Malaria en op Safari!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
20 Oktober 2014 | Ghana, Tamale
De dagen vliegen voorbij. Het wordt steeds een beetje warmer, het gaat steeds minder regenen en ik zweet nog steeds liters per dag. Het regenseizoen loopt op z’n einde en het droge seizoen kondigt zich langzaam aan. Gelukkig ben ik niet de enige die het steeds zo warm heeft en veel zweet, de meeste Ghanezen hebben er ook last van. Aan elke regenbui gaat een moment van hard waaien vooraf, dus dan kunnen we weer even afkoelen, heerlijk!
Van de week hebben we het Ghanese voetbal team aangemoedigd tijdens de wedstrijd tegen Guinea voor de Africa Cup. Het was een super leuke middag met een nog beter resultaat, 3-1 voor Ghana!! Hilarisch om als één van de weinige blanken in het stadion van Tamale te zitten en hard mee te juichen. De meeste Ghanezen vonden het ook geweldig om te zien dat al die sliminga’s in de Ghanese kleuren zo enthousiast mee deden. Go Ghana Go!
In de New life Clinic ben ik nu niet meer de enige blanke vrijwilliger. Zoals ik al eerder schreef, vergezeld Pauline mij nu in de clinic. Zo veel gezelliger om samen naar het werk te kunnen wandelen en zo af en toe eens een kijkje bij elkaar te nemen.
Het werken in de ward is op zich gezellig en leuk maar niet echt uitdagend. De collega’s zijn erg aardig en zijn elke dag weer enthousiast als ik kom werken. Er zijn dagen bij dat het echt druk is en we veel patiënten moeten opnemen maar er zitten ook dagen bij dat ik veel aan het wachten ben, wachten tot er iemand opgenomen wordt.
De manier van werken wil nog steeds niet echt wennen. Als er infusen worden geprikt gooien ze de naald op de grond en ben ik degene die dan dwangmatig iedere keer alles oppakt en weggooit. Een schoon en steriel werkveld is hier ook maar een kleine bijzaak lijkt het wel en iedereen laat van alles slingeren. Overal liggen aangebroken ampullen, spuiten, naalden, hulzen van naalden en watjes.
Ondertussen ben ik al een stap vooruit in het ontcijferen van het doktershandschrift. Ik kan 9 van de 10 keer ontdekken wat er staat en wat ik moet geven. Heel fijn want nu kan ik ook een beetje zelfstandig werken.
De meest ziektebeelden die voorkomen zijn toch wel malaria, hoge bloeddruk klachten ( in de meeste gevallen zijn de medicijnen op en komen de mensen pas nieuwe halen als ze klachten hebben die passen bij de hoge bloeddruk, he wat gek?!) en gastro-enteritis.
Maar of ik ook echt als kinderverpleegkundige kan werken in de New life Clinic? Niet echt zoals ik gehoopt had. Ik werk over het algemeen veel met volwassenen en weinig met kinderen. Het is daarom ook dat ik hopelijk vanaf volgende week ook ga werken in het Tamale Central Hospital. Daar hebben ze wel een kinderafdeling en kan ik hopelijk meer m’n ei kwijt als kinderverpleegkundige. Iets waarvoor ik toch wel naar Ghana ben gekomen.
Van de week zat ik in een taxi onderweg naar huis van uit de stad en vroeg de taxi chauffeur wat de verschillen zijn tussen het verkeer in Ghana en in Nederland. Ik moest heel erg hard lachen en vertelde hem dat alles, maar dan ook echt alles anders is. In Ghana heb je wel verkeerregels maar daar houd niemand zich aan, maar dan ook echt niemand. Er wordt rechts ingehaald, ze rijden met z’n 3en op een 2 baans weg, het zebrapad ligt er voor de versiering bij want no way dat je voorrang krijgt van een automobilist, wie het hardst toetert krijgt hier voorrang en fietsers, scooters en motors rijden hier zo wel met het verkeer mee als er tegen in. De belangrijkste ongeschreven regel is eigenlijk wel; het recht van de sterkste geldt. Dus als voetganger moet je erg opletten!
De meeste auto’s die hier rondrijden komen bij ons in Nederland bij lange na niet door de APK keuring. De meeste taxi’s zijn aan de buitenkant al helemaal ingedeukt of beschadigd, de radio wordt op z’n plek gehouden met plakband, de bekleding aan de binnenkant kan ook wel een opknapbeurtje gebruiken, de meeste koplampen werken niet of nauwelijks en het kan zelfs voorkomen dat de auto pas start als je ergens bij het stuur 2 draadjes met elkaar in contact brengt. Als het regent moet je hopen dat je in een taxi zit waar je het raampje dicht kan, anders heb je pech en komt de regen gewoon naar binnen en ben je eigenlijk net zo nat als dat je buiten staat. Conclusie; er zijn dus maar weinig volledige, mooie en onbeschadigde auto’s op de weg hier in Tamale.
Inmiddels ben ik alweer 7 weken hier in Ghana en heb ik mijn welkoms cadeautje in ontvangst mogen nemen; malaria. Ik had me er al wel op voorbereid dat ik het waarschijnlijk wel zou gaan krijgen en ja hoor.. ineens was het er. Na een nacht lang op en neer te gaan tussen de WC en m’n bed (kon net zo goed op de WC slapen, dat was misschien makkelijker geweest) ben ik toch maar naar de New life Clinic gegaan en een malariatest gedaan. Ik mocht overal voor en voor ik het wist was de diagnose al gesteld; gastro enteritis en malaria. Omdat ik helaas ook veel moest overgeven was het noodzakelijk dat ik aan het infuus zou gaan. Ik ben meestal degene die bij ander een infuus aanhangt en injecties geeft, nu was het dus andersom. Wat valt dat tegen zeg, ik ben nog nooit opgenomen geweest in een ziekenhuis en ook nog nooit een infuus gehad. Voor alles een eerste keer zeggen ze. Het is goed dat ik deze kant van het bed ook heb ervaren, mijn inlevingsvermogen is hierdoor wel groter geworden. Gelukkig was Pauline zo aardig om te blijven en was ik niet de hele dag en nacht alleen. Ze heeft uiteindelijk ook een nieuw infuus bij me geprikt omdat de verpleging die er niet in kreeg, ik was zo blij dat Pauline er was. De WC’s waren ook niet heel fijn en schoon, er zit gewoon een gat in de vloer en dat is het. Als je dan ook nog eens een infuus in je hand heb en heel nodig moet… Echt geen pretje. Ik wilde dus heel graag daar zo snel mogelijk weg.
Na een stootkuurtje Quinine, antibiotica’s en nog wat zoutoplossingen mocht ik gelukkig de volgende morgen al weg. Fijn om dan ‘thuis’ te zijn en me al een stuk beter te voelen. Ik had meer last van de bijwerkingen van de medicijnen dan van de malaria zelf uiteindelijk.
Ondanks één nachtje opgenomen te zijn in het ziekenhuis ben ik van het weekend gewoon mee op trip gegaan. Ik keek er al 2 weken naar uit en was toe om even in een lekker bed te slapen en een duik te kunnen nemen in een zwembad. Ik wist zeker dat het me goed zou doen om er even tussen uit te gaan, op naar Mole National Park!
Je zou denken dat we inmiddels aan het wachten al gewend geraakt zouden zijn maar vrijdag middag was echt het top punt! Om half 2 zou de bus naar Mole vetrekken. Dus wij zijn er iets na half 2 want we hadden al wel verwacht dat de bus niet op tijd zou komen. Maar om 3 uur nog geen bus, om 5 uur nog geen bus… uiteindelijk kwam om kwart voor 7 de bus naar Mole, of te wel mooi 5 uur zitten wachten op de bus! Maar goed, instappen en we zijn onderweg.
Het weekend stond in de ban van relaxen en vooral genieten en ons niet al te moe maken. Dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Na een heerlijke nacht slapen op een lekker matras startte we zaterdag ochtend vroeg met een wandelsafari. Prachtig mooi uitzicht over het park en tijdens de wandeling konden we nog meer genieten van de natuur om ons heen. We hebben veel herten, antilopen en zwijntjes gezien en we konden nog redelijk dichtbij komen. Na 2 uur wandelen merkte ja al wel dat de zon goed door ging komen dus op naar ons ontbijt en even afkoelen in de schaduw.
Later op de morgen zijn we met nog 3 andere Nederlanders, een moeder met 2 dochters (heerlijk, overal waar je komt, kom je die Nederlanders weer tegen, ze zijn overal!) op jeep safari geweest. Met z’n allen op het dak van de auto geklommen, plaats genomen op de bankjes, vol gas en op zoek naar de olifanten. Maar helaas, er is nog te veel water in het hele park dus de olifanten hebben zich diep verstopt in het bos. Jammer genoeg geen olifanten gezien maar niet getreurd.. Als Nynke, Ton en Diniek in December komen hebben we grote kans dat we ze dan wel gaan zien!!
De rest van de middag hebben we ons vermaakt aan het zwembad, heerlijk!! Als je dan op je bedje ligt kijk je uit over het hele park, adembenemend mooi uitzicht! Ik heb m’n best gedaan op een beetje bruin te worden en verander langzaam aan in een obibini.
Tijdens het relaxen op muziek van Norah Jones, kwam er ineens een aap langs.. en ik bedoel niet zo’n aapje die laatst op m’n arm zat maar een echte grote aap. En voor we het wisten griste die een pak sap van onze tafel en verdween er mee de bossen in. Natuurlijk liet hij het niet bij die ene keer maar kwam hij nog verschillende keren terug in de hoop nog wat mee te kunnen nemen. Best wel eng, ineens zo oog in oog staan met zo’n aap en ze komen best dichtbij!
De zaterdag hebben we afgesloten met een ‘nacht’ safari, om 7 uur ’s avonds is het al donker dus dan lijkt het ’s nachts. We hadden er veel zin in, er werd ons verteld dat we veel dieren konden zien ’s nachts. Dus vol goede moed weer boven op de auto en opzoek naar de wilde dieren. Na 2 uur rondrijden en speuren naar wilde dieren was het hoogte puntje van de ‘nacht’ safari……. Tadaaa een konijn! Niet echt de moeite dus.
De zondag hebben we vooral gebruikt om verder lekker te relaxen aan het zwembad en hebben we wat Nederlanders leren kennen die al een tijdje hier in Ghana, Tamale werken. Na weer een aantal bezoekjes van de brutale aap hebben we ons klaar gemaakt voor de zonsondergang. Toen ik in Namibië was heb ik daar ook zo van genoten dus ik en Ayla hebben een stoel gepakt en zijn gaan zitten genieten! Prachtig hoe de zon ondergaat en hoe de kleuren dan veranderen. Zeker voor herhaling vatbaar.
Ondertussen weer terug in Tamale en beginnen we aan week 8, ik zit er nu dus al bijna 2 maanden. Ik ben weer helemaal genezen van de malaria en kan weer vol frisse moed beginnen aan een nieuwe werkweek. Hopelijk gaan we morgen op introductie bezoek in het Tamale Central Hospital en kunnen Pauline en ik daar later deze week aan de slag.
Duimen maar!
Liefs Annemiek
Van de week hebben we het Ghanese voetbal team aangemoedigd tijdens de wedstrijd tegen Guinea voor de Africa Cup. Het was een super leuke middag met een nog beter resultaat, 3-1 voor Ghana!! Hilarisch om als één van de weinige blanken in het stadion van Tamale te zitten en hard mee te juichen. De meeste Ghanezen vonden het ook geweldig om te zien dat al die sliminga’s in de Ghanese kleuren zo enthousiast mee deden. Go Ghana Go!
In de New life Clinic ben ik nu niet meer de enige blanke vrijwilliger. Zoals ik al eerder schreef, vergezeld Pauline mij nu in de clinic. Zo veel gezelliger om samen naar het werk te kunnen wandelen en zo af en toe eens een kijkje bij elkaar te nemen.
Het werken in de ward is op zich gezellig en leuk maar niet echt uitdagend. De collega’s zijn erg aardig en zijn elke dag weer enthousiast als ik kom werken. Er zijn dagen bij dat het echt druk is en we veel patiënten moeten opnemen maar er zitten ook dagen bij dat ik veel aan het wachten ben, wachten tot er iemand opgenomen wordt.
De manier van werken wil nog steeds niet echt wennen. Als er infusen worden geprikt gooien ze de naald op de grond en ben ik degene die dan dwangmatig iedere keer alles oppakt en weggooit. Een schoon en steriel werkveld is hier ook maar een kleine bijzaak lijkt het wel en iedereen laat van alles slingeren. Overal liggen aangebroken ampullen, spuiten, naalden, hulzen van naalden en watjes.
Ondertussen ben ik al een stap vooruit in het ontcijferen van het doktershandschrift. Ik kan 9 van de 10 keer ontdekken wat er staat en wat ik moet geven. Heel fijn want nu kan ik ook een beetje zelfstandig werken.
De meest ziektebeelden die voorkomen zijn toch wel malaria, hoge bloeddruk klachten ( in de meeste gevallen zijn de medicijnen op en komen de mensen pas nieuwe halen als ze klachten hebben die passen bij de hoge bloeddruk, he wat gek?!) en gastro-enteritis.
Maar of ik ook echt als kinderverpleegkundige kan werken in de New life Clinic? Niet echt zoals ik gehoopt had. Ik werk over het algemeen veel met volwassenen en weinig met kinderen. Het is daarom ook dat ik hopelijk vanaf volgende week ook ga werken in het Tamale Central Hospital. Daar hebben ze wel een kinderafdeling en kan ik hopelijk meer m’n ei kwijt als kinderverpleegkundige. Iets waarvoor ik toch wel naar Ghana ben gekomen.
Van de week zat ik in een taxi onderweg naar huis van uit de stad en vroeg de taxi chauffeur wat de verschillen zijn tussen het verkeer in Ghana en in Nederland. Ik moest heel erg hard lachen en vertelde hem dat alles, maar dan ook echt alles anders is. In Ghana heb je wel verkeerregels maar daar houd niemand zich aan, maar dan ook echt niemand. Er wordt rechts ingehaald, ze rijden met z’n 3en op een 2 baans weg, het zebrapad ligt er voor de versiering bij want no way dat je voorrang krijgt van een automobilist, wie het hardst toetert krijgt hier voorrang en fietsers, scooters en motors rijden hier zo wel met het verkeer mee als er tegen in. De belangrijkste ongeschreven regel is eigenlijk wel; het recht van de sterkste geldt. Dus als voetganger moet je erg opletten!
De meeste auto’s die hier rondrijden komen bij ons in Nederland bij lange na niet door de APK keuring. De meeste taxi’s zijn aan de buitenkant al helemaal ingedeukt of beschadigd, de radio wordt op z’n plek gehouden met plakband, de bekleding aan de binnenkant kan ook wel een opknapbeurtje gebruiken, de meeste koplampen werken niet of nauwelijks en het kan zelfs voorkomen dat de auto pas start als je ergens bij het stuur 2 draadjes met elkaar in contact brengt. Als het regent moet je hopen dat je in een taxi zit waar je het raampje dicht kan, anders heb je pech en komt de regen gewoon naar binnen en ben je eigenlijk net zo nat als dat je buiten staat. Conclusie; er zijn dus maar weinig volledige, mooie en onbeschadigde auto’s op de weg hier in Tamale.
Inmiddels ben ik alweer 7 weken hier in Ghana en heb ik mijn welkoms cadeautje in ontvangst mogen nemen; malaria. Ik had me er al wel op voorbereid dat ik het waarschijnlijk wel zou gaan krijgen en ja hoor.. ineens was het er. Na een nacht lang op en neer te gaan tussen de WC en m’n bed (kon net zo goed op de WC slapen, dat was misschien makkelijker geweest) ben ik toch maar naar de New life Clinic gegaan en een malariatest gedaan. Ik mocht overal voor en voor ik het wist was de diagnose al gesteld; gastro enteritis en malaria. Omdat ik helaas ook veel moest overgeven was het noodzakelijk dat ik aan het infuus zou gaan. Ik ben meestal degene die bij ander een infuus aanhangt en injecties geeft, nu was het dus andersom. Wat valt dat tegen zeg, ik ben nog nooit opgenomen geweest in een ziekenhuis en ook nog nooit een infuus gehad. Voor alles een eerste keer zeggen ze. Het is goed dat ik deze kant van het bed ook heb ervaren, mijn inlevingsvermogen is hierdoor wel groter geworden. Gelukkig was Pauline zo aardig om te blijven en was ik niet de hele dag en nacht alleen. Ze heeft uiteindelijk ook een nieuw infuus bij me geprikt omdat de verpleging die er niet in kreeg, ik was zo blij dat Pauline er was. De WC’s waren ook niet heel fijn en schoon, er zit gewoon een gat in de vloer en dat is het. Als je dan ook nog eens een infuus in je hand heb en heel nodig moet… Echt geen pretje. Ik wilde dus heel graag daar zo snel mogelijk weg.
Na een stootkuurtje Quinine, antibiotica’s en nog wat zoutoplossingen mocht ik gelukkig de volgende morgen al weg. Fijn om dan ‘thuis’ te zijn en me al een stuk beter te voelen. Ik had meer last van de bijwerkingen van de medicijnen dan van de malaria zelf uiteindelijk.
Ondanks één nachtje opgenomen te zijn in het ziekenhuis ben ik van het weekend gewoon mee op trip gegaan. Ik keek er al 2 weken naar uit en was toe om even in een lekker bed te slapen en een duik te kunnen nemen in een zwembad. Ik wist zeker dat het me goed zou doen om er even tussen uit te gaan, op naar Mole National Park!
Je zou denken dat we inmiddels aan het wachten al gewend geraakt zouden zijn maar vrijdag middag was echt het top punt! Om half 2 zou de bus naar Mole vetrekken. Dus wij zijn er iets na half 2 want we hadden al wel verwacht dat de bus niet op tijd zou komen. Maar om 3 uur nog geen bus, om 5 uur nog geen bus… uiteindelijk kwam om kwart voor 7 de bus naar Mole, of te wel mooi 5 uur zitten wachten op de bus! Maar goed, instappen en we zijn onderweg.
Het weekend stond in de ban van relaxen en vooral genieten en ons niet al te moe maken. Dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Na een heerlijke nacht slapen op een lekker matras startte we zaterdag ochtend vroeg met een wandelsafari. Prachtig mooi uitzicht over het park en tijdens de wandeling konden we nog meer genieten van de natuur om ons heen. We hebben veel herten, antilopen en zwijntjes gezien en we konden nog redelijk dichtbij komen. Na 2 uur wandelen merkte ja al wel dat de zon goed door ging komen dus op naar ons ontbijt en even afkoelen in de schaduw.
Later op de morgen zijn we met nog 3 andere Nederlanders, een moeder met 2 dochters (heerlijk, overal waar je komt, kom je die Nederlanders weer tegen, ze zijn overal!) op jeep safari geweest. Met z’n allen op het dak van de auto geklommen, plaats genomen op de bankjes, vol gas en op zoek naar de olifanten. Maar helaas, er is nog te veel water in het hele park dus de olifanten hebben zich diep verstopt in het bos. Jammer genoeg geen olifanten gezien maar niet getreurd.. Als Nynke, Ton en Diniek in December komen hebben we grote kans dat we ze dan wel gaan zien!!
De rest van de middag hebben we ons vermaakt aan het zwembad, heerlijk!! Als je dan op je bedje ligt kijk je uit over het hele park, adembenemend mooi uitzicht! Ik heb m’n best gedaan op een beetje bruin te worden en verander langzaam aan in een obibini.
Tijdens het relaxen op muziek van Norah Jones, kwam er ineens een aap langs.. en ik bedoel niet zo’n aapje die laatst op m’n arm zat maar een echte grote aap. En voor we het wisten griste die een pak sap van onze tafel en verdween er mee de bossen in. Natuurlijk liet hij het niet bij die ene keer maar kwam hij nog verschillende keren terug in de hoop nog wat mee te kunnen nemen. Best wel eng, ineens zo oog in oog staan met zo’n aap en ze komen best dichtbij!
De zaterdag hebben we afgesloten met een ‘nacht’ safari, om 7 uur ’s avonds is het al donker dus dan lijkt het ’s nachts. We hadden er veel zin in, er werd ons verteld dat we veel dieren konden zien ’s nachts. Dus vol goede moed weer boven op de auto en opzoek naar de wilde dieren. Na 2 uur rondrijden en speuren naar wilde dieren was het hoogte puntje van de ‘nacht’ safari……. Tadaaa een konijn! Niet echt de moeite dus.
De zondag hebben we vooral gebruikt om verder lekker te relaxen aan het zwembad en hebben we wat Nederlanders leren kennen die al een tijdje hier in Ghana, Tamale werken. Na weer een aantal bezoekjes van de brutale aap hebben we ons klaar gemaakt voor de zonsondergang. Toen ik in Namibië was heb ik daar ook zo van genoten dus ik en Ayla hebben een stoel gepakt en zijn gaan zitten genieten! Prachtig hoe de zon ondergaat en hoe de kleuren dan veranderen. Zeker voor herhaling vatbaar.
Ondertussen weer terug in Tamale en beginnen we aan week 8, ik zit er nu dus al bijna 2 maanden. Ik ben weer helemaal genezen van de malaria en kan weer vol frisse moed beginnen aan een nieuwe werkweek. Hopelijk gaan we morgen op introductie bezoek in het Tamale Central Hospital en kunnen Pauline en ik daar later deze week aan de slag.
Duimen maar!
Liefs Annemiek
-
20 Oktober 2014 - 19:57
Samantha:
Ha Miekje!
We hadden elkaar al even gesproken op de Fb...maar jou hebben ze idd ook gevonden de malariamug! Gadsie zeg dat is minder, maar gelukkig weer aan de betere hand!
Haha ik zou ook wel echt keihard schrikken als ik zo oog in oog met een aap zou staan...sjee! Wel gaaf om mee te maken!!!
Ik heb het verhaal van de zwarte panter en jij nu van die grote aap hihi.
Nou hopelijk hoef je zelf niet meer op het ziekenhuis bed te liggen...maar ga je snel je beroep als kinderverpleegkundige uit kunnen voeren. Dat is natuurlijk stik mooi werk tussen al die lieve donkere kindjes.
Jaja ieder keer lees ik al wel dat je genoeg dingen daar meemaakt. Goh wat een levenservaring zeg....dat pakken ze mooi niet meer van je af!!
Succes verder!!!!
Liefs Samantha
-
20 Oktober 2014 - 20:26
Mirjam:
Tja Annemiek. De vraag was niet of je malaria zou krijgen, maar wanneer. Gelukkig zijn er goede medicijnen tegen, als je tenminste geld hebt om die medicijnen aan te schaffen.
Blij ook dat je er weer bovenop bent.
Leuk voor je dat je binnenkort bezoek uit Nederland krijgt. Ik herinner mij nog van ons verblijf in Indonesië dat wij altijd uitkeken naar deze bezoekjes.
Duimen zal ik voor je, opdat je kunt gaan werken in het Tamale Central Hospital.
Hou je goed, voorzichtig en we kijken weer uit naar je berichtje van volgende week.
Grtz, Mirjam -
20 Oktober 2014 - 20:42
André:
Wat ben jij een positief ingesteld mens Annemiek.
Dat heb je ook wel nodig in dit land onder de door jouw geschetste omstandigheden.
Ik heb veel bewondering voor je !
Blijf vooral gezond. -
20 Oktober 2014 - 22:22
Lia Den Ouden:
Dag Annemiek,gelukkig weer opgeknapt. Zo dat kun je ook weer op je lijstje zetten.Wat fijn dat jullie ondertussen ook veel meemaken. Want ja, wie kan zulke verhalen schrijven.Het is geweldig om te lezen.Je kunt altijd nog een boek uitgeven.Op avontuur in Africa.Ik wens je veel werkervaring, en natuurlijk ook ontspanning.Liefs Lia -
20 Oktober 2014 - 23:45
Manon:
Scheetje!
Jeetje balen zeg van die malaria! Gelukkig wel weer snel opgeknapt!!
En super vet die safari, kleinigheidje dat je niet echt mega wilde dieren hebt gezien haha, maja wel mooie zonsondergang!
Geniet er maar van, voor je het weet is het weer voorbij en zit je weer oh zo saai met ons op de bank tv te kijken met een kop thee ☺️
Spreek je snel weer!! X! -
21 Oktober 2014 - 06:22
Mo, Tijs, Emyl:
Lieve Annemiek,
Wat schrijf je toch geweldig, zo heerlijk om te lezen. Het is echt een grote belevenis. Goed dat je weer opgeknapt bent van de malaria. Zo een opname is niet fijn maar maakt je ook echt bewust van wat de patiënt meemaakt. Heerlijk dat Pauline er dan is en toch voor je zorgt. Ik hoop dat je snel in het werk meer kinderen kunt gaan behandelen maar de volwassenen zullen ook heel blij zijn met jou. Op zijn tijd ff ontspannen dat heb je ook verdiend. Het leven daar komt soms wel overeen me toefje wip, ook daar spreken we dan om 11 uur af voor koffie en zijn we vaak compleet om 1 uur -
21 Oktober 2014 - 07:11
Piet Dirven:
Bedankt weer voor jouw uitgebreide verslag. Ongelofelijk wat je allemaal beleeft.
Later geen ontstekingen gehad van het infuus?
Veel plezier en hopelijk wat meer kinder patientjes voor jou waar je wat voor kunt betekenen.
En ik hoop dat je alles kunt blijven relativeren !
Groeten
Piet Dirven Ulicoten -
21 Oktober 2014 - 07:11
Piet Dirven:
Bedankt weer voor jouw uitgebreide verslag. Ongelofelijk wat je allemaal beleeft.
Later geen ontstekingen gehad van het infuus?
Veel plezier en hopelijk wat meer kinder patientjes voor jou waar je wat voor kunt betekenen.
En ik hoop dat je alles kunt blijven relativeren !
Groeten
Piet Dirven Ulicoten -
21 Oktober 2014 - 20:30
Raphaelle:
Hee dotje!
Oh nee malaria! En je was er al zo bang voor met al die muggenbeten :/
Gelukkig voel je, je alweer beter en heb je de safari nog kunnen doen!
Snel weer skypen mop anders moeten we weer een filmpje voor je maken! :) haha
Dikke kussen! -
21 Oktober 2014 - 21:44
Corry De Vos:
Gelukkig, weer goed opgeknapt en fijn kunnen genieten van het weekend op stap!
Inderdaad, het is echt een geweldige aap, kan me voorstellen dat je schrikt. Toch een heel verschil met de aapjes in de Apenheul.
Fijn voor je dat je een maatje hebt, kun je ook eens lekker je eigen taal spreken en je eigen, voor elkaar, herkenbare dingen doen.
Vanuit een herfstachtig Oudenbosch heel veel lieve groetjes,
Corry. -
25 Oktober 2014 - 16:41
Wilma Sep:
Hoi Anemiek
Fijn om te horen dat je weer bent opgeknapt. Wat maak je veel mee daar in Ghana zeg.
Hopelijk mag je snel aan de slag op de kinderafdeling.
Met veel plezier kijken wij naar de foto's. Dat maakt het lezen van de verslagen nog mooier.
Hier wordt het herfst dus heel ander weer dan bij jou
Oom Toon heeft met papa al weer heel wat hout gekapt, dus hier gaat de kachel lekker aan.
Leuk om te lezen dat je buiten werken ook tijd hebt om te ontspannen.
We kijken weer uit naar je volgende verslag.
Liefs oom Toon en tante Wilma
-
02 November 2014 - 20:02
Diniek:
Hai Annemiek! Wat leuk om steeds je verslagen te lezen!! Kan ik me er alvast een beetje een voorstelling van maken (voor zover dat mogelijk is ;)). En grappig om ineens m'n eigen naam te zien tussen al die avonturen, het begint nu echt dichtbij te komen. De voorbereidingen nemen steeds grotere vormen aan, het aftellen kan al bijna beginnen ;) Tot snel en veel plezier en succes gewenst! -
04 November 2014 - 16:23
Marianne Onnink:
Hallo Annemiek,
Fijn dat je je weer beter voelt. Leuk om je verhalen over Ghana te lezen.
Zou wat zijn om je verhalen in V en VN te publiceren, zeuren ze direct niet meer
over de kwaliteit van zorg in Nederland!!Nog gefeliciteerd met je moeder en een fijne
verjaardag morgen. Een dikke knuffel van ons allemaal!!!
Liefs,
Arie,Marianne,Guus, Eva, Joep,Fleur
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
