Geluksmomentjes in Ghana
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
28 November 2014 | Ghana, Tamale
Eigenlijk mag ik me als een zeer rijk mens rekenen. Ik bevind me in de bloei van mijn leven op één van de mooiste plekken op de wereld waar ik iets kan doen waar ik voor sta, waar ik voor wil gaan en waar mijn passie ligt. En dat alles in goede gezondheid omringt door lieve mensen. Ik knijp mezelf wel eens in mijn armen, toch even checken of ik niet droom. Elke dag weer, stuk voor stuk, zo veel momenten die ik mag mee maken die voor mij aanvoelen als geluksmomentjes.
De weekenden proberen Pauline en ik te vullen met allerlei leuke tripjes. Er is nog zo veel te zien en te doen in Ghana dat we er het maximale uit proberen te halen. Zo dus ook een weekendje naar de compound. Maddy en Robin, 2 vrijwilligers van de organisatie waar ook Ayla mee naar Ghana is gekomen waren voor een weekje ‘back to basic’ gegaan in de compound. Maddy en Robin hebben een hele week meegelopen met een traditionele vroedvrouw en Pauline en ik wilde daar wel eens het fijne van weten! Op zaterdag morgen zijn we hen op gaan zoeken in Kumbungu. De weg er naar toe was al weer lachen, gieren en brullen want we zaten met 9 personen in een auto waarvoor maar officieel plek is voor 5. Ik zat in eerste instantie alleen voorin en snapte al niet waarom de auto niet ging rijden toen alle plekken bezet waren. Het bleek dus als snel dat er 2 mensen op de bijrijders stoel moesten gaan zitten.. Pauline kom er maar snel bij dan, voordat er een Afrikaanse mama naast me komt zitten! Al gauw waren we onderweg en een half uurtje later waren we er gelukkig al.
Zo dichtbij Kumbungu bij Tamale zit, zo ver weg voelt het er als je door de compound loopt. Je bent echt even afgesloten van de drukke bewoonde wereld. Veel mensen spreken geen Engels dus het was veel met handen en voeten iets duidelijk maken. Maar het was super leuk om te zien dat die meiden een hele week hebben kunnen ervaren hoe het is om echt bijna niks te hebben om mee te werken. En met niks bedoel ik ook echt niks.. De vroedvrouw heeft totaal geen instrumenten voor de prenatale zorg en luistert met het blote oor 2 seconden lang naar de harttonen van de baby. Dan zegt ze dat alles goed is en mag de zwangere vrouw weer gaan. Hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap of andere klachten? Ben je mal, daar doen ze hier allemaal niet aan hoor. Het meest bizarre is nog dat ze de ontsluiting voelt zonder handschoenen, vervolgens haar handen provisorisch wast in een emmer en weer verder gaat waar ze mee bezig was, koken bijvoorbeeld.. De vrouw bevalt van het kindje en de nageboorte op de vloer en alle andere lichaamssappen daar om heen. Zo bizar dat het kind op de vloer ligt en daar ook nog even blijft liggen. Het was dus een zeer indrukwekkende ervaring. Zo hebben we ook even mee mogen genieten van het beroemde ‘poepveldje’ en de plasplaats. Maar we hebben ook kunnen genieten van de sterrenhemel ‘s avonds, het lekkere eten, de omgeving en de hartelijkheid en gastvrijheid van het gastgezin waar mee we zijn ontvangen.
Het zat er aan te komen, mijn eerste reanimatie in Ghana. Iets waar ik me zeker wel bewust van was en waar ik me iedere dienst weer opnieuw probeerde op voor te bereiden. Tijdens mijn nachtdienst op de labour ward vorige week werd er een jongetje geboren die niet meteen een felle keel opzette. Na flink stimuleren ademde het nog steeds niet goed door.. Een moment van paniek schoot door mij heen en ik wist wat er aan zat te komen. Omdat de vroedvrouwen hier niet zo heel goed (lees totaal niet goed) in de opvang van de natte pasgeborene zijn hebben Maddy, Robin en ik alles op alles gezet om dit kereltje te laten leven. Het kromme van alles is, dat de opvang tafel met alle toetsers en bellen die je nodig hebt voor de reanimatie van een baby niet op de verloskamer staat. Nee, je moet eerst over de afdeling naar buiten rennen, langs buiten naar de maternity ward en dan daar naar binnen om bij de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) te komen. Te bizar voor woorden. Die verdomde opvang tafel hoort naast de verloskamers te staan, dichtbij waar die het hardst nodig is.
Eenmaal op de NICU duurde het nog even voordat ze de zuurstof konden aansluiten en intussen was het aan ons 3 om verder te reanimeren en te beademen met de ballon. Ik heb voor het eerste een kind dat 5 minuten oud is moeten reanimeren. Zo’n klein, fragiel borstkastje omvatten met je trillende handen.. Op een pop is het zo anders, zo makkelijk en zo vanzelfsprekend. Wat was ik blij dat Robin (vroedvrouw) en Maddy (student geneeskunde) er bij waren. Ze hebben me er doorheen gepraat en samen hebben we het leven van dit wondertje kunnen redden. Na 2 uur aan het zuurstof gelegen te hebben kon ik het daarna trots aan de mama laten zien. Een moeilijk start maar uiteindelijk een gezond wonder kind! En zo’n moment, dat je na zo’n inspanning goed nieuws mag en kan brengen, krijg er iedere keer weer kippenvel van.
Die nachtdienst heb ik de kans gekregen, met uitstekende ondersteuning van de meiden uiteraard, om 2 bevallingen helemaal zelf te doen. En met helemaal zelf bedoel ik ook echt helemaal zelf. Ik krijg het steeds beter onder de knie en het verbaast me iedere keer weer dat het lukt. Mocht er ooit nog iemand spontaan bevallen en ik ben toevallig in de buurt, do’nt worry, het komt allemaal goed, ik heb alles onder controle!
Het blijft wel een spannende moment, het moment dat het hoofdje er eindelijk doorheen is, gevolgd door de schoudertjes en daarna op de buik gelegd wordt.. Ik kan dan alleen maar denken; huilen, huilen, huilen, alsjeblieft laat iets van je horen!! Het gehuil is dan de kerst op de taart.
Ondertussen voel ik me als een vis in het water op de kinderafdeling. Ik weet steeds meer wat ik zelfstandig kan doen en ik merk ook dat de collega’s het ook door krijgen. Ze vinden het geweldig als ik dingen zelfstandig onderneem en vinden het prachtig dat ik steeds maar door wil werken in plaats van pauze nemen. De afgelopen weken hebben we echte piekmomenten gehad qua drukte. Op z’n top hadden we 140 kinderen liggen op de afdeling. Ze liggen dan ook echt overal, om de hoek, op de grond, 4 in 1 bed en in elk vergeten plekje op de afdeling. Ik heb me er allang bij neer gelegd dat ik het overzicht niet zal krijgen hier op de afdeling. Een rustig moment ervaren wij als er 85 kinderen op de afdeling liggen. Wisten jullie al dat er eigenlijk maar plek is voor 43 kinderen, officieel?
Mariam en Husiena, de 2 meisjes waarbij ik de wondzorg met regelmaat mag doen zijn mijn beste vriendinnen op de afdeling. Elke ochtend wordt ik hartelijk ontvangen met blij gezwaai en geroep. De dagen dat ik er niet ben, hoor ik terug van collega’s, wordt er druk naar mij gevraagd en hopen ze me snel te zien. Van de week was het weer een zwaar moment toen het wondverband bij Huseina verwijderd moest worden. Dat blijven toch de lastigste momenten op de afdeling. Ik kan er maar niet bij waarom er geen pijnstilling gebruikt wordt. Als Huseina te hard roept of huilt krijgt ze er van langs met een liniaal van de hoofdverpleegkundige. Ik probeer haar dus maar zo veel mogelijk af te leiden om te voorkomen dat ze nog meer pijn moet lijden.
Ik vond dat het na al het pijnigen tijd was voor iets leuks en verfrissend. De meiden, Huseina en Mariam hadden wel wat verdiend. Samen met Huseina liepen we langs Mariam en daar gingen de 3 musketiers, elk aan mijn hand op weg naar het winkeltje. Mariam kan nog niet zo snel en goed lopen door de brandwonden op haar lichaam maar dat hinderde haar niet, vol trots zette ze door en geen teken van opgeven. Het moet een komisch beeld zijn geweest, een sliminga met 2 kreupele schattige zwarte kindjes, iedereen was er helemaal van onder de indruk. Ik en de 2 meiden zaten midden in een geluksmomentje. Je had de gezichtjes moeten zien toen ze een pakje drinken van me kregen, onbetaalbaar dat moment, ik zal het nooit meer vergeten. Ondertussen hadden we Maddy ook opgepikt bij de maternity ward en volgde ons met onze wandeling.
Ik merkte dat Mariam naar mate het stukje lopen steeds beter en rechter ging lopen. Een fysiotherapeut in consult vragen is hier een overbodige luxe dus die taak heb ik ook maar een beetje op me genomen. Leuke dingen doen en de spieren een beetje doorbewegen, 2 vliegen in 1 klap!
Gelukkig kan ik me steentje bijdragen bij de wondverzorging van deze 2 meiden. Dat is ook echt iets waar ik me de komende 3 laatste weken op ga concentreren. Ik koop wondverband voor de meiden en neem ze zo af en toe eens mee de afdeling af voor een wandeling met een traktatie. Ik kan je zeggen, ik ben dan de gelukkigste kinderverpleegkundige die er maar is! En dat allemaal dankzij de lieve mensen die me financieel helpen. Namens Mariam, Huseina en mij super bedankt!! You guy’s make our day!
Afgelopen weekend zijn we weer met de groep vrijwilligers op trip geweest. Hoe ver je hier ook gaat in Ghana, het heeft met afstand niets te maken. De weg kan soms zo slecht zijn dat je over een stukje van 1 km wel een heel uur kan doen. Maar wat maakt het ook uit, we houden ‘m er in: ‘Slowmotion is better than no motion’. De trip was met als doel de nijlpaarden te spotten en die hebben we gezien. Vrijdag was de reis naar de nijlpaarden met een lunch als tussenstop. Helaas konden we niet in de boomhut slapen omdat die nog niet helemaal optimaal gecontroleerd was en dus niet. Laten we dat dan ook maar niet riskeren he?! Het voordeel van in een afgelegen gebied overnachten is, dat je de sterren zo goed kan zien als je buiten aan het plassen bent. Het is ook veel gezelliger om met z’n 6en tegelijk te plassen op een paar meter afstand van elkaar. Na het ritueel van het plassen en het tandenpoetsen onder de sterrenhemel met vallende sterren waren we dan eindelijk klaar voor de nacht.
De zaterdag moesten we er al vroeg uit om in de kano’s te stappen opzoek naar de nijlpaarden. Wij als echte westerlingen waren natuurlijk op tijd. De Ghanezen daarentegen niet. Wat verbaasd het ons ook weer.. De boten waren nog niet helemaal water vrij en ondertussen moest er ook nog even een motor naar de overkant van het water. Hup, die motor in de kano en gaan met die banaan.
Na een klein half uur waren wij aan de beurt, in 3 kano’s op de Black Volta River op zoek naar de nijlpaarden. Bij elke steen die we zagen dachten wij al nijlpaarden te zien, te grappig was het. Maar uiteindelijk werd ons geduld beloond. Het was wederom weer een geluksmomentje, in alle stilte van de kano tocht genieten en de nijlpaarden spotten. We hielden gelukkig wel een veilige afstand tussen ons en de beesten. Ik denk dat we zeker geen kans maken mochten die beesten ons beu raken.
En omdat het kan, zijn we ook even in Burkina Faso geweest. De Black Volta River grenst aan de ene kant aan Ghana en aan de andere kant in Burkina Faso. Zo, hebben we dat ook weer afgetekend, uitstapje in Burkina Faso; check!
Na een lunch waar we wederom weer veelte lang op moesten wachten hebben we ons vermaakt met het zien van de zonsondergang, het spelletje ‘wie ben ik’ en later op de avond nog een optreden van de lokale bevolking. Het hele dorp en omstreken was aanwezig en onder het genot van een aardig groot kampvuurtje genoten we van de lokale dansen. We mochten zelf ook nog een dansje wagen maar dat stelt natuurlijk niks voor vergeleken met die Ghanezen. Ach, gun hen ook een moment om te lachen! En zondag was het al weer tijd om terug te gaan. Kortom, weer een zeer geslaagd gezellig weekendje gehad.
Ondertussen zit ik al op 1/3de van mijn reis! Het gaat nu allemaal zo snel, de tijd die vliegt voorbij. En het allerleukste gaat nog komen, nog even geduld hebben maar over minder dan 3 weken komen Nynke, Ton en Diniek! Ik kijk er enorm naar uit!!
Liefs Annemiek
De weekenden proberen Pauline en ik te vullen met allerlei leuke tripjes. Er is nog zo veel te zien en te doen in Ghana dat we er het maximale uit proberen te halen. Zo dus ook een weekendje naar de compound. Maddy en Robin, 2 vrijwilligers van de organisatie waar ook Ayla mee naar Ghana is gekomen waren voor een weekje ‘back to basic’ gegaan in de compound. Maddy en Robin hebben een hele week meegelopen met een traditionele vroedvrouw en Pauline en ik wilde daar wel eens het fijne van weten! Op zaterdag morgen zijn we hen op gaan zoeken in Kumbungu. De weg er naar toe was al weer lachen, gieren en brullen want we zaten met 9 personen in een auto waarvoor maar officieel plek is voor 5. Ik zat in eerste instantie alleen voorin en snapte al niet waarom de auto niet ging rijden toen alle plekken bezet waren. Het bleek dus als snel dat er 2 mensen op de bijrijders stoel moesten gaan zitten.. Pauline kom er maar snel bij dan, voordat er een Afrikaanse mama naast me komt zitten! Al gauw waren we onderweg en een half uurtje later waren we er gelukkig al.
Zo dichtbij Kumbungu bij Tamale zit, zo ver weg voelt het er als je door de compound loopt. Je bent echt even afgesloten van de drukke bewoonde wereld. Veel mensen spreken geen Engels dus het was veel met handen en voeten iets duidelijk maken. Maar het was super leuk om te zien dat die meiden een hele week hebben kunnen ervaren hoe het is om echt bijna niks te hebben om mee te werken. En met niks bedoel ik ook echt niks.. De vroedvrouw heeft totaal geen instrumenten voor de prenatale zorg en luistert met het blote oor 2 seconden lang naar de harttonen van de baby. Dan zegt ze dat alles goed is en mag de zwangere vrouw weer gaan. Hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap of andere klachten? Ben je mal, daar doen ze hier allemaal niet aan hoor. Het meest bizarre is nog dat ze de ontsluiting voelt zonder handschoenen, vervolgens haar handen provisorisch wast in een emmer en weer verder gaat waar ze mee bezig was, koken bijvoorbeeld.. De vrouw bevalt van het kindje en de nageboorte op de vloer en alle andere lichaamssappen daar om heen. Zo bizar dat het kind op de vloer ligt en daar ook nog even blijft liggen. Het was dus een zeer indrukwekkende ervaring. Zo hebben we ook even mee mogen genieten van het beroemde ‘poepveldje’ en de plasplaats. Maar we hebben ook kunnen genieten van de sterrenhemel ‘s avonds, het lekkere eten, de omgeving en de hartelijkheid en gastvrijheid van het gastgezin waar mee we zijn ontvangen.
Het zat er aan te komen, mijn eerste reanimatie in Ghana. Iets waar ik me zeker wel bewust van was en waar ik me iedere dienst weer opnieuw probeerde op voor te bereiden. Tijdens mijn nachtdienst op de labour ward vorige week werd er een jongetje geboren die niet meteen een felle keel opzette. Na flink stimuleren ademde het nog steeds niet goed door.. Een moment van paniek schoot door mij heen en ik wist wat er aan zat te komen. Omdat de vroedvrouwen hier niet zo heel goed (lees totaal niet goed) in de opvang van de natte pasgeborene zijn hebben Maddy, Robin en ik alles op alles gezet om dit kereltje te laten leven. Het kromme van alles is, dat de opvang tafel met alle toetsers en bellen die je nodig hebt voor de reanimatie van een baby niet op de verloskamer staat. Nee, je moet eerst over de afdeling naar buiten rennen, langs buiten naar de maternity ward en dan daar naar binnen om bij de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) te komen. Te bizar voor woorden. Die verdomde opvang tafel hoort naast de verloskamers te staan, dichtbij waar die het hardst nodig is.
Eenmaal op de NICU duurde het nog even voordat ze de zuurstof konden aansluiten en intussen was het aan ons 3 om verder te reanimeren en te beademen met de ballon. Ik heb voor het eerste een kind dat 5 minuten oud is moeten reanimeren. Zo’n klein, fragiel borstkastje omvatten met je trillende handen.. Op een pop is het zo anders, zo makkelijk en zo vanzelfsprekend. Wat was ik blij dat Robin (vroedvrouw) en Maddy (student geneeskunde) er bij waren. Ze hebben me er doorheen gepraat en samen hebben we het leven van dit wondertje kunnen redden. Na 2 uur aan het zuurstof gelegen te hebben kon ik het daarna trots aan de mama laten zien. Een moeilijk start maar uiteindelijk een gezond wonder kind! En zo’n moment, dat je na zo’n inspanning goed nieuws mag en kan brengen, krijg er iedere keer weer kippenvel van.
Die nachtdienst heb ik de kans gekregen, met uitstekende ondersteuning van de meiden uiteraard, om 2 bevallingen helemaal zelf te doen. En met helemaal zelf bedoel ik ook echt helemaal zelf. Ik krijg het steeds beter onder de knie en het verbaast me iedere keer weer dat het lukt. Mocht er ooit nog iemand spontaan bevallen en ik ben toevallig in de buurt, do’nt worry, het komt allemaal goed, ik heb alles onder controle!
Het blijft wel een spannende moment, het moment dat het hoofdje er eindelijk doorheen is, gevolgd door de schoudertjes en daarna op de buik gelegd wordt.. Ik kan dan alleen maar denken; huilen, huilen, huilen, alsjeblieft laat iets van je horen!! Het gehuil is dan de kerst op de taart.
Ondertussen voel ik me als een vis in het water op de kinderafdeling. Ik weet steeds meer wat ik zelfstandig kan doen en ik merk ook dat de collega’s het ook door krijgen. Ze vinden het geweldig als ik dingen zelfstandig onderneem en vinden het prachtig dat ik steeds maar door wil werken in plaats van pauze nemen. De afgelopen weken hebben we echte piekmomenten gehad qua drukte. Op z’n top hadden we 140 kinderen liggen op de afdeling. Ze liggen dan ook echt overal, om de hoek, op de grond, 4 in 1 bed en in elk vergeten plekje op de afdeling. Ik heb me er allang bij neer gelegd dat ik het overzicht niet zal krijgen hier op de afdeling. Een rustig moment ervaren wij als er 85 kinderen op de afdeling liggen. Wisten jullie al dat er eigenlijk maar plek is voor 43 kinderen, officieel?
Mariam en Husiena, de 2 meisjes waarbij ik de wondzorg met regelmaat mag doen zijn mijn beste vriendinnen op de afdeling. Elke ochtend wordt ik hartelijk ontvangen met blij gezwaai en geroep. De dagen dat ik er niet ben, hoor ik terug van collega’s, wordt er druk naar mij gevraagd en hopen ze me snel te zien. Van de week was het weer een zwaar moment toen het wondverband bij Huseina verwijderd moest worden. Dat blijven toch de lastigste momenten op de afdeling. Ik kan er maar niet bij waarom er geen pijnstilling gebruikt wordt. Als Huseina te hard roept of huilt krijgt ze er van langs met een liniaal van de hoofdverpleegkundige. Ik probeer haar dus maar zo veel mogelijk af te leiden om te voorkomen dat ze nog meer pijn moet lijden.
Ik vond dat het na al het pijnigen tijd was voor iets leuks en verfrissend. De meiden, Huseina en Mariam hadden wel wat verdiend. Samen met Huseina liepen we langs Mariam en daar gingen de 3 musketiers, elk aan mijn hand op weg naar het winkeltje. Mariam kan nog niet zo snel en goed lopen door de brandwonden op haar lichaam maar dat hinderde haar niet, vol trots zette ze door en geen teken van opgeven. Het moet een komisch beeld zijn geweest, een sliminga met 2 kreupele schattige zwarte kindjes, iedereen was er helemaal van onder de indruk. Ik en de 2 meiden zaten midden in een geluksmomentje. Je had de gezichtjes moeten zien toen ze een pakje drinken van me kregen, onbetaalbaar dat moment, ik zal het nooit meer vergeten. Ondertussen hadden we Maddy ook opgepikt bij de maternity ward en volgde ons met onze wandeling.
Ik merkte dat Mariam naar mate het stukje lopen steeds beter en rechter ging lopen. Een fysiotherapeut in consult vragen is hier een overbodige luxe dus die taak heb ik ook maar een beetje op me genomen. Leuke dingen doen en de spieren een beetje doorbewegen, 2 vliegen in 1 klap!
Gelukkig kan ik me steentje bijdragen bij de wondverzorging van deze 2 meiden. Dat is ook echt iets waar ik me de komende 3 laatste weken op ga concentreren. Ik koop wondverband voor de meiden en neem ze zo af en toe eens mee de afdeling af voor een wandeling met een traktatie. Ik kan je zeggen, ik ben dan de gelukkigste kinderverpleegkundige die er maar is! En dat allemaal dankzij de lieve mensen die me financieel helpen. Namens Mariam, Huseina en mij super bedankt!! You guy’s make our day!
Afgelopen weekend zijn we weer met de groep vrijwilligers op trip geweest. Hoe ver je hier ook gaat in Ghana, het heeft met afstand niets te maken. De weg kan soms zo slecht zijn dat je over een stukje van 1 km wel een heel uur kan doen. Maar wat maakt het ook uit, we houden ‘m er in: ‘Slowmotion is better than no motion’. De trip was met als doel de nijlpaarden te spotten en die hebben we gezien. Vrijdag was de reis naar de nijlpaarden met een lunch als tussenstop. Helaas konden we niet in de boomhut slapen omdat die nog niet helemaal optimaal gecontroleerd was en dus niet. Laten we dat dan ook maar niet riskeren he?! Het voordeel van in een afgelegen gebied overnachten is, dat je de sterren zo goed kan zien als je buiten aan het plassen bent. Het is ook veel gezelliger om met z’n 6en tegelijk te plassen op een paar meter afstand van elkaar. Na het ritueel van het plassen en het tandenpoetsen onder de sterrenhemel met vallende sterren waren we dan eindelijk klaar voor de nacht.
De zaterdag moesten we er al vroeg uit om in de kano’s te stappen opzoek naar de nijlpaarden. Wij als echte westerlingen waren natuurlijk op tijd. De Ghanezen daarentegen niet. Wat verbaasd het ons ook weer.. De boten waren nog niet helemaal water vrij en ondertussen moest er ook nog even een motor naar de overkant van het water. Hup, die motor in de kano en gaan met die banaan.
Na een klein half uur waren wij aan de beurt, in 3 kano’s op de Black Volta River op zoek naar de nijlpaarden. Bij elke steen die we zagen dachten wij al nijlpaarden te zien, te grappig was het. Maar uiteindelijk werd ons geduld beloond. Het was wederom weer een geluksmomentje, in alle stilte van de kano tocht genieten en de nijlpaarden spotten. We hielden gelukkig wel een veilige afstand tussen ons en de beesten. Ik denk dat we zeker geen kans maken mochten die beesten ons beu raken.
En omdat het kan, zijn we ook even in Burkina Faso geweest. De Black Volta River grenst aan de ene kant aan Ghana en aan de andere kant in Burkina Faso. Zo, hebben we dat ook weer afgetekend, uitstapje in Burkina Faso; check!
Na een lunch waar we wederom weer veelte lang op moesten wachten hebben we ons vermaakt met het zien van de zonsondergang, het spelletje ‘wie ben ik’ en later op de avond nog een optreden van de lokale bevolking. Het hele dorp en omstreken was aanwezig en onder het genot van een aardig groot kampvuurtje genoten we van de lokale dansen. We mochten zelf ook nog een dansje wagen maar dat stelt natuurlijk niks voor vergeleken met die Ghanezen. Ach, gun hen ook een moment om te lachen! En zondag was het al weer tijd om terug te gaan. Kortom, weer een zeer geslaagd gezellig weekendje gehad.
Ondertussen zit ik al op 1/3de van mijn reis! Het gaat nu allemaal zo snel, de tijd die vliegt voorbij. En het allerleukste gaat nog komen, nog even geduld hebben maar over minder dan 3 weken komen Nynke, Ton en Diniek! Ik kijk er enorm naar uit!!
Liefs Annemiek
-
28 November 2014 - 19:58
Astrid S:
Hallo Annemiek.
Bedankt voor je mooie verslag.
Ik heb het weer met veel plezier gelezen.
Helemaal geweldig dat je een pasgeborene hebt gered!Fantastisch!
En die Hippo's!Hoe cool is dat!
Je bent echt een mazzelaar, maar wel een hele dappere.
Liefs,Astrid
-
28 November 2014 - 20:13
Richelle:
Wauww wat een avonturen Annemiek. Ik zou ook wel eens een keer een kijkje willen nemen bij jou werk in Afrika! geniet van de ervaring ,de kinderen de natuur en je werk! -
28 November 2014 - 20:40
Sanne:
Hee Annemiek,
Wat een prachtig verhaal weer. Ik kreeg helemaal kippenvel toen ik las dat het jongetje het gered had.
Fijn om te lezen dat het zo'n mooie ervaring voor je is en dat je er zo bewust van aan het genieten bent.
Veel plezier!
Kus -
28 November 2014 - 20:40
Sanne:
Hee Annemiek,
Wat een prachtig verhaal weer. Ik kreeg helemaal kippenvel toen ik las dat het jongetje het gered had.
Fijn om te lezen dat het zo'n mooie ervaring voor je is en dat je er zo bewust van aan het genieten bent.
Veel plezier!
Kus -
28 November 2014 - 20:54
Mireille:
Wat een mooie verhalen weer Annemiek en de foto's erbij zijn erg mooi en ontroerend! Dat je geniet is duidelijk te zien! Lieve groet -
28 November 2014 - 22:17
Elmy:
he Annemiek,
Woow wat spannend daar, je beschrijft het zo dat ik er ook kippenvel van krijg.
En wat een ervaring dat je die bevallingen mag doen, je ziet maar weer hoe luxe wij het hebben in Nederland! Ik probeer het me allemaal visueel voor te stellen maar dat blijft moeilijk. Heel dapper van je allemaal! Nog veel plezier en succes bij al die speciale momenten die je meemaakt!
Xxx Elmy -
28 November 2014 - 22:41
Samantha:
Ha Annemiek!
Geluksmomenten....dat kun je wel zeggen!! Wat mooi dat je dit zo allemaal mee mag/kan maken. Dit ga je echt nooit meer vergeten!
Hier zijn we stiekem al aan het aftellen hoor...maar voor jou geldt alleen maar genieten genieten en nogmaals genieten!!!
Succes nog verder en tot het volgende mooie verslag.
Liefs Samantha
-
29 November 2014 - 09:49
Daisy:
Lieve verwegvriendin!
Wat ben ik toch gezegend dat jij mijn vriendinnetje wilt zijn!
En wat zijn de Ghananezen gezegend dat jij daar bent, samen met de andere vrijwilligers. Wat een geweldig gevoel moet het je geven om het jochie te redden, om de bevallingen succes uit te voeren en je hard te maken voor en tijdens de wondverzorging van je nieuwe vriendinnetjes! Wat ben je toch een topwijf!
Geniet van je mooie uitjes! Want in Nederland ga je never ever een hippo in het echt tegen komen! Wat betreft de uitjes is Nederland ook helemaal niet spannend.
Geniet daar van alles!
Dikkekusknuffeld! -
29 November 2014 - 09:50
Daisy:
Mis jou! -
29 November 2014 - 14:07
Fam. Zwijgers:
Hoi Annemiek
Het is telkens weer helemaal geweldig om jou verhalen te lezen en je foto's te bekijken, kippenvel en tranen in mijn ogen.
Wat een ervaringen doe jij daar op en super dat jou dit gegeven is om dit te kunnen en mogen doen je bent er ook een super meid voor.
Je straalt je lacht je geniet maar ook soms het verdriet wat je ook bewust mee maakt wat een levens ervaringen dit ga jij je leven lang koesteren.
Zo trots op jou.
Heel veel liefs en dikke knuffel en we kijken weer uit naar je volgend verhaal met al die bijzondere ervaringen. -
29 November 2014 - 19:37
Tante Lianne:
je bent een kanjer, ik had jou wel willen hebben als vroedvrouw! -
30 November 2014 - 12:04
Pim:
Hey Annemiek!
Wat een belevenissen. Pieken en dalen; en dat voor zo'n lange periode. Respect voor wat je daar allemaal uitvogelt; je bent echt goed bezig zeg!
Lekker zo door gaan. Denk nog ff niet aan naar huis komen; da's nog lekker ver weg!
groetjes,
Pim -
30 November 2014 - 21:10
Raphaelle:
Hee mop!
Wat leuk om te lezen weer!
Je lijkt echt helemaal je plek gevonden te hebben daar!! Echt fijn om te lezen! :)
Al die kindjes mogen maar blij zijn met zo'n lieve hardwerkende vrijwilligster als jou! Echt een topper!!
Woensdag gaan we echt skypen hoor!! Veel te lang geleden!
Ik begin onze kletsmomentjes gewoon te missen! :( Want om het van jou zelf te horen is nog veel leuker uiteraard!;)
Dus woensdag zitten we weer paraat achter ons laptopje! Dus tot dan weer schattie!
Dikke zoenen en knuffels! Xx raf -
07 December 2014 - 16:21
Diniek:
Hai Annemiek! Vannacht voor het eerst gedroomd over Ghana (blijkbaar hebben mijn hersenen al een beeld van het landschap ;)), het komt nu zo dichtbij! Heel veel zin in, tot over 10 dagen!! -
08 December 2014 - 05:50
Lia Den Ouden:
Hallo Annemiek,Je tante had je wel willen hebben als vroedvrouw,ik als dochter. Maar gelukkig ben je mijn nichtje en kan ik ook oprecht trots op je zijn.Wat een ervaringen allemaal.Mijn moeder zat altijd met tranen in haar ogen als ik samen met haar je verhalen las van je vorig Africabezoek.En nu doe ik het zelfde.
Lieve Annemiek bedankt voor je mooie verhalen.Geef ze maar een keer uit in een boek.
Liefs,je tante Lia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
