In en rondom het weeshuis
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
07 Februari 2015 | Ghana, Senya Beraku
Ik had niet verwacht dat ik dit gevoel hier in Ghana nog zou krijgen. Op het moment dat je het niet verwacht overvalt het je eigenlijk gewoon een beetje. Het zonnetje schijnt, het is lekker warm, de kinderen om je heen hebben het naar hun zin want ze slaan elkaar voor deze ene keer niet de hersens in maar spelen daadwerkelijk lief met elkaar, de kleintjes lopen rond in een vieze broek en jij bent degene die ze uiteraard mag verschonen.. Het leven lacht je toe, ik wil blijven, dit kan ik wel eeuwig blijven volhouden.
Het is echt volle bak genieten hier, elke ochtend weer kijk ik er naar uit om Aba, John, Luke, Kelvin, Maffia en al die andere lieverds te zien. Als m’n wekker gaat heb ik dus geen enkel probleem om er uit te komen en de strijd met de kinderen aan te gaan die niet in bad willen, of die niet willen luisteren of gewoon last hebben van een ochtendhumeur. Kom maar op!
Naast het weeshuis staat het huis van Felicia waar de vrijwilligers ook verblijven. Er is een deel, het terras, waar je lekker kan zitten en kan uitkijken over het speelveld van het weeshuis. Vaak als we even niks te doen hebben, willen rusten of klaar zijn met werken gaan Liesbet en ik daar zitten. Vanaf daar hebben de kinderen ons al snel in de gaten en dan roepen ze al snel je naam. Zo leuk om je naam te horen en ze roepen net zolang tot ze een reactie krijgen. Het is soms eng hoe snel die kinderen aan je gaan hechten. Ze zijn dolenthousiast als je ze ’s ochtend komt begroeten en vinden het vreselijk als je aan het einde van de dag weer gaat. Ik vraag me af in hoeverre ze echt aan al die vrijwilligers die komen en gaan zich hechten.. Misschien is de reactie van de kinderen een manier van overleven, een manier om niet gekwetst te worden als dat moment van afscheid nemen steeds maar weer terug komt.
Van de week zat ik in de kleuterklas een les mee te volgen. Tussen de maaiende armen, schreeuwende en rond rennende kleintjes, proberen de wat ouders kinderen wat bij te leren. Naast het tellen van 1 tot 10 en de letters A tot Z krijgen ze ook les in ‘Introducing my self’. Hierbij hoort ook het stukje; wie zorgt er voor mij. Er werd uitgelegd wat ouders zijn en wie je ouders zijn als je die niet meer hebt. Wat hier natuurlijk wel van toepassing is.. De juf vertelde dat als je geen ouders meer hebt er een guardian voor je zorgt. Een ander persoon dan je ouders dus. De kinderen mochten die personen, ouders of guardian tekenen. Tot mijn grote verbazing tekenden veel kinderen Liesbet en mij. Ik kreeg een brok in m’n keel en een schuldgevoel van hier tot Tokyo. Zie zien mij als een voorbeeld, als iemand die voor ze zorgt en ik ga straks gewoon weer weg. Het was een super mooi compliment en ik zal het moment nooit meer vergeten! Dit is weer één van die vele geluksmomentjes hier in Ghana.
Wat ook van die ‘heerlijke’ momentjes zijn; een kind die op je arm in slaap valt en zich totaal aan je overgeeft, het slijm uit z’n mondje druipt en je het helemaal niet meer uitmaakt. Of Aba, die huilend aan komt rennen, net doet of de hele wereld vergaat (drama queen, ik hou er zo van) en je haar uiteraard zonder aarzelen in je armen sluit, jezelf afvraagt wat dat natte toch is en als je haar weer neerzet je helemaal naar urine ruikt! Maakt niet uit, gewoon lekker doorgaan, aan het einde van de dag kan ik gewoon weer douchen. Naast die ‘heerlijke’ momentjes zijn er ook drukke, chaotische, hectische totaal niet gestructureerde momentjes.. Neem het bad moment bijvoorbeeld. Nou moet je ook niet verwachten van kinderen in de leeftijd van 3 tot 15 dat ze zelf gestructureerd en georganiseerd te werk kunnen gaan maar er is ook nog eens weinig tot geen toezicht. En je voelt ‘m al aankomen.. dat trek ik me dus aan en ik probeer er iets van te maken.
Maar als ik Aba probeer af te drogen, huilt Sheibu op een verschrikkelijk indringende monotone manier omdat hem onrecht is aangedaan door Abena (zegt hij), slaat John Stefas op z’n hoofd met een stok, huilt Marthabel omdat ze een andere handdoek wil, schreeuwt Deborah dat er sop in haar ogen zit, Kelvin schiet overal doorheen omdat hij een superheld denkt te zijn en de rest gooit met kledingstukken en maakt elkaar het leven zuur.. Op en top gezelligheid merk je wel. Vol goede moed probeer ik het elke morgen en middag weer. Want ja ja, de kinderen hebben hier 2 keer per dag een bad moment. Dan zijn ze even fris, voor zolang dat duurt. Soms is het verschil vόόr en na niet echt goed te merken.. Maar ach, het gaat om het idee. Ik moet er iedere keer maar heel hard om lachen, veranderen kan ik het toch niet, aangenamer maken misschien wel!
Je vergeet alle ellende, verdriet en negatieve dingen als je deze kinderen ziet. Één blik laat je alles vergeten en beseffen dat je in het hier en nu bent, geniet van vandaag en laat morgen een nieuwe verrassing zijn. Ik kan alleen maar lachen als John weer een knal roze legging aan heeft, kleding die eigenlijk van Aba is. Binnenste buiten, achterste voren of bokkenpoot.. het maakt niet uit voor de kinderen, als ze maar iets hebben om aan te doen. Waarderen wat je hebt en stil staan bij die dingen zijn toch wel de momenten waar de kinderen je aan helpen herinneren.
Helaas gaan de dingen hier net zoals thuis vaak niet zoals je ze gepland had. Zoals we dachten zou Liesbet mij nog zeker wat weekjes vergezellen en mij uitzwaaien naar Tanzania. Maar helaas heeft dat anders moeten lopen. Afgelopen zondag is Liesbet wegens privé redenen direct naar huis gemoeten. Afscheid nemen is nooit leuk en zeker niet als het op een abrupte manier moet gaan. De kinderen in het weeshuis vonden het ook erg lastig, zeker omdat dit afscheid niet ruimschoots was aangekondigd, zoals normaal de gang van zaken is. De zondag dat Liesbet naar huis vertrok was het bewolkt en de zon kwam pas later op de dag door. Ik denk dat Ghana het niet leuk vond om Liesbet te laten gaan. En ik ook niet, ik liep een beetje met m’n ziel onder m’n arm rond maar kon gelukkig troost vinden bij de kinderen. Voor ik het wist werd ik al weer opgevrolijkt door de zandtaartjes van Maffia en de grapjes van Bright. Het was zo gezellig met Liesbet, we konden samen lachen, mopperen en klagen in ons eigen taaltje en heerlijk naar Belgische series kijken. Haar aanwezigheid toen en haar afwezigheid nu doet me veel. Maar het is helaas niet anders. Ik hoop dat we elkaar in Nederland of België onder betere omstandigheden nog eens zullen treffen.
De kinderen weten dat ik nu de enige vrijwilliger in het weeshuis ben. En met de sombere vooruitzichten vanwege het hele ebola verhaal, blijft dat nog wel even zo. Heel schattig en bezorgd wordt er tegen me gezegd dat er vast snel weer een vrijwilliger zal komen. En als ik me heel eenzaam voel mag ik altijd langs de kinderen komen voor een knuffel. Nou als je dat hoort, dan smelt je toch helemaal? Emmanuel weet dat de vrijwilligers ’s avonds graag op het terras zitten om te lezen, wat te schrijven of gewoon te genieten van het uitzicht. Als ik daar nu alleen zou zitten, zei hij, dan komt hij wel samen met mij daar zitten. Hij neemt z’n huiswerk mee en daar zitten we dan, Jut en Jul. Bijzonder hoe kinderen zich zo verantwoordelijk kunnen voelen.
De bakkerij schiet ondertussen ook al aardig op, voor Afrikaanse begrippen dan he?! Er zijn al een soort van kasten gemaakt en de bedrading voor de elektriciteit wordt aangelegd. Wat ik bijzonder slim vindt van Felcia is dat ze rekening gehouden heeft met het ‘light off’ probleem wat we vaak hebben. Soms hebben we 2 dagen geen stroom, maar het kan ook een aantal uur per dag zijn dat we zonder zitten. Daarom koopt ze machines die op elektriciteit draaien maar ook met de hand, zodat ze toch brood kunnen blijven produceren ook al is er geen stroom. Ik moet zeggen dat ik dat al knap denkwerk vindt voor een Ghanese vrouw, petje af!
Over 3 weken vlieg ik naar Tanzania en zit het hoofdstuk Ghana er al weer op. Ik kijk enorm uit naar dat nieuwe hoofdstuk, met hopelijk veel leerzame, leuke, nieuwe avonturen. Hoe zijn de mensen daar? Hoe zal het eten zijn en het weer, net zo lekker als hier? Het werken, zou het veel verschillen met de ziekenhuizen in Ghana? We gaan het allemaal zien en meemaken, let the countdown begin!
Liefs Annemiek
Het is echt volle bak genieten hier, elke ochtend weer kijk ik er naar uit om Aba, John, Luke, Kelvin, Maffia en al die andere lieverds te zien. Als m’n wekker gaat heb ik dus geen enkel probleem om er uit te komen en de strijd met de kinderen aan te gaan die niet in bad willen, of die niet willen luisteren of gewoon last hebben van een ochtendhumeur. Kom maar op!
Naast het weeshuis staat het huis van Felicia waar de vrijwilligers ook verblijven. Er is een deel, het terras, waar je lekker kan zitten en kan uitkijken over het speelveld van het weeshuis. Vaak als we even niks te doen hebben, willen rusten of klaar zijn met werken gaan Liesbet en ik daar zitten. Vanaf daar hebben de kinderen ons al snel in de gaten en dan roepen ze al snel je naam. Zo leuk om je naam te horen en ze roepen net zolang tot ze een reactie krijgen. Het is soms eng hoe snel die kinderen aan je gaan hechten. Ze zijn dolenthousiast als je ze ’s ochtend komt begroeten en vinden het vreselijk als je aan het einde van de dag weer gaat. Ik vraag me af in hoeverre ze echt aan al die vrijwilligers die komen en gaan zich hechten.. Misschien is de reactie van de kinderen een manier van overleven, een manier om niet gekwetst te worden als dat moment van afscheid nemen steeds maar weer terug komt.
Van de week zat ik in de kleuterklas een les mee te volgen. Tussen de maaiende armen, schreeuwende en rond rennende kleintjes, proberen de wat ouders kinderen wat bij te leren. Naast het tellen van 1 tot 10 en de letters A tot Z krijgen ze ook les in ‘Introducing my self’. Hierbij hoort ook het stukje; wie zorgt er voor mij. Er werd uitgelegd wat ouders zijn en wie je ouders zijn als je die niet meer hebt. Wat hier natuurlijk wel van toepassing is.. De juf vertelde dat als je geen ouders meer hebt er een guardian voor je zorgt. Een ander persoon dan je ouders dus. De kinderen mochten die personen, ouders of guardian tekenen. Tot mijn grote verbazing tekenden veel kinderen Liesbet en mij. Ik kreeg een brok in m’n keel en een schuldgevoel van hier tot Tokyo. Zie zien mij als een voorbeeld, als iemand die voor ze zorgt en ik ga straks gewoon weer weg. Het was een super mooi compliment en ik zal het moment nooit meer vergeten! Dit is weer één van die vele geluksmomentjes hier in Ghana.
Wat ook van die ‘heerlijke’ momentjes zijn; een kind die op je arm in slaap valt en zich totaal aan je overgeeft, het slijm uit z’n mondje druipt en je het helemaal niet meer uitmaakt. Of Aba, die huilend aan komt rennen, net doet of de hele wereld vergaat (drama queen, ik hou er zo van) en je haar uiteraard zonder aarzelen in je armen sluit, jezelf afvraagt wat dat natte toch is en als je haar weer neerzet je helemaal naar urine ruikt! Maakt niet uit, gewoon lekker doorgaan, aan het einde van de dag kan ik gewoon weer douchen. Naast die ‘heerlijke’ momentjes zijn er ook drukke, chaotische, hectische totaal niet gestructureerde momentjes.. Neem het bad moment bijvoorbeeld. Nou moet je ook niet verwachten van kinderen in de leeftijd van 3 tot 15 dat ze zelf gestructureerd en georganiseerd te werk kunnen gaan maar er is ook nog eens weinig tot geen toezicht. En je voelt ‘m al aankomen.. dat trek ik me dus aan en ik probeer er iets van te maken.
Maar als ik Aba probeer af te drogen, huilt Sheibu op een verschrikkelijk indringende monotone manier omdat hem onrecht is aangedaan door Abena (zegt hij), slaat John Stefas op z’n hoofd met een stok, huilt Marthabel omdat ze een andere handdoek wil, schreeuwt Deborah dat er sop in haar ogen zit, Kelvin schiet overal doorheen omdat hij een superheld denkt te zijn en de rest gooit met kledingstukken en maakt elkaar het leven zuur.. Op en top gezelligheid merk je wel. Vol goede moed probeer ik het elke morgen en middag weer. Want ja ja, de kinderen hebben hier 2 keer per dag een bad moment. Dan zijn ze even fris, voor zolang dat duurt. Soms is het verschil vόόr en na niet echt goed te merken.. Maar ach, het gaat om het idee. Ik moet er iedere keer maar heel hard om lachen, veranderen kan ik het toch niet, aangenamer maken misschien wel!
Je vergeet alle ellende, verdriet en negatieve dingen als je deze kinderen ziet. Één blik laat je alles vergeten en beseffen dat je in het hier en nu bent, geniet van vandaag en laat morgen een nieuwe verrassing zijn. Ik kan alleen maar lachen als John weer een knal roze legging aan heeft, kleding die eigenlijk van Aba is. Binnenste buiten, achterste voren of bokkenpoot.. het maakt niet uit voor de kinderen, als ze maar iets hebben om aan te doen. Waarderen wat je hebt en stil staan bij die dingen zijn toch wel de momenten waar de kinderen je aan helpen herinneren.
Helaas gaan de dingen hier net zoals thuis vaak niet zoals je ze gepland had. Zoals we dachten zou Liesbet mij nog zeker wat weekjes vergezellen en mij uitzwaaien naar Tanzania. Maar helaas heeft dat anders moeten lopen. Afgelopen zondag is Liesbet wegens privé redenen direct naar huis gemoeten. Afscheid nemen is nooit leuk en zeker niet als het op een abrupte manier moet gaan. De kinderen in het weeshuis vonden het ook erg lastig, zeker omdat dit afscheid niet ruimschoots was aangekondigd, zoals normaal de gang van zaken is. De zondag dat Liesbet naar huis vertrok was het bewolkt en de zon kwam pas later op de dag door. Ik denk dat Ghana het niet leuk vond om Liesbet te laten gaan. En ik ook niet, ik liep een beetje met m’n ziel onder m’n arm rond maar kon gelukkig troost vinden bij de kinderen. Voor ik het wist werd ik al weer opgevrolijkt door de zandtaartjes van Maffia en de grapjes van Bright. Het was zo gezellig met Liesbet, we konden samen lachen, mopperen en klagen in ons eigen taaltje en heerlijk naar Belgische series kijken. Haar aanwezigheid toen en haar afwezigheid nu doet me veel. Maar het is helaas niet anders. Ik hoop dat we elkaar in Nederland of België onder betere omstandigheden nog eens zullen treffen.
De kinderen weten dat ik nu de enige vrijwilliger in het weeshuis ben. En met de sombere vooruitzichten vanwege het hele ebola verhaal, blijft dat nog wel even zo. Heel schattig en bezorgd wordt er tegen me gezegd dat er vast snel weer een vrijwilliger zal komen. En als ik me heel eenzaam voel mag ik altijd langs de kinderen komen voor een knuffel. Nou als je dat hoort, dan smelt je toch helemaal? Emmanuel weet dat de vrijwilligers ’s avonds graag op het terras zitten om te lezen, wat te schrijven of gewoon te genieten van het uitzicht. Als ik daar nu alleen zou zitten, zei hij, dan komt hij wel samen met mij daar zitten. Hij neemt z’n huiswerk mee en daar zitten we dan, Jut en Jul. Bijzonder hoe kinderen zich zo verantwoordelijk kunnen voelen.
De bakkerij schiet ondertussen ook al aardig op, voor Afrikaanse begrippen dan he?! Er zijn al een soort van kasten gemaakt en de bedrading voor de elektriciteit wordt aangelegd. Wat ik bijzonder slim vindt van Felcia is dat ze rekening gehouden heeft met het ‘light off’ probleem wat we vaak hebben. Soms hebben we 2 dagen geen stroom, maar het kan ook een aantal uur per dag zijn dat we zonder zitten. Daarom koopt ze machines die op elektriciteit draaien maar ook met de hand, zodat ze toch brood kunnen blijven produceren ook al is er geen stroom. Ik moet zeggen dat ik dat al knap denkwerk vindt voor een Ghanese vrouw, petje af!
Over 3 weken vlieg ik naar Tanzania en zit het hoofdstuk Ghana er al weer op. Ik kijk enorm uit naar dat nieuwe hoofdstuk, met hopelijk veel leerzame, leuke, nieuwe avonturen. Hoe zijn de mensen daar? Hoe zal het eten zijn en het weer, net zo lekker als hier? Het werken, zou het veel verschillen met de ziekenhuizen in Ghana? We gaan het allemaal zien en meemaken, let the countdown begin!
Liefs Annemiek
-
07 Februari 2015 - 13:39
Samantha:
Hee Annemiek,
Fijn om te lezen dat je het nog steeds naar je zin heb daar!!
Mooie complimenten gekregen van de kinderen, leuk zeg. Idd een mooi moment om niet meer te vergeten. Ga zo door!
Nu aan het aftellen naar weer een nieuw avontuur...Tanzania!!!
Nog heel veel plezier daar.
Groetjes Samantha
-
07 Februari 2015 - 15:58
Manon:
Wat heerlijk om te lezen dat het zo leuk is met die kindjes allemaal door! En hoe balen dat je nu alleen zit daar :( we moeten echt snel afspreken om te skypen,, weer Hollandse gezelligheid! Geniet ervan scheetje,, nog maar 3 weken en je gaat weer aan je volgende avontuur beginnen!
Dikke kus en veel liefs,, -
07 Februari 2015 - 16:29
Daisy:
Ohhh wat een heerlijke foto's!
Heerlijk om te lezen dat het goed met je gaat!!
Geniet van de kids, zelfs als ze vervelend zijn of ruzie maken om onzinnig dingen.
Wat gaat de tijd toch snel! Nog maar drie weken in Ghana! Geniet dus nog maar volop de laatste drie weken. Dan mag je beginnen aan je volgende avontuur :)
Gelukkig heb je daar weer een mede vrijwilliger!
Veel plezier nog!!
Ik ga snel me karnaval klaar maken voor de kwaok.
Dikkeknuffelkus
-
07 Februari 2015 - 19:20
Astrid:
Ha Annemiek!Ik heb weer genoten van je verslag meid.En wat een prachtige kindjes heb je daar!Dat wordt lastig afscheid nemen over 3 weken.Veel plezier, succes en sterkte! -
08 Februari 2015 - 10:30
Lia Den Ouden:
Ja lieve Annemiek daar doe je het allemaal voor. De lieve kindertjes maken dat jij dit werk graag doet.Je bent daar meer dan welkom,wat ik mij goed kan indenken. Je betrokkeheid raakt ieder van ons. Straks in Tanzania zal het niet andes zijn. Ik kijk weer uit naar je volgende verhaal.Veel liefs en ik ben trots op je xxx -
08 Februari 2015 - 12:18
Karlijn:
Wat ben je toch een topper zoals je met zoveel liefde over de kindjes schrijft.....jammer dat ze niet allemaal in je koffer passen, dan waren ze er vast allemaal ingekropen om bij jou te kunnen blijven. Hier zijn de karnavalsfeestjes alweer volop bezig. Leer je ze daar ook de polonaise? Veel plezier nog! Xx -
09 Februari 2015 - 11:10
André En Mirjam:
Hallo Annemiek,
Weer een heel mooi realistisch verslag.
Wat geweldig dat je zo moeiteloos zó veel liefde en opoffering kunt opbrengen voor deze weeskindertjes.
Dat wordt zwaar voor je over een paar weken om van deze mensjes afscheid te nemen.
Voor de kindertjes zal het nóg moeilijker zijn, ondanks hun "afweermechanisme", zoals jij bedoelt.
Ongetwijfeld hebben ze van je geleerd en blijf je in hun herinnering. Mooi toch.
En dan Tanzania. We zijn benieuwd. Ga je ook een van die prachtige wildparken bezoeken?
Hou je haaks.
Lieve groeten. Mirjam en André -
10 Februari 2015 - 20:16
Wilma Sep:
Hoi Annemiek
ik snap wel dat het handjes vol is met die kleintjes. Ik heb kleutergroepen gedraaid met 45 kleuters.
Erg druk maar wel heel dankbaar werk. Geniet er de komende weken maar van, want over een paar weken ga je ze vast missen. Je gaat je toch hechten aan die scheetjes.
Hier begint bij de kinderen de carnaval koorts toe te slaan. Ze tellen de dagen af. Kent men daar ook carnaval of ga jij dat invoeren?
Veel leutige groetjes van alle Sepkes.
Een dikke knuffel voor jou van oom Toon en tante Wilma -
11 Februari 2015 - 16:20
Raphaelle:
Hee schatje!
Wat een liefde van al die kindjes zeg! En die foto's ook zooo lief!!
Wat een schatjes! Moest ook echt lachen om je filmpje :)
Balen dat je vriendinnetje weg is:( Maar vanavond skypen we gezellig weer samen!
Zin in!! Dikke kus Raph!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
