Houden van Afrika
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
13 November 2011 | Namibië, Windhoek
Ze zeggen dat je van Afrika gaat houden, dat je Namibië in je hart sluit en het je nooit meer los laat. Dat je terug gaat komen en dat je in gedachten steeds weer daar zal zijn. Ik kon me niet voorstellen dat ik dat zou hebben en dat ik van een land kan gaan houden. Maar het tegendeel is bewezen. Laatst zat ik op het trapje voor onze kamer in de ondergaande zon mijn ervaringen en avonturen op te schrijven om ze later in Nederland nog eens her te beleven. Ik betrapte me zelf erop dat ik met de zin begon: "Ik ga steeds meer van dit land en de mensen houden.." Dus toch, het kan dus wel. Laatst riep een kind toen ik door de hekken van Hope Village liep: I love you! Ik keek even 3 keer achterom, om er zeker van te zijn dat er geen mama achter mij liep van het weeshuis, maar nee, het kind had het echt tegen mij. De lach van de kinderen maakt je dag echt goed, ze stralen als je binnenkomt en huilen als je weg gaat. Als ik weg ga moet ik zeker niet proberen iemand over te slaan, dat krijgt je meteen te horen en anders voel je er wel één aan je been hangen, don't forget me!
Deze week was een week van positieve vooruitgang. Oh ja wel, we hebben wat vooruitgang geboekt wat betreft ons project en onze ideeën en het ging eigenlijk best wel snel.
Maandag zijn we weer later in de middag naar het weeshuis gegaan. De kinderen gaan 's middags van 1 tot 3 naar bed. Ze gaan, zo als jullie al eerder hebben gelezen ontzettend moeilijk en zeker niet zonder strijd en boze blikken naar bed. Maar als je ze dan om 3 uur uit bed wilt halen is het nog steeds moeilijk. Sommige worden wakker, lopen naar de "huiskamer" en gaan daar vrolijk verder slapen op de grond, bank, stoel of tegen een muur. Na een half uurtje is iedereen opgeladen en uitgeslapen en kunnen we wat spelletjes gaan doen. Josien en ik stonden in een kring met 8 kinderen en van het ene op het andere moment zaten we op de grond en gingen we het oer oude Hollandse spelletjes "Zakdoekje leggen niemand zeggen" doen. Hier was het alleen geen zakdoek maar een schoen, dat doet de pret niet drukken kan ik je vertellen. Ze vonden het geweldig om steeds bij mij de schoen weg te leggen, om vervolgens vliegensvlug ervan door te gaan en terecht te komen op mijn plaats. Ik natuurlijk overdreven langzaam rennen en enorm teleurgesteld maar op een grappige manier laten blijken dat ik er van baalde dat ik weer verloren had. Het was erg grappig en wonder boven wonder deden er steeds meer kinderen mee en werd er niet gevochten, geslagen, geknepen en geduwd! Heerlijk:) Op de achtergrond zag ik één van de mama's, Maria, druk in de weer in de badkamer. Het liep al tegen half 6 en dat betekend: Iedereen lekker even badderen! Ik met mijn goede bedoelingen: "Kan ik helpen met de kinderen in bad te doen?" Oh ja wel en of ik dat mocht. Binnen no time stonden er 9 zwarte, naakte negertjes voor mijn neus die stonden te springen om in bad te gaan. Pas toen kreeg ik door dat ik ze alle 9 TEGELIJK in bad moest doen en niet om de beurt, waarom ook niet, ik ben wel in voor een uitdaging. Het was een heus waterballet, zoals mijn moeder dat altijd zo mooi kan zeggen. Ik kon er wel om lachen, 9 van die kleine negertjes die elkaar aan het schoonmaken zijn en zeker niet nat willen worden door de sproeier.
Daarna gelukkig allemaal wel één voor één uit bad, afdrogen, invetten met vaseline, onderbroekje en pyjamaatje aan en op naar de volgende kandidaat. Na de jongens mochten de meisjes, dat waren er die dag maar 2 omdat er een aantal ziek waren, in het ziekenhuis verbleven en 2 nog thuis waren. Dus dat was heel makkelijk. Maar ik kan je nu zeggen dat ik er getraind in ben!
Dinsdag was ik vastbesloten om met Vehepa een gesprek aan te knopen over een aantal dingen over Hope Village en haar over onze ideeën te vertellen. Josien was weer met een hand vol zieke kinderen naar de kliniek in Katutura dus ik liep alleen de Hope kliniek binnen in de hoop Vehepa daar te treffen, en ja wel, ze was er. Ik had in de wandelgangen al wel gehoord dat Hope Village op het moment wat geld problemen heeft. Er was een week geen elektriciteit en er konden geen boodschappen gedaan worden omdat er geen geld was. Ik wilde het fijne daar wel van weten. Hoe kan het? Er was laatst nog een benefiet concert gegeven door UB40 speciaal voor Hope Village. En dat is ook waar de rottigheid is begonnen. Wat ik van het gesprek met Vehepa, de manager, heb begreep is dat er een hoop geld "verdwenen" is wat voor Hope Village bestemd was. Hope Village heeft mensen ingehuurd die de publiciteit en de kaartverkoop zou regelen en op de één of andere manier zijn die met het geld gaan goochelen en is er geen geld opgehaald voor Hope Village. Het precieze verhaal weet ik niet, zal ik ook nooit weten omdat het Engels moeilijk te verstaan is en ik niet betrokken ben bij het management. Maar het is heel jammer om te horen dat er zo geld is verdwenen.
Vehepa was daarna helemaal in de wolken en vloog mij in de armen toen ik vertelde dat wij een project willen starten in Hope Village en wat spullen willen kopen voor de kinderen. We hadden een plekje in de krant verdiend vond ze, zulke goede, lieve meiden waren we. Ik had het hele idee nog niet verteld maar ik was zeker gestegen in de aardigheids schaal.
Ons project, wat Josien en ik na lang overleggen en brainstormen met wat buitenbnstaanders is gebasseerd op wat wij gezien hebben in de eerste 2 weken in het weeshuis. De kinderen staan op en hebben tot de lunch niets om handen. Er wordt niet voor ze georganiseerd, ze kunnen nergens mee spelen, er wordt niet met ze gezongen, ze worden niet voorgelezen en ze leren niet samen spelen, conclusie: ze moeten zich zelf de eerste 5 uur in de ochtend maar bezig zien te houden. Bij mij ging meteen een belletje rinkelen, nee ook in Afrika kan een kind zich niet 5 uur lang bezighouden met niets. Er is daarnaast totaal geen structuur in het weeshuis. De kinderen rennen overal rond, klimmen overal in en niemand die ze wat bij brengt. Het idee om wat structuur te brengen in de chaos en het verzinnen van een dagprogramma kwam al snel in ons op. We willen een pictobord maken die we op kunnen hangen in het babyhuis. Op dit bord kunnen we van alles laten zien. Wie er werken van de mama's, welke vrijwilligers (uiteraard met de namen) er aanwezig zijn, welke dag, maand en jaar het is en wat de structuur van de dag is aan de hand van plaatjes. Dat zijn dan plaatjes waar op te zien is wat de kinderen gaan doen; opstaan, wassen, spelen, voorlezen, dansen en zingen, lunchen, watercirkel en middag dutje. Toen Vehepa dit hoorde was ze nog verder in de wolken. Dit was precies wat ze nodig hadden, en zeker in het babyhuis. Gelukkig, ons westers idee wordt goed opgenomen en hopelijk gaan ze er ook actief aan mee werken. Om het dagprogramma tot een succes te maken gaan we van het opgehaalde geld verschillende voorleesboeken en speelmateriaal halen die ze daarvoor kunnen gebruiken.
Daarnaast gaan we een handleiding maken voor als er vrijwilligers komen. Hier in staat precies beschreven wat je kan doen in Hope Village, wat de verschillende mogelijkheden zijn tot vrijwilligerswerk, wat de regels zijn etc. Dit idee is ontstaan omdat wij in het begin in het diepe werden gegooid en niemand ons echt heeft "ingewerkt". Er zijn wel andere vrijwilligers maar die spreken gezellig Duits onderling en die zijn er niet voor een project. Die zijn er puur en alleen om er te zijn.
Op deze manier, door het schrijven van een handleiding, willen wij er voor zorgen dat je het optimale uit het vrijwilligerswerk kan halen. Dit is zowel voor de vrijwilligers als voor Hope Village heel prettig. Daarnaast bevorderd het de samenwerking, aangezien je allemaal op één lijn zit.
Het begin is gemaakt en woensdag hebben we hard gewerkt aan het plan van voorbereiding en deze ook op kunnen sturen richting Avans Hogeschool. Nu wachten op feedback en de goedkeuring van de leraar en dan kunnen we actief aan de slag! Ik heb er nu al zin in:) Het is super om eindelijk eens iets te gaan doen om er voor te zorgen dat de kinderen meer gaan leren en kunnen spelen met elkaar op een leuke manier.
Omdat ik zaterdag 21 ben geworden, zou Vehepa ons donderdag uit eten nemen naar een echt Afrikaans restaurant. Ik kan je vertellen het was een heus feest. Bij binnenkomst werd ik me zang en dans ontvangen en begeleid naar binnen. We hebben uiteraard met onze handen moeten eten en was was erg smakelijk. Eerst netjes je handen wassen en daarna: Aanvallen. Spinazie met kip en pap. maar dan kip in de zin van ook de hals en de pootjes met de klauwen er aan. Die heb ik maar mooi in de schaal laten liggen en er even een vluchtige blik op geworpen, nee dank je. Het was een hele leuke ervaring en zeker een super de luxe verjaardags cadeau. Vehepa voelt zich als een soort van mama in Afrika over ons dus dit deed ze graag. Ik voel me wel prettig bij deze Afrika mama, maar mama, niets gaat boven jou hoor, ze kan je niet vervangen:)
Helaas ben ik wat ziekjes geworden op de nacht van donderdag op vrijdag. De wc's is niet dichtbij de kamer dus het was even rennen om 4 uur 's nachts toen ik het beneden voelde rommelen. Diarree in Afrika, iets waar je niet onderuit kan komen. Na Josien was het mijn beurt. Toen ik 's ochtend wakker werd voelde ik me beroerder dan een aantal uur eerder en nog steeds had ik diarree. Ik heb dus besloten maar niet naar het weeshuis te gaan. Na een misselijkheid pil, diarree remmer, 2 koppen thee, een ORS tablet, een liter water en een hoop slaap was ik er aan het eind van de middag weer helemaal bovenop. Gelukkig was het niet zo erg als dat Josien het heeft gehad.
Gisteren hebben we een ontzettend leuke dag gehad. Normaal werken we alleen maar met de kleintjes van het weeshuis. Maar zaterdag zijn we een hele dag opstap gegaan met de oudere kinderen van Hope Village, we zijn naar het zwembad gegaan. Het was een super leuke dag. In het begin was het allemaal nog een beetje vreemd omdat sommige kinderen Josien en mij voor het eerst zagen maar al gauw was het één grote familie boel. Iedereen lag op elkaars handdoek en er werd gezellig gezwommen, gestoeid, gegeten en genoten van de zon en de schaduw. De 3 Duitse vrijwilligers die heb hadden georganiseerd waren vergeten eten en drinken voor de kinderen te kopen. Je kan dus wel zeggen, slechte voorbereiding. Josien is dus met Herman nog snel naar de winkel gereden om lolly's, boterhammen, beleg, drinken en chips te kopen. Al met al was het een top dagje. Ik ben alleen akelig veel en hard verbrand. Mijn huis is niet gewend aan de hele dag de Namibische zon, het was dus ook een hel om vannacht in slaap te komen. Ik had dus toch meer in de schaduw moeten gaan zitten.
Helaas kregen we 's avonds een smsje dat Maria, één van Duiste vrijwilligers, beroofd is van haar tas. Haar telefoon, camera, kleding wat in de rugtas zat en nog wat andere persoonlijke spullen zijn meegenomen. Dat was even schrikken, gelukkig gaat het verder goed met haar. Ze is er met een duw goed van afgekomen en het is nu alleen de schrik waar ze last van heeft.
We zouden eigenlijk met die meiden op stap gaan omdat er één tussen zat die maandag terug vliegt naar Duitsland. Maar na dit smsje hadden zij geen zin meer om op stap te gaan, erg begrijpelijk. Ik was die avond eerder in contact gekomen met Teriance, een Zuid Afrikaan en Frank een Duister. We hebben de wereld problemen besproken van de corruptie in Afrika tot de Euro crisis in Griekenland. Heerlijk, lekker zeuren en zaniken op de problemen in de wereld. Ik had goed gezelschap aan ze en heb het gesprek maar voortgezet.
Week 4 is voorbij en dat betekend ook maand 1. één derde van mijn reis zit er op. Het gaat veelste snel zo, kon ik af en toe de tijd maar even stil zetten. Gelukkig ga ik nog heel veel leuke, spannende en uitdagende dingen doen. En daarmee ga ik dinsdag al beginnen. We gaan op safari. 8 dagen lang rondtrekken naar de mooiste plekken in Namibië. We gaan naar het natuurpark Etosha, waar we hopelijk wilde dieren zoals olifanten, giraffen, leeuwen en antilopen gaan zien. Daarna reizen we nog naar Damaraland, Sossusvlei en Swakopmund waar we de mooiste duinen en zonsondergangen gaan zien. Ik heb er enorm veel zin in, zeker ook omdat je hier steeds backpackers tegen komt die de mooiste verhalen en foto's met je willen delen. Ik wil ook, ik wil ook. Dus dinsdag is het eindelijk zo ver, we're going on safari!:)
Tot over anderhalve week allemaal. Ik ga helemaal back to basis, geen internet en geen telefoon. Alleen ik en de natuur!
Dikke kus, liefs Annemiek
Deze week was een week van positieve vooruitgang. Oh ja wel, we hebben wat vooruitgang geboekt wat betreft ons project en onze ideeën en het ging eigenlijk best wel snel.
Maandag zijn we weer later in de middag naar het weeshuis gegaan. De kinderen gaan 's middags van 1 tot 3 naar bed. Ze gaan, zo als jullie al eerder hebben gelezen ontzettend moeilijk en zeker niet zonder strijd en boze blikken naar bed. Maar als je ze dan om 3 uur uit bed wilt halen is het nog steeds moeilijk. Sommige worden wakker, lopen naar de "huiskamer" en gaan daar vrolijk verder slapen op de grond, bank, stoel of tegen een muur. Na een half uurtje is iedereen opgeladen en uitgeslapen en kunnen we wat spelletjes gaan doen. Josien en ik stonden in een kring met 8 kinderen en van het ene op het andere moment zaten we op de grond en gingen we het oer oude Hollandse spelletjes "Zakdoekje leggen niemand zeggen" doen. Hier was het alleen geen zakdoek maar een schoen, dat doet de pret niet drukken kan ik je vertellen. Ze vonden het geweldig om steeds bij mij de schoen weg te leggen, om vervolgens vliegensvlug ervan door te gaan en terecht te komen op mijn plaats. Ik natuurlijk overdreven langzaam rennen en enorm teleurgesteld maar op een grappige manier laten blijken dat ik er van baalde dat ik weer verloren had. Het was erg grappig en wonder boven wonder deden er steeds meer kinderen mee en werd er niet gevochten, geslagen, geknepen en geduwd! Heerlijk:) Op de achtergrond zag ik één van de mama's, Maria, druk in de weer in de badkamer. Het liep al tegen half 6 en dat betekend: Iedereen lekker even badderen! Ik met mijn goede bedoelingen: "Kan ik helpen met de kinderen in bad te doen?" Oh ja wel en of ik dat mocht. Binnen no time stonden er 9 zwarte, naakte negertjes voor mijn neus die stonden te springen om in bad te gaan. Pas toen kreeg ik door dat ik ze alle 9 TEGELIJK in bad moest doen en niet om de beurt, waarom ook niet, ik ben wel in voor een uitdaging. Het was een heus waterballet, zoals mijn moeder dat altijd zo mooi kan zeggen. Ik kon er wel om lachen, 9 van die kleine negertjes die elkaar aan het schoonmaken zijn en zeker niet nat willen worden door de sproeier.
Daarna gelukkig allemaal wel één voor één uit bad, afdrogen, invetten met vaseline, onderbroekje en pyjamaatje aan en op naar de volgende kandidaat. Na de jongens mochten de meisjes, dat waren er die dag maar 2 omdat er een aantal ziek waren, in het ziekenhuis verbleven en 2 nog thuis waren. Dus dat was heel makkelijk. Maar ik kan je nu zeggen dat ik er getraind in ben!
Dinsdag was ik vastbesloten om met Vehepa een gesprek aan te knopen over een aantal dingen over Hope Village en haar over onze ideeën te vertellen. Josien was weer met een hand vol zieke kinderen naar de kliniek in Katutura dus ik liep alleen de Hope kliniek binnen in de hoop Vehepa daar te treffen, en ja wel, ze was er. Ik had in de wandelgangen al wel gehoord dat Hope Village op het moment wat geld problemen heeft. Er was een week geen elektriciteit en er konden geen boodschappen gedaan worden omdat er geen geld was. Ik wilde het fijne daar wel van weten. Hoe kan het? Er was laatst nog een benefiet concert gegeven door UB40 speciaal voor Hope Village. En dat is ook waar de rottigheid is begonnen. Wat ik van het gesprek met Vehepa, de manager, heb begreep is dat er een hoop geld "verdwenen" is wat voor Hope Village bestemd was. Hope Village heeft mensen ingehuurd die de publiciteit en de kaartverkoop zou regelen en op de één of andere manier zijn die met het geld gaan goochelen en is er geen geld opgehaald voor Hope Village. Het precieze verhaal weet ik niet, zal ik ook nooit weten omdat het Engels moeilijk te verstaan is en ik niet betrokken ben bij het management. Maar het is heel jammer om te horen dat er zo geld is verdwenen.
Vehepa was daarna helemaal in de wolken en vloog mij in de armen toen ik vertelde dat wij een project willen starten in Hope Village en wat spullen willen kopen voor de kinderen. We hadden een plekje in de krant verdiend vond ze, zulke goede, lieve meiden waren we. Ik had het hele idee nog niet verteld maar ik was zeker gestegen in de aardigheids schaal.
Ons project, wat Josien en ik na lang overleggen en brainstormen met wat buitenbnstaanders is gebasseerd op wat wij gezien hebben in de eerste 2 weken in het weeshuis. De kinderen staan op en hebben tot de lunch niets om handen. Er wordt niet voor ze georganiseerd, ze kunnen nergens mee spelen, er wordt niet met ze gezongen, ze worden niet voorgelezen en ze leren niet samen spelen, conclusie: ze moeten zich zelf de eerste 5 uur in de ochtend maar bezig zien te houden. Bij mij ging meteen een belletje rinkelen, nee ook in Afrika kan een kind zich niet 5 uur lang bezighouden met niets. Er is daarnaast totaal geen structuur in het weeshuis. De kinderen rennen overal rond, klimmen overal in en niemand die ze wat bij brengt. Het idee om wat structuur te brengen in de chaos en het verzinnen van een dagprogramma kwam al snel in ons op. We willen een pictobord maken die we op kunnen hangen in het babyhuis. Op dit bord kunnen we van alles laten zien. Wie er werken van de mama's, welke vrijwilligers (uiteraard met de namen) er aanwezig zijn, welke dag, maand en jaar het is en wat de structuur van de dag is aan de hand van plaatjes. Dat zijn dan plaatjes waar op te zien is wat de kinderen gaan doen; opstaan, wassen, spelen, voorlezen, dansen en zingen, lunchen, watercirkel en middag dutje. Toen Vehepa dit hoorde was ze nog verder in de wolken. Dit was precies wat ze nodig hadden, en zeker in het babyhuis. Gelukkig, ons westers idee wordt goed opgenomen en hopelijk gaan ze er ook actief aan mee werken. Om het dagprogramma tot een succes te maken gaan we van het opgehaalde geld verschillende voorleesboeken en speelmateriaal halen die ze daarvoor kunnen gebruiken.
Daarnaast gaan we een handleiding maken voor als er vrijwilligers komen. Hier in staat precies beschreven wat je kan doen in Hope Village, wat de verschillende mogelijkheden zijn tot vrijwilligerswerk, wat de regels zijn etc. Dit idee is ontstaan omdat wij in het begin in het diepe werden gegooid en niemand ons echt heeft "ingewerkt". Er zijn wel andere vrijwilligers maar die spreken gezellig Duits onderling en die zijn er niet voor een project. Die zijn er puur en alleen om er te zijn.
Op deze manier, door het schrijven van een handleiding, willen wij er voor zorgen dat je het optimale uit het vrijwilligerswerk kan halen. Dit is zowel voor de vrijwilligers als voor Hope Village heel prettig. Daarnaast bevorderd het de samenwerking, aangezien je allemaal op één lijn zit.
Het begin is gemaakt en woensdag hebben we hard gewerkt aan het plan van voorbereiding en deze ook op kunnen sturen richting Avans Hogeschool. Nu wachten op feedback en de goedkeuring van de leraar en dan kunnen we actief aan de slag! Ik heb er nu al zin in:) Het is super om eindelijk eens iets te gaan doen om er voor te zorgen dat de kinderen meer gaan leren en kunnen spelen met elkaar op een leuke manier.
Omdat ik zaterdag 21 ben geworden, zou Vehepa ons donderdag uit eten nemen naar een echt Afrikaans restaurant. Ik kan je vertellen het was een heus feest. Bij binnenkomst werd ik me zang en dans ontvangen en begeleid naar binnen. We hebben uiteraard met onze handen moeten eten en was was erg smakelijk. Eerst netjes je handen wassen en daarna: Aanvallen. Spinazie met kip en pap. maar dan kip in de zin van ook de hals en de pootjes met de klauwen er aan. Die heb ik maar mooi in de schaal laten liggen en er even een vluchtige blik op geworpen, nee dank je. Het was een hele leuke ervaring en zeker een super de luxe verjaardags cadeau. Vehepa voelt zich als een soort van mama in Afrika over ons dus dit deed ze graag. Ik voel me wel prettig bij deze Afrika mama, maar mama, niets gaat boven jou hoor, ze kan je niet vervangen:)
Helaas ben ik wat ziekjes geworden op de nacht van donderdag op vrijdag. De wc's is niet dichtbij de kamer dus het was even rennen om 4 uur 's nachts toen ik het beneden voelde rommelen. Diarree in Afrika, iets waar je niet onderuit kan komen. Na Josien was het mijn beurt. Toen ik 's ochtend wakker werd voelde ik me beroerder dan een aantal uur eerder en nog steeds had ik diarree. Ik heb dus besloten maar niet naar het weeshuis te gaan. Na een misselijkheid pil, diarree remmer, 2 koppen thee, een ORS tablet, een liter water en een hoop slaap was ik er aan het eind van de middag weer helemaal bovenop. Gelukkig was het niet zo erg als dat Josien het heeft gehad.
Gisteren hebben we een ontzettend leuke dag gehad. Normaal werken we alleen maar met de kleintjes van het weeshuis. Maar zaterdag zijn we een hele dag opstap gegaan met de oudere kinderen van Hope Village, we zijn naar het zwembad gegaan. Het was een super leuke dag. In het begin was het allemaal nog een beetje vreemd omdat sommige kinderen Josien en mij voor het eerst zagen maar al gauw was het één grote familie boel. Iedereen lag op elkaars handdoek en er werd gezellig gezwommen, gestoeid, gegeten en genoten van de zon en de schaduw. De 3 Duitse vrijwilligers die heb hadden georganiseerd waren vergeten eten en drinken voor de kinderen te kopen. Je kan dus wel zeggen, slechte voorbereiding. Josien is dus met Herman nog snel naar de winkel gereden om lolly's, boterhammen, beleg, drinken en chips te kopen. Al met al was het een top dagje. Ik ben alleen akelig veel en hard verbrand. Mijn huis is niet gewend aan de hele dag de Namibische zon, het was dus ook een hel om vannacht in slaap te komen. Ik had dus toch meer in de schaduw moeten gaan zitten.
Helaas kregen we 's avonds een smsje dat Maria, één van Duiste vrijwilligers, beroofd is van haar tas. Haar telefoon, camera, kleding wat in de rugtas zat en nog wat andere persoonlijke spullen zijn meegenomen. Dat was even schrikken, gelukkig gaat het verder goed met haar. Ze is er met een duw goed van afgekomen en het is nu alleen de schrik waar ze last van heeft.
We zouden eigenlijk met die meiden op stap gaan omdat er één tussen zat die maandag terug vliegt naar Duitsland. Maar na dit smsje hadden zij geen zin meer om op stap te gaan, erg begrijpelijk. Ik was die avond eerder in contact gekomen met Teriance, een Zuid Afrikaan en Frank een Duister. We hebben de wereld problemen besproken van de corruptie in Afrika tot de Euro crisis in Griekenland. Heerlijk, lekker zeuren en zaniken op de problemen in de wereld. Ik had goed gezelschap aan ze en heb het gesprek maar voortgezet.
Week 4 is voorbij en dat betekend ook maand 1. één derde van mijn reis zit er op. Het gaat veelste snel zo, kon ik af en toe de tijd maar even stil zetten. Gelukkig ga ik nog heel veel leuke, spannende en uitdagende dingen doen. En daarmee ga ik dinsdag al beginnen. We gaan op safari. 8 dagen lang rondtrekken naar de mooiste plekken in Namibië. We gaan naar het natuurpark Etosha, waar we hopelijk wilde dieren zoals olifanten, giraffen, leeuwen en antilopen gaan zien. Daarna reizen we nog naar Damaraland, Sossusvlei en Swakopmund waar we de mooiste duinen en zonsondergangen gaan zien. Ik heb er enorm veel zin in, zeker ook omdat je hier steeds backpackers tegen komt die de mooiste verhalen en foto's met je willen delen. Ik wil ook, ik wil ook. Dus dinsdag is het eindelijk zo ver, we're going on safari!:)
Tot over anderhalve week allemaal. Ik ga helemaal back to basis, geen internet en geen telefoon. Alleen ik en de natuur!
Dikke kus, liefs Annemiek
-
13 November 2011 - 18:30
Claudia:
wat steken die negen negertjes heerlijk af op die witte badkamer hihi!
beetje balen dat je ziek bent geweest, maargoed wat je zegt hoort er in afrika toch een beetje bij!
en de 11-11 moeten missen..nja zonder jou voor ons natuurlijk ook geen 11-11 !
Heel veel plezier op je safari!!!!
geniet ervan schatteke!
dikke kus! -
13 November 2011 - 18:52
Samantha:
Hey Annemiek!
Wat een mooi verhaal is het weer en wat een belevenissen!!
Ik lees al wel dat ze daar niet meer zonder je kunnen, mooi teken toch.
Heel veel plezier met je Safari reis en pas goed op jezelf!!
groetjes Sammy -
13 November 2011 - 21:55
Lia:
Hallo Annemiek,
Ik kijk iedere keer uit naar je reisverslag,geweldig.Ik gun je een mooie week op safari,het was hier een mistige dag,dat zal bij jou wel anders zijn.Groetjes,tante Lia -
14 November 2011 - 01:45
Jantina:
Hee Annemiek!
Je houdt van Afrika! Haha, goed om te horen en ik snap het wel met al die lieve zwarte blote billetjes! ;)
Mooi verhaal weer om te lezen en leuke foto´s..
Heel veel plezier op jullie safari van de week!
XX -
14 November 2011 - 08:36
Jolien:
weer zo'n mooi verhaal! Dat project klinkt ook echt super! en wat super super tof dat je op safari gaat! Hele veel plezier :) -
14 November 2011 - 11:54
Nynke:
Zulke leuke foto's! Ik blijf er naar kijken :) Veel plezier komende week en spreek je weer na je safari!
liefs -
14 November 2011 - 14:24
Patricia Van Der Schaaf:
Haha die foto met dat bad, fantastisch!
Goed dat je dat gesprek bent aangegaan zeg, blijft altijd bizar waar al dat geld heengaat. Ben benieuwd wie er lekker op aan het teren is, zonde! Succes met je project! X -
14 November 2011 - 15:34
Daisy:
Geweldige fotos!!! Veel plezier op Safari!! Xx -
14 November 2011 - 15:54
Nienke:
Miek!
Hier eindelijk een berichtje van mij! Shame on me!
Heb natuurlijk alles wel gelezen. Wat een mooie verhalen schrijf je. Heel aangrijpend om te lezen. En die foto's maken het helemaal af. Jij met die kinderen, super! Heb ze al zo vaak bekeken ;) Als ik je verhalen lees ben ik gelijk van alles mee aan het bedenken. Zo ook voor je project, wat erg leuk en bruikbaar zal zijn. Als je daarbij hulp nodig hebt moet je het maar laten weten! Ga lekker van de safari genieten en alles genieten, want zoals je zegt de tijd gaat erg snel.
Dikke kus -
14 November 2011 - 17:28
Manon:
Wauw wat een mooi verhaal weer! Echt ontzettend gaaf al die kiddo's in een badje! En ook heel fijn dat die mamma's jullie nou eindelijk een beetje gaan accepteren en vertrouwen! Sorry maar ik heb wel 11/11 gevierd hoor! haha, ook zonder jou :)
Echt fijn dat je het zo naar je zin hebt! Sorry dat ik gisteren niet meer gesmst heb, we waren al op tijd naar huis allemaal en ben helemaal vergeten het je te laten weten!
Geniet van je safari en maak maar heeel veel foto's, vooral van de olifanten voor mij! :D
-
14 November 2011 - 18:51
Raphaelle:
Miekieee!
Wow zoveel kids in een badje! Lekker knus! haha Ben benieuwd of jullie project goedgekeurd gaat worden, dan gaat het helemaal goed komen daar!:D Hoe is het weer daar nu? Volgens mij valt het nu wel mee met de regen toch? Oeehh Safari! Lijkt me echt supergaaf! Kan niet wachten op je foto"s! Jammer dat we elkaar gisteren hebben misgelopen met skypen, maar dat halen we na je safari gewoon weer in!:) Heel veel plezier schat! Dikke kus! -
18 November 2011 - 20:38
Corry De Vos:
Hoi Annemiek.
Je verhalen doen me denken aan Lotje , ze is in Ghana geweest. bij moeder Becky. Prachtig.
Geweldig, die kleine negertjes in bad. Ken je het liedje van 10 kleine negertjes, en telkens gaat er eentje af? Ik begon gelijk spontaan te zingen.
heerlijk voor je dat je zo geniet. Ze kunnen blij zijn dat jij daar bent.
Ik ben benieuwd naar je safari avonturen, gezellig hoor om je verhalen te lezen.
Alle goeds meisje, tot de volgende keer.
Groetjes,
Corry. -
20 November 2011 - 20:17
Kees En Wilma:
Hoi, we hebben al enkele keren je verhalen gelezen.
Je raakt niet uit verteld. Er gebeurt van alles.
Diaree en verbranden komt vaak voor als blank meisje in zo'n warm land.
Veel plezier verder .
Het is fijn om je op deze manier te kunnen volgen.
Groeten -
22 November 2011 - 06:37
Annie:
Hallo Annemiek.
Wat is het geweldig leuk om jou te kunnen volgen zeg.
Mooi werk wat je doet,zou zo willen komen helpen,trekt mij geweldig,was ik maar 40 jaar jonger.
Annemiek heel veel groetjes van tante Annie en ome Cees.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
