Hiep hoera, welkom op de wereld!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
13 November 2014 | Ghana, Tamale
Kinderen moeten kunnen spelen, moeten elke dag weer iets nieuws kunnen ontdekken, duizend vragen stellen die beginnen met ‘waarom’ en ze horen de grenzen op te zoeken en niet altijd zo goed te luisteren. Kortom, ze horen kind te zijn! Maar kinderen horen niet dood te gaan. Tijdens mijn opleiding in het Sophia heb ik er geen één keer mee te maken gehad en hier in mijn 2e week op de kinderafdeling in Tamale al 3 keer. Wat doe ik hier? Waarom wil ik hier zijn? Wat gebeurd er toch? Waarom zo veel? Ik kan alleen maar hopen dat het nooit gaat wennen maar dat ik het een soort van plekje kan geven. Ik ben namelijk geen kinderverpleegkundige geworden om alleen maar kinderen af te staan. Het is zo afschuwelijk om een kind de strijd op te zien geven en dan niks meer zien, geen ademhaling en geen hartslag. Nog erger zijn dan de verpleegkundigen die in mijn ogen niet alles gedaan hebben om het kind te redden maar dan wel het lef hebben om aan mij toets vragen te stellen over wat de symptomen van een dood kind zijn. Hallo, meen je dit nu?? Tranen in m’n ogen! (En bijna een vuist in zijn gezicht.)
En toen was het moment weer daar, Annemiek is weer eens een keer jarig in Afrika. Na mijn super leuke verjaardag in Namibië 3 jaar geleden dacht ik dat die niet meer te overtreffen was. Nou het tegendeel is bewezen. Het begon met een silence disco op onze kamer de avond voor de grote dag. Allebei onze oortjes in en lekker ongegeneerd los gaan op feestknallers, toch een beetje een gevoel dat we op stap zijn in, voor mij in Breda en voor Pauline Gent. Ik dacht voor 12 uur lekker m’n bed in te duiken maar Pauline stond al klaar met de ‘meest-verschrikkelijke-nep-mieren-zoete-champagne die je maar kan bedenken, Pink Lady genaamd. Maar helemaal gewaardeerd, het plafon er afgeknald en geproost op mijn 24ste levensjaar! De ochtend van mijn 24ste levensjaar begon met een verbod uit bed te komen, tenzij ik zou moeten plassen. En daar stond mijn Belgische kamergenootje klaar met een mandje vol lekkers voor een ontbijtje op bed. De rest van de dag heb ik de totale controle los moeten laten en moest alles op me af laten komen. Voor mij best een opgave, heb zelf graag de touwtjes in de handen. Van de ene verrassing naar de andere dankzij die lieve Pauline. Bij het postkantoor kon ik eindelijk mijn verrassingspakketje op gaan halen van Nynke en de brieven van de Berk boys, zo leuk!! Dank jullie wel! (Ondertussen zijn de kaarten van Daisy en mama ook al aangekomen) Na een blokje wandelen kwam ik terug in een versierd huis, verrast door Ayla en Lianne. Mama Irene zat ook in het complot. Die stond in de keuken stapels pannenkoeken te bakken. Later schoven nog 2 vrijwilligers, Maddy en Robin, aan en mijn eerste echte surprise party was een feit. Om de dag perfect af te sluiten hoopte ik op een bevalling op de Labour ward tijdens mijn eerste nachtdienst hier. Nou laten zwangere vrouwen zich echt niet opjagen en zeker niet de zwangere vrouwen hier in Ghana dus stiekem heb ik mijn eerste bevalling om 8 minuten over 12 gedaan op 6 november, maar dat zeggen we er gewoon niet bij! Ik heb mijn eerste echte ‘Black Baby Girl’ ter wereld laten komen. Helemaal zelf, maar wel onder begeleiding van Pauline en Robin. Zo fantastisch om te doen! Een geweldige afsluiter aan het begin van mijn 24ste, kan niet beter!!
Na de nachtdienst was het voor mij nog erg lastig om de slaap te vatten, dus na meer dan 24 uur wakker geweest te zijn kon ik door de warmte helaas maar 3 uur slapen, klaar wakker was ik daarna. Oké.. we moeten nog een nachtdienst he Annemiek. Vol goede moed zijn Pauline en ik aan de volgende nachtdienst begonnen. De vroedvrouwen slapen hier praktisch de hele nacht, tenzij een zwangere hen wakker komt maken. Dan kijken ze eerst met een blik van ‘als blikken konden doden’ waarom ze gestoord worden en daarna komen ze op het Afrikaanse tempo uit bed en schieten ze in actie, niet erg snel dus. Er is zelfs een vroedvrouw die de hele tijd roept (eigenlijk te hilarisch); ‘slowmotion is beter then no motion’, ja dat is ook een instelling denk ik dan maar.
Het gedrag van de vroedvrouwen hier is eigenlijk praktisch alles wat wij niet mogen en absoluut ook niet doen in Nederland. Denk aan schreeuwen naar de vrouwen, duwen naar de verloskamer omdat ze door moeten lopen, niet ondersteunen van een zwangere vrouw met 10 cm ontsluiting en persweeën, hechten zonder verdoving, na de bevalling de vrouw zelfstandig van de verlostafel af laten komen, boos worden als het vruchtwater ineens alle kanten op springt.. eigenlijk totaal geen empathie tonen. Ik vraag me soms af wat ze hier wel leren op school, want we zouden toch trots op die vrouwen moeten zijn dat ze zo’n wonderbaarlijk wezentje op een geweldige manier gezond ter wereld gebracht hebben? Na al die pijn moet dat toch beloond worden? Gelukkig hebben Pauline en ik alles op ‘onze’ manier kunnen doen en hebben we de volgende nachtdienst nog eens even 2 bevallingen gedaan.
Ik heb Pauline tijdens onze nachtdienst ook even van een andere kant mogen zien. Pauline is een echte lieverd en houd erg van een grapje. Ze is heel serieus als ze werkt en ze straalt professionaliteit uit, op een manier dat ik zelfs een bevalling zelfstandig mag uitvoeren. Pauline en ik waren met een bevalling bezig waarbij een meisje van 16 moest gaan bevallen. Gelukkig kon het meisje goed Engels en konden we dus goed communiceren, wat uitermate belangrijk is tijdens een bevalling (althans dat leren we in Nederland en België, hier in Ghana is dat totaal niet aan de orde). Toen de persweeën eenmaal goed op gang kwamen moest met meisje van 16 al het werk doen, Pauline en ik konden alleen maar coachen. Na ruim 15 minuten schoot het niet echt op, Pauline hoorde ook dat de harttonen van de baby aan het dalen waren dus het moest er nu echt uit gaan komen. Pauline en ik wilde absoluut geen dood geboren kindje. Het kindje was al goed op weg en was al wel te zien, een staand hoofdje, maar de moeder van 16 perste volgens Pauline niet hard genoeg. En toen kwam het: Pauline vroeg eerst nog of ik mee wilde duwen op haar buik om ervoor te zorgen dat het kindje er uit zou komen.. oke doe ik. Nee Annemiek, je moet nu op tafel achter haar gaan zitten en met je volle gewicht op haar buik duwen, NU! Doe ik, doe ik.. daar ging ik en in een fractie van een seconde werd een prachtig meisje geboren die het super goed deed eenmaal afgenaveld. Well done Ladies, we waren een top team, al zeg ik het zelf. En voor alle baby’s; hiep hoera, welkom op de wereld!
De opvang van de natte geborene heb ik eigenlijk alleen maar in de theorie gehad. Een enkele keer hebben we het in de praktijk geoefend en daarna afgetoetst op een pop. Hoe bizar dat ik nu kan werken met echte baby’s en de opvang echt zelfstandig kan doen. Ik heb geleerd dat alle pasgeboren als het goed is allemaal de eerste reflexen hebben, iets wat ze hier ook totaal niet testen. Nou de baby’s die ik heb opgevangen functioneren allemaal volgens het boekje, de reflexen van moro; check, voetzoolreflex; check, grijpreflex; check en ga zo maar even door. En daarna volgt het leukste gedeelte van de bevalling voor mij; het vasthouden van het wondertje. Pauline is namelijk nog druk bezig met de bevalling van de placenta (hier willen ze die het liefste zo snel mogelijk uit de baarmoeder hebben, zo snel zelfs dat ze hard trekken, wij geven daar een uur voor) en het hechten van de boel beneden. En ik sta daar naast verliefd te zijn op het wondertje zonder naam. Die krijgen de meeste kinderen pas van de vader en die komt niet altijd gelijk na de bevalling kijken. Een bevalling hier meemaken en in Nederland is een totale tegenstelling, een cultuurshock en een zeer wijze les! Na elke bevalling denk ik wel weer.. adoptie is ook een optie. Het blijft voor mij iets bovennatuurlijks bijzonders maar wel een hele (pijnlijke) prestatie!
Eenmaal weer terug op de kinderafdeling sta ik nu standaard ingedeeld bij de wondverzorging van de bandwonden. Wat ik op zich zelf heel erg fijn vind. Ik voel me zeer nuttig, ik kan helpen en ondersteunen met mijn afleidingstrucjes en ik begin zelfs al een beetje te geloven dat Mariam en Huseina me al een beetje beginnen te kennen. 3 keer in de week sta ik me kapot te zweten naast de bedden in de hoop iets van de pijn weg te kunnen nemen voor hen. Zo bijzonder dat ze steeds weer kunnen blijven lachen, na al die pijnlijke handelingen die ze moeten doorstaan. Alle credits zijn voor die 2 top meiden!
De familie van Huseina is niet in staat financieel iets bij te dragen aan de wondzorg, dat komt er dus op neer dat we niet altijd de juiste verbandmiddelen tot onze beschikking hebben voor de brandwonden. Ik kwam hier helaas te laat achter want ik kan financieel wel wat bijdragen. Toen ik afgelopen donderdag de wondzorg bij Huseina ging doen moesten we haar verschrikkelijk veel pijn doen. Omdat er de vorige keer geen vette gazen meer waren hadden ze droge gazen gebruikt voor de wondzorg. Die waren nu dus helemaal vast gaan zitten in de wond, het was helemaal verkleefd. Ik heb een kind nog nooit zo hard horen schreeuwen en ik kon alleen maar sorry, sorry, sorry… zeggen.
Om dit ritueel voortaan te voorkomen heb ik de verpleging op het hart gedrukt dat ik heel erg graag de juiste verbandmiddelen wil kopen voor Huseina. Ik hoop maar dat ze luisteren en het me laten doen!
Ik probeer daarnaast iets van kennis over te dragen over pijn bij kinderen. Maar ik merk dat er sommige totaal niet voor open staan, sommige te dom voor woorden zijn en nog geloven in sprookjes. Zo gaat er een sprookje (zo noem ik het maar) dat de zwarte/donkere huid meer pijn kan weerstaan dan de blanke huid. Sorry, maar daar heb ik dus echt nog nooit van gehoord. Ik hoor graag als ik het mis heb en zou graag het Evidence Based Practice verslag er van willen lezen! Pijn is volgens mij nog steeds een individueel subjectief gegeven. Pijnstilling is dus een overbodige luxe hier, omdat ze het hier niet altijd tot de beschikking hebben willen ze het ook niet altijd geven als het er wel is. Een redenatie waar ik niet helemaal in kan komen. Gelukkig kwam Pauline precies op het goede moment om me tot me zinnen te brengen dat deze discussie totaal geen zin heeft. Frustrerend, echt heel erg frustrerend.
En zo hobbelen we weer verder hier in Tamale. De dagen beginnen steeds warmer te worden. De temperatuur overdag komt niet meer onder de 34 graden en de gevoelstemperatuur ligt nu ongeveer op 42 graden! Kunnen jullie je bijna niet voor stellen he? Sommige zullen zeggen: ‘Lekker!’ (he Ton!!) maar ik kan soms echt niet meer. Ik zweet liters per dag en heb de hele dag dorst. Het is daarbij ook nog eens dat we nu steeds vaker maar 1 dag in de week stromend water hebben dus echt af koelen onder een koude douche behoort nu tot een echte echte echte luxe! Omdat er relatief weinig regen is gevallen staat er in de Volta rivier te weinig water. En dat betekend weer dat er minder stroom opgewekt kan worden. Ghana is zo sociaal dat ze ook stroom op wekken voor buurlanden dus onder het motto van ‘eerlijk zullen we alles delen’ zitten wij, Ghana, steeds vaker zonder stroom. Kort samengevat: This is Africa!
Liefs Annemiek
En toen was het moment weer daar, Annemiek is weer eens een keer jarig in Afrika. Na mijn super leuke verjaardag in Namibië 3 jaar geleden dacht ik dat die niet meer te overtreffen was. Nou het tegendeel is bewezen. Het begon met een silence disco op onze kamer de avond voor de grote dag. Allebei onze oortjes in en lekker ongegeneerd los gaan op feestknallers, toch een beetje een gevoel dat we op stap zijn in, voor mij in Breda en voor Pauline Gent. Ik dacht voor 12 uur lekker m’n bed in te duiken maar Pauline stond al klaar met de ‘meest-verschrikkelijke-nep-mieren-zoete-champagne die je maar kan bedenken, Pink Lady genaamd. Maar helemaal gewaardeerd, het plafon er afgeknald en geproost op mijn 24ste levensjaar! De ochtend van mijn 24ste levensjaar begon met een verbod uit bed te komen, tenzij ik zou moeten plassen. En daar stond mijn Belgische kamergenootje klaar met een mandje vol lekkers voor een ontbijtje op bed. De rest van de dag heb ik de totale controle los moeten laten en moest alles op me af laten komen. Voor mij best een opgave, heb zelf graag de touwtjes in de handen. Van de ene verrassing naar de andere dankzij die lieve Pauline. Bij het postkantoor kon ik eindelijk mijn verrassingspakketje op gaan halen van Nynke en de brieven van de Berk boys, zo leuk!! Dank jullie wel! (Ondertussen zijn de kaarten van Daisy en mama ook al aangekomen) Na een blokje wandelen kwam ik terug in een versierd huis, verrast door Ayla en Lianne. Mama Irene zat ook in het complot. Die stond in de keuken stapels pannenkoeken te bakken. Later schoven nog 2 vrijwilligers, Maddy en Robin, aan en mijn eerste echte surprise party was een feit. Om de dag perfect af te sluiten hoopte ik op een bevalling op de Labour ward tijdens mijn eerste nachtdienst hier. Nou laten zwangere vrouwen zich echt niet opjagen en zeker niet de zwangere vrouwen hier in Ghana dus stiekem heb ik mijn eerste bevalling om 8 minuten over 12 gedaan op 6 november, maar dat zeggen we er gewoon niet bij! Ik heb mijn eerste echte ‘Black Baby Girl’ ter wereld laten komen. Helemaal zelf, maar wel onder begeleiding van Pauline en Robin. Zo fantastisch om te doen! Een geweldige afsluiter aan het begin van mijn 24ste, kan niet beter!!
Na de nachtdienst was het voor mij nog erg lastig om de slaap te vatten, dus na meer dan 24 uur wakker geweest te zijn kon ik door de warmte helaas maar 3 uur slapen, klaar wakker was ik daarna. Oké.. we moeten nog een nachtdienst he Annemiek. Vol goede moed zijn Pauline en ik aan de volgende nachtdienst begonnen. De vroedvrouwen slapen hier praktisch de hele nacht, tenzij een zwangere hen wakker komt maken. Dan kijken ze eerst met een blik van ‘als blikken konden doden’ waarom ze gestoord worden en daarna komen ze op het Afrikaanse tempo uit bed en schieten ze in actie, niet erg snel dus. Er is zelfs een vroedvrouw die de hele tijd roept (eigenlijk te hilarisch); ‘slowmotion is beter then no motion’, ja dat is ook een instelling denk ik dan maar.
Het gedrag van de vroedvrouwen hier is eigenlijk praktisch alles wat wij niet mogen en absoluut ook niet doen in Nederland. Denk aan schreeuwen naar de vrouwen, duwen naar de verloskamer omdat ze door moeten lopen, niet ondersteunen van een zwangere vrouw met 10 cm ontsluiting en persweeën, hechten zonder verdoving, na de bevalling de vrouw zelfstandig van de verlostafel af laten komen, boos worden als het vruchtwater ineens alle kanten op springt.. eigenlijk totaal geen empathie tonen. Ik vraag me soms af wat ze hier wel leren op school, want we zouden toch trots op die vrouwen moeten zijn dat ze zo’n wonderbaarlijk wezentje op een geweldige manier gezond ter wereld gebracht hebben? Na al die pijn moet dat toch beloond worden? Gelukkig hebben Pauline en ik alles op ‘onze’ manier kunnen doen en hebben we de volgende nachtdienst nog eens even 2 bevallingen gedaan.
Ik heb Pauline tijdens onze nachtdienst ook even van een andere kant mogen zien. Pauline is een echte lieverd en houd erg van een grapje. Ze is heel serieus als ze werkt en ze straalt professionaliteit uit, op een manier dat ik zelfs een bevalling zelfstandig mag uitvoeren. Pauline en ik waren met een bevalling bezig waarbij een meisje van 16 moest gaan bevallen. Gelukkig kon het meisje goed Engels en konden we dus goed communiceren, wat uitermate belangrijk is tijdens een bevalling (althans dat leren we in Nederland en België, hier in Ghana is dat totaal niet aan de orde). Toen de persweeën eenmaal goed op gang kwamen moest met meisje van 16 al het werk doen, Pauline en ik konden alleen maar coachen. Na ruim 15 minuten schoot het niet echt op, Pauline hoorde ook dat de harttonen van de baby aan het dalen waren dus het moest er nu echt uit gaan komen. Pauline en ik wilde absoluut geen dood geboren kindje. Het kindje was al goed op weg en was al wel te zien, een staand hoofdje, maar de moeder van 16 perste volgens Pauline niet hard genoeg. En toen kwam het: Pauline vroeg eerst nog of ik mee wilde duwen op haar buik om ervoor te zorgen dat het kindje er uit zou komen.. oke doe ik. Nee Annemiek, je moet nu op tafel achter haar gaan zitten en met je volle gewicht op haar buik duwen, NU! Doe ik, doe ik.. daar ging ik en in een fractie van een seconde werd een prachtig meisje geboren die het super goed deed eenmaal afgenaveld. Well done Ladies, we waren een top team, al zeg ik het zelf. En voor alle baby’s; hiep hoera, welkom op de wereld!
De opvang van de natte geborene heb ik eigenlijk alleen maar in de theorie gehad. Een enkele keer hebben we het in de praktijk geoefend en daarna afgetoetst op een pop. Hoe bizar dat ik nu kan werken met echte baby’s en de opvang echt zelfstandig kan doen. Ik heb geleerd dat alle pasgeboren als het goed is allemaal de eerste reflexen hebben, iets wat ze hier ook totaal niet testen. Nou de baby’s die ik heb opgevangen functioneren allemaal volgens het boekje, de reflexen van moro; check, voetzoolreflex; check, grijpreflex; check en ga zo maar even door. En daarna volgt het leukste gedeelte van de bevalling voor mij; het vasthouden van het wondertje. Pauline is namelijk nog druk bezig met de bevalling van de placenta (hier willen ze die het liefste zo snel mogelijk uit de baarmoeder hebben, zo snel zelfs dat ze hard trekken, wij geven daar een uur voor) en het hechten van de boel beneden. En ik sta daar naast verliefd te zijn op het wondertje zonder naam. Die krijgen de meeste kinderen pas van de vader en die komt niet altijd gelijk na de bevalling kijken. Een bevalling hier meemaken en in Nederland is een totale tegenstelling, een cultuurshock en een zeer wijze les! Na elke bevalling denk ik wel weer.. adoptie is ook een optie. Het blijft voor mij iets bovennatuurlijks bijzonders maar wel een hele (pijnlijke) prestatie!
Eenmaal weer terug op de kinderafdeling sta ik nu standaard ingedeeld bij de wondverzorging van de bandwonden. Wat ik op zich zelf heel erg fijn vind. Ik voel me zeer nuttig, ik kan helpen en ondersteunen met mijn afleidingstrucjes en ik begin zelfs al een beetje te geloven dat Mariam en Huseina me al een beetje beginnen te kennen. 3 keer in de week sta ik me kapot te zweten naast de bedden in de hoop iets van de pijn weg te kunnen nemen voor hen. Zo bijzonder dat ze steeds weer kunnen blijven lachen, na al die pijnlijke handelingen die ze moeten doorstaan. Alle credits zijn voor die 2 top meiden!
De familie van Huseina is niet in staat financieel iets bij te dragen aan de wondzorg, dat komt er dus op neer dat we niet altijd de juiste verbandmiddelen tot onze beschikking hebben voor de brandwonden. Ik kwam hier helaas te laat achter want ik kan financieel wel wat bijdragen. Toen ik afgelopen donderdag de wondzorg bij Huseina ging doen moesten we haar verschrikkelijk veel pijn doen. Omdat er de vorige keer geen vette gazen meer waren hadden ze droge gazen gebruikt voor de wondzorg. Die waren nu dus helemaal vast gaan zitten in de wond, het was helemaal verkleefd. Ik heb een kind nog nooit zo hard horen schreeuwen en ik kon alleen maar sorry, sorry, sorry… zeggen.
Om dit ritueel voortaan te voorkomen heb ik de verpleging op het hart gedrukt dat ik heel erg graag de juiste verbandmiddelen wil kopen voor Huseina. Ik hoop maar dat ze luisteren en het me laten doen!
Ik probeer daarnaast iets van kennis over te dragen over pijn bij kinderen. Maar ik merk dat er sommige totaal niet voor open staan, sommige te dom voor woorden zijn en nog geloven in sprookjes. Zo gaat er een sprookje (zo noem ik het maar) dat de zwarte/donkere huid meer pijn kan weerstaan dan de blanke huid. Sorry, maar daar heb ik dus echt nog nooit van gehoord. Ik hoor graag als ik het mis heb en zou graag het Evidence Based Practice verslag er van willen lezen! Pijn is volgens mij nog steeds een individueel subjectief gegeven. Pijnstilling is dus een overbodige luxe hier, omdat ze het hier niet altijd tot de beschikking hebben willen ze het ook niet altijd geven als het er wel is. Een redenatie waar ik niet helemaal in kan komen. Gelukkig kwam Pauline precies op het goede moment om me tot me zinnen te brengen dat deze discussie totaal geen zin heeft. Frustrerend, echt heel erg frustrerend.
En zo hobbelen we weer verder hier in Tamale. De dagen beginnen steeds warmer te worden. De temperatuur overdag komt niet meer onder de 34 graden en de gevoelstemperatuur ligt nu ongeveer op 42 graden! Kunnen jullie je bijna niet voor stellen he? Sommige zullen zeggen: ‘Lekker!’ (he Ton!!) maar ik kan soms echt niet meer. Ik zweet liters per dag en heb de hele dag dorst. Het is daarbij ook nog eens dat we nu steeds vaker maar 1 dag in de week stromend water hebben dus echt af koelen onder een koude douche behoort nu tot een echte echte echte luxe! Omdat er relatief weinig regen is gevallen staat er in de Volta rivier te weinig water. En dat betekend weer dat er minder stroom opgewekt kan worden. Ghana is zo sociaal dat ze ook stroom op wekken voor buurlanden dus onder het motto van ‘eerlijk zullen we alles delen’ zitten wij, Ghana, steeds vaker zonder stroom. Kort samengevat: This is Africa!
Liefs Annemiek
-
13 November 2014 - 22:07
Astrid :
Ha Annemiek!
Wat superleuk om je verslagen te lezen!
Al maak je wel veel mee zeg, echt heftig allemaal.
Heel stoer dat je dit bent gaan doen hoor!
Hoelang blijf je daar?
Ik wens je heel veel succes, sterkte en vooral plezier toe.
Lieve groetjes van Astrid Schönberger
-
13 November 2014 - 22:34
Samantha:
Wat een verhaal weer zeg! En wat bijzonder dat je heb mogen helpen om een mooi Afrikaans meisje op de wereld te zetten.
Annemiek ik heb echt bewondering voor je hoe jij het daar zo doet in het verre Afrika.
ze kunnen daar ook nog veel van jou leren zeg.
Thanks weer voor het mooie stukje. Ik kijk weer uit naar het volgende verslag.
Liefs Samantha -
14 November 2014 - 01:29
Daisy:
Lieve verwegvriendin!
Eindelijk is de post aangekomen:)
Wat is Pauline geweldig! Fijn dat ze jou dag zo gevierd heeft met je!
Natuurlijk ook de rest die samen met jou je verjaardag hebben gevierd!
Je heb weer een heerlijk verhaal geschreven! Iedereen die ik spreek zegt ook steeds dat je een geweldige schrijfster ben.
Zuster Annemiek is goed bezig! Heerlijk kindjes op de wereld brengen! Zal een hele ervaring zijn geweest!
Laat Ghana nog maar goed genieten van jou aanwezigheid!
Tot snel!! Dikkeknufelkus! -
14 November 2014 - 07:26
Piet Dirven:
Proficiat met je eerste baby Annemiek.bij ons vak ( direnarts) blijft een succesvol verlopen verlossing ook altijd top!
Hoe kunnen wij jou financieel steunen?jij weet het nu goed te besteden. Laat maar horen
Hopen dat jelichaam aan de hitte went
Alle goeds
Vrgr ome piet -
14 November 2014 - 11:00
Ayla Houtepen:
Leuk om je verhalen zo allemaal te lezen. Maar ook raar dat ik ze niet meer persoonlijk van je kan horen. We moeten snel maar eens skypen!
Geniet van alles daar! Dikke x, ook aan die leuke Belg! -
14 November 2014 - 17:11
Oma Dirven:
Annemiek Dat je daar het werk mag doen wat jij altijd graag gewild hebt
Geweldig
En wat de wondverzorging van de kinderen met brandwonden en
je hebt geen goed matriaal isook niet prettig
Mooi Werk voor de achterban
Heel veel liefs en een dikke kus
Oma -
15 November 2014 - 18:37
Lia Den Ouden:
Lieve Anemiek
Dank weer voor je mooie verhaal.Ik kijk er altijd naar uit. Jij hoeft geen sokken aan in bed. Lekker warm daar.
En wat een belevenissen,je bent al bijna vroedvrouw. Dat is ook altijd nog een missie:-).Jij zorgt dat wij op de hoogte blijven en wij hier in dit kikkerland weten dat het hier zo slecht nog niet is.
Liefs,en een warme dikke knuffel,
Lia -
16 November 2014 - 09:12
Tante Annie:
Annemiek nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Ik heb heel veel bewondering voor jou.
Zoveel geduld en liefde kunnen geven is heel bijzonder.
In gedachte vaak bij jou.
Heel veel lieve groetjes van tante Annie
-
16 November 2014 - 12:12
Bossie:
Mocht je nog naar Akosombo gaan, bezoek dan Sajuna beach in Atimpoku. Daar verhuren ze kayaks, roeiboten en meer. Je kunt er lui zijn of sporten en er zijn 2 zwembaden. Oja, ze hebben er Douwe Egberts koffie. -
17 November 2014 - 14:45
Raphaelle:
Hee miekje!
Heb je verhaal wat later gelezen, maar daar moet je echt ook even voor gaan zitten! -
17 November 2014 - 14:50
Raphaelle:
Pfffff had net een megalang verhaal geschreven, druk ik op verzenden verstuurt hij alleen de eerste regel!! -
24 November 2014 - 21:14
Wilma Sep:
Hoi Annemiek
Wat beleef je toch veel daar. Wij hebben veel bewondering hoe jij met dit alles omgaat.
Het was vast heel bijzonder voor het eerst een kindje ter wereld brengen.
Heb ik het nou goed begrepen noemde je het meisje voor jezelf Annemiek?
Hier is de pieten koorts toegeslagen.
De kleine Sepkes vragen zich af of die leuke zwarte piet van vorig jaar weer komt.
Toen ik zei dat niet altijd de pieten bij oma op bezoek komen wist Emma te vertellen
dat al twee jaar dezelfde piet geweest was. Jammer dat je er niet bent hoor.
We maken er toch wel een gezellige middag van.
Ik laat je nog wel weten hoe het was.
Groetjes van alle Sepkes
Dikke kus tante Wilma en oom Toon
-
26 November 2014 - 21:21
Corry De Vos:
Proficiat Annemiek, je verhaal weer helemaal gelezen.
Wat een prachtige foto's van je, je straalt zoveel vitaliteit uit, zoveel liefde voor de medemens, om stil van te worden.
Heel veel groetjes, kunnen wij ook nog iets betekenen voor je brandwondenkindjes?
Corry. -
26 November 2014 - 21:43
Corrie Van Nispen:
Lieve Annemiek,
Wat een geweldige verslagen en schitterende foto'. Ik heb met heel veel plezier alles gelezen en bekeken. Veel bewondering voor jou, voor alles wat je daar doet en meemaakt.
Ik wens jou nog een heel prachtige tijd, veel succes met je werk en ik blijf je zeker volgen.
Groetjes,
Corrie van Nispen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
