Ik ben er, mijn eerste dagen!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
04 September 2014 | Ghana, Tamale
Zweten als een otter, zanderige voeten, niks gaat op tijd, geen licht en dan weer wel.. ja ik weet zeker dat ik in Afrika ben! Ik ben er en het voelt nog steeds een beetje gek. Ik ben nu al in Tamale, de stad in het Noorden. Het is anders dan gepland maar we stellen ons flexibel op en gaan er gewoon voor.
De dag dat ik arriveerde in Accra was zoals ik al had gedacht, laat op de avond, erg warm, lang wachten en iedereen die iets van me wil. Het was weer erg wennen. Ik had gedacht dat het wel iets makkelijker zou zijn omdat ik al eerder op Afrikaanse bodem ben geweest maar dat viel vies tegen. De vlucht was erg fijn en bij aankomst op het vliegveld in Accra werd me al meteen duidelijk dat ze hier ook erg met het ebola verhaal bezig zijn. Met een voorhoofd thermometer werd er gecheckt of ik koorts zou hebben en er werd ‘vriendelijk’ verzocht mijn handen te desinfecteren. Na het laten zien van m’n gele koort inenting kon het lange wachten beginnen; de paspoort controle. Het duurde een uur voordat ik aan de beurt was maar de man die ging bepalen of ik het land wel of niet zou mogen was erg vriendelijk.
Na het ophalen van m’n tas kon ik doorlopen en opzoek gaan naar de organisatie waar ik mee naar Ghana ben gekomen. Ik moet zeggen dat ik het erg spannend vond en ik een beetje vreesde dat er niemand zou staan. Er waren gelijk al 20 mannen die m’n tas wilde dragen en me in de taxi wilde trekken. Een man die had me al en winkel ingesleurd en wilde al gelijk voor me bellen. Gelukkig had ik al snel door dat niks gratis is en hij geld van me verlangde. Ik belde Tina op en al snel hadden Gifty en Getty me gevonden, ik was in goede handen. Met mij arriveerde er een Australische jongen, 2 Belgische meisjes en 2 meisjes uit Zweden. In een echt Afrikaans busje, met duidelijk meer mensen dan dat er plekken zijn reden we naar het hostel. Ik hoopte in ieder geval op iets van comfort wat lijkt op een douche. Nou ik kan je zeggen er was een douche.. er was alleen geen water!
Het eerste stuk naar het Hostel was over de hoofdweg, de weg daarna was alles behalve een goed begaanbare hoofdweg. Ik dacht echt dat we met z’n allen zouden kantelen maar de chauffeur heeft ons netjes tot aan de deur van het hostel afgezet. Het was al donker dus dat was misschien maar goed ook, dan lijkt het minder eng. Er was duidelijk geen licht, het was pikkedonker en je zag niks zonder een zaklamp. En geen licht betekend geen stroom en geen stroom betekend geen airco. Toen kwam ik erachter dat er geen water was.. oke ik geef toe er was een klein paniek momentje.. hoe ga ik dit doen? Ga ik dit volhouden en vind ik dit leuk?
Maar gelukkig waren mijn kamergenoten (Pauline, Eva en Charlotte) Belgisch dus we konden lekker mopperen en elkaar in ieder geval verstaan. Na wat gegeten te hebben, het muggennet opgehangen te hebben en de WC gebruikt te hebben zonder door te kunnen spoelen vond ik het wel goed geweest, op naar mijn eerste nacht in Ghana. Die nacht was warm, plakkerig, zweterig en lawaaierig. Ghanezen houden van luid, luid praten en luid zingen. De stroom ging om 6 uur aan en aangezien we vergeten waren de schakelaar uit te zetten ging het licht (en de airco!!!) om 6 uur aan; goedemorgen! We zijn maar gelijk gaan kijken of we stromend water hadden want we hadden allemaal wel zin in een douche. Het dingetje met het water is, niemand weet eigenlijk wanneer er stromend water is dus het is steeds maar proberen. En op goed geluk hebben we de ton kunnen vullen en ons wat op kunnen frissen. Die avond heb ik voor het eerst een ‘bucketshower’ genomen. Een emmertje, een schepje en veel succes.
De eerste dag van de oriëntatie hebben we met z’n allen les gehad in de Ghanese taal, de gebruiken, de do’s en dont’s, ‘hoe krijg ik geen malaria’ tips en de plekken waar we zeker naar toe moeten gaan als we meer van Ghana willen zien. Tijdens de oriëntatie waren er 7 mensen uit Australië, 2 uit Zweden, 1 uit Noorwegen (Julia, zij blijft ook voor een langere tijd in Ghana) 3 meiden uit België en ik, de enige Hollander.
Na het theorie gedeelte zijn we naar de stad gegaan om ons geld te gaan ruilen en gelijk een beetje site seeing Accra. Het is hetzelfde als in Namibië, maar dan toch ook weer anders. De drukte is erg indrukwekkend en de hoeveelheid verkeer is beangstigend soms. Er lopen geiten, rijden auto’s brommers en busjes door elkaar heen en dan lopen er ook nog mensen ergens tussen. Het is wederzijds aapjes kijken, zij kijken naar ons (een busje vol met blanken valt ook wel op natuurlijk) en wij kijken naar hen.
In de middag hebben we een Jambe les gehad en daarna les in de Afrikaanse dans. Hilarisch om te zien natuurlijk, 14 blanken die totaal geen gevoel voor het Afrikaanse ritme hebben. Na de dans sessie zijn we naar het strand gereden en onderweg al de eerste verschillen tussen de armen en de rijken kunnen zien. Het blijft een raar beeld, dat sommige huizen zo groot en mooi gebouwd zijn en er ook krotjes naast staan die gemaakt zijn uit autobanden, planken, golfplaten en al het andere waar je maar een huisje mee kan bouwen. En tussen al dat alles lopen vrouwen met volle manden boven op het hoofd, geiten, zwerfhonden, kleine kinderen in blote billen en mannen en vrouwen die van alles aan je willen verkopen.
Na een klein uurtje op het strand te zijn geweest en m’n eerste Ghanees biertje genuttigd te hebben was het dag programma voorbij. In de avond konden we onze dans laten zien aan een Afrikaanse dans en muziek groep. Heerlijk hoe ze kunnen bewegen op de muziek en helemaal op gaan in de zang en dans.
Dag 2 van de oriëntatie zijn we begonnen met de goede adviezen van onze Afrikaanse moeder Tina. Wat we in het gastgezin moeten doen en wat we niet kunnen maken om te doen. Het wijst zich de aankomende weken vanzelf wel uit hoe de gebruiken binnen de culturen verschillen.
Na dat gedeelte zijn we naar de markt gegaan waar ze de mooiste Afrikaanse spulletjes verkopen en ze je ongelofelijk proberen af te zetten. Ik ben nog niet zo goed in het afdingen van de prijs en daar maken ze goed gebruik van. Vervolgens een bliksem bezoek aan het internet café waar ik snel even de eerste contacten kon leggen met het thuisfront. Zo fijn om de stemmen te horen en de gezichten te zien.
Mij was ondertussen al duidelijk gemaakt dat ik eigenlijk beter gelijk naar het Noorden kon gaan omdat daar betere en leukere dingen waren om te leren. In het zuiden zou ik me in het ziekenhuis vervelen en volgens Tina had ik daar niet voor betaald. Dus oké, ik ga de volgende dag de lange bus reis naar Tamale maken. Nog snel even wat boodschappen gehaald voor de busreis, een modem geregeld voor internet (eindelijk!! Hoezo verwend?) en daarna heerlijk gegeten op het terras boven in het hostel. Op deze plek hebben we elke dag gegeten. Ik heb in die dagen al super veel kip en rijst op en ik verwacht nog veel meer kip en rijst de komende maanden. Het Ghanese eten, waaronder de rijst, de rode saus en de gefrituurde jam (een soort aardappel/wortel/biet) vind ik erg lekker, dus dat komt wel goed.
Mijn bus zou woensdagochtend rond 7 uur vertrekken. Ik was er om 6.45 en nou mogen jullie raden hoelaat we vertrokken? Inderdaad, niet om 7 uur. Rond 8.15 uur waren alle passagiers en de bagage in de bus en konden we gaan. Ik denk dat ik geluk heb gehad want ik was diezelfde avond om half 9 in Tamale. Soms kan het namelijk ook wel eens ‘s nacht zijn dat je aankomt, dan is er zoveel oponthoud geweest dat de bus er langer dan 13 uur over doet. Ik was uiteraard de enigste blanke en ik moet zeggen dat dat niet went. Ik voel me erg bekeken en ik heb het idee dat ik constant goed op moet letten. Na dat ik zeker wist dat mijn tas onderin de bus was kon ik plaats nemen in de bus. Mijn buurman was erg vriendelijk en liet me bij het raam zitten zodat ik optimaal van Ghana kon genieten onderweg. Het was een lange, gezellige rit en die aardige man, Quatad genaamd, heeft me veel verteld over de omgeving waar we doorheen reden. Ik was gelukkig door scouting al gewend aan niet al te schone WC’s maar onderweg in de dorpjes waren er gewoon hokken waar met z’n allen samen in moesten gaan hurken. Mannen en vrouwen gelukkig wel apart. Hurken en laat het maar gaan. Ik kan er nog niet aan wennen…
Tegen de tijd dat we bijna aan zouden komen in Tamale belde ik mijn hostmama Ireen. En zoals ik al dacht… die nam niet op! Lichte paniek, het is donker, ik ken niemand, ik ben alleen, ik ben blank, ik heb 3 tassen en had ik al gezegd dat ik alleen was!? Ik heb snel contact met Tina gezocht en die verzekerde mij dat mijn hostmama er zou zijn. De bus stopt en ik wil uitstappen en voor ik al naar een gezicht kan zoeken heeft mijn hostmama zich al voor de menigte geworpen en roept mijn naam. GODZIJDANK!!! Ik ben nog nooit zo opgelucht geweest. Ze werpt zich tussen de groep om mijn tas te vinden en ik merk dat ik in hele goede handen ben. Dit is een echte lieve, zorgzame Afrikaanse mama. Mijn hostpapa stond er ook bij en al snel konden we naar huis.
Een fijn gevoel om naar een plek te gaan waar ik voor langere tijd kan blijven. Dan kan ik mijn tas uitpakken en niet meer steeds zoeken tussen al mijn spullen. Het ontvangst was warm (letterlijk en figuurlijk) en het gaf me een zeer goed gevoel. Op de weg naar Tamale passeerde ik huisjes in verschillende staten en ik was even bang dat ik het moest doen met een lemen hutje. Maar het is alles behalve dat, het is een fijne plek, een plek waar ik een eigen kamer heb die op slot kan en ik me terug kan trekken. Er is een douche met stromend water, meestal maar niet altijd en een WC zonder wc bril, dat is hier op de één of andere manier normaal. Naast de ouders heb ik ook 2 zusjes en een broertje, Pearl 17 jaar, Sarah 15 jaar en Gideon 14 jaar, maar die noemen ze Jojo. Na het uitpakken van mijn cadeaus en de eerste kennismaking keek ik erg uit naar een goede nacht met veel slaap.
Het bed is verschrikkelijk hard, ik voel de planken waar ik op lig. Maar ik ga niet klagen, het is een bed en daar ben ik blij mee. Er is een ventilator aan het plafon en er is stroom. Een prima plekje dus.
Vandaag heb ik eindelijk weer sinds een aantal dagen kunnen douchen, wat een heerlijk gevoel. Mama Ireen heeft me vanmorgen al meegenomen naar de kliniek waar ik ga werken; New Life Clinic. Een klein ziekenhuis waar iedereen opgenomen kan worden, ze hebben plek voor 50 mensen. Er is een OPD, een soort SEH en een laboratorium. Ik heb een rondleiding gehad en ben voorgesteld aan mijn nieuwe collega’s. Ik moet zeggen dat ik het nog erg spannend vind, de taal is soms een probleempje omdat ik ze niet altijd goed versta of begrijp. Ik weet ook niet zo goed wat ze van me verwachten en hoe ze de dagen zullen invullen. Wat ik wel weet is dat ze erg vriendelijk zijn en ze blij zijn dat ik kom werken. Dat is een goed begin. Ik mag maandag al beginnen en dan ga ik waarschijnlijk overal werken. Ik laat het maar op me afkomen Ik heb nog geen uniform, de verpleegkundigen werken hier in een jurk en die heb ik niet. Dus waarschijnlijk krijg ik er een of wordt er één voor me gemaakt!
Oh ja, mijn hostmama Ireen heeft een naaiatelier thuis, laat ik het zo zeggen onze woonkamer is haar shop. Ze kan hele mooie Afrikaanse jurken maken dus ik denk dat ik wel thuis ga komen met mooie creaties.
In het vooruitzicht van deze komende dagen ga ik de plek waar ik zit wat meer verkennen, ga ik mee naar de kerk en zal ik beginnen in de kliniek. Er is zelfs al een Ghanese bruiloft in het vooruitzicht waar ik mee naar toe mag!
Verder gaat het goed met me maar ben ik erg moe en moet ik nog erg wennen aan alle veranderingen, het weer, de mensen en het feit dat ik soms wel alleen ben. Ik hoop snel andere vrijwilligers in de omgeving te kunnen ontmoeten zodat ik met hen ook wat kan contacten. Maar mama Ireen zegt dat dat wel goed komt.
Tot snel,
Liefs Annemiek
De dag dat ik arriveerde in Accra was zoals ik al had gedacht, laat op de avond, erg warm, lang wachten en iedereen die iets van me wil. Het was weer erg wennen. Ik had gedacht dat het wel iets makkelijker zou zijn omdat ik al eerder op Afrikaanse bodem ben geweest maar dat viel vies tegen. De vlucht was erg fijn en bij aankomst op het vliegveld in Accra werd me al meteen duidelijk dat ze hier ook erg met het ebola verhaal bezig zijn. Met een voorhoofd thermometer werd er gecheckt of ik koorts zou hebben en er werd ‘vriendelijk’ verzocht mijn handen te desinfecteren. Na het laten zien van m’n gele koort inenting kon het lange wachten beginnen; de paspoort controle. Het duurde een uur voordat ik aan de beurt was maar de man die ging bepalen of ik het land wel of niet zou mogen was erg vriendelijk.
Na het ophalen van m’n tas kon ik doorlopen en opzoek gaan naar de organisatie waar ik mee naar Ghana ben gekomen. Ik moet zeggen dat ik het erg spannend vond en ik een beetje vreesde dat er niemand zou staan. Er waren gelijk al 20 mannen die m’n tas wilde dragen en me in de taxi wilde trekken. Een man die had me al en winkel ingesleurd en wilde al gelijk voor me bellen. Gelukkig had ik al snel door dat niks gratis is en hij geld van me verlangde. Ik belde Tina op en al snel hadden Gifty en Getty me gevonden, ik was in goede handen. Met mij arriveerde er een Australische jongen, 2 Belgische meisjes en 2 meisjes uit Zweden. In een echt Afrikaans busje, met duidelijk meer mensen dan dat er plekken zijn reden we naar het hostel. Ik hoopte in ieder geval op iets van comfort wat lijkt op een douche. Nou ik kan je zeggen er was een douche.. er was alleen geen water!
Het eerste stuk naar het Hostel was over de hoofdweg, de weg daarna was alles behalve een goed begaanbare hoofdweg. Ik dacht echt dat we met z’n allen zouden kantelen maar de chauffeur heeft ons netjes tot aan de deur van het hostel afgezet. Het was al donker dus dat was misschien maar goed ook, dan lijkt het minder eng. Er was duidelijk geen licht, het was pikkedonker en je zag niks zonder een zaklamp. En geen licht betekend geen stroom en geen stroom betekend geen airco. Toen kwam ik erachter dat er geen water was.. oke ik geef toe er was een klein paniek momentje.. hoe ga ik dit doen? Ga ik dit volhouden en vind ik dit leuk?
Maar gelukkig waren mijn kamergenoten (Pauline, Eva en Charlotte) Belgisch dus we konden lekker mopperen en elkaar in ieder geval verstaan. Na wat gegeten te hebben, het muggennet opgehangen te hebben en de WC gebruikt te hebben zonder door te kunnen spoelen vond ik het wel goed geweest, op naar mijn eerste nacht in Ghana. Die nacht was warm, plakkerig, zweterig en lawaaierig. Ghanezen houden van luid, luid praten en luid zingen. De stroom ging om 6 uur aan en aangezien we vergeten waren de schakelaar uit te zetten ging het licht (en de airco!!!) om 6 uur aan; goedemorgen! We zijn maar gelijk gaan kijken of we stromend water hadden want we hadden allemaal wel zin in een douche. Het dingetje met het water is, niemand weet eigenlijk wanneer er stromend water is dus het is steeds maar proberen. En op goed geluk hebben we de ton kunnen vullen en ons wat op kunnen frissen. Die avond heb ik voor het eerst een ‘bucketshower’ genomen. Een emmertje, een schepje en veel succes.
De eerste dag van de oriëntatie hebben we met z’n allen les gehad in de Ghanese taal, de gebruiken, de do’s en dont’s, ‘hoe krijg ik geen malaria’ tips en de plekken waar we zeker naar toe moeten gaan als we meer van Ghana willen zien. Tijdens de oriëntatie waren er 7 mensen uit Australië, 2 uit Zweden, 1 uit Noorwegen (Julia, zij blijft ook voor een langere tijd in Ghana) 3 meiden uit België en ik, de enige Hollander.
Na het theorie gedeelte zijn we naar de stad gegaan om ons geld te gaan ruilen en gelijk een beetje site seeing Accra. Het is hetzelfde als in Namibië, maar dan toch ook weer anders. De drukte is erg indrukwekkend en de hoeveelheid verkeer is beangstigend soms. Er lopen geiten, rijden auto’s brommers en busjes door elkaar heen en dan lopen er ook nog mensen ergens tussen. Het is wederzijds aapjes kijken, zij kijken naar ons (een busje vol met blanken valt ook wel op natuurlijk) en wij kijken naar hen.
In de middag hebben we een Jambe les gehad en daarna les in de Afrikaanse dans. Hilarisch om te zien natuurlijk, 14 blanken die totaal geen gevoel voor het Afrikaanse ritme hebben. Na de dans sessie zijn we naar het strand gereden en onderweg al de eerste verschillen tussen de armen en de rijken kunnen zien. Het blijft een raar beeld, dat sommige huizen zo groot en mooi gebouwd zijn en er ook krotjes naast staan die gemaakt zijn uit autobanden, planken, golfplaten en al het andere waar je maar een huisje mee kan bouwen. En tussen al dat alles lopen vrouwen met volle manden boven op het hoofd, geiten, zwerfhonden, kleine kinderen in blote billen en mannen en vrouwen die van alles aan je willen verkopen.
Na een klein uurtje op het strand te zijn geweest en m’n eerste Ghanees biertje genuttigd te hebben was het dag programma voorbij. In de avond konden we onze dans laten zien aan een Afrikaanse dans en muziek groep. Heerlijk hoe ze kunnen bewegen op de muziek en helemaal op gaan in de zang en dans.
Dag 2 van de oriëntatie zijn we begonnen met de goede adviezen van onze Afrikaanse moeder Tina. Wat we in het gastgezin moeten doen en wat we niet kunnen maken om te doen. Het wijst zich de aankomende weken vanzelf wel uit hoe de gebruiken binnen de culturen verschillen.
Na dat gedeelte zijn we naar de markt gegaan waar ze de mooiste Afrikaanse spulletjes verkopen en ze je ongelofelijk proberen af te zetten. Ik ben nog niet zo goed in het afdingen van de prijs en daar maken ze goed gebruik van. Vervolgens een bliksem bezoek aan het internet café waar ik snel even de eerste contacten kon leggen met het thuisfront. Zo fijn om de stemmen te horen en de gezichten te zien.
Mij was ondertussen al duidelijk gemaakt dat ik eigenlijk beter gelijk naar het Noorden kon gaan omdat daar betere en leukere dingen waren om te leren. In het zuiden zou ik me in het ziekenhuis vervelen en volgens Tina had ik daar niet voor betaald. Dus oké, ik ga de volgende dag de lange bus reis naar Tamale maken. Nog snel even wat boodschappen gehaald voor de busreis, een modem geregeld voor internet (eindelijk!! Hoezo verwend?) en daarna heerlijk gegeten op het terras boven in het hostel. Op deze plek hebben we elke dag gegeten. Ik heb in die dagen al super veel kip en rijst op en ik verwacht nog veel meer kip en rijst de komende maanden. Het Ghanese eten, waaronder de rijst, de rode saus en de gefrituurde jam (een soort aardappel/wortel/biet) vind ik erg lekker, dus dat komt wel goed.
Mijn bus zou woensdagochtend rond 7 uur vertrekken. Ik was er om 6.45 en nou mogen jullie raden hoelaat we vertrokken? Inderdaad, niet om 7 uur. Rond 8.15 uur waren alle passagiers en de bagage in de bus en konden we gaan. Ik denk dat ik geluk heb gehad want ik was diezelfde avond om half 9 in Tamale. Soms kan het namelijk ook wel eens ‘s nacht zijn dat je aankomt, dan is er zoveel oponthoud geweest dat de bus er langer dan 13 uur over doet. Ik was uiteraard de enigste blanke en ik moet zeggen dat dat niet went. Ik voel me erg bekeken en ik heb het idee dat ik constant goed op moet letten. Na dat ik zeker wist dat mijn tas onderin de bus was kon ik plaats nemen in de bus. Mijn buurman was erg vriendelijk en liet me bij het raam zitten zodat ik optimaal van Ghana kon genieten onderweg. Het was een lange, gezellige rit en die aardige man, Quatad genaamd, heeft me veel verteld over de omgeving waar we doorheen reden. Ik was gelukkig door scouting al gewend aan niet al te schone WC’s maar onderweg in de dorpjes waren er gewoon hokken waar met z’n allen samen in moesten gaan hurken. Mannen en vrouwen gelukkig wel apart. Hurken en laat het maar gaan. Ik kan er nog niet aan wennen…
Tegen de tijd dat we bijna aan zouden komen in Tamale belde ik mijn hostmama Ireen. En zoals ik al dacht… die nam niet op! Lichte paniek, het is donker, ik ken niemand, ik ben alleen, ik ben blank, ik heb 3 tassen en had ik al gezegd dat ik alleen was!? Ik heb snel contact met Tina gezocht en die verzekerde mij dat mijn hostmama er zou zijn. De bus stopt en ik wil uitstappen en voor ik al naar een gezicht kan zoeken heeft mijn hostmama zich al voor de menigte geworpen en roept mijn naam. GODZIJDANK!!! Ik ben nog nooit zo opgelucht geweest. Ze werpt zich tussen de groep om mijn tas te vinden en ik merk dat ik in hele goede handen ben. Dit is een echte lieve, zorgzame Afrikaanse mama. Mijn hostpapa stond er ook bij en al snel konden we naar huis.
Een fijn gevoel om naar een plek te gaan waar ik voor langere tijd kan blijven. Dan kan ik mijn tas uitpakken en niet meer steeds zoeken tussen al mijn spullen. Het ontvangst was warm (letterlijk en figuurlijk) en het gaf me een zeer goed gevoel. Op de weg naar Tamale passeerde ik huisjes in verschillende staten en ik was even bang dat ik het moest doen met een lemen hutje. Maar het is alles behalve dat, het is een fijne plek, een plek waar ik een eigen kamer heb die op slot kan en ik me terug kan trekken. Er is een douche met stromend water, meestal maar niet altijd en een WC zonder wc bril, dat is hier op de één of andere manier normaal. Naast de ouders heb ik ook 2 zusjes en een broertje, Pearl 17 jaar, Sarah 15 jaar en Gideon 14 jaar, maar die noemen ze Jojo. Na het uitpakken van mijn cadeaus en de eerste kennismaking keek ik erg uit naar een goede nacht met veel slaap.
Het bed is verschrikkelijk hard, ik voel de planken waar ik op lig. Maar ik ga niet klagen, het is een bed en daar ben ik blij mee. Er is een ventilator aan het plafon en er is stroom. Een prima plekje dus.
Vandaag heb ik eindelijk weer sinds een aantal dagen kunnen douchen, wat een heerlijk gevoel. Mama Ireen heeft me vanmorgen al meegenomen naar de kliniek waar ik ga werken; New Life Clinic. Een klein ziekenhuis waar iedereen opgenomen kan worden, ze hebben plek voor 50 mensen. Er is een OPD, een soort SEH en een laboratorium. Ik heb een rondleiding gehad en ben voorgesteld aan mijn nieuwe collega’s. Ik moet zeggen dat ik het nog erg spannend vind, de taal is soms een probleempje omdat ik ze niet altijd goed versta of begrijp. Ik weet ook niet zo goed wat ze van me verwachten en hoe ze de dagen zullen invullen. Wat ik wel weet is dat ze erg vriendelijk zijn en ze blij zijn dat ik kom werken. Dat is een goed begin. Ik mag maandag al beginnen en dan ga ik waarschijnlijk overal werken. Ik laat het maar op me afkomen Ik heb nog geen uniform, de verpleegkundigen werken hier in een jurk en die heb ik niet. Dus waarschijnlijk krijg ik er een of wordt er één voor me gemaakt!
Oh ja, mijn hostmama Ireen heeft een naaiatelier thuis, laat ik het zo zeggen onze woonkamer is haar shop. Ze kan hele mooie Afrikaanse jurken maken dus ik denk dat ik wel thuis ga komen met mooie creaties.
In het vooruitzicht van deze komende dagen ga ik de plek waar ik zit wat meer verkennen, ga ik mee naar de kerk en zal ik beginnen in de kliniek. Er is zelfs al een Ghanese bruiloft in het vooruitzicht waar ik mee naar toe mag!
Verder gaat het goed met me maar ben ik erg moe en moet ik nog erg wennen aan alle veranderingen, het weer, de mensen en het feit dat ik soms wel alleen ben. Ik hoop snel andere vrijwilligers in de omgeving te kunnen ontmoeten zodat ik met hen ook wat kan contacten. Maar mama Ireen zegt dat dat wel goed komt.
Tot snel,
Liefs Annemiek
-
04 September 2014 - 18:38
Manon:
Wat een indrukwekkende eerste dagen als ik het zo lees!
Het klinkt echt als een film waar jij de hoofdrol in speelt!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je wel een beetje eenzaam bent, je kent niemand daar en je kan vrijwel niet je eigen taal spreken!
Toch weet ik zeker, net als je mama ireen, dat je zeker mensen gaat leren kennen daar!
Je hebt het verhaal weer prachtig geschreven en kijk nu al weer uit naar je volgende verhaal!
Hopelijk spreek ik je snel weer en hopelijk dan ook met een gezichtje erbij via FaceTime ofzo -
04 September 2014 - 18:47
Laury:
Wwwaaaaahhh, topper, wat een belevingen al in die korte tijd!!
Dat gaat nog wat worden de komende maanden, maar jij kunt dit!!
Dikke kus -
04 September 2014 - 19:31
Chantal :
Hey Annemiek !
Wat een hectisch begin van je grote reis. Maar wat ontzettend moedig dat je ondanks alle negatieve berichten toch deze stap zet! Enorm trots en ook een beetje jaloers op deze mooie, educatieve en spannende reis ! Heel veel plezier nog en ik hoop snel weer een bericht te zien verschijnen ! Groetjes uit het spannende oudenbosch -
04 September 2014 - 19:52
Samantha:
Wow jij heb al in die paar dagen een hoop meegemaakt zeg!
Maar nu heb je je plekje gevonden en kan het wennen aan de omgeving gaan beginnen.
Maar jou kennende gaat dat vast wel goed komen.
Heel erg veel succes met je job daar, dat je daar maar mooie dingen mag gaan doen voor het afrikaanse volk. Annemiek het ga je goed daar en heel veel succes de komende tijd!
Denk aan je liefs Samantha
-
04 September 2014 - 19:59
Raphaelle:
Hee dotje!
Wat ontzettend fijn om te lezen dat alles goed met je gaat!! Wat een hectische week zeg!
En dan ook meteen naar het noorden van Ghana, ook niet wat je helemaal had verwacht! Weer een 'nieuw' gastgezin. Echt superspannend allemaal!
Zijn er nu ook mensen die je in de eerste paar dagen hebt leren kennen die later ook nog die kant op komen? Wel leuk dat er ook belgen bijzaten de eerste daagjes ;)
Ik hoop dat je daar nu een beetje je draai kan gaan vinden nu je, je eigen plekje hebt. Wel fijn dat je maandag pas hoeft te starten, kun je er een beetje inkomen. En als je eenmaal begonnen bent zal het zichzelf allemaal wel uitwijzen :)
Vergeet je kaart niet te lezen vandaag! :) Ik ben nu wel elke dag aan het bedenken wat je deze dag nou weer gedaan hebt hihi
Zodra het mogelijk is gaan we skypen/ facetimennn!! Ik kan niet wachten! :D
We zijn trots op je!!! Heel veel liefs, een dikke knuffel en kussen van raf! -
04 September 2014 - 20:37
Lia Den Ouden:
Lieve Annemiek,ik kan weer trots zijn op mijn nichtje.Ik ben blij dat je een goed gastgezin hebt getroffen,want daar moet je het de komende tijd toch mee doen.Ik hoop dat je mooi,leuke en goede ervaringen opdoet.
Ik wens je in ieder geval veel succes. Een dikke knuffel,liefs xxx
Lia -
04 September 2014 - 21:02
Mirjam:
Hoi Annemiek, fijn om te lezen dat je 'goed' op de plek van bestemming bent aangekomen, weliswaar met de nodige hobbels.
Spannend allemaal hoor. Maar voordat je het weet voel je je 'thuis' .
Geniet, wees voorzichtig en ik kijk uit naar je volgende schrijfsel.
Grtz, Mirjam -
04 September 2014 - 21:25
Daisy:
Jaaaaa daar ben je!!!
Wat een geweldig stuk heb je weer geschreven!
Mama Ireen vind ik nu al leuk!
Wat een leuke dingen op de planning! Veel plezier!
Succes maandag!! Je bent een top kinderverpleegkundige dus ze zullen erg blij met je zijn!
Dikkekusknuffel -
04 September 2014 - 21:38
Sansan:
We konden helaas je geen gedag meer zeggen, maar wat leuk om te lezen wat je in die paar dagen al beleefd hebt. You go girl! -
05 September 2014 - 09:42
Nynke:
Fijn dat je goed bent aangekomen in Tamale. Veel plezier komende dagen! Xx -
05 September 2014 - 12:46
Fam. Zwijgers:
Lieve Annemiek
Al een heel spannend verhaal een genot om te lezen.
Het gaat helemaal goed komen met jou, je kunt het en doet het!
Dikke knuffels Fam. Zwijgers
Dikke knuffels had je nog te goed want die hebben we niet meer kunnen geven. -
05 September 2014 - 17:32
Marlie:
Super leuk om te lezen! Echt bizar hoe primitief alles is, maar ik ben er zelfs jaloers op;) hier in Colombia hebben wij t eigenlijk best wel luxe in vergelijking met jou.
Geniet er van, echt gaaf om dit te mogen meemaken! Lucky you:) -
05 September 2014 - 20:10
Sanne:
wooow Annemiek wat een heftige eerste dagen heb je al gehad zeg! En meteen het hele land doorgereisd! Wat een indrukken allemaal. En weer heel erg leuk om te lezen!
Ik ben heel erg benieuwd naar alles wat je nog gaat doen. Veel plezier!
kus! -
06 September 2014 - 10:51
Karlijn:
wat zullen ze genieten van Annemiek dirven daar in Afrika!! Fijn te lezen dat t je goed gaat! Heeeel veel succes met de start van je werk! Xx -
06 September 2014 - 17:39
Simone Roord:
Tig keer geprobeerd een reactie te plaatsen, maar zie hem niet terug. Misschien toch te oud hahaha....Ik vind dat je prachtige kunt schrijven ennnnn ik vind je een stoer mens :-) Ga je oprecht volgen daar. Veel sterkte ennnnn plezier. -
06 September 2014 - 19:36
Piet Dirven:
Ik heb genoten van jouw verslagen. wat kun jij beeldend schrijven!
Ik heb ontzettend veel bewondering voor wat je doet!
Zodra we je kunnen ondertsteunen laat maar weten.
En ik hoop dat je energie houdt om je aan te kunnen blijven passen
Veel succes en plezier -
06 September 2014 - 20:03
Frouwkje:
Lieve Annemiek, ik vind je een kanjer dat je dit grote avontuur aan durft te gaan. Heeeeeeel veel succes en we leven met je mee ! Ik kijk nu al uit naar het vervolg van je belevenissen. Liefs, frouwkje -
09 September 2014 - 15:05
Wilma Sep:
Hallo Annemiek, van papa en mama kreeg ik de site met jouw reisverslag. Met bewondering heb ik dit zitten lezen. Wat een kanjer ben jij zeg, want dit vraagt wel erg veel van je om aan te passen in een heel andere cultuur. Wij wensen jou heel veel succes en plezier in Ghana en blijven je zeker volgen.
Dikke kus van alle Sepkes uit Wouw.
Groetjes oom Toon en tante Wilma -
09 September 2014 - 15:35
Mireille:
Lieve Annemiek, Wat fijn dat je goed bent aangekomen en lieve hostouders hebt. Wat zal het spannend voor je zijn geweest, daar in die bus zonder contact met je hostmama! Maar gelukkig is dat helemaal goed gekomen. Ik wens je een hele goed tijd toe in Tamale en weet als je het even moeilijk hebt dat er heel veel mensen met je meeleven! Dank voor je mooie verhaal! Lieve groet van Mireille -
09 September 2014 - 21:44
Corry De Vos:
Hoi Annemiek.
Fijn om je verhalen te lezen, om je zo een beetje te kunnen volgen. Ze weten nog niet half in Ghana wat voor een geweldig enthousiast, kundig iemand ze daar de komende maanden hebben!!!'
Alle goeds, Corry.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
