Voor even terug in de schoolbanken
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
16 Februari 2015 | Ghana, Senya Beraku
Rekensommen, grafieken, spelling en staafdiagrammen, mijn bovenkamers hebben van de week weer een opfris beurt gehad. Ik zat voor even weer terug in de school banken. Met de komst van 2 nieuwe, jonge, hardwerkende huismoeders wordt het werk iets beter verdeeld en heb ik meer tijd om naast het wassen, schrobben en schoonmaken bij de kinderen te zijn. Als ik dan op zo’n ieniemienie krukje probeer te zitten, uiteraard achteraan in de klas anders zijn de kinderen te veel afgeleid, is het net of ik weer terug op de basisschool ben. Oké, ik zeg niet dat ik oud ben.. maar voor mij voelt het wel als heel lang geleden. En de omstandigheden zijn wel even heel anders.. Het is warm in de zin van, ik zweet me kapot. Er is geen gezellige, knusse, vertrouwde sfeer in de klas. Daarnaast is er nul decoratie of versiering die het verhaal van de leraar of lerares ondersteund of verduidelijkt en het systeem van belonen is naar mijn westerse mening alles behalve correct.
Regina, één van de leraren hier in Mum’s care, heeft gelukkig iets wat een beetje weg heeft van de westerse aanpak om het zo maar te zeggen. Volgens mij is het algemeen bekend dat je goed gedrag moet belonen bij kinderen en minder goed gedrag moet negeren of ze daarop aan moet spreken. Oké, ik ben geen moeder, dat weet ik maar ik denk dat ik wel kan en mag zeggen dat ik al aardig wat kinderen heb gezien in het ziekenhuis, bij de scouting en bij heel wat oppas adressen. Ik ben er dus van overtuigd dat het belonen van goed gedrag, een goed antwoord of een goede vraag beloond moet worden. Hier is dat niet altijd het geval. Als het kind een beurt krijgt en een antwoord geeft op de vraag mag het daarna weer gaan zitten.. Hmm waar is de bevestiging van het goede antwoord of correctie van het verkeerde? Leren ze hier van? Weet hij/zij nu dat het goed of fout is.. Ik weet het niet en ik kan aan de lichaamstaal van het kind zien dat het net zo verward is als ik. Daarnaast kan ik alleen maar hopen dat het kind geen faalangst krijgt hierdoor en de volgende keer het weer probeert.
Regina heeft gelukkig een systeem dat als een kind een goed antwoord geeft, iedereen in zijn handen klapt voor hem of haar. Het kind krijt dus een bevestiging van zijn/haar goede antwoord. Mijn lichtpuntje in de duisternis, een kleine stap voor de mensheid maar een grote stap voor de school van Mum’s care.
Het is heerlijk om de kinderen te zien als ze iets hebben gezegd dat klopt. De glimlach die dan van oor tot oor verschijnt na een applaus door de rest van de klas is goud waard. Ik weet zelf nog heel goed dat ik stond te popelen om thuis te vertellen wat ik had geleerd op school of wat voor verschrikkelijk mooie creatie ik bij de handwerk les van Juffrouw Sjean had gemaakt. Dan kon ik aan m’n papa laten zien dat ik mijn rekensommen snapte en ze helemaal zelfstandig kon maken en aan mama vragen of ze m’n creatie in de keuken wilde hangen, zodat iedereen het kon zien. Dat gevoel als kind hebben dat je ouders trots op je zullen zijn, is onbetaalbaar.
En juist die momenten en dat gevoel missen deze kinderen hier in Mum’s care. Ondanks de lieve en hardwerkende huismoeders, de moeder die kookt en de moeder die zorgt voor de vrijwilligers, ondanks al die lieve mensen zijn het toch niet je ouders.. Die onvoorwaardelijk, grenzeloze liefde en ‘ik zal er altijd voor je zijn’, ik hoop dat ze die vinden bij deze moeders. Des te blij en trots ben ik als de kinderen iets komen laten zien wat ze gemaakt hebben, wat ze geleerd hebben op school of als ze me om hulp komen vragen.
Terug in de schoolbanken valt ook samen met het maken van huiswerk. Ik probeer de kinderen zo goed mogelijk te helpen maar ook ik weet echt niet alles. Bright kwam naar me toe, of ik hem wilde helpen met zijn huiswerk. Maar natuurlijk wil ik dat. Vraag 1; heeft God eerst de vissen geschapen of eerst de schapen? Hmm misschien vraagt 2.. die ook over God gaat. Tja, ik had ‘m graag willen helpen maar ook al ben ik katholiek.. dit weet ik niet. Dus van de 5 vragen hebben we er 5 moeten gokken en toen Bright de volgende dag zijn resultaten liet zien hadden we ze alle 5 fout gegokt… oeps!
De kinderen beginnen de schooldag met een lekkere (de meningen zijn daarover verdeeld) poridge pap en een oliebol. Het lijkt in ieder geval op een oliebol. Lekker een stevige bodem voor een goed begin van je dag. Alles wordt hier nog bereid op houtvuur op een niet heel ergonomische manier. Dat de vrouwen hier nog geen rug klachten hebben vind ik heel bijzonder. Daarnaast maken de vrouwen het vuur aan met van alles. Ja, met echt alles wat maar wil branden. Terwijl ik in Nederland mijn kinderen bij de scouting probeer aan te leren geen plastic in het vuur te gooien in verband met het behoud van onze ozonlaag, gooien ze hier juist al het plastic in het vuur. Ze hebben hier nog nooit van de ozonlaag gehoord, laat staan of die groter of kleiner van iets kan worden.. zucht..
Tijdens het speelkwartier krijgen de kinderen een koekje en hoewel ze hier in Mum’s care echt goed te eten krijgen, meerdere malen per dag en verschillende dingen, vinden de kinderen het hier erg belangrijk om de dingen te bewaren of groter en meer te maken dan het nu is.
Ik bedoel maar, als je een zakje koekjes krijgt kun je die openmaken en de koekjes heel laten en zo op eten. Hier denken de kinderen dat als je de koekjes klein maakt en helemaal verkruimeld dat het volume toeneemt, wat enigszins ook wel een beetje klopt. Ze denken dat ze dus meer koekjes hebben dan dat ze de koekjes heel laten. Wat ze uiteindelijk niet door hebben, is dat ze de helft van de kruimels onderweg al zijn verloren en dus minder koekjes hebben.
Van de week heb ik ook ontzettend moeten lachen om John. Kleine John die kwam ontzettend trots laten zien dat hij zijn koekjes in z’n achterzak van z’n broek had gestopt. Heel cool haalde hij iedere keer een stukje koek uit zijn broek en genoot zichtbaar van zijn ontdekking. 5 Seconden later viel hij hard op zijn achterwerk en zijn koekjes… tja zijn idee van ‘briljante opbergplaats’ was niet meer zo geniaal als eerst.
In Mum’s care zitten uiteraard omdat het een weeshuis is, wezen, maar er zitten ook een hoop kinderen waarvan de ouders niet in staat zijn om goed voor ze te zorgen. Mum’s care zorgt voor deze kinderen net zolang tot dat de ouders de zorg weer over kunnen nemen of tot de kinderen zelfstandig zijn en voor zichzelf kunnen zorgen. Van de week kwam er een man langs en die kwam Deborah, Jo-jo en Malizzy ophalen. Hij bleek de oom van deze kinderen te zijn en wilde de zorg voor deze kinderen graag op zich nemen. Zoals dat hier dan gaat , komt Sociale well fair erbij en wordt er gekeken of de situatie klopt zoals die zou moeten zijn. De man bleek de oom te zijn en de kinderen zijn mee gegaan. Ik moet zeggen dat ik er een beetje een onderbuik gevoel bij had. Zou hij wel goed voor die kinderen gaan zorgen? Uiteindelijk hebben de kinderen hier de afgelopen 3 jaar een prima, zorgeloos en veilig leventje kunnen leiden en hoefde ze zich nergens druk om te maken. Zou dat thuis ook zo goed voor ze zijn? Gelukkig volgt degene van Sociale well fair dit gezin nog 3 maanden om te monitoren hoe alles thuis gaat. Ik weet heel goed dat dat niet op de manier gedaan wordt zoals ik dat gewend ben en verwacht en kan dus alleen maar hopen op het beste. Let’s keep our fingers crossed!
Het gaat ondertussen echt de goede kant uit met de bakkerij. Het gaat er zelfs naar uit zien dat ik het brood nog kan eten voor ik het land verlaat. De ovens zijn gekocht, de elektriciteit ligt er bijna allemaal in, de machines zijn bijna allemaal aangesloten en de ingrediënten worden als het goed is deze week gekocht. Ik probeer niet te veel verwachtingen te hebben, dat is wel de beste instelling om versteld te staan van de ‘snelle’ vorderingen. Ik hoop in mijn volgende en tevens laatste verslag vanuit Ghana, jullie het heugelijke nieuws te kunnen brengen dat ik het brood heb kunnen eten (dat het ook smaakt) en dat de bakkerij draait!
Wat mij uiteraard niet ontgaan is, ook al zit ik aan de andere kant van de wereld, zijn de dagen van carnaval. Ik zal eerlijk zijn dat ik het wel erg moeilijk vond. Jullie allemaal gezellig daar en ik alleen hier, en dat is niet zo leuk. Ook al is het 30 graden, schijnt de zon volop, hoef ik totaal niet na te denken welke dikke trui of spijkerbroek ik vandaag weer aan moet en ben ik omringd door heel veel lieve kindertjes. Toch bedankt voor alle leuke, grappige foto’s, filmpjes, berichtjes en skype momentjes. Ik had het even nodig! Was ik er toch ook een klein beetje bij. Ik haal het volgend jaar allemaal wel in, alaaf haha!
Ik geniet hier nog van mijn laatste 2 weken Ghana, van de laatste zonnestralen in Senya en van de laatste lachende gezichtjes van de kinderen.
Liefs Annemiek
Regina, één van de leraren hier in Mum’s care, heeft gelukkig iets wat een beetje weg heeft van de westerse aanpak om het zo maar te zeggen. Volgens mij is het algemeen bekend dat je goed gedrag moet belonen bij kinderen en minder goed gedrag moet negeren of ze daarop aan moet spreken. Oké, ik ben geen moeder, dat weet ik maar ik denk dat ik wel kan en mag zeggen dat ik al aardig wat kinderen heb gezien in het ziekenhuis, bij de scouting en bij heel wat oppas adressen. Ik ben er dus van overtuigd dat het belonen van goed gedrag, een goed antwoord of een goede vraag beloond moet worden. Hier is dat niet altijd het geval. Als het kind een beurt krijgt en een antwoord geeft op de vraag mag het daarna weer gaan zitten.. Hmm waar is de bevestiging van het goede antwoord of correctie van het verkeerde? Leren ze hier van? Weet hij/zij nu dat het goed of fout is.. Ik weet het niet en ik kan aan de lichaamstaal van het kind zien dat het net zo verward is als ik. Daarnaast kan ik alleen maar hopen dat het kind geen faalangst krijgt hierdoor en de volgende keer het weer probeert.
Regina heeft gelukkig een systeem dat als een kind een goed antwoord geeft, iedereen in zijn handen klapt voor hem of haar. Het kind krijt dus een bevestiging van zijn/haar goede antwoord. Mijn lichtpuntje in de duisternis, een kleine stap voor de mensheid maar een grote stap voor de school van Mum’s care.
Het is heerlijk om de kinderen te zien als ze iets hebben gezegd dat klopt. De glimlach die dan van oor tot oor verschijnt na een applaus door de rest van de klas is goud waard. Ik weet zelf nog heel goed dat ik stond te popelen om thuis te vertellen wat ik had geleerd op school of wat voor verschrikkelijk mooie creatie ik bij de handwerk les van Juffrouw Sjean had gemaakt. Dan kon ik aan m’n papa laten zien dat ik mijn rekensommen snapte en ze helemaal zelfstandig kon maken en aan mama vragen of ze m’n creatie in de keuken wilde hangen, zodat iedereen het kon zien. Dat gevoel als kind hebben dat je ouders trots op je zullen zijn, is onbetaalbaar.
En juist die momenten en dat gevoel missen deze kinderen hier in Mum’s care. Ondanks de lieve en hardwerkende huismoeders, de moeder die kookt en de moeder die zorgt voor de vrijwilligers, ondanks al die lieve mensen zijn het toch niet je ouders.. Die onvoorwaardelijk, grenzeloze liefde en ‘ik zal er altijd voor je zijn’, ik hoop dat ze die vinden bij deze moeders. Des te blij en trots ben ik als de kinderen iets komen laten zien wat ze gemaakt hebben, wat ze geleerd hebben op school of als ze me om hulp komen vragen.
Terug in de schoolbanken valt ook samen met het maken van huiswerk. Ik probeer de kinderen zo goed mogelijk te helpen maar ook ik weet echt niet alles. Bright kwam naar me toe, of ik hem wilde helpen met zijn huiswerk. Maar natuurlijk wil ik dat. Vraag 1; heeft God eerst de vissen geschapen of eerst de schapen? Hmm misschien vraagt 2.. die ook over God gaat. Tja, ik had ‘m graag willen helpen maar ook al ben ik katholiek.. dit weet ik niet. Dus van de 5 vragen hebben we er 5 moeten gokken en toen Bright de volgende dag zijn resultaten liet zien hadden we ze alle 5 fout gegokt… oeps!
De kinderen beginnen de schooldag met een lekkere (de meningen zijn daarover verdeeld) poridge pap en een oliebol. Het lijkt in ieder geval op een oliebol. Lekker een stevige bodem voor een goed begin van je dag. Alles wordt hier nog bereid op houtvuur op een niet heel ergonomische manier. Dat de vrouwen hier nog geen rug klachten hebben vind ik heel bijzonder. Daarnaast maken de vrouwen het vuur aan met van alles. Ja, met echt alles wat maar wil branden. Terwijl ik in Nederland mijn kinderen bij de scouting probeer aan te leren geen plastic in het vuur te gooien in verband met het behoud van onze ozonlaag, gooien ze hier juist al het plastic in het vuur. Ze hebben hier nog nooit van de ozonlaag gehoord, laat staan of die groter of kleiner van iets kan worden.. zucht..
Tijdens het speelkwartier krijgen de kinderen een koekje en hoewel ze hier in Mum’s care echt goed te eten krijgen, meerdere malen per dag en verschillende dingen, vinden de kinderen het hier erg belangrijk om de dingen te bewaren of groter en meer te maken dan het nu is.
Ik bedoel maar, als je een zakje koekjes krijgt kun je die openmaken en de koekjes heel laten en zo op eten. Hier denken de kinderen dat als je de koekjes klein maakt en helemaal verkruimeld dat het volume toeneemt, wat enigszins ook wel een beetje klopt. Ze denken dat ze dus meer koekjes hebben dan dat ze de koekjes heel laten. Wat ze uiteindelijk niet door hebben, is dat ze de helft van de kruimels onderweg al zijn verloren en dus minder koekjes hebben.
Van de week heb ik ook ontzettend moeten lachen om John. Kleine John die kwam ontzettend trots laten zien dat hij zijn koekjes in z’n achterzak van z’n broek had gestopt. Heel cool haalde hij iedere keer een stukje koek uit zijn broek en genoot zichtbaar van zijn ontdekking. 5 Seconden later viel hij hard op zijn achterwerk en zijn koekjes… tja zijn idee van ‘briljante opbergplaats’ was niet meer zo geniaal als eerst.
In Mum’s care zitten uiteraard omdat het een weeshuis is, wezen, maar er zitten ook een hoop kinderen waarvan de ouders niet in staat zijn om goed voor ze te zorgen. Mum’s care zorgt voor deze kinderen net zolang tot dat de ouders de zorg weer over kunnen nemen of tot de kinderen zelfstandig zijn en voor zichzelf kunnen zorgen. Van de week kwam er een man langs en die kwam Deborah, Jo-jo en Malizzy ophalen. Hij bleek de oom van deze kinderen te zijn en wilde de zorg voor deze kinderen graag op zich nemen. Zoals dat hier dan gaat , komt Sociale well fair erbij en wordt er gekeken of de situatie klopt zoals die zou moeten zijn. De man bleek de oom te zijn en de kinderen zijn mee gegaan. Ik moet zeggen dat ik er een beetje een onderbuik gevoel bij had. Zou hij wel goed voor die kinderen gaan zorgen? Uiteindelijk hebben de kinderen hier de afgelopen 3 jaar een prima, zorgeloos en veilig leventje kunnen leiden en hoefde ze zich nergens druk om te maken. Zou dat thuis ook zo goed voor ze zijn? Gelukkig volgt degene van Sociale well fair dit gezin nog 3 maanden om te monitoren hoe alles thuis gaat. Ik weet heel goed dat dat niet op de manier gedaan wordt zoals ik dat gewend ben en verwacht en kan dus alleen maar hopen op het beste. Let’s keep our fingers crossed!
Het gaat ondertussen echt de goede kant uit met de bakkerij. Het gaat er zelfs naar uit zien dat ik het brood nog kan eten voor ik het land verlaat. De ovens zijn gekocht, de elektriciteit ligt er bijna allemaal in, de machines zijn bijna allemaal aangesloten en de ingrediënten worden als het goed is deze week gekocht. Ik probeer niet te veel verwachtingen te hebben, dat is wel de beste instelling om versteld te staan van de ‘snelle’ vorderingen. Ik hoop in mijn volgende en tevens laatste verslag vanuit Ghana, jullie het heugelijke nieuws te kunnen brengen dat ik het brood heb kunnen eten (dat het ook smaakt) en dat de bakkerij draait!
Wat mij uiteraard niet ontgaan is, ook al zit ik aan de andere kant van de wereld, zijn de dagen van carnaval. Ik zal eerlijk zijn dat ik het wel erg moeilijk vond. Jullie allemaal gezellig daar en ik alleen hier, en dat is niet zo leuk. Ook al is het 30 graden, schijnt de zon volop, hoef ik totaal niet na te denken welke dikke trui of spijkerbroek ik vandaag weer aan moet en ben ik omringd door heel veel lieve kindertjes. Toch bedankt voor alle leuke, grappige foto’s, filmpjes, berichtjes en skype momentjes. Ik had het even nodig! Was ik er toch ook een klein beetje bij. Ik haal het volgend jaar allemaal wel in, alaaf haha!
Ik geniet hier nog van mijn laatste 2 weken Ghana, van de laatste zonnestralen in Senya en van de laatste lachende gezichtjes van de kinderen.
Liefs Annemiek
-
16 Februari 2015 - 11:30
Samantha:
Ha Annemiek,
Daar ben je weer met een mooi verslagje...dus hier ben ik ook weer!
Wat een mooi nieuws dat de bakkerij de goede kant uit gaat, erg leuk om te lezen! Laten we hopen dat je daar idd nog het brood mag meemaken voordat je reis weer verder gaat!
Tja en dan is het idd wel raar dat jij er niet bent met carnaval, maar Annemiek iedereen denk wel aan je of heeft aan je gedacht of iets leuks bedacht zodat jij er toch een beetje bij bent!!! Volgend jaar halen we dat feestje gewoon samen met jou in!
Het ga je goed meis.
veel plezier nog in het verre Ghana.
Liefs Samantha -
16 Februari 2015 - 18:15
Oma Dirven:
Annemiek
Wat leuk dat de bakkerij bijna klaar is en dat je meschien nog brood kunt eten
dat in die bakkerij gebakken is
Dat je de kinderen kunt helpen met hun huiswerk dat is jouw wel toevertrouwd
Nog heel liefs en sterkte Oma -
16 Februari 2015 - 21:27
Margret:
Annemiek,
weer een mooi verslag. Geniet nog even in Ghana en daarna op naar een nieuwe uitdaging. Hopelijk gaat het daar voor je ook goed verlopen.
Heel veel groetjes van ons! We genieten van je verhaal!
Margret -
16 Februari 2015 - 21:47
Elmy Adriaansen :
he Annemiek
Weer een nieuw verhaaltje, weer leuk om te lezen! Dan zie je maar weer hoe goed wij het hebben gehad bij onze ouders. En wat zo'n kind allemaal kan missen.
Carnaval gaat gelukkig nooit voorbij, dus volgens jaar mag je weer!
Succes met je laatste weken op deze plek!
Xxx Elmy -
17 Februari 2015 - 11:07
Corry De Vos:
Goed van je dat je probeert een antwoord te geven op de =Gods=vragen. Al heb je jaren Kindernevendienst gedaan, zelfs dan sta je nog met je mond vol tanden ovr dit onderwerp!
Wat me wel opvalt is dat alle kinderen lachen als ze bij jou zijn. Ze voelen zich goed bij Annemiek, liggen relaxed in je armen, hangen over je heen, tegen je aan, geweldig om te zien. Al is het maar voor een bepaalde tijd, dit heb je ze vanuit je hart gegeven, de lach in hun ogen spreekt boekdelen.
Dag Annemiek, op naar Tanzania.
Goede reis , groetjes,
Corry. -
18 Februari 2015 - 18:22
Daisy:
Lieve verwegvriendin!
Wat een prachtig stuk heb je weer geschreven!
Leuk om te lezen hoe daar de lessen gaan, huiswerk mee krijgen en de verschillen te lezen.
Ohh kippenvel op me armen toen ik las dat de oom ineens in beeld komt en de kids dan mee kan nemen... (kort gezegd dan). Bij mijn komen er dan verschillende vragen na boven. Maar laten we hopen dat de oom de kids goed kunnen onderhouden!
Karnaval is hier alweer voorbij. Ik heb dubbel hard gefeest en dubbel hard gedronken zodat jij gewoon mee deed! Volgend jaar halen we het weer dubbel in!
Succes nog de laatste weken in het weeshuis!
Dikkeknuffelkus! -
21 Februari 2015 - 00:47
Corrie Van Nusoen:
Prachtig verhaal weer Annemiek. Geniet steeds van jouw verhalen en krijg steeds weer een enorme bewondering voor jou. Het gaat jou goed en succes met alles waar je de komende weken weer mee te maken krijgt.
Groetjes,
Corrie van Nispen -
27 Februari 2015 - 10:48
Raphaelle:
Hee mop!
Beetje laat, maar weer een superleuk verhaaltje dat je hebt geschreven!
Ik weet zeker dat die lieve kindjes jou gaan missen!
Geniet nog even van je verblijf nu en ik vond het skypen echt gezellig! Net alsof je gewoon naadt ons op de bank zat :) Heeel veel knuffels en dikke zoenen Raph!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
