to be admitted!" we gingen achterlangs naar een ander kamertje waar ze een infuus in gingen brengen. Normaal kan ik veel hebben en deins ik niet achteruit voor wat bloed of iets anders. Maar deze keer was het anders. Het infuus werd er op een erg barbaarse manier ingebracht, het is dat ik het zelf nog niet zo goed kan, anders had ik het gewoon zelf gedaan. Het was verschrikkelijk om te zien, het infuus zat niet intraveneus maar gewoon subcutaan, in de huid dus! En je zag meteen dat het infuus niet doorliep, foute boel! Ik dacht dat het klaar was en we haar naar boven konden brengen maar helaas er moest nog wat bloed worden afgenomen. Precious had al dagen niet gehuild maar het geluid dat ze nu maakte was hartverscheurend. Ik moest haar op de rand van de tafel leggen met het hoofdje naar beneden, zodat het los was van de tafel. Daarna werd er uit de halsader bloed afgenomen. Ik vond dat zo barbaars en verschrikkelijk om te zien dat ik mijn gezicht op haar hoofdje heb gelegd en wel 1000 keer heb gezegd tegen haar dat het wel goed zou komen. De tranen stonden in mijn ogen toen het voorbij was en het liefste was ik er met haar vandoor gerend en het eerste beste vliegtuig naar Nederland genomen. Ik heb haar vastgepakt met de gedachte dat ik haar nooit meer los zou laten. Het was zo zielig om te zien. De 3 vrouwelijk dokters hadden het ondertussen te druk met het lezen van de reclames in de krant dat haar kaart met gegevens nog niet geschreven was. Jennieke confronteerde de doktoren in beleefd Engels waarom ze zo konden doen terwijl er een hele wachtkamer vol met zieke kinderen op hen hulp zit te wachten. Heel vreemd, ineens konden ze geen van allen Engels meer. Uiteindelijk kregen we de kaart en konden we haar naar de kinderafdeling brengen. Ik denk dat het afscheid nog zwaarder was dan het afscheid op Schiphol. Ik vond het heel moeilijk om haar daar achter te laten, maar toch moest het.
Ik dacht dat ik nu weer terug kon naar Hope Village maar ondertussen was er een ander kind, Elviera naar het ziekenhuis gebracht. Ik was er toch zeiden ze dus ik kon wel bij haar blijven. Tuurlijk, geen probleem dat doe ik gewoon. Ik had eigenlijk gewoon nee moeten zeggen want na een uur wachten op de ct-scan van haar knie, een half uur wachten op de foto's en 1,5 wachten op de orthopeed had ik het helemaal gehad! Wat zijn de doktoren en verpleegkundigen traag zeg, als ze allemaal iets harder zouden werken zou niemand zo lang hoeven wachten. Eigenlijk zou ik ook nog moeten wachten op de medicijnen maar gelukkig mochten we gewoon naar huis en zouden ze de pillen morgen wel gaan halen. Er zaten namelijk nog zeker 60 mensen voor mij te wachten en ik kan je vertellen, verrassend maar het ging niet heel snel! Ik was blij dat Josien in het hostel op me aan het wachten was met tosti's, wat hou ik toch van eten:)
Gelukkig was het bijna weekend en dat betekend: MIJN VERJAARDAG!! Vrijdag middag is Josien boodschappen gaan doen en mocht ik uiteraard niet mee. Ze heeft 's avonds de bar versierd en een Hollandse stoofpot voor me gemaakt, heerlijk met bloemkool. Zaterdag ochtend hebben we in mijn versierde hoekje pannenkoeken gegeten en heb ik mijn kaarten van thuis open gemaakt, is er voor me gezongen en heb ik een kaart en cadeautjes van Josien gekregen.
Ik zat nog steeds met Precious in mijn maag en wilde eigenlijk heel graag op mijn verjaardag even naar haar toe. Gelukkig voelde Josien met me mee en hebben we de taxi naar het ziekenhuis gepakt. Op mijn 21ste verjaardag heb ik het mooiste verjaardagscadeau vastgehouden wat er bestaat: Precious. Jennieke was ook even gekomen en met z'n 3en hebben we haar even gewassen, een schoon rompertje aan getrokken en ik heb haar nog even verwend met knuffels. Ze kan makkelijk in mijn rugzak, dus waarom neem ik haar niet gewoon mee? s'Middags heb ik even met het thuisfront in Enschede geskyped en heb ik heerlijk Afrikaanse taart gegeten met het personeel hier, erg leuk:) In de avond heeft Josien me meegenomen naar Joe's Bar waar we eerder deze week met 2 nieuwe Hollandse reisvrienden en een lokale Namibiaan ook al hebben gegeten. Het is super leuk om daar te eten en ze hebben heerlijk vlees. Allerlei soorten wild, krokodil, zebra, gemsbok, orynx en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb het bij één of ander hert gehouden. Tegen een uur of 8 zijn we terig gegaan naar het hostel en hebben we daar met het personeel mijn verjaardag nog eens goed gevierd. Kortom, het was een top verjaardag, mede dankzij Josien! Ik zal deze verjaardag nooit meer vergeten:)
Vanochtend vroeg, op zondag, hebben we weer een poging gewaagd om naar de kerk te gaan. Greg, de bar man heeft ons mee genomen. Toen hij ons op kwam halen werden we al terug gestuurd naar onze kamer want wat we aan hadden kon echt niet. We moesten in ieder geval iets van een jurkje aan doen. Zo gezegd zo gedaan en daarna gingen we met de taxi naar de kerk. Het was super, het gezang van het koor en de sfeer tijdens de dienst was heel indrukwekkend en erg mooi. Het was eigenlijk dezelfde dienst zoals ik het gewend ben in Nederland maar dan met andere gezangen en de taal is anders. Maar we sloten af met Kumbaya my Lord en gelukkig is dat een lied wat ik ken. Links, schuin achter mij zat een vrouw die af en toe een toonhoogte en naast zat en een tel te laat was maar door de kracht en het volume van de andere gezangen was het nauwelijks te horen. Greg heeft ons daarna mee genomen naar zijn huis en hebben we een Afrikaanse maaltijd op. Kip, een salade met aardappelen en macaroni, het was verrukkelijk maar ook onwijs veel!
Na een kleine wandeling in de buurt hebben we de taxi weer terug genomen. Het is ongelofelijk warm vandaag en in zijn huisje was het bijna niet om vol te houden. Zelfs buiten was het lekkerder dan binnen in zijn huisje. Ik zal wat foto's van zijn huis erbij doen maar het is niet veel groter dan een kleine studenten kamer. Ze leven daar met z'n 3en in en zijn er erg trots op, en gelijk hebben ze!
We hadden eigenlijk gepland om deze week met ons project te starten maar met wat internet problemen en de slechte en trage communicatie met het weeshuis is dat allemaal even anders gelopen. We willen graag een afspraak maken om onze ideeën door te spreken en kijken wat zij er van vinden maar op de één of andere manier komt dat niet door. Steeds is er wel iets anders of dan zijn er weer mensen niet. Het loopt allemaal niet zoals we gehoopt en gepland hebben en we merken ook wel dat we niet veel westerse dingen moeten willen inbrengen. Het hoort bij de Afrikaanse cultuur en daar rond om heen moeten we iets gaan verzinnen. Aankomende week gaan we dus vol goed moed verder met het proberen van het introduceren van onze ideeën! Ik ben benieuwd.
Ik moet zeggen dat ik nog niet heel veel last heb gehad van heimwee maar dat het wennen meer energie van me vraagt! En dat gaat nu stukken beter. Alles wordt steeds meer eigen en voelt ook als een soort van "thuis". Maar als ik dan toch even een moeilijk momentje heb en ik niet kan skypen met familie of vrienden dan denk ik maar aan de film Dear John: "No matter where you are in the world, the moon is never bigger than your thumb."
Iedereen weer bedankt voor de lieve en leuke reacties!:) Ik vind het geweldig dat jullie me allemaal zo in de gaten houden en iedere keer weer benieuwd zijn naar mijn nieuwe verhalen.
Tot de volgende keer weer!
Dikke kus Annemiek
Deze week was iets heftiger en emotioneler dan de afgelopen weken.
In Nederland heb ik van mijn lieftallige vriendinnen verschillende bijnamen gekregen door de jaren heen: Miek, Mieke, Snotje, Snotpiekje en Smeagel. Vraag me niet waarom, maar het is zo, niemand noemt me meer gewoon Annemiek! Alleen heeft die laatste bijnaam, Smeagel, deze week zijn naam eer aan gedaan. Smeagel is namelijk van de film Lord of the Rings, wie kent 'm niet! En waar is Smeagel naar op zoek tijdens de film... (ik laat jullie even denken..) inderdaad naar: My Precious. Ik kan je vertellen, Smeagel heeft Precious deze week gevonden, in Hope Village nog wel.
Voor het weekend is er een nieuwe moeder met 2 kinderen binnen gebracht, Randel een jongetje van 3 en Precious, een baby'tje van 6 maanden. Helaas is de moeder na het weekend er vandoor gegaan en niet meer terug gekomen. Ze heeft zware Tuberculose en zit helemaal met zichzelf in de knoop, de enige oplossing die zij zag was vertrekken. De mama's in Hope Village geven daar als reactie op: That's Africa. Ik heb daar persoonlijk nog al moeite mee, maar hé, wie ben ik! Randel en Precious hadden ineens geen moeder meer. Helaas ging het iedere dag slechter met Precious, zo slecht dat ze op donderdag terug moest naar het ziekenhuis. Ze was pas 4 dagen ontslagen uit het ziekenhuis en ze was nu al weer zo uitgedroogd dat ze niet langer in Hope Village kon blijven. Ik vond het geen probleem om met haar mee te gaan en gelukkig kwam er een vrijwilliger die ook Nederlands was van een andere organisatie om met mij mee te gaan. Jennieke de vrijwilliger, een schat van een meid met het hart op de juiste plaats, heeft me afgezet in het Katutura ziekenhuis. Met Precious op mijn arm liep ik de wachtkamer binnen voor de kinderafdeling. Ik denk dat ik net zoiets als een kermisattractie was, een blanke jonge meid met een zwart kindje op de arm, daar moet iets niet aan kloppen. Omdat Precious zo'n zieke indruk maakte mocht ik vooraan in de rij aansluiten en haar zo snel mogelijk temperaturen en op de weegschaal leggen. Precious is 6 maanden maar woog op dat moment maar 4.22 kg. Ook had ze koorts 38.2. Alles wat ik haar wilde geven, melk, water of paracetamol, het kwam er net zo hard langs de boven en onderkant weer uit. Na een half uurtje wachten kwam de dokter binnen (op een akelig irritant Afrikaans tempo). Heel de wachtkamer zat vol met Afrikaanse vrouwen die de huilende kleintje de borst gaven en probeerde ze in bedwang te houden. Wij waren aan de beurt werd er op een strenge Afrikaanse manier verteld. Alles aan het uiterlijk van Precious wees erop dat ze zwaar uitgedroogd was en ongelofelijk ziek was. Na 10 minuten overleggen en onderzoeken kwamen de verlossende woorden: "She has to be admitted!" we gingen achterlangs naar een ander kamertje waar ze een infuus in gingen brengen. Normaal kan ik veel hebben en deins ik niet achteruit voor wat bloed of iets anders. Maar deze keer was het anders. Het infuus werd er op een erg barbaarse manier ingebracht, het is dat ik het zelf nog niet zo goed kan, anders had ik het gewoon zelf gedaan. Het was verschrikkelijk om te zien, het infuus zat niet intraveneus maar gewoon subcutaan, in de huid dus! En je zag meteen dat het infuus niet doorliep, foute boel! Ik dacht dat het klaar was en we haar naar boven konden brengen maar helaas er moest nog wat bloed worden afgenomen. Precious had al dagen niet gehuild maar het geluid dat ze nu maakte was hartverscheurend. Ik moest haar op de rand van de tafel leggen met het hoofdje naar beneden, zodat het los was van de tafel. Daarna werd er uit de halsader bloed afgenomen. Ik vond dat zo barbaars en verschrikkelijk om te zien dat ik mijn gezicht op haar hoofdje heb gelegd en wel 1000 keer heb gezegd tegen haar dat het wel goed zou komen. De tranen stonden in mijn ogen toen het voorbij was en het liefste was ik er met haar vandoor gerend en het eerste beste vliegtuig naar Nederland genomen. Ik heb haar vastgepakt met de gedachte dat ik haar nooit meer los zou laten. Het was zo zielig om te zien. De 3 vrouwelijk dokters hadden het ondertussen te druk met het lezen van de reclames in de krant dat haar kaart met gegevens nog niet geschreven was. Jennieke confronteerde de doktoren in beleefd Engels waarom ze zo konden doen terwijl er een hele wachtkamer vol met zieke kinderen op hen hulp zit te wachten. Heel vreemd, ineens konden ze geen van allen Engels meer. Uiteindelijk kregen we de kaart en konden we haar naar de kinderafdeling brengen. Ik denk dat het afscheid nog zwaarder was dan het afscheid op Schiphol. Ik vond het heel moeilijk om haar daar achter te laten, maar toch moest het.
Ik dacht dat ik nu weer terug kon naar Hope Village maar ondertussen was er een ander kind, Elviera naar het ziekenhuis gebracht. Ik was er toch zeiden ze dus ik kon wel bij haar blijven. Tuurlijk, geen probleem dat doe ik gewoon. Ik had eigenlijk gewoon nee moeten zeggen want na een uur wachten op de ct-scan van haar knie, een half uur wachten op de foto's en 1,5 wachten op de orthopeed had ik het helemaal gehad! Wat zijn de doktoren en verpleegkundigen traag zeg, als ze allemaal iets harder zouden werken zou niemand zo lang hoeven wachten. Eigenlijk zou ik ook nog moeten wachten op de medicijnen maar gelukkig mochten we gewoon naar huis en zouden ze de pillen morgen wel gaan halen. Er zaten namelijk nog zeker 60 mensen voor mij te wachten en ik kan je vertellen, verrassend maar het ging niet heel snel! Ik was blij dat Josien in het hostel op me aan het wachten was met tosti's, wat hou ik toch van eten:)
Gelukkig was het bijna weekend en dat betekend: MIJN VERJAARDAG!! Vrijdag middag is Josien boodschappen gaan doen en mocht ik uiteraard niet mee. Ze heeft 's avonds de bar versierd en een Hollandse stoofpot voor me gemaakt, heerlijk met bloemkool. Zaterdag ochtend hebben we in mijn versierde hoekje pannenkoeken gegeten en heb ik mijn kaarten van thuis open gemaakt, is er voor me gezongen en heb ik een kaart en cadeautjes van Josien gekregen.
Ik zat nog steeds met Precious in mijn maag en wilde eigenlijk heel graag op mijn verjaardag even naar haar toe. Gelukkig voelde Josien met me mee en hebben we de taxi naar het ziekenhuis gepakt. Op mijn 21ste verjaardag heb ik het mooiste verjaardagscadeau vastgehouden wat er bestaat: Precious. Jennieke was ook even gekomen en met z'n 3en hebben we haar even gewassen, een schoon rompertje aan getrokken en ik heb haar nog even verwend met knuffels. Ze kan makkelijk in mijn rugzak, dus waarom neem ik haar niet gewoon mee? s'Middags heb ik even met het thuisfront in Enschede geskyped en heb ik heerlijk Afrikaanse taart gegeten met het personeel hier, erg leuk:) In de avond heeft Josien me meegenomen naar Joe's Bar waar we eerder deze week met 2 nieuwe Hollandse reisvrienden en een lokale Namibiaan ook al hebben gegeten. Het is super leuk om daar te eten en ze hebben heerlijk vlees. Allerlei soorten wild, krokodil, zebra, gemsbok, orynx en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb het bij één of ander hert gehouden. Tegen een uur of 8 zijn we terig gegaan naar het hostel en hebben we daar met het personeel mijn verjaardag nog eens goed gevierd. Kortom, het was een top verjaardag, mede dankzij Josien! Ik zal deze verjaardag nooit meer vergeten:)
Vanochtend vroeg, op zondag, hebben we weer een poging gewaagd om naar de kerk te gaan. Greg, de bar man heeft ons mee genomen. Toen hij ons op kwam halen werden we al terug gestuurd naar onze kamer want wat we aan hadden kon echt niet. We moesten in ieder geval iets van een jurkje aan doen. Zo gezegd zo gedaan en daarna gingen we met de taxi naar de kerk. Het was super, het gezang van het koor en de sfeer tijdens de dienst was heel indrukwekkend en erg mooi. Het was eigenlijk dezelfde dienst zoals ik het gewend ben in Nederland maar dan met andere gezangen en de taal is anders. Maar we sloten af met Kumbaya my Lord en gelukkig is dat een lied wat ik ken. Links, schuin achter mij zat een vrouw die af en toe een toonhoogte en naast zat en een tel te laat was maar door de kracht en het volume van de andere gezangen was het nauwelijks te horen. Greg heeft ons daarna mee genomen naar zijn huis en hebben we een Afrikaanse maaltijd op. Kip, een salade met aardappelen en macaroni, het was verrukkelijk maar ook onwijs veel!
Na een kleine wandeling in de buurt hebben we de taxi weer terug genomen. Het is ongelofelijk warm vandaag en in zijn huisje was het bijna niet om vol te houden. Zelfs buiten was het lekkerder dan binnen in zijn huisje. Ik zal wat foto's van zijn huis erbij doen maar het is niet veel groter dan een kleine studenten kamer. Ze leven daar met z'n 3en in en zijn er erg trots op, en gelijk hebben ze!
We hadden eigenlijk gepland om deze week met ons project te starten maar met wat internet problemen en de slechte en trage communicatie met het weeshuis is dat allemaal even anders gelopen. We willen graag een afspraak maken om onze ideeën door te spreken en kijken wat zij er van vinden maar op de één of andere manier komt dat niet door. Steeds is er wel iets anders of dan zijn er weer mensen niet. Het loopt allemaal niet zoals we gehoopt en gepland hebben en we merken ook wel dat we niet veel westerse dingen moeten willen inbrengen. Het hoort bij de Afrikaanse cultuur en daar rond om heen moeten we iets gaan verzinnen. Aankomende week gaan we dus vol goed moed verder met het proberen van het introduceren van onze ideeën! Ik ben benieuwd.
Ik moet zeggen dat ik nog niet heel veel last heb gehad van heimwee maar dat het wennen meer energie van me vraagt! En dat gaat nu stukken beter. Alles wordt steeds meer eigen en voelt ook als een soort van "thuis". Maar als ik dan toch even een moeilijk momentje heb en ik niet kan skypen met familie of vrienden dan denk ik maar aan de film Dear John: "No matter where you are in the world, the moon is never bigger than your thumb."
Iedereen weer bedankt voor de lieve en leuke reacties!:) Ik vind het geweldig dat jullie me allemaal zo in de gaten houden en iedere keer weer benieuwd zijn naar mijn nieuwe verhalen.
Tot de volgende keer weer!
Dikke kus Annemiek
-
06 November 2011 - 15:17
Sanne:
Je moet haar echt meenemen Annemiek! Ik moet echt meteen aan Greys anatomy denken. Daar willen Grey en Derek ook zo' n kindje adopteren.
Goed om te horen dat je een fijne verjaardag hebt gehad. xx -
06 November 2011 - 16:51
Marieke:
Annemiek, Weer een mooi verhaal om te lezen!
Ik ben het helemaal met je eens. Je kan niet te veel westerse dingen inbrengen. Je kan Afrika niet veranderen, maar je kan ze wel helpen.
Ik herken zooooveel dingen in je verslag! En ook ik had zo graag mijn lieve baby'tjes mee willen nemen :(
Geniet ervan Meid!
En zo'n Afrikaanse verjaardag is ook weer een ervaring he :) xx -
06 November 2011 - 17:33
Karlijn:
Nou Annemiek, Precious zal heel blij zijn dat jij op dit moment in Afrika bent...ze boft maar met zo'n lieve vrijwilliger!!
x Karlijn -
06 November 2011 - 18:00
Laury En Sjoerd:
heej Annemiek (tsja, zo word je niet vaak meer genoemd lees ik net, dus bij deze;-))
Geweldig hoe jij alles van je af kunt schrijven, zo duidelijk, iedereen die dit leest gaat toch serieus nadenken over adoptie volgens mij;-)
Tsja, wat een verschil he, Afrika en NL, maar hoe graag jij ook zou willen, die mensen daar zouden niet veel anders willen en ik heb zelfs de overtuiging dat ze daar gelukkiger zijn met alles wat ze hebben dan wij hier.
Want ja, grote drama's hier in NL als opeens je vaatwasser het 2 dagen niet doet, dan moet je met de hand afwassen.....NEEEEE, ramp!!!!
Ik bedoel maar!!!
Dikke kus en heeeeeele dikke knuffel voor jou en al het goede werk wat je doet!!!! -
06 November 2011 - 18:32
Nynke:
Hey zusje,
ben blij dat je verjaardag leuk is geweest! Wij hebben het iig met de familie goed gevierd :)
Naar die foto's van precious blijf je kijken, wat een schatje!!
Ik hoop dat je aankomende week wat meer schot in je project kunt krijgen..
we spreken elkaar snel!
liefs en knuffels -
06 November 2011 - 19:27
Tante Lianne:
Geweldig verslag. Hier in Rajec Jestrebi ben ik al 2 dagen bezig internet te vinden. Is nu gelukt. Gefeliciteerd alsnog vanuit een wiskunde uitwisseling. Als iedereen een beetje harder zou werken zou de wereld er echt anders uitzien. Daarover mopperen is een familiekwaal. En toch komt het meestal goed.Geniet ook van wat je meemaakt.
-
06 November 2011 - 19:28
Mireille:
Lieve Annemiek,
Nog van harte gefeliciteerd met je 21 ste verjaardag. Wat een bijzondere verjaardag heb je gehad,deze zul je inderdaad niet snel vergeten! Ik vind het wel een akelig verhaal wat je verteld over precious haar behandeling in het ziekenhuis. Barbaars gewoon, ik kan me jouw reaktie goed voorstellen. Het liefst wil je haat voor de rest van haar leven beschermen. Ik hop dat het beter met haar gaat. Veel succes verder en bedankt voor je mooie verhalen. Lieve groet van je tante. -
06 November 2011 - 22:37
Mirian Keetelaar:
Hoi Annemiek, leuk dat je je verjaardag op zo'n leuke manier hebt kunnen vieren. Je 21ste verjaardag zul je inderdaad niet snel vergeten! Alsnog van harte gefeliciteerd van ons allemaal. En heerlijk dat we door je reisverslagen zo met je mee kunnen leven. Groetjes van ons allemaal! Mirian -
06 November 2011 - 22:42
Patricia Van Der Schaaf:
Wat een mooi verhaal! Een verjaardag om nooit te vergeten! X -
07 November 2011 - 01:29
Jantina Wijnakker:
Super verhaal Annemiek! Wat maken jullie daar toch een hoop mee!Ook inderdaad een hele bijzondere verjaardag. Fijne week! XX -
07 November 2011 - 11:49
Tante Lia:
Leuk dat je zo"n leuke verjaardag hebt gehad ,en wat schrijf je mooie verhalen,je kunt altijd nog verslaggever worden.Lees ze met plezier en leef me in. -
07 November 2011 - 11:49
Tante Lia:
Leuk dat je zo"n leuke verjaardag hebt gehad ,en wat schrijf je mooie verhalen,je kunt altijd nog verslaggever worden.Lees ze met plezier en leef me in. -
07 November 2011 - 13:35
Raphaelle:
Hee Miekie!:)
Superleuk om je verhaal weer te lezen (ook al had je al een hoop verteld via skype), gelukkig heb je nog een super verjaardag gehad! En het was super leuk om weer gezellig met je bij te kletsen! Volgende week weer:D En dan zorgen we ervoor dat jij ons ook kan zien:D HELE DIKKE KUS! -
07 November 2011 - 13:47
Miriam(van Nienke):
Annemiek, wat leuk om jou verhalen te lezen.
Tis allemaal wel heftig he!!!
Maar ook supermooi om mee te maken.
Geniet er van!En nog gefeliciteerd met je verjaardag.
Kus Miriam, Patrick, Anouk en Bram -
07 November 2011 - 14:57
Manon:
Ook al had ik vrijwel alles al via skype gehoord, toch weer leuk om te lezen hoor! Echt kei sneu dat kleine kindje, gek dat ze daar zo met mensen omgaan he! Daar zul je nooit aan wennen denk ik en hoop ik ook!
Aankomend weekend moeten we echt weer skypen! Nu al zin in :)
Dikke kus en groetjes aan Josien! -
07 November 2011 - 16:16
Claudia:
SMEAGLE!!!
ik voel me vereerd jaja haha! :)
super moooi verhaal!
En neem precious maar mee hoor, ik pas wel op!!
xx -
07 November 2011 - 19:27
Corry De Vos:
Hoi Annemiek.
Met aandacht je verhalen gelezen, leuk om het zo te kunnen volgen.
Proficiat nog met je verjaardag!!
Ze hebben een geweldige jongedame uit nederland daar tijdelijk n Afrika!
Geef Precious maar een dikke knuffel van ons allemaal hier.
Groetjes,
Corry.
-
08 November 2011 - 08:50
Marije Goos:
Mooi verhaal weer Annemiek.. x -
09 November 2011 - 11:31
Daisy:
Weer een kippenvel verhaal!! Wat zullen ze blij zijn met jou daar!
Heb op je verjaardag meerdere biertjes op je gedronken :)
Dikke knuffel! -
09 November 2011 - 22:43
Lucille En Snuf:
Hoi Annemiek nog gefeliciteerd met je 21 ste verjaardag . Ik lees jouw reiverslagen maar want bij josien zit het er niet zoin het schrijven. Wat een arme poete van 6 maanden en dan het inbrengen van de infuus. wat lief van josien dat ze stoofpotje voor je gemaakt had wil je haar de groetjes doen wacht met smart oip je nieuw verhaal met foto's . heb wel foto's van josien gezien op facebook -
12 December 2011 - 14:20
Annemarie :
Hoi Annemieke en Josien.
Ik ben weer thuis na nog een paar dagen met Jurre in Cape Town. Ik heb heb het bezoek aan Hope Village erg indrukwekkend gevonden. De foto,s zijn ook al tig keer bekeken. Je moet me jullie mailadres maar even mailen dan zal ik ze sturen. Josien jij staat er niet op.
Laat ook ff weten wat jullie van het geld gekocht hebben, ik ben heel benieuwd. We gaan ook maandelijks donor worden, ik heb mijn ouders ook al zover.
Josien jij weer wat opgeknapt???
Jurre zit nog in Cape Townshend en gaat morgen verder.
Jullie nog heel veel plezier. Mijn mailadres: steg0012@xs4all.nl.
Greetjes Annemarie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
