Werken in de 'ward' en op trip!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
22 September 2014 | Ghana, Tamale
In Afrika gaat er een gezegde; ‘If you think you’re too small to make a difference, you haven’t spent a night with a mosquito’. Ik kan je zeggen: IK BEN HET DAAR HELEMAAL MEE EENS!! Wat kunnen die kleine beestjes van grote invloed zijn. Als de Ghanezen mijn benen zien, lachen ze eerst en zeggen dan: ‘The mosquito’s saying welcome to Ghana to you’. Ik kan het huis niet uit zonder een speciale crème die mama Ireen voor me heeft gehaald, elke avond maar trouw een lange broek aan en het huis wordt afgefikt met wierook tegen de muggen, op hoop van zegen dat ze wegblijven!
In mijn tweede weekend in Ghana heb ik mijn eerste echte Ghanese bruiloft mee gemaakt. De bruid sliep bij ons in huis dus Sandra bij mij op de kamer en Jojo in de woonkamer op de grond. Om 5 uur ging de muziek keihard aan en werd er al vrolijk gebabbeld en gezongen. Ik was ook meteen wakker en ben er maar bij gaan zitten om alles van dichtbij mee te maken. Het was weer een kerk dienst natuurlijk en ze houden hier van lang, langer, langst. Dus Annemiek zat weer 3 uur in de kerk braaf te wezen. Mama Irene heeft me er naar toe gebracht maar had het te druk in haar atelier met naaien dat ze me daar achterliet en zelf naar huis ging. Oke, komt allemaal goed, gewoon blijven lachen, klappen en vooral meedoen dan komt het helemaal goed. Gelukkig kwamen Pearl en Jojo me na 3 uur ophalen en mocht ik weer naar huis. Ik kende er voor de rest ook helemaal niemand. Maar leuk om het gezien te hebben. Het is een happening met veel dans, zang en vreugde die je op alle mogelijke manieren mag uiten. Heerlijk hier in Ghana, let it go!
Mijn eerste week in de ‘ward’, de zalen, zit er op. Wat een week weer. Het was weer erg wennen, aanpassen, nog meer wennen en nog meer aanpassen. Op die momenten mis ik mijn werk in het Sophia heel erg en kan ik alleen maar denken dat wij het goed geregeld hebben qua gezondheidszorg in Nederland.
Ik zal een beeld schetsen van een werkdag in de Newlife clinic in de ward; kom vooral niet op tijd want de dokter is er toch pas vaak na 10 uur dus de eerste uren doe je vrij weinig. Van de week was de dokter er pas om 12 uur en al die tijd kan niemand dus iets doen, er worden geen patiënten opgenomen, dus ook geen medicijnen klaar leggen of maken, geen administratie doen.. alleen maar wachten. Daar ben ik erg goed in geworden de afgelopen tijd, zitten en wachten.
In de zusterpost is een klein assortiment aan spullen en daar doen we het mee. Er zijn infuusnaalden, 2cc, 5cc en 10cc spuiten, watten die we gebruiken als ‘steriele’ gaasjes, leukopor tape voor het afplakken van de infusen en spiritus die we gebruiken voor het ontsmetten van de huid. De stuwband die ik ken uit de ziekenhuizen in Nederland wordt hier uiteraard niet gebruikt maar in plaats daarvan gebruiken ze hier een soort van plastic koortje die strak om de huid wordt gebonden.
De patiënten worden na het consult in de OPD doorgestuurd naar de dispensary, de apotheek, waar ze de medicijnen ophalen en naar de ‘ward’ komen om opgenomen te worden. Daar krijgen de patiënten een infuus en worden ze op zaal gelegd. Ik heb in Nederland al vaak genoeg moeten assisteren bij het inbrengen van een infuus dus hoe moeilijk kan het zijn? De manier waarop ik gewend ben om een infuus in te brengen bij een kind is het tegenovergestelde van wat ik van de week gezien heb. Bij het inbrengen van een infuus wordt er hardhandig een armpje vastgepakt en er mag vooral niet te veel gehuild worden, de emla zalf om de huid te verdoven moet je er maar bij denken, de beren pleister idem dito, die hebben ze hier ook niet. De insteekopening hoef je hier ook helemaal niet te zien dus gewoon vastplakken met tape en zo strak mogelijk anders gaat het los. Van een infuus flushen, doorspuiten om te kijken of het infuus nog toegankelijk is, hebben ze hier ook nog nooit van gehoord. Alle medicijnen worden gewoon gegeven zonder eerst te controleren of het infuus nog goed zit. De naalden die je gebruikt om een medicijn uit een flacon op te trekken gebruik je ook voor een intramusculaire (in de spieren) injectie, van een filternaald hebben ze hier ook nog nooit gehoord.. Je kan je toch wel voorstellen dat het werken op deze manier voor mij erg onveilig, slordig en slecht voelt? Het rondlopen met naalden zonder bescherm hulsje is de normaalste zaak van de wereld en er slingeren dus ook regelmatig naalden van infusen op de grond! Aaahhh ik ben zeker geen schoonmaaktrien die alles spik en span moet hebben maar als het op infusen, naalden en medicijnen aan komt ben ik erg precies en schoon. Althans.. dat realiseer ik me nu pas goed sinds ik mezelf hier bezig zie. Ik doe niet anders dan de hele dag alle troep en los slingerende ampullen, medicijnen, naalden en spuiten opruimen.
Omdat ze op de één of andere manier de variëteit aan namen zijn verloren heten alle kinderen hier Husseini, Ibrahim, Abdul of Alhassan en dat maakt het voor mij erg lastig uit elkaar halen wie wie nou precies is. Als je in de OPD Abdul naar voren zou roepen staan er zeker 8 op. Nee je leest het goed, ik ben niet in Marokko of Iran maar in Ghana. In Tamala wonen veel moslims, vandaar ook de namen.
Aan het bedje van de kinderen hangt ook geen kaartje of is geen sticker geplakt waaraan je kan zien wie er in ligt, het is voor mij dus echt lastig te achterhalen wie er nu in dat bed ligt en van wie ik de patiënten folder in mijn handen heb. Echt zelfstandig werken heb ik dus nog niet kunnen doen van de week. Als dat al wel had gekunnen had ik een aparte cursus moeten volgen voor het ontcijferen van het handschrift van de dokter, want wat maken die er de mooiste creaties van. Lang leve de computer in Nederland, het handschrift van de dokter is voortaan te lezen! Ik kan het ze hier zeker aanraden in Ghana. Na een aantal dagen werd ik er dan toch ook wel beter in en kon ik ontcijferen welke medicijnen er gegeven moest worden en welke hoeveelheid. Voor de zekerheid laat ik het nog wel controleren want mij niet gezien dat ik die blanke ben die een overdosis toedient aan een kind. Komen we gelijk bij het volgende puntje, controle van de medicatie. Ik ben er aan gewend een 2e persoon er bij te vragen om de zelf klaargemaakte medicatie te controleren. Ben je gek, ben je mal, dat doen we hier niet! Gewoon uitrekenen en geven. Daarna schrijf je in de folder van de patiënt wat je gedaan hebt en de late dienst die later op de dag komt controleert dat dan wel. Of te wel, je kind kan dus allang een foute dosering of medicatie gehad hebben voor iemand het door heeft. Adem in.. Adem uit… No way dat ik hier wordt opgenomen mocht ik in deze 6 maanden ziek worden!
Ik weet dankzij de opleidingen en die leerstijltesten die je kan doen op internet dat ik een echter doener ben. Zorgen moet je doen, niet maken. Nou alles behalve voor mijn gevoel deze week. Ik heb een bepaalde drijfveer in me zitten die ik op dit moment niet kwijt kan. Ik wil graag lekker bezig zijn, me nuttig maken, gewoon iets doen. Van de week was het veel zitten en wachten en nog meer zitten en wachten. Ik hielp van de week met optrekken van medicatie uit ampullen en Lamnatu, een verpleegkundige, vond dat ik het zo goed en snel kon doen. Ik was erg snel volgens haar en zo kon zij ook andere dingen doen. Ik was blij dat ik iets kon doen en zij dat ze toe kon kijken
De moeders die bij de kinderen blijven en de volwassen die zelf opgenomen zijn moeten zelf bijhouden wanneer je infuus leeg raakt en de verpleegkundige waarschuwen. Die verpleegkundige is namelijk niet op de zalen te vinden maar in de post. De betrokkenheid die de verpleegkundigen tonen hier in minimaal en komt op mij heel erg afstandelijk over. Als je hier nachtdienst hebt kun je ook gaan slapen als je klaar bent. Als er iets is komt de patiënt je wel halen of de moeder van het kind. Ik kan alleen maar denken: is dit een grapje?
Zijn wij dan zoveel verder met onze gezondheidszorg? Zijn wij misschien aan het overdrijven in Nederland? Ja wij zijn zoveel verder en nee we overdrijven niet. Gelukkig zorgt het contact via skype met familie en vrienden er voor dat ik kan relativeren en de dingen die hier normaal zijn ik niet zie als normaal. Dat wordt nog gevaarlijk als ik deze manier van werken als normaal ga zien in Nederland, geen ziekenhuis die me dan nog wil hebben!
Van het weekend ben ik voor het eerst op trip geweest. Wat was dat leuk om naar uit te kijken. Hoe klein de wereld eigenlijk is wordt wel weer duidelijk als je hier aan de andere kant van de wereld zowat een dorpsgenootje tegenkomt. Ayla, ook uit Oudenbosch zit ook in Ghana voor vrijwilligerswerk. Dat vroeg dus wel even om een geplande date natuurlijk. Ayla is met een andere organisatie uit Nederland dan dat ik ben maar was zo vriendelijk om mij te introduceren in de groep vrijwilligers en me mee te nemen op trip. We willen natuurlijk ook wel een beetje cultuur snuiven hier in Ghana. Ik ben als enige van mijn organisatie in Tamale gedropt (13 uur van de andere vrijwilligers van mijn organisatie vandaan) dus ik was wanhopig opzoek naar westers contact en die heb ik nu gelukkig gevonden, erg fijn! Het reisgezelschap voor dat weekend bestond uit Ayla, Renate, Bieke en Tine, Rosalien, Yasmin, Jessica en ik. Een gezellig groepje meiden die me erg vriendelijk hebben opgenomen in de groep, top meiden!
Off we go naar Nkoranza, naar het project Hand in hand wat is opgezet door een Nederlandse tropenarts Ineke Bosman. In Hand in hand krijgen kinderen met een verstandelijke en lichamelijke beperking een veilig onderkomen aangeboden. In de community wonen en leven ze gezamenlijk maar toch in een soort eigen gezinnetje. De weg er naar toe moest af worden gelegd met een trotro, een uiteraard veel te klein busje voor het aantal personen. Waar er naar onze mening misschien maar 16 mensen in passen, stoppen ze er hier in Ghana gewoon 25 in, opschuiven en deur dicht, we kunnen! Ik zat helemaal achter in met nog 3 andere en ik kan je vertellen ik heb nog nooit zo veel gezweet. Dat kwam ook goed uit want ik hoefde dus ook niet te plassen. Na een reis van 4 uur in de trotro, onder het genot van Adca en de Munnik en een beetje Marco Borsato in mijn oren, en nog 2 taxi’s verder waren we naar 5 uur ongeveer aangekomen in Nkoranza. Ik sliep samen met Ayla in een huisje. Het was hemels, echt helemaal geweldig. Een heerlijk bed, een douche in de open lucht, een WC met een WCbril, het kon niet beter voor mij
Elke ochtend gaan de kinderen samen met de begeleiders wandelen, van 7 tot 8 komen van alle kanten kinderen en begeleiders vandaan en samen lopen ze zo’n 8 rondjes of meer als je sneller bent. Uiteraard willen wij dat meemaken dus vroeg uit de veren en wandeken maar. Wat een feest is dat zeg, leuk om die vrolijke gezichtjes te zien en de blijdschap waarmee ze de dag beginnen. Mijn dag was meteen goed begonnen. Na het wandelen kregen we een heerlijk ontbijt, de kosten die we daarvoor moesten betalen komt allemaal ten goede van de kinderen en daarna gingen we naar de apen, Boabeng-Fiema monkey Sanctuary. De weg ernaar toe was ‘off road’ en echt op z’n Afrikaans. Na een klein uurtje hobbelen over de weg met meer gaten dan vlakke stukken waren we er, apen laat je maar zien! En ze waren er hoor, heel gaaf. In een klein dorpje in de buurt konden we bananen kopen en deze dan voeren aan de bananenliefhebbers. Ze eten uit je hand en zijn dus helemaal niet zo bang van je. Ik was banger voor hen dan zij voor mij. In het bos is er zelfs een kerkhofje voor deze dieren omdat ze als heilig worden gezien. Het is ook uit den boze om ze te straffen als de apen zich misdragen en bijvoorbeeld stelen uit de huizen. Als je ze straft, zal deze straf zich ook tot jou keren. O te wel, je zult dezelfde straf zelf ondergaan. Heel indrukwekkend om allemaal te zien. Ghana heeft een prachtige natuur.
Na de aapjes voeren zijn er weer terug gegaan naar Hand in hand waar om 4 uur de kinderen met z’n allen in bad gaan in het zwembad. Wat een belevenis voor die kinderen daar en ook voor ons, een bad vol zwarte kinderen, het herinnert me aan die keer in Namibië. Helaas hadden de weergoden het niet goed met ons voor en stortte uit de hemel enorme emmers met water. Maar voor veel kinderen was dat een reden om te stoppen met zwemmen. Het zwemmen is trouwens ook gelijk het ‘badder, schoonmaak en opfris momentje’ voor iedereen. Gabriel, een kindje met het syndroom van Down van 3 jaar, kwam bij mij schuilen voor de regen maar twijfelde nog of hij ook niet even het zwembad in wilde. Na enige aarzeling trok hij dan toch zijn kleertjes uit en rende hij naar het zwembad. Hij realiseerde zich halverwege dat ik niet volgde en wenkte me gelijk dat ik ook mee moest komen. Ik kon zijn blik niet weerstaan en hop daar ging ik in de stromende regen, samen met Gabriel het zwembad in. Dat moment, dat ik daar met dat kleine dropje in het water stond te badderen, een onbeschrijfelijk geluksgevoel
Gedurende de dag wordt er met de kinderen gesnoezeld, met duplo blokken gespeeld, in de werkplaatsen kunnen ze kralenrijgen, tassen en sjaals weven, tekenen en schilderen, boekjes lezen en televisie kijken. Het is prachtig, goed georganiseerd en gestructureerd project. Elke ochtend rijd er een ezeltje met een karretje de kinderen het terrein rond. De kinderen kunnen daar zijn wie ze willen zijn en niemand die ze daar kwaad doet. Helaas wordt een beperking, verstandelijk of lichamelijk hier nog steeds niet helemaal geaccepteerd en de meeste kinderen worden verstoten. Als je geluk hebt wordt je gevonden tussen de bossen of het vuilnis en naar deze plek gebracht waar ze met alle liefde voor je zorgen. Mochten er nog reisliefhebbers zijn die naar Ghana willen, ga zeker naar deze plek, het is echt de moeite waard.
Zondag zijn we vertrokken naar de watervallen in Kintampo. Als je hier een tijd afspreekt moet je daar altijd wel wat bij optellen want echt op tijd komen, ach nee joh dat kan echt niet! Dus iets wat vertraagd gingen we weg. Ook deze weg ging over het ‘off road’ stuk en na 1,5 was ik blij dat we de verhard weg opreden. Ook deze plek is heel erg mooi. De watervallen worden verdeeld in 3 stukken en het laatste stuk, stage 3 is het grootst. De kracht die water kan hebben we wel even kunnen ervaren. Het was niet heel erg warm water en het was bewolkt, maar we hebben het gedaan, we zijn er in gegaan. Het was wel een grappig gezicht, 8 blanke meiden in het iets wat bruinige water. Na die frisse duik hebben we onze reis verder door gezet naar Tamale. In Kintampo werden we op het trotro station afgezet en hebben we een trotro naar Tamale genomen, naar huis. Omdat we niet al te lang wilde wachten tot dat de trotro vol zat en we toch al met 8 waren hebben we de andere plekken, 6 in totaal ook betaald en konden we heel relaxed naar huis rijden. Heerlijk was dat, niet helemaal opgepropt tegen andere Ghanezen aan zitten maar heerlijk ontspannen zitten en genieten van het uitzicht. Ik kan er wel aan wennen!
En vandaag is er een soort van feestdag van de onafhankelijkheid, dus een reden om thuis te blijven. Ik dacht dat dat voor mij niet zou gelden, maar toen ik zondagavond thuis kwam werd er mij verteld dat ik morgen niet hoefde te werken. Een extra vrije dag dus, geen probleem. Ik ben het inmiddels al wel een beetje gewend, wachten, niks doen, het wordt m’n specialiteit!
Morgen er maar weer fris en fruitig tegen aan in de kliniek, ik ben benieuwd wat me allemaal weer te wachten staat.
Liefs Annemiek
In mijn tweede weekend in Ghana heb ik mijn eerste echte Ghanese bruiloft mee gemaakt. De bruid sliep bij ons in huis dus Sandra bij mij op de kamer en Jojo in de woonkamer op de grond. Om 5 uur ging de muziek keihard aan en werd er al vrolijk gebabbeld en gezongen. Ik was ook meteen wakker en ben er maar bij gaan zitten om alles van dichtbij mee te maken. Het was weer een kerk dienst natuurlijk en ze houden hier van lang, langer, langst. Dus Annemiek zat weer 3 uur in de kerk braaf te wezen. Mama Irene heeft me er naar toe gebracht maar had het te druk in haar atelier met naaien dat ze me daar achterliet en zelf naar huis ging. Oke, komt allemaal goed, gewoon blijven lachen, klappen en vooral meedoen dan komt het helemaal goed. Gelukkig kwamen Pearl en Jojo me na 3 uur ophalen en mocht ik weer naar huis. Ik kende er voor de rest ook helemaal niemand. Maar leuk om het gezien te hebben. Het is een happening met veel dans, zang en vreugde die je op alle mogelijke manieren mag uiten. Heerlijk hier in Ghana, let it go!
Mijn eerste week in de ‘ward’, de zalen, zit er op. Wat een week weer. Het was weer erg wennen, aanpassen, nog meer wennen en nog meer aanpassen. Op die momenten mis ik mijn werk in het Sophia heel erg en kan ik alleen maar denken dat wij het goed geregeld hebben qua gezondheidszorg in Nederland.
Ik zal een beeld schetsen van een werkdag in de Newlife clinic in de ward; kom vooral niet op tijd want de dokter is er toch pas vaak na 10 uur dus de eerste uren doe je vrij weinig. Van de week was de dokter er pas om 12 uur en al die tijd kan niemand dus iets doen, er worden geen patiënten opgenomen, dus ook geen medicijnen klaar leggen of maken, geen administratie doen.. alleen maar wachten. Daar ben ik erg goed in geworden de afgelopen tijd, zitten en wachten.
In de zusterpost is een klein assortiment aan spullen en daar doen we het mee. Er zijn infuusnaalden, 2cc, 5cc en 10cc spuiten, watten die we gebruiken als ‘steriele’ gaasjes, leukopor tape voor het afplakken van de infusen en spiritus die we gebruiken voor het ontsmetten van de huid. De stuwband die ik ken uit de ziekenhuizen in Nederland wordt hier uiteraard niet gebruikt maar in plaats daarvan gebruiken ze hier een soort van plastic koortje die strak om de huid wordt gebonden.
De patiënten worden na het consult in de OPD doorgestuurd naar de dispensary, de apotheek, waar ze de medicijnen ophalen en naar de ‘ward’ komen om opgenomen te worden. Daar krijgen de patiënten een infuus en worden ze op zaal gelegd. Ik heb in Nederland al vaak genoeg moeten assisteren bij het inbrengen van een infuus dus hoe moeilijk kan het zijn? De manier waarop ik gewend ben om een infuus in te brengen bij een kind is het tegenovergestelde van wat ik van de week gezien heb. Bij het inbrengen van een infuus wordt er hardhandig een armpje vastgepakt en er mag vooral niet te veel gehuild worden, de emla zalf om de huid te verdoven moet je er maar bij denken, de beren pleister idem dito, die hebben ze hier ook niet. De insteekopening hoef je hier ook helemaal niet te zien dus gewoon vastplakken met tape en zo strak mogelijk anders gaat het los. Van een infuus flushen, doorspuiten om te kijken of het infuus nog toegankelijk is, hebben ze hier ook nog nooit van gehoord. Alle medicijnen worden gewoon gegeven zonder eerst te controleren of het infuus nog goed zit. De naalden die je gebruikt om een medicijn uit een flacon op te trekken gebruik je ook voor een intramusculaire (in de spieren) injectie, van een filternaald hebben ze hier ook nog nooit gehoord.. Je kan je toch wel voorstellen dat het werken op deze manier voor mij erg onveilig, slordig en slecht voelt? Het rondlopen met naalden zonder bescherm hulsje is de normaalste zaak van de wereld en er slingeren dus ook regelmatig naalden van infusen op de grond! Aaahhh ik ben zeker geen schoonmaaktrien die alles spik en span moet hebben maar als het op infusen, naalden en medicijnen aan komt ben ik erg precies en schoon. Althans.. dat realiseer ik me nu pas goed sinds ik mezelf hier bezig zie. Ik doe niet anders dan de hele dag alle troep en los slingerende ampullen, medicijnen, naalden en spuiten opruimen.
Omdat ze op de één of andere manier de variëteit aan namen zijn verloren heten alle kinderen hier Husseini, Ibrahim, Abdul of Alhassan en dat maakt het voor mij erg lastig uit elkaar halen wie wie nou precies is. Als je in de OPD Abdul naar voren zou roepen staan er zeker 8 op. Nee je leest het goed, ik ben niet in Marokko of Iran maar in Ghana. In Tamala wonen veel moslims, vandaar ook de namen.
Aan het bedje van de kinderen hangt ook geen kaartje of is geen sticker geplakt waaraan je kan zien wie er in ligt, het is voor mij dus echt lastig te achterhalen wie er nu in dat bed ligt en van wie ik de patiënten folder in mijn handen heb. Echt zelfstandig werken heb ik dus nog niet kunnen doen van de week. Als dat al wel had gekunnen had ik een aparte cursus moeten volgen voor het ontcijferen van het handschrift van de dokter, want wat maken die er de mooiste creaties van. Lang leve de computer in Nederland, het handschrift van de dokter is voortaan te lezen! Ik kan het ze hier zeker aanraden in Ghana. Na een aantal dagen werd ik er dan toch ook wel beter in en kon ik ontcijferen welke medicijnen er gegeven moest worden en welke hoeveelheid. Voor de zekerheid laat ik het nog wel controleren want mij niet gezien dat ik die blanke ben die een overdosis toedient aan een kind. Komen we gelijk bij het volgende puntje, controle van de medicatie. Ik ben er aan gewend een 2e persoon er bij te vragen om de zelf klaargemaakte medicatie te controleren. Ben je gek, ben je mal, dat doen we hier niet! Gewoon uitrekenen en geven. Daarna schrijf je in de folder van de patiënt wat je gedaan hebt en de late dienst die later op de dag komt controleert dat dan wel. Of te wel, je kind kan dus allang een foute dosering of medicatie gehad hebben voor iemand het door heeft. Adem in.. Adem uit… No way dat ik hier wordt opgenomen mocht ik in deze 6 maanden ziek worden!
Ik weet dankzij de opleidingen en die leerstijltesten die je kan doen op internet dat ik een echter doener ben. Zorgen moet je doen, niet maken. Nou alles behalve voor mijn gevoel deze week. Ik heb een bepaalde drijfveer in me zitten die ik op dit moment niet kwijt kan. Ik wil graag lekker bezig zijn, me nuttig maken, gewoon iets doen. Van de week was het veel zitten en wachten en nog meer zitten en wachten. Ik hielp van de week met optrekken van medicatie uit ampullen en Lamnatu, een verpleegkundige, vond dat ik het zo goed en snel kon doen. Ik was erg snel volgens haar en zo kon zij ook andere dingen doen. Ik was blij dat ik iets kon doen en zij dat ze toe kon kijken
De moeders die bij de kinderen blijven en de volwassen die zelf opgenomen zijn moeten zelf bijhouden wanneer je infuus leeg raakt en de verpleegkundige waarschuwen. Die verpleegkundige is namelijk niet op de zalen te vinden maar in de post. De betrokkenheid die de verpleegkundigen tonen hier in minimaal en komt op mij heel erg afstandelijk over. Als je hier nachtdienst hebt kun je ook gaan slapen als je klaar bent. Als er iets is komt de patiënt je wel halen of de moeder van het kind. Ik kan alleen maar denken: is dit een grapje?
Zijn wij dan zoveel verder met onze gezondheidszorg? Zijn wij misschien aan het overdrijven in Nederland? Ja wij zijn zoveel verder en nee we overdrijven niet. Gelukkig zorgt het contact via skype met familie en vrienden er voor dat ik kan relativeren en de dingen die hier normaal zijn ik niet zie als normaal. Dat wordt nog gevaarlijk als ik deze manier van werken als normaal ga zien in Nederland, geen ziekenhuis die me dan nog wil hebben!
Van het weekend ben ik voor het eerst op trip geweest. Wat was dat leuk om naar uit te kijken. Hoe klein de wereld eigenlijk is wordt wel weer duidelijk als je hier aan de andere kant van de wereld zowat een dorpsgenootje tegenkomt. Ayla, ook uit Oudenbosch zit ook in Ghana voor vrijwilligerswerk. Dat vroeg dus wel even om een geplande date natuurlijk. Ayla is met een andere organisatie uit Nederland dan dat ik ben maar was zo vriendelijk om mij te introduceren in de groep vrijwilligers en me mee te nemen op trip. We willen natuurlijk ook wel een beetje cultuur snuiven hier in Ghana. Ik ben als enige van mijn organisatie in Tamale gedropt (13 uur van de andere vrijwilligers van mijn organisatie vandaan) dus ik was wanhopig opzoek naar westers contact en die heb ik nu gelukkig gevonden, erg fijn! Het reisgezelschap voor dat weekend bestond uit Ayla, Renate, Bieke en Tine, Rosalien, Yasmin, Jessica en ik. Een gezellig groepje meiden die me erg vriendelijk hebben opgenomen in de groep, top meiden!
Off we go naar Nkoranza, naar het project Hand in hand wat is opgezet door een Nederlandse tropenarts Ineke Bosman. In Hand in hand krijgen kinderen met een verstandelijke en lichamelijke beperking een veilig onderkomen aangeboden. In de community wonen en leven ze gezamenlijk maar toch in een soort eigen gezinnetje. De weg er naar toe moest af worden gelegd met een trotro, een uiteraard veel te klein busje voor het aantal personen. Waar er naar onze mening misschien maar 16 mensen in passen, stoppen ze er hier in Ghana gewoon 25 in, opschuiven en deur dicht, we kunnen! Ik zat helemaal achter in met nog 3 andere en ik kan je vertellen ik heb nog nooit zo veel gezweet. Dat kwam ook goed uit want ik hoefde dus ook niet te plassen. Na een reis van 4 uur in de trotro, onder het genot van Adca en de Munnik en een beetje Marco Borsato in mijn oren, en nog 2 taxi’s verder waren we naar 5 uur ongeveer aangekomen in Nkoranza. Ik sliep samen met Ayla in een huisje. Het was hemels, echt helemaal geweldig. Een heerlijk bed, een douche in de open lucht, een WC met een WCbril, het kon niet beter voor mij
Elke ochtend gaan de kinderen samen met de begeleiders wandelen, van 7 tot 8 komen van alle kanten kinderen en begeleiders vandaan en samen lopen ze zo’n 8 rondjes of meer als je sneller bent. Uiteraard willen wij dat meemaken dus vroeg uit de veren en wandeken maar. Wat een feest is dat zeg, leuk om die vrolijke gezichtjes te zien en de blijdschap waarmee ze de dag beginnen. Mijn dag was meteen goed begonnen. Na het wandelen kregen we een heerlijk ontbijt, de kosten die we daarvoor moesten betalen komt allemaal ten goede van de kinderen en daarna gingen we naar de apen, Boabeng-Fiema monkey Sanctuary. De weg ernaar toe was ‘off road’ en echt op z’n Afrikaans. Na een klein uurtje hobbelen over de weg met meer gaten dan vlakke stukken waren we er, apen laat je maar zien! En ze waren er hoor, heel gaaf. In een klein dorpje in de buurt konden we bananen kopen en deze dan voeren aan de bananenliefhebbers. Ze eten uit je hand en zijn dus helemaal niet zo bang van je. Ik was banger voor hen dan zij voor mij. In het bos is er zelfs een kerkhofje voor deze dieren omdat ze als heilig worden gezien. Het is ook uit den boze om ze te straffen als de apen zich misdragen en bijvoorbeeld stelen uit de huizen. Als je ze straft, zal deze straf zich ook tot jou keren. O te wel, je zult dezelfde straf zelf ondergaan. Heel indrukwekkend om allemaal te zien. Ghana heeft een prachtige natuur.
Na de aapjes voeren zijn er weer terug gegaan naar Hand in hand waar om 4 uur de kinderen met z’n allen in bad gaan in het zwembad. Wat een belevenis voor die kinderen daar en ook voor ons, een bad vol zwarte kinderen, het herinnert me aan die keer in Namibië. Helaas hadden de weergoden het niet goed met ons voor en stortte uit de hemel enorme emmers met water. Maar voor veel kinderen was dat een reden om te stoppen met zwemmen. Het zwemmen is trouwens ook gelijk het ‘badder, schoonmaak en opfris momentje’ voor iedereen. Gabriel, een kindje met het syndroom van Down van 3 jaar, kwam bij mij schuilen voor de regen maar twijfelde nog of hij ook niet even het zwembad in wilde. Na enige aarzeling trok hij dan toch zijn kleertjes uit en rende hij naar het zwembad. Hij realiseerde zich halverwege dat ik niet volgde en wenkte me gelijk dat ik ook mee moest komen. Ik kon zijn blik niet weerstaan en hop daar ging ik in de stromende regen, samen met Gabriel het zwembad in. Dat moment, dat ik daar met dat kleine dropje in het water stond te badderen, een onbeschrijfelijk geluksgevoel
Gedurende de dag wordt er met de kinderen gesnoezeld, met duplo blokken gespeeld, in de werkplaatsen kunnen ze kralenrijgen, tassen en sjaals weven, tekenen en schilderen, boekjes lezen en televisie kijken. Het is prachtig, goed georganiseerd en gestructureerd project. Elke ochtend rijd er een ezeltje met een karretje de kinderen het terrein rond. De kinderen kunnen daar zijn wie ze willen zijn en niemand die ze daar kwaad doet. Helaas wordt een beperking, verstandelijk of lichamelijk hier nog steeds niet helemaal geaccepteerd en de meeste kinderen worden verstoten. Als je geluk hebt wordt je gevonden tussen de bossen of het vuilnis en naar deze plek gebracht waar ze met alle liefde voor je zorgen. Mochten er nog reisliefhebbers zijn die naar Ghana willen, ga zeker naar deze plek, het is echt de moeite waard.
Zondag zijn we vertrokken naar de watervallen in Kintampo. Als je hier een tijd afspreekt moet je daar altijd wel wat bij optellen want echt op tijd komen, ach nee joh dat kan echt niet! Dus iets wat vertraagd gingen we weg. Ook deze weg ging over het ‘off road’ stuk en na 1,5 was ik blij dat we de verhard weg opreden. Ook deze plek is heel erg mooi. De watervallen worden verdeeld in 3 stukken en het laatste stuk, stage 3 is het grootst. De kracht die water kan hebben we wel even kunnen ervaren. Het was niet heel erg warm water en het was bewolkt, maar we hebben het gedaan, we zijn er in gegaan. Het was wel een grappig gezicht, 8 blanke meiden in het iets wat bruinige water. Na die frisse duik hebben we onze reis verder door gezet naar Tamale. In Kintampo werden we op het trotro station afgezet en hebben we een trotro naar Tamale genomen, naar huis. Omdat we niet al te lang wilde wachten tot dat de trotro vol zat en we toch al met 8 waren hebben we de andere plekken, 6 in totaal ook betaald en konden we heel relaxed naar huis rijden. Heerlijk was dat, niet helemaal opgepropt tegen andere Ghanezen aan zitten maar heerlijk ontspannen zitten en genieten van het uitzicht. Ik kan er wel aan wennen!
En vandaag is er een soort van feestdag van de onafhankelijkheid, dus een reden om thuis te blijven. Ik dacht dat dat voor mij niet zou gelden, maar toen ik zondagavond thuis kwam werd er mij verteld dat ik morgen niet hoefde te werken. Een extra vrije dag dus, geen probleem. Ik ben het inmiddels al wel een beetje gewend, wachten, niks doen, het wordt m’n specialiteit!
Morgen er maar weer fris en fruitig tegen aan in de kliniek, ik ben benieuwd wat me allemaal weer te wachten staat.
Liefs Annemiek
-
22 September 2014 - 18:36
Samantha:
Ha Annemiek,
wat heb je toch weer een mooi stuk geschreven over je belevenissen! We krijgen best wel een goed beeld van hoe jij daar je leventje nu heb.
Sjee wat een verschil inderdaad met de zorg hier in Nederland. Je zou toch spontaan alles willen veranderen daar en iedereen zo goed mogelijk willen opleiden, hoe jij je opleiding gehad heb in het Sophia.
Maar ja je kunt je wel druk maken, maar dat is het leventje daar, dus idd maar weer aanpassen :-)
Wat gezellig/leuk dat je Ayla daar heb ontmoet en met een leuk clubje meiden een trip gehad heb. Ook weer mooie dingen gezien las ik al wel.
Vind het echt knap van je, dat je je daar zo red in je uppie!!
We kijken weer uit naar het volgende verslag, Het gaat je goed Annemiek en weer heel veel succes de komende week in de Ward.
Liefs Samantha
-
22 September 2014 - 18:46
Ayla Houtepen:
Leuk om je verslag te lezen. Ook ik vond het een erg leuk en gezellig weekend!
Tot van de week weer! xx -
22 September 2014 - 18:54
Daisy:
Jaaaaa daar is het geweldige mens weer!
Wat een verhalen!
Wat schrijf je geweldig, mocht de zorg alsnog op zun gat gaan kun je altijd schrijfster worden :)
Geloof meteen dat je moet wennen aan de verschillen en vooral aan de hygiëne! En gelukkig maar!
Top te lezen dat je een leuk weekend heb gehad! Vol belevingen!
Dikkeknuffelkus!!!
Ps ik kan er maar niet aan wennen dat je in Ghana zit! Wat mis ik je toch!!
-
22 September 2014 - 22:05
Lydia Van Meer:
Erg leuk om jou verhalen te lezen zeg.
je zal vast zo goed mogelijk werken, lijkt me.
volgens mij ga je ook steeds meer genieten.
Succes verder en geniet ze!!!!!!
-
22 September 2014 - 22:05
Karen:
Hey Annemiek!
Ik volg je verhalen trouw! Wat zijn ze tof!!
Jemig wat moet dat een cultuurshock zijn daar in het ziekenhuisleven als Sophia-zuster ;) Snap heel goed dat het flink wat aanpassingsvermogen vergt. Maar zo te horen breng je het er super vanaf!
Ik kan me voorstellen dat het niet altijd even makkelijk is maar blijf genieten!
Fijn dat je nieuwe vriendjes ontmoet hebt om er af en toe even tussenuit te gaan!
Veel liefs! Karen -
22 September 2014 - 22:20
Lia Den Ouden:
Lieve Annemiek,
Het is weer leuk om je belevenissen te volgen. Wat maak je toch veel mee. Je kunt je rijk voelen. En wat is het een cultuurverschil.Je beseft dat wij het hier zo slecht nog niet hebben.Zorg maar goed voor die lieve kindertjes,maar dat is op je lijf geschreven.Veel lieve groetjes vanuit Zweden.
Liefs Lia xxx -
22 September 2014 - 22:35
Mirjam:
Hoi Annemiek,
Weer met heel veel plezier je blog gelezen. Wat een belevenissen.
Met al die opgedane ervaringen in je rugzak wordt je een nog mooier mens.
Grtz Mirjam
-
23 September 2014 - 08:02
Loes:
He Annemiek, wat leuk om je verslagen te lezen. Zo
Heb je een beter beeld
Wat je doet. Knap
Hoor! Heel veel
Succes en plezier verder de komende tijd! X loes -
23 September 2014 - 09:34
Manon:
Heel fijn voor je dat je mensen hebt ontmoet waar je leuke dingen mee kan gaan doen! Klinkt trouwens erg leuk zeg, die watervallen waar je bent geweest!
En inderdaad, ik krijg ook echt de kriebels als ik lees van jou over die infusen, naalden die rondslingeren en de 'steriele' gaasjes.... Knap van je dat je je kan inhouden! Alhoewel je geen keuze hebt!
Hopelijk kun je veel leuke dingen doen daar nu en veel zien!
Geniet, geniet en geniet!
Dikke kus!!! -
23 September 2014 - 09:51
Sanne:
Lieve Annemiek!
Wat leuk weer om te lezen! Ik probeer meerdere malen in te denken hoe jij het hebt en wat je aan het doen bent. Ik vind het echt heel lastig om er een voorstelling van te maken, fijn om dan deze verhalen te lezen.
Ik vind het echt knap dat je zo veel geduld hebt en zo veel over je heen laat komen. Kan me indekken dat dat niet altijd makkelijk is.
Leuk dat je Ayla ook ziet daar! Doe Ayla de groeten! Heel veel plezier! En ik kijk elke keer weer uit naar je volgende verhaal!
xxxx
-
23 September 2014 - 11:28
Jolien:
Wow wat een belevenissen! Ik dacht dat ik al
Behoorlijke cultuurshock aan het krijgen was maar jij wordt ecjt met je neus bovenopde feiten gedrukt.. Respect dat je er zo voor gaat en je aanpast aan hun manier, ik hoop dat ze een heleboel van jou overnemen daar in de ward ;) super dat je zo iitgebreid schrijft ik zie het helemaal voor me! ( en het is geweldig tijdverdrijf voor het vele wacjten wat ook in indonesie de orde van de dag is ... Vanochtend 3 kwartier gelopen met al onze spullen in de hitte; het was maar 10 min zei de aardige local die ons de weg wees.. )
Heel veel succes daar en probeer te genieten van alle kleine mooie dingen :) xx jolien -
25 September 2014 - 03:21
Muberra:
Hejjj Annemiek !!
Zo tof al je verhalennn en wat een ervaring die je nooit zal vergeten, en zeker als je hier weer aan het werk bent zal je gauw weer aan deze tijden terug denken en blij zijn met alle benodigdheden en zorg die we hier wel kunnen bieden.
Wacht met alle nieuwsgierigheid je volgende verhaal af. Heeel veel succes en plezier natuurlijk !!
Groetjes, Muberra -
25 September 2014 - 12:27
Pauline:
Wow Annemiek,
echt leuk om je reisverhalen te kunnen volgen!! :D het heeft een eindje geduurd voor ik eindelijk alles kon lezen, maar dat kwam doordat ik me nog moest installeren in men kot, boeken regelen voor school, ... Hopelijk stel je het daar goed in Ghana! Ik had op men vlucht terug 3u vertraging, een klein afscheidscadeautje denk ik :) ik blijf je verhalen vanaf nu op de voet volgen!!
Groetjes,
Pauline :) -
27 September 2014 - 16:05
Raphaelle:
Hee miekje!
Het duurde even voordat ik je verhaal kon lezen, maar je hebt weer genoeg dingen meegemaakt!
En super dat je zo'n leuk weekend hebt gehad! Hopen dat je het nu dit weekend weer zo leuk hebt!
We proberen as week wel weer een nieuwe poging tot skypen, hopen dat t nu wel lukt! ;)
En ook leuk om je op de foto's te zien met al die lieve kindjes! :)
Heel veel plezier en dikke kussen raf!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
