Trip down memorylane
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
20 April 2015 | Namibië, Windhoek
Bijna naar huis, bijna weer thuis in de bank liggen met een kop thee en me misselijk eten aan een mega grote reep chocola terwijl ik de ene na de andere serie kijk... maar voor het zover is mag ik nog genieten van het fantastische gezelschap van m’n vriendin. Met kriebels in m’n buik ging ik al mega vroeg naar bed en na ik 4 keer had gecheckt of ik de wekker toch echt wel om 4 uur had gezet viel ik zenuwachtig in slaap. Net zoals bij de komst van Nynke en Co zag ik er weer heel erg naar uit om een bekend en vertrouwd iemand in m’n armen te kunnen sluiten. Na maanden met onbekende bevriend te zijn geraakt is het hebben van een bekende die je zo goed als helemaal kent heel erg fijn.
Uiteraard kwam de taxi niet op de afgesproken tijd me ophalen in het hostel. Iets in mij kan daar na al die tijd nog steeds niet aan wennen, m’n westerse ‘geduld’ wordt steeds maar weer op de proef gesteld.
Toen ik zag dat de vlucht Manon geland was braken de eerste tranen al door, ze was er nu dan echt bijna. Bij elke opening van de deuren in de aankomsthal wilde ik die persoon al om de hals vliegen.. nog steeds geen Manon.. ik begon al te twijfelen of ik toch niet verkeerd stond. Maar toen… ZE IS ER!!!!
Als van ouds begon het gekakel al en na een paar minuten voelde het al net als thuis. Hup in de taxi en op naar de Cardboardbox. Na een kopje thee en uiteraard een pannenkoeken ontbijt gaf ik Manon de regie voor die dag. En we vlogen er maar gelijk goed is, op naar het weeshuis. Vanuit thuis had ze wat kleding stukken mee gekregen van verschillende mensen dus ze maakte een goede entree die zeer gewaardeerd werd door de kinderen en de moeders. Voor ik Manon kon vertellen dat de kinderen waarschijnlijk gelijk in je armen vliegen was het al gebeurd. We liepen nog op straat en voor we het wisten hadden we beide al 2 kinderen op de arm. Ik smelt als ik ze van ver m’n naam al hoor roepen, niks is zo bijzonder als dat! Zo fijn dat Manon nu kan zien waar ik 3 jaar geleden al zo enthousiast over was, was ik m’n hart aan verloren heb en waar ik nog steeds elke minuut dat ik er ben van geniet. Na een heerlijk ochtend samen ons vermaakt te hebben zijn we boodschappen gaan doen in het winkelcentrum en had ik haar gelijk een stukje van katutura en windhoek centrum laten zien. En het was nog maar 1 uur!
Uiteraard wilde ik Manon naast Hope Village ook de prachtige, indrukwekkende en adembenemende landschappen van Namibië laten zien. 2 Dagen voor Manon kwam hadden de 3 andere mensen die mee op tour zouden gaan afgezegd dus ik was een beetje verdrietig dat ik Manon teleur zou moeten stellen. Maar omdat ik toch een beetje karma heb opgebouwd de afgelopen tijd stonden daar ineens een dag later 2 nieuwe mensen die op zoek waren naar een tour door heel Namibië. Misschien iets te enthousiast en aanklampend wierp ik me op deze personen en een dag later was de tour een feit. Manon en ik, Zack uit Amerika en Silja uit Zwisterland gingen op tour.
Na de boodschappen te hebben gedaan, de backpacken een plek gegeven te hebben in de auto en de eerste foto gemaakt te hebben konden we gaan, Namibië here we come. We zouden praktisch de zelfde tour gaan doen die ik 3 jaar geleden ook gemaakt heb en dat was stiekem voor iedereen wel makkelijk. Voor mij zou het een ‘trip down memorylane’ worden. Ik herkende nog best veel en kon hier en daar aardig wat bijdragen met handige tips. Na de eerste 5 uur rijden kwamen we aan in Etosha National Park waar we na 5 minuten rijden al werden verwelkomt door een olifant. Of het zo gepland moest zijn. Het genieten, voor zover we dat al niet deden, kon beginnen.
Een leuk kampeerplekje, een prima diner klaargemaakt op het kampvuur en voor het slapen gaan nog even een kijkje bij de drinkplaats waar we een neushoorn water zagen nuttigen, de eerste dag zat er alweer op.
De volgende morgen uiteraard voor dag en dauw opstaan om de zonsopgang in het park te zien, tevens de beste tijd voor het spotten van de dieren. Helaas hadden alle dieren afgesproken om juiste die dag uit te slapen want we hadden zeker de eerste 2,5 geen enkel dier gezien. Hier en daar een spingbokje maar dat was het dan ook. Tot ik opeens schrok van een groot gedrocht naast me, een neushoorn die schrok van onze auto en het op het lopen zette. En vanaf dat moment ging het beter, het ene na de andere wilde beest dook op. Dan hebben we het over kuddes zebra’s, kudu’s, giraffen, neushoorns, zelfs 3 cheeta’s, een hyena, olifanten en 2 donkere vlekken die volgens velen gezien kunnen worden als leeuwen. Een top dag! Een lange dag in de auto maar die was het zeker waard.
Inmiddels is dag 3 al aangebroken en zijn we onderweg naar de Himba’s, een volk die nog op een traditionele wijze woont in Namibië. Voor degene die misschien weten wie dat zijn, dat zijn die mensen die zich insmeren met rood zand/klei en nooit een bad nemen. Een zeer interessante en indrukwekkende tour gehad en voor we er erg in hadden zaten we al weer in de auto op weg naar de plaats van bestemming, kamperen in Damaraland. Voor we onze slaapzakken konden uitrollen hebben we nog de toerist uitgehangen in het petrified forrest, waar naar vele jaren hout versteend is.
Toen we aankwamen op de kampeerplaats was er plek genoeg, kies maar een plekje! En dat was wel een heel speciale, we konden slapen in hutjes onder de sterren hemel. Manon en ik hadden geluk dat ons dakje een beetje kapot was dus we konden ’s nachts ook echt genieten van de sterren, zo af en toe ’s nachts wakker worden is dus helemaal niet zo erg. De volgende dag zijn we rotstekeningen gaan bezichtigen bij Twijfelfontein en genoten van het ruige rotsen landschap. We hebben keyboard gespeeld op de stenen in een ravein en later op de dag de heerlijke zeelucht op kunnen snuiven. En dat alles is één dag dat is wat Namibië zo bijzonder maakt. Bij die heerlijke zeelucht hoort ook een bezoekje aan de zeehonden colonie. Die geur die je neus binnen dringt al gelijk bij het openen van de deuren maakt dat je eigenlijk zo snel mogelijk weer terug de auto in wilt. Maar als je eenmaal op het strand en al die lieve, schattige zeehonden bij elkaar ziet vergeet je het even.. oké misschien ook wel niet!
Ondertussen rijden we stukken waar we niemand maar dan ook echt niemand tegen komen. Niet een eens ezel of een verdwaalde springbok. De natuur die zich uit in de prachtige landschappen is het enige wat ons gezelschap houdt. We arriveren diezelfde dag nog in Swakopmunt waar we uiteraard een avondmaal nuttigen in een Duiste pub met een biertje (een cider van Manon).
Swakopmunt is naast een echte uit de grond gestampte Duitse stad een avontuurlijk stad. Een rondje rondcrossen in de woestijn, daar zeggen wij geen nee tegen. Een prima deal kunnen sluiten dus we konden ook nog eens sandboarden, een tweede keer voor mij maar weer even zo leuk!
Omdat het voor sommige onder ons nog niet avontuurlijk genoeg was, was er ook nog ruimte voor een skydive sprong. Ik had het al een keer gedaan dus het was mijn beurt op de grond te wachten. Maar de helden Manon en Zack gingen er helemaal vol, super gaaf! Woensdag ochtend is Manon dus even uit het vliegtuig gesprongen en heeft het gelukkig overleefd, scheelde mij weer een telefoontje naar haar thuisfront! Voor we er erg in hadden waren we al weer onderweg op weg naar de volgende bestemming, zo’n tour vliegt voorbij. Onze volgende bestemming was Sossusvlei, vol zand, zand en nog eens zand! Er komt nu nog steeds zand uit mijn oren, backpack en toilettas.
Wat we natuurlijk niet konden missen was de appeltaart in Solitair, de meest bekende van Namibië. We hebben de zonsondergang gezien tussen de rotsen in Sesriem en een gezellige avondmaaltijd gehad rondom het kampvuur. Onze buurman, held Wouter uit België die fietst van België naar Kaapstad heeft een vorkje meegeprikt en na het uitwisselen van verhalen en ervaringen was het tijd om onze slaapzakken in te duiken. Want de volgende morgen moesten we vroeg op om als eerste aan de poort te staan om duin 45 te beklimmen. De duin waar je de mooiste zonsopgang kan zien in Sossusvlei. Daar zijn wij bij natuurlijk. Na een ontbijtje aan de voet van die duin konden we op weg naar Big Daddy. De hoogste duin van Namibië die ik 3 jaar geleden na veel bloed, zweet en tranen al een keer beklommen heb. Geen haar op m’n hoofd die er aan dacht om het nog een keer te doen. Ik ben met Manon aan de grond gebleven en hebben ons vermaakt met een plasje in de woestijn, een moment van bezinning op een boomstronk in de deadvlei en een halve liter water terwijl de zon enorm sterk aan de hemel staat en brand. Ja, iets te weinig water hadden we bij. De tour guide ging ook mee de duin op… met de sleutels van de auto waar de rest van het water lag. Om de beurt hebben we elkaar wat schaduw gegeven en vooral heel veel gelachen om deze lompe actie van ons. Laat me niet achter in de woestijn, ik word helemaal gek, haha!
De rest van de dag hebben we kunnen genieten van het zwembad, de rust, een goed boek, het uitzicht en ander Nederlands gezelschap die ook op tour waren. Die nacht heeft een zandstorm onze nachtrust compleet verstoord. De tent was redelijk stabiel maar boog enorm door, bij elke windvlaag kwam er een hoop zand mee naar binnen wat uiteindelijk overal zat, op je gezicht, in je ogen, oren, slaapzak en tas.. De volgende morgen (het was vast lachwekkend om te zien) de tent proberen af te breken in de zandstorm en zo snel mogelijk daar vandaan. Ik heb nog nooit zoveel hekel gehad aan zand!
Gelukkig waren we het redelijk snel vergeten toen we na en hele dag rijden aankwamen in Fish River Canyon. We zitten inmiddels ver aan het einde van onze tour en bevinden ons in het zuidelijkste stukje van Namibië. Een machtig uitzicht over de canyon geeft je het gevoel dat je een kleine mier bent in al dat grote, imposante, indrukwekkende rotsenlandschap. Snel ons kamp opgezet en na het eten gelijk onze slaapzak in, dood op waren we en nog steeds kwam er overal zand tevoorschijn.
De volgende dag stond ons een relaxe dag te wachten, zwemmen, zonnen, nog meer zwemmen en nog meer zonnen en dat alles met als achtergrond de prachtige bergen van de Canyon. Een perfecte afsluiter van een prachtige reis. Eentje om nooit meer te vergeten.
Nu we weer terug in Windhoek zijn realiseren we ons dat we ineens 10 dagen verder zijn. Nog maar 4 dagen en dan vliegt Manon alweer terug en nog maar 11 voordat ik de Nederlandse bodem weer bereik.
De komst van Manon en de reis die we gemaakt hebben zijn we mooie belevenissen en herinneringen die in mijn rugzak gaan, ik geniet met de hoofdletter G! Naar huis gaan.. daar denken we nog even niet aan.
Nu kan ik het echt zeggen, tot snel allemaal. Let the countdown begin!
Liefs Annemiek
Uiteraard kwam de taxi niet op de afgesproken tijd me ophalen in het hostel. Iets in mij kan daar na al die tijd nog steeds niet aan wennen, m’n westerse ‘geduld’ wordt steeds maar weer op de proef gesteld.
Toen ik zag dat de vlucht Manon geland was braken de eerste tranen al door, ze was er nu dan echt bijna. Bij elke opening van de deuren in de aankomsthal wilde ik die persoon al om de hals vliegen.. nog steeds geen Manon.. ik begon al te twijfelen of ik toch niet verkeerd stond. Maar toen… ZE IS ER!!!!
Als van ouds begon het gekakel al en na een paar minuten voelde het al net als thuis. Hup in de taxi en op naar de Cardboardbox. Na een kopje thee en uiteraard een pannenkoeken ontbijt gaf ik Manon de regie voor die dag. En we vlogen er maar gelijk goed is, op naar het weeshuis. Vanuit thuis had ze wat kleding stukken mee gekregen van verschillende mensen dus ze maakte een goede entree die zeer gewaardeerd werd door de kinderen en de moeders. Voor ik Manon kon vertellen dat de kinderen waarschijnlijk gelijk in je armen vliegen was het al gebeurd. We liepen nog op straat en voor we het wisten hadden we beide al 2 kinderen op de arm. Ik smelt als ik ze van ver m’n naam al hoor roepen, niks is zo bijzonder als dat! Zo fijn dat Manon nu kan zien waar ik 3 jaar geleden al zo enthousiast over was, was ik m’n hart aan verloren heb en waar ik nog steeds elke minuut dat ik er ben van geniet. Na een heerlijk ochtend samen ons vermaakt te hebben zijn we boodschappen gaan doen in het winkelcentrum en had ik haar gelijk een stukje van katutura en windhoek centrum laten zien. En het was nog maar 1 uur!
Uiteraard wilde ik Manon naast Hope Village ook de prachtige, indrukwekkende en adembenemende landschappen van Namibië laten zien. 2 Dagen voor Manon kwam hadden de 3 andere mensen die mee op tour zouden gaan afgezegd dus ik was een beetje verdrietig dat ik Manon teleur zou moeten stellen. Maar omdat ik toch een beetje karma heb opgebouwd de afgelopen tijd stonden daar ineens een dag later 2 nieuwe mensen die op zoek waren naar een tour door heel Namibië. Misschien iets te enthousiast en aanklampend wierp ik me op deze personen en een dag later was de tour een feit. Manon en ik, Zack uit Amerika en Silja uit Zwisterland gingen op tour.
Na de boodschappen te hebben gedaan, de backpacken een plek gegeven te hebben in de auto en de eerste foto gemaakt te hebben konden we gaan, Namibië here we come. We zouden praktisch de zelfde tour gaan doen die ik 3 jaar geleden ook gemaakt heb en dat was stiekem voor iedereen wel makkelijk. Voor mij zou het een ‘trip down memorylane’ worden. Ik herkende nog best veel en kon hier en daar aardig wat bijdragen met handige tips. Na de eerste 5 uur rijden kwamen we aan in Etosha National Park waar we na 5 minuten rijden al werden verwelkomt door een olifant. Of het zo gepland moest zijn. Het genieten, voor zover we dat al niet deden, kon beginnen.
Een leuk kampeerplekje, een prima diner klaargemaakt op het kampvuur en voor het slapen gaan nog even een kijkje bij de drinkplaats waar we een neushoorn water zagen nuttigen, de eerste dag zat er alweer op.
De volgende morgen uiteraard voor dag en dauw opstaan om de zonsopgang in het park te zien, tevens de beste tijd voor het spotten van de dieren. Helaas hadden alle dieren afgesproken om juiste die dag uit te slapen want we hadden zeker de eerste 2,5 geen enkel dier gezien. Hier en daar een spingbokje maar dat was het dan ook. Tot ik opeens schrok van een groot gedrocht naast me, een neushoorn die schrok van onze auto en het op het lopen zette. En vanaf dat moment ging het beter, het ene na de andere wilde beest dook op. Dan hebben we het over kuddes zebra’s, kudu’s, giraffen, neushoorns, zelfs 3 cheeta’s, een hyena, olifanten en 2 donkere vlekken die volgens velen gezien kunnen worden als leeuwen. Een top dag! Een lange dag in de auto maar die was het zeker waard.
Inmiddels is dag 3 al aangebroken en zijn we onderweg naar de Himba’s, een volk die nog op een traditionele wijze woont in Namibië. Voor degene die misschien weten wie dat zijn, dat zijn die mensen die zich insmeren met rood zand/klei en nooit een bad nemen. Een zeer interessante en indrukwekkende tour gehad en voor we er erg in hadden zaten we al weer in de auto op weg naar de plaats van bestemming, kamperen in Damaraland. Voor we onze slaapzakken konden uitrollen hebben we nog de toerist uitgehangen in het petrified forrest, waar naar vele jaren hout versteend is.
Toen we aankwamen op de kampeerplaats was er plek genoeg, kies maar een plekje! En dat was wel een heel speciale, we konden slapen in hutjes onder de sterren hemel. Manon en ik hadden geluk dat ons dakje een beetje kapot was dus we konden ’s nachts ook echt genieten van de sterren, zo af en toe ’s nachts wakker worden is dus helemaal niet zo erg. De volgende dag zijn we rotstekeningen gaan bezichtigen bij Twijfelfontein en genoten van het ruige rotsen landschap. We hebben keyboard gespeeld op de stenen in een ravein en later op de dag de heerlijke zeelucht op kunnen snuiven. En dat alles is één dag dat is wat Namibië zo bijzonder maakt. Bij die heerlijke zeelucht hoort ook een bezoekje aan de zeehonden colonie. Die geur die je neus binnen dringt al gelijk bij het openen van de deuren maakt dat je eigenlijk zo snel mogelijk weer terug de auto in wilt. Maar als je eenmaal op het strand en al die lieve, schattige zeehonden bij elkaar ziet vergeet je het even.. oké misschien ook wel niet!
Ondertussen rijden we stukken waar we niemand maar dan ook echt niemand tegen komen. Niet een eens ezel of een verdwaalde springbok. De natuur die zich uit in de prachtige landschappen is het enige wat ons gezelschap houdt. We arriveren diezelfde dag nog in Swakopmunt waar we uiteraard een avondmaal nuttigen in een Duiste pub met een biertje (een cider van Manon).
Swakopmunt is naast een echte uit de grond gestampte Duitse stad een avontuurlijk stad. Een rondje rondcrossen in de woestijn, daar zeggen wij geen nee tegen. Een prima deal kunnen sluiten dus we konden ook nog eens sandboarden, een tweede keer voor mij maar weer even zo leuk!
Omdat het voor sommige onder ons nog niet avontuurlijk genoeg was, was er ook nog ruimte voor een skydive sprong. Ik had het al een keer gedaan dus het was mijn beurt op de grond te wachten. Maar de helden Manon en Zack gingen er helemaal vol, super gaaf! Woensdag ochtend is Manon dus even uit het vliegtuig gesprongen en heeft het gelukkig overleefd, scheelde mij weer een telefoontje naar haar thuisfront! Voor we er erg in hadden waren we al weer onderweg op weg naar de volgende bestemming, zo’n tour vliegt voorbij. Onze volgende bestemming was Sossusvlei, vol zand, zand en nog eens zand! Er komt nu nog steeds zand uit mijn oren, backpack en toilettas.
Wat we natuurlijk niet konden missen was de appeltaart in Solitair, de meest bekende van Namibië. We hebben de zonsondergang gezien tussen de rotsen in Sesriem en een gezellige avondmaaltijd gehad rondom het kampvuur. Onze buurman, held Wouter uit België die fietst van België naar Kaapstad heeft een vorkje meegeprikt en na het uitwisselen van verhalen en ervaringen was het tijd om onze slaapzakken in te duiken. Want de volgende morgen moesten we vroeg op om als eerste aan de poort te staan om duin 45 te beklimmen. De duin waar je de mooiste zonsopgang kan zien in Sossusvlei. Daar zijn wij bij natuurlijk. Na een ontbijtje aan de voet van die duin konden we op weg naar Big Daddy. De hoogste duin van Namibië die ik 3 jaar geleden na veel bloed, zweet en tranen al een keer beklommen heb. Geen haar op m’n hoofd die er aan dacht om het nog een keer te doen. Ik ben met Manon aan de grond gebleven en hebben ons vermaakt met een plasje in de woestijn, een moment van bezinning op een boomstronk in de deadvlei en een halve liter water terwijl de zon enorm sterk aan de hemel staat en brand. Ja, iets te weinig water hadden we bij. De tour guide ging ook mee de duin op… met de sleutels van de auto waar de rest van het water lag. Om de beurt hebben we elkaar wat schaduw gegeven en vooral heel veel gelachen om deze lompe actie van ons. Laat me niet achter in de woestijn, ik word helemaal gek, haha!
De rest van de dag hebben we kunnen genieten van het zwembad, de rust, een goed boek, het uitzicht en ander Nederlands gezelschap die ook op tour waren. Die nacht heeft een zandstorm onze nachtrust compleet verstoord. De tent was redelijk stabiel maar boog enorm door, bij elke windvlaag kwam er een hoop zand mee naar binnen wat uiteindelijk overal zat, op je gezicht, in je ogen, oren, slaapzak en tas.. De volgende morgen (het was vast lachwekkend om te zien) de tent proberen af te breken in de zandstorm en zo snel mogelijk daar vandaan. Ik heb nog nooit zoveel hekel gehad aan zand!
Gelukkig waren we het redelijk snel vergeten toen we na en hele dag rijden aankwamen in Fish River Canyon. We zitten inmiddels ver aan het einde van onze tour en bevinden ons in het zuidelijkste stukje van Namibië. Een machtig uitzicht over de canyon geeft je het gevoel dat je een kleine mier bent in al dat grote, imposante, indrukwekkende rotsenlandschap. Snel ons kamp opgezet en na het eten gelijk onze slaapzak in, dood op waren we en nog steeds kwam er overal zand tevoorschijn.
De volgende dag stond ons een relaxe dag te wachten, zwemmen, zonnen, nog meer zwemmen en nog meer zonnen en dat alles met als achtergrond de prachtige bergen van de Canyon. Een perfecte afsluiter van een prachtige reis. Eentje om nooit meer te vergeten.
Nu we weer terug in Windhoek zijn realiseren we ons dat we ineens 10 dagen verder zijn. Nog maar 4 dagen en dan vliegt Manon alweer terug en nog maar 11 voordat ik de Nederlandse bodem weer bereik.
De komst van Manon en de reis die we gemaakt hebben zijn we mooie belevenissen en herinneringen die in mijn rugzak gaan, ik geniet met de hoofdletter G! Naar huis gaan.. daar denken we nog even niet aan.
Nu kan ik het echt zeggen, tot snel allemaal. Let the countdown begin!
Liefs Annemiek
-
20 April 2015 - 19:59
Tante Lianne:
Goed te lezen dat je het daar zo naar je zin hebt (gehad). Mocht je in de komende jaren nog eventjes iets tastbaars van Afrika willen zien, kom dan maar naar het Afrika museum!
Tot snel! -
20 April 2015 - 20:01
Samantha:
Miekje!!!
voor ons is zeker de countdown begonnen!! Ow wat heb ik zin om je weer in real life te zien :-)
Dat we weer vanouds kunnen kletsen en lol beleven.
Maar voor jou...zeker nog even genieten van het mooie Namibië!! En van het gezelschap van Manon. Nog veel plezier meiden de komende 4 dagen.
Tot snel meis.
Liefs Samantha -
20 April 2015 - 20:35
Margret Lambregts:
Leuk om te lezen dat je het goed naar je zin hebt (gehad). En fijn om te weten dat je die herinneringen met je mee kunt nemen! Tot gauw! Lieve groetjes, , Margret -
20 April 2015 - 21:08
Ineke Van De Walle:
na zo'n lange tijd zal ik je dan nog wel herkennen we zullen zien
gr. Ineke van de Walle
-
20 April 2015 - 22:16
Daisy:
Lieve verwegvriendin!
Wat geweldig om te lezen dat jullie het zo geweldig hebben gehad! Geniet van de vier Manon dagen in Namibië! Lichtelijk jaloers ben ik wel op Manon :)
Goede reis terug voor Manon alvast!
Jij mag nog heerlijk elf dagen genieten van je mooie reis! Ik weer zeker dat je die elf dagen volop gaat benutten en gaat genieten.
Ik kan niet wachten totdat je terug bent in ons kikkerlandje waar nu ook eindelijk de zon schijnt.
Dikkeknuffelkus! -
20 April 2015 - 22:21
Marlou:
Lieve Anneniek,
Heel veel plezier nog de laatste dagen! Nog even lekker genieten. Ik heb ook een beetje mee genoten vua jouw verhalen. Tot snel!
Dikke kus -
20 April 2015 - 22:41
Lydia:
Heerlijk dat jullie zo genieten, en wat ben ik super trots.
Natuurlijk zal ik blij zijn jullie weer te zien.
Maar geniet er nog maar lekker van.
tot gauw -
20 April 2015 - 23:32
Loes:
he Annemiekse! Wat een mooie verhalen heb je toch! Echt schitterend! Top wat je doet en inderdaad we zien je snel weer! XXX loes -
21 April 2015 - 09:44
Raphaelle:
Suuuuuuuuuuperrrr!!!!!
Zo ontzettend leuk om jullie daar samen te zien nu!! :D
Ik kan niet wachten om vanavond voor het eerst 2-2 te skypen!! Hahhahaa
Mis jullie! Dikke kussen! -
21 April 2015 - 16:27
Daisy:
Annemiek, zo gaaf jouw reisverslagen. Ik heb altijd een beetje het idee dat ik het zelf mee maak. Geniet je laatste 11 (ik vrees nu al 10) dagen. X uit Bonaire voor jou, Daisy -
21 April 2015 - 20:05
Lia Den Ouden:
Lieve Annemiek,in ieder geval een warm welkom bij mij. Je hebt weer een fantastisch verhaal voor ons geschreven. We ruiken en proeven en puffen met je mee. Dankjewel hiervoor.
Liefs xxxx
Tante Lia -
21 April 2015 - 20:40
Wilma Sep:
Hoi Annemiek
Wat een leuk verhaal weer. Als jij weer terug in Nederland bent, ga ik die verhalen missen hoor.
Wat fijn dat je die laatste dagen met een vriendin kon doorbrengen.
Oom Toon komt net van jullie thuis af en daar kijken ze denk ik wel uit naar de dag dat je weer thuis bent.
Geniet nog van deze laatste dagen je hebt het verdiend.
Je bent in onze ogen een toppertje hoor.
Groetjes van de Sepkes en voor jou een dikke knuffel van
oom Toon en tante Wilma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
