Keep it real!
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
19 Oktober 2011 | Namibië, Windhoek
Hallo allemaal,
Ik kan jullie bij deze vertellen dat ik veilig ben aangekomen in Namibië.
Maandag ochtend was ik al vroeg wakker vanwege de (gezonde) spanningen en ik moest nog steeds mijn tas inpakken. Na het ontbijt moest ik er dus toch aan geloven en ben ik samen met m'n moeder de strijd aan gegaan met m'n tas. Ik was eerst bang dat het er allemaal niet in zou passen maar wonder boven wonder is het me toch gelukt. Ik had zelfs maar 18 kilo terwijl het er 23 mochten zijn. Maar goed, er paste ook echt niet meer in, m'n tas stond nog net niet op klappen!
Na afscheid te hebben genomen van Inge, Kim, Ayten en m'n lieftallige kleine broertje Jerome zijn papa, mama en ik vertrokken naar Schiphol.
Dankzij Sander wist ik al snel waar ik in kon checken en dat was dus ook zo gedaan.
We hebben samen met de ouders van Josien en haar vriend samen nog wat gedronken op Schiphol maar al snel kwam daar het afscheid moment. Toen papa nog snel even met zijn blackberry wat foto's wilde nemen besefte ik dat het moment er echt zat aan te komen. Na een lichtelijk emotioneel afscheid en een "hello goodbye" moment met volop kussen en knuffels, liepen Josien en ik zelfverzekerd maar toch ook een beetje met een brok in ons keel door de paspoort controle. Nog even achterom kijken en zwaaien en toen begon ons spannende avontuur.
Helaas hadden we wat vertraging op schiphol dus het was rennen, vliegen, springen en hollen om op tijd ons volgende vliegtuig in Londen, Heatrow te halen. Zonder wat gegeten of gedronken te hebben (om al echt even in de Afrikaanse sferen te komen) stappen we het mega grote vliegtuig binnen op weg naar onze plek. Tref ik op mijn plek een Zweedse meneer die bijna geen Engels verstaat of spreekt.Ik proberen uit te leggen met m'n handen vol met spullen in een klein gangpad waar nog eens 5 mensen tegelijkertijd mij proberen te passeren dat dit mijn stoel is, maar deze meneer was er van overtuigd dat hij op 46G zat en niet op 46D. En 46D was mijn stoel. Ik ben niet voor niks een Dirven natuurlijk dus ik naar de steward en mijn verhaal gedaan en ja wel.. wie had er gelijk: Annemiek. Dank je wel! Na het halve vliegtuig weer door te hebben gelopen zat ik op mijn plek. Helaas niet naast Josien, die zat 4 rijen achter mij.
Ik probeerde maar gelijk wat te slapen want het zou een lange vlucht zijn. Helaas dacht de meneer naast mij dat ik wel als kussen kon dienen dus die heeft de hele vlucht kunnen profiteren van mijn schouders. Mijn eerste goede daad zit er al weer op:)
Toen we in Johannesburg aankwamen hadden Josien en ik verwacht dat we een helder, strak blauwe hemel zouden zien maar het tegendeel werd bewezen. Het was bewolkt, het waaide hard en het was koud. Niet echt het Afrika wat wij hadden verwacht. Al snel hadden we contact met een Nederlands stel die ook naar Windhoek vloog dus zijn we als echte kuddedieren achter elkaar aan gelopen. Bij de incheckbalie kreeg ik de vraag: "Do you hava any firearms in your bag"? Of ik wat in m'n rugzak had? Ooh geweren!! Nee mevrouw geen geweren in mijn tas. Het duurde even voordat ik het snapte maar gelukkig konden we doorlopen. Na ons vochtgehalte weer aangevuld te hebben zijn we naar de gate gelopen en gewacht op onze laatste vlucht, de vlucht naar Windhoek.
En toen stonden we ineens (ja, natuurlijk via de lucht gevolgen) op het vliegveld in Windhoek. En ja wel, hier scheen de zon en was de hemel strak blauw. 28 graden en het zou alleen nog maar warmer worden werd ons verteld. Dit was een lekker weer. We hebben meteen kennis gemaakt het het Afrikaanse tempo want het duurde een hele tijd voor we door de paspoort controle kwamen. De mevrouw achter de balie was heel serieus en vroeg of ik toch echt alleen maar kwam rondreizen in Namibië. Maar natuurlijk, wandelen en op safari, dat komen Josien en ik hier doen. Met m'n hart in m'n keel liep ik met mijn paspoort met stempel naar de koffers. Gelukkig lag mijn tas op de band, die was dus ook aangekomen:)
We werden opgewacht door de taxichauffeur doe ons naar het hostel zou brengen. Na wat Namibisch geld te hebben gewisseld konden we vertrekken. En het uitzicht was verbazingwekkend mooi. Overal bergen, zandvlaktes met bomen en bosjes, prachtig gewoon. Ik wist gewoon niet waar ik kijken moest. Het voelde net of ik in een film zat. De taxichauffeur vertelde ons dat het sinds mei al niet meer geregend heeft en dat het regenseizoen er aan zat te komen. Onze vraag was uiteraard: wanneer begint die dan? Als het goed is, begint het eind oktober te regenen. Het kan dan zo'n 3 maanden blijven regenen. Ik keek Josien aan en schoot gelijk in de lach. Want tja.. we zitten er 3 maanden. Laat dat dan net de 3 maanden van het regenseizoen zijn. Ach ja, dat hoort ook bij Afrika. Positief blijven.
Onze eerste aanrijding in Namibië is ook een feit. Ze rijden hier aan de linkerkant van de weg en de chauffeur had een voetganger over het hoofd gezien. De zijspiegel eraf en een zere arm van de voetganger, niets ernstigs maar we schrokken toch wel even. Groen licht in Namibië betekend niet automatisch dat je ook voorrang krijgt. Het is eigenlijk lopen op eigen risico.
Na een vriendelijk knikje en de woorden "everything allright brother" was het weer goed. We konden verder.
Na een klein uurtje kwamen we aan in het hostel waar we met open armen werden ontvangen door de bewaker en de dame van het inchecken. Het woord inchecken zegt veel meer dan het hier voorstelt. Josien en ik hebben de grootste kamer en de grootste bedden. Prima te doen voor 3 maanden. Al snel hadden we alles uitgepakt en zijn we naar de supermarkt gelopen om te verzinnen wat we konden gaan eten. Het is een gebakken ei met stokbrood geworden. Iets meer creatiefs kwam even niet in ons op. Het is echt een mega grote supermarkt waar je van alles kan krijgen. Toen we terug liepen wilde iedereen dat we met zijn of haar taxi mee terug gingen maar het hostel is op loopafstand en was fijn om even een stukje te lopen. Lopen gingen we dus.
Als afsluiter van de dag hebben we ons eerste Windhoek's biertje op. Het eerste contact met de familie via skype is gelegd en na een heerlijk douche zijn we in ons bed gekropen en hebben we een heerlijke eerste nacht gehad. Fijn om liggend te slapen in plaats van rechtop in een vliegtuig stoel. De meeste zenuwen en spanningen zijn gezakt en het wennen kan gaan beginnen.
Vanochtend hadden we de wekker maar gezet voor het geval we tot de middag zouden slapen en anders zouden we het ontbijt nog missen, pannenkoeken met koffie of thee. Het was een heerlijk ontbijt en na een kaart spelletje zijn we met de taxi naar het winkelcentrum gegaan om wat eten en spullen te kopen. Solo, onze vaste taxichauffeur heeft ons vergezeld tijdens het boodschappen doen en heeft ons van alles laten zien. Hij heeft uitgelegd waar we het beste kunnen pinnen en waar we een Namibisch nummer konden halen. Zo gezegd, zo gedaan. Het is ontzettend leuk om te zien dat Solo iedereen kent en erg vriendelijk is. Ik vind het nog wel moeilijk om te beseffen dat ik in Afrika ben, dat ik aangestaard wordt door iedereen, mensen naar je fluiten, je een taxi willen aanbieden en je het verschil tussen arm en rijk al goed ziet. Cultuur shock... ja ik denk dat die er aan zit te komen.
Morgen gaan we voor het eerst naar het weeshuis en kennis maken met iedereen daar. Dan gaan we ook echt iets doen, heerlijk. Ik ga eindelijk die kleine kindjes ontmoeten, We hoorde al wel dat er 6 nieuwe baby's binnen zijn gebracht, ik kan het niet beter treffen.
Aan de binnenkant van het bierdopje van windhoekbeer staat "Keep it real". En zo is dat ook,
Keep it real en laat het avontuur maar beginnen!
O ja, mama.. dank je wel voor je lieve briefje in mijn vriendenboekje, erg leuk:)
Liefs, dikke kus en tot snel!
Ik kan jullie bij deze vertellen dat ik veilig ben aangekomen in Namibië.
Maandag ochtend was ik al vroeg wakker vanwege de (gezonde) spanningen en ik moest nog steeds mijn tas inpakken. Na het ontbijt moest ik er dus toch aan geloven en ben ik samen met m'n moeder de strijd aan gegaan met m'n tas. Ik was eerst bang dat het er allemaal niet in zou passen maar wonder boven wonder is het me toch gelukt. Ik had zelfs maar 18 kilo terwijl het er 23 mochten zijn. Maar goed, er paste ook echt niet meer in, m'n tas stond nog net niet op klappen!
Na afscheid te hebben genomen van Inge, Kim, Ayten en m'n lieftallige kleine broertje Jerome zijn papa, mama en ik vertrokken naar Schiphol.
Dankzij Sander wist ik al snel waar ik in kon checken en dat was dus ook zo gedaan.
We hebben samen met de ouders van Josien en haar vriend samen nog wat gedronken op Schiphol maar al snel kwam daar het afscheid moment. Toen papa nog snel even met zijn blackberry wat foto's wilde nemen besefte ik dat het moment er echt zat aan te komen. Na een lichtelijk emotioneel afscheid en een "hello goodbye" moment met volop kussen en knuffels, liepen Josien en ik zelfverzekerd maar toch ook een beetje met een brok in ons keel door de paspoort controle. Nog even achterom kijken en zwaaien en toen begon ons spannende avontuur.
Helaas hadden we wat vertraging op schiphol dus het was rennen, vliegen, springen en hollen om op tijd ons volgende vliegtuig in Londen, Heatrow te halen. Zonder wat gegeten of gedronken te hebben (om al echt even in de Afrikaanse sferen te komen) stappen we het mega grote vliegtuig binnen op weg naar onze plek. Tref ik op mijn plek een Zweedse meneer die bijna geen Engels verstaat of spreekt.Ik proberen uit te leggen met m'n handen vol met spullen in een klein gangpad waar nog eens 5 mensen tegelijkertijd mij proberen te passeren dat dit mijn stoel is, maar deze meneer was er van overtuigd dat hij op 46G zat en niet op 46D. En 46D was mijn stoel. Ik ben niet voor niks een Dirven natuurlijk dus ik naar de steward en mijn verhaal gedaan en ja wel.. wie had er gelijk: Annemiek. Dank je wel! Na het halve vliegtuig weer door te hebben gelopen zat ik op mijn plek. Helaas niet naast Josien, die zat 4 rijen achter mij.
Ik probeerde maar gelijk wat te slapen want het zou een lange vlucht zijn. Helaas dacht de meneer naast mij dat ik wel als kussen kon dienen dus die heeft de hele vlucht kunnen profiteren van mijn schouders. Mijn eerste goede daad zit er al weer op:)
Toen we in Johannesburg aankwamen hadden Josien en ik verwacht dat we een helder, strak blauwe hemel zouden zien maar het tegendeel werd bewezen. Het was bewolkt, het waaide hard en het was koud. Niet echt het Afrika wat wij hadden verwacht. Al snel hadden we contact met een Nederlands stel die ook naar Windhoek vloog dus zijn we als echte kuddedieren achter elkaar aan gelopen. Bij de incheckbalie kreeg ik de vraag: "Do you hava any firearms in your bag"? Of ik wat in m'n rugzak had? Ooh geweren!! Nee mevrouw geen geweren in mijn tas. Het duurde even voordat ik het snapte maar gelukkig konden we doorlopen. Na ons vochtgehalte weer aangevuld te hebben zijn we naar de gate gelopen en gewacht op onze laatste vlucht, de vlucht naar Windhoek.
En toen stonden we ineens (ja, natuurlijk via de lucht gevolgen) op het vliegveld in Windhoek. En ja wel, hier scheen de zon en was de hemel strak blauw. 28 graden en het zou alleen nog maar warmer worden werd ons verteld. Dit was een lekker weer. We hebben meteen kennis gemaakt het het Afrikaanse tempo want het duurde een hele tijd voor we door de paspoort controle kwamen. De mevrouw achter de balie was heel serieus en vroeg of ik toch echt alleen maar kwam rondreizen in Namibië. Maar natuurlijk, wandelen en op safari, dat komen Josien en ik hier doen. Met m'n hart in m'n keel liep ik met mijn paspoort met stempel naar de koffers. Gelukkig lag mijn tas op de band, die was dus ook aangekomen:)
We werden opgewacht door de taxichauffeur doe ons naar het hostel zou brengen. Na wat Namibisch geld te hebben gewisseld konden we vertrekken. En het uitzicht was verbazingwekkend mooi. Overal bergen, zandvlaktes met bomen en bosjes, prachtig gewoon. Ik wist gewoon niet waar ik kijken moest. Het voelde net of ik in een film zat. De taxichauffeur vertelde ons dat het sinds mei al niet meer geregend heeft en dat het regenseizoen er aan zat te komen. Onze vraag was uiteraard: wanneer begint die dan? Als het goed is, begint het eind oktober te regenen. Het kan dan zo'n 3 maanden blijven regenen. Ik keek Josien aan en schoot gelijk in de lach. Want tja.. we zitten er 3 maanden. Laat dat dan net de 3 maanden van het regenseizoen zijn. Ach ja, dat hoort ook bij Afrika. Positief blijven.
Onze eerste aanrijding in Namibië is ook een feit. Ze rijden hier aan de linkerkant van de weg en de chauffeur had een voetganger over het hoofd gezien. De zijspiegel eraf en een zere arm van de voetganger, niets ernstigs maar we schrokken toch wel even. Groen licht in Namibië betekend niet automatisch dat je ook voorrang krijgt. Het is eigenlijk lopen op eigen risico.
Na een vriendelijk knikje en de woorden "everything allright brother" was het weer goed. We konden verder.
Na een klein uurtje kwamen we aan in het hostel waar we met open armen werden ontvangen door de bewaker en de dame van het inchecken. Het woord inchecken zegt veel meer dan het hier voorstelt. Josien en ik hebben de grootste kamer en de grootste bedden. Prima te doen voor 3 maanden. Al snel hadden we alles uitgepakt en zijn we naar de supermarkt gelopen om te verzinnen wat we konden gaan eten. Het is een gebakken ei met stokbrood geworden. Iets meer creatiefs kwam even niet in ons op. Het is echt een mega grote supermarkt waar je van alles kan krijgen. Toen we terug liepen wilde iedereen dat we met zijn of haar taxi mee terug gingen maar het hostel is op loopafstand en was fijn om even een stukje te lopen. Lopen gingen we dus.
Als afsluiter van de dag hebben we ons eerste Windhoek's biertje op. Het eerste contact met de familie via skype is gelegd en na een heerlijk douche zijn we in ons bed gekropen en hebben we een heerlijke eerste nacht gehad. Fijn om liggend te slapen in plaats van rechtop in een vliegtuig stoel. De meeste zenuwen en spanningen zijn gezakt en het wennen kan gaan beginnen.
Vanochtend hadden we de wekker maar gezet voor het geval we tot de middag zouden slapen en anders zouden we het ontbijt nog missen, pannenkoeken met koffie of thee. Het was een heerlijk ontbijt en na een kaart spelletje zijn we met de taxi naar het winkelcentrum gegaan om wat eten en spullen te kopen. Solo, onze vaste taxichauffeur heeft ons vergezeld tijdens het boodschappen doen en heeft ons van alles laten zien. Hij heeft uitgelegd waar we het beste kunnen pinnen en waar we een Namibisch nummer konden halen. Zo gezegd, zo gedaan. Het is ontzettend leuk om te zien dat Solo iedereen kent en erg vriendelijk is. Ik vind het nog wel moeilijk om te beseffen dat ik in Afrika ben, dat ik aangestaard wordt door iedereen, mensen naar je fluiten, je een taxi willen aanbieden en je het verschil tussen arm en rijk al goed ziet. Cultuur shock... ja ik denk dat die er aan zit te komen.
Morgen gaan we voor het eerst naar het weeshuis en kennis maken met iedereen daar. Dan gaan we ook echt iets doen, heerlijk. Ik ga eindelijk die kleine kindjes ontmoeten, We hoorde al wel dat er 6 nieuwe baby's binnen zijn gebracht, ik kan het niet beter treffen.
Aan de binnenkant van het bierdopje van windhoekbeer staat "Keep it real". En zo is dat ook,
Keep it real en laat het avontuur maar beginnen!
O ja, mama.. dank je wel voor je lieve briefje in mijn vriendenboekje, erg leuk:)
Liefs, dikke kus en tot snel!
-
19 Oktober 2011 - 15:45
Sanne:
Echt leuk iets van je te horen. Het klinkt echt raar dat je nu daar zit, maar wel heel gaaf!
Veel plezier en ik wacht met smart op je volgende bericht -
19 Oktober 2011 - 16:10
Marieke:
Gaaf om dit te lezen annemiek! Ik herken al heel wat dingen, die ik in de eerste dagen heb meegemaakt!
Ik ga je volgen! Geniet ervan meid,
x -
19 Oktober 2011 - 16:10
Samantha:
Hey Annemiek!
Wat fijn dat je goed bent aangekomen in Namibie! Nu kan jullie avontuur er echt beginnen. Toen je net weg was moest ik wel aan je denken hoor, zei maar vaak genoeg 'tja die annemiek ik nu onderweg naar een groot avontuur, wat leuk'.
Je zal er hele mooie dingen zien, maar waarschijnlijk ook minder mooie dingen zoals we dat van Afrika kennen, maar acht daar leer je toch van!
Ennuh met je verhaaltjes lezen komt het ook wel goed, het eerste stukje is echt al super leuk om te lezen en ben benieuwd naar al je andere verhalen die komen gaan.
Ik wens jou en je reisgenootje een hele mooie tijd daar, geniet ervan. Hier gaan we je zeker missen, maar we zien je over 3 maanden weer!
liefs Samantha & Pim -
19 Oktober 2011 - 16:11
Claudia:
ah super tof je verhaal smeagle!
en je foto's..
is dat een soort van binnenplaats bij het hostel? -
19 Oktober 2011 - 16:23
Laura:
Hey! Laat dat avontuur maar komen ;) Ik ben benieuwd naar je verhalen. Veel plezier en succes. -
19 Oktober 2011 - 16:23
Laury En Sjoerd:
Zit er goed uit meisie!!!
Hoezo Annemiek schrijft alles wel van zich af;-)
Super leuk om te lezen, geniet er maar van, wij genieten wel van je verhalen!!
Dikke kus van je aanwaaimams;-) -
19 Oktober 2011 - 16:43
Daisy:
Joehoe.....je bent er!!!
Laat de kindjes maar komen, kunnen ze gaan genieten van jou aanwezigheid!
Veel suc6 morgen!!
Knuffelkus!! -
19 Oktober 2011 - 17:28
Lianne:
Heerlijk zo'n reisverslag, net nu ik tussen 80 pubers van 16 jaar zit. Het komt wel goed dus. Ik kijk uit naar je volgende verslag, je schrijft onderhoudend. Veel plezier -
19 Oktober 2011 - 17:49
Manon:
waah! 6 negerbaby's, wat wil je nog meer! echt heel spannend allemaal! Ik was blij een smsje te krijgen toen je veilig geland was!
Echt een leuk verhaal om te lezen zeg, ga zo door want ik wil alles weten!
-
19 Oktober 2011 - 18:01
Maaike:
Hoi Annemiek,
Leuk om je enthousiaste verhaal te lezen! Veel succes met je stage en vergeet vooral niet te genieten! -
19 Oktober 2011 - 18:06
Annemiek:
Lekker genieten meid... Klinkt tot nu toe al erg goed! Maaike vertelde ook dat ze Afrika zo ontzettend indrukwekkend vond ( die zat dan wel in een ander deel van Afrika..maar toch)
Ben benieuwd naar je verhalen over het weeshuis!
x Karlijn -
19 Oktober 2011 - 18:06
Karlijn:
Oeps...Ik moest mijn eigen naam invullen :-/ Weet ik dat meteen voor de volgende keer :-)
-
19 Oktober 2011 - 18:13
Jolien:
super leuk om te lezen! wat fijn dat je goed bent aangekomen en dat je op een goede plek zit :) kben benieuwd naar je avonturen! liefss je nichtje -
19 Oktober 2011 - 20:05
Thomashuis:
Hoi Annemiek
Leuk om wat van je tehoren, en fijn datje goed bent aan gekomen.
Anita en Martin hebben met veel plezier naar je verhaal geluisterd. Martin vond het een mooi verhaal, hij hoopt wel dat je blijft schrijven. Martin wenst je nog veel plezier en ook Anita hoopt dat je het naar je zin hebt. Dat hopen wij natuurlijk allemaal.
Ben benieuwd hoe het in het weeshuis zal zijn. Wij vinden zes baby's best veel en willen best komen helpen om voor ze te zorgen. De fles geven en schone luiers, Anita en Rieke willen je zo komen helpen.
veel succes en we horen wel weer van je.
Een hele dikke knuffel van ons allemaal -
19 Oktober 2011 - 22:03
Chantal:
klinkt al erg spannend! we houden je in de gaten , dus genoeg posten he :p dikke kus -
20 Oktober 2011 - 05:17
Nynke:
Hey zussie,
echt een leuk verhaal!! Veel plezier vandaag en hoor wel hoe het is geweest :)
liefs -
20 Oktober 2011 - 18:55
Mireille:
Hoi Annemiek, fijn om te lezen dat je goed bent aangekomen. Zo'n lange reis is al een belevenis op zich! Je schrijft leuk, ik bleef geboeid lezen. Ik ben erg benieuwd naar je volgende belevenissen! Groetjes van Mireille
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
