Ja, ik wil...

Het zat er aan te komen.. het is nu dan toch echt gebeurd. Ik kan er niks aan doen, het was er ineens dat gevoel. Liefde op het eerste gezicht en dagen lang op wolken lopen. Voor je het weet ben je elkaars beste maatje en vraagt hij je ten huwelijk. Natuurlijk zeg je ja, want met hem wil je de rest van je leven delen. Voor degene die nu van de stoel afgevallen zijn en denken dat het over mij gaat.. kom maar weer gewoon rustig terug zitten. Het gaat niet over mij nee, nee gelukkig niet! Het gaat over mama Julia. Mama Julia is een mama in het babyhuis in Hope Village en heeft mij een hele tijd geleden uitgenodigd om naar haar bruiloft in het Noorden van Namibië te komen. En ik ben wel gek om daar nee tegen te zeggen, ik bedoel maar, hoe vaak krijg ik nog de kans om een echte Afrikaanse bruiloft mee te maken? Nou dat bedoel ik maar, een hele kleine kans dus!

Het was een heel gedoe om alles te regelen, wie er mee zouden gaan, hoe we zouden reizen, en wanneer we precies zouden reizen. Uit eindelijk was de knoop doorgehakt en Maria, een Duitse vrijwilliger in Hope Village ging mee, mama Anna, mama Veenda met haar kind, een andere mama Julia met haar kind en ik zouden met z’n 7en naar het Noorden afreizen voor het huwelijk. Woensdag ochtend vroeg moesten we verzamelen bij het huis van Veenda waar we opgehaald zouden worden door een busje die ons naar een hike punt zou brengen waar we opzoek konden naar een lift naar het Noorden. Het avontuur gaat beginnen. Maria en ik dachten dat we met het busje naar het Noorden zouden afreizen, dat zagen we wel zitten. Goede stoelen, zelfs te veel stoelen zodat we eventueel nog wat zouden kunnen slapen en een kleine tv voor entertainment. Helaas werden we al snel terug gebracht naar de werkelijkheid want dit was dus enkel en alleen de lift naar het hike punt, jammer. Eenmaal aangekomen moesten we ons er op voorbereiden, zeiden ze, dat iedereen aan je gaat trekken en je in zijn busje wil hebben. Dus met mijn spullen goed tegen me aangedrukt probeerde ik zo dicht mogelijk bij de rest te blijven en niet achter te raken en op te gaan in de massa. Omdat het de dagen voor kerst zijn reizen er heel veel mensen af naar het Noorden, allemaal terug naar de dorpen waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Het zou dus heel druk op de weg zijn en veel paspoort controles. Na een half uurtje hadden ze een chauffeur met een auto gevonden die ons voor 160 Namibische dollars naar het Noorden willen brengen. Het mooie was, er zouden geen andere mensen mee reizen alleen wij. Toen kwam de aap uit de mouw. Het was geen busje waar we in konden zitten, nee het was een truck waar we in de achterbak moesten gaan staan, zitten, liggen, wat je maar wilde. Geen gordels, geen comfortabele stoelen en weinig beenruimte als je met 7 mensen bent. Mijn eerste reactie was nee nee nee! Maar al snel kon ik er om lachen. Veel tijd om tegen te stribbelen had ik niet. Het was een goede deal en lift zeiden ze allemaal en voor ik het wist lagen al mijn spullen al in de achterbak en werd ik in de auto geholpen. Nog even snel een “Waar zijn we aan begonnen” blik uitgewisseld met Maria en “off we go”! Maria was haar paspoort vergeten dus die moesten we eerst op gaan halen. Na een valse start waren we dan op weg naar het Noorden.

Na een uur voelde ik al decubitus plekken onder mijn billen ontstaan en wist ik niet meer waar ik mijn benen en armen moest leggen. Maar hè, niet klagen, dat doet niemand, dus ook ik niet!
Na anderhalf uur hadden we onze eerste stop, even je benen strekken en een wc bezoekje. Hop de auto weer in en op naar de volgende dorpjes. Na nog eens 3 uur hebben we een stop gemaakt en konden we wat eten. Maar als snel moesten we terug de auto in want de chauffeur wilde snel verder rijden en nu zouden we in één stuk doorrijden en niet meer stoppen onderweg, pff fijn!
Onderweg hebben we nog uit moeten zoeken waar het nu eigenlijk precies was. Na veel telefoon contact gehad te hebben met mama Julia hadden ze een naam van één of ander gedeelte in een dorpje en daar zouden we naar toe gebracht worden. Onderweg begon het ook nog te regenen en kwamen we tot de ontdekking dat de achterbak niet helemaal waterdicht was, natuurlijk!

Na een reis van 10 uur rijden kwamen we aan op plaats van bestemming. Niet helemaal, want de chauffeur wilde niet verder rijden en dropte ons op een taxi plaats. De vriendelijk man wilde nog 50 dollar extra van ons hebben omdat hij verder gereden was dan hij gepland had. Veel keus heb je dan niet dus allemaal 50 dollar meer inleggen. Nu dus opzoek naar een taxi. Na een kwartier hadden we een taxi gevonden die ons niet afzette en konden we nu dan toch echt naar plaats van bestemming gaan. Na 5 minuten in de taxi gezeten te hebben zette de taxi ons af aan de kant van de weg “in the middle of nowhere!” Oke, en nu? Gelukkig was er blijkbaar een jongen die ineens uit het niets op kwam duiken en die bracht ons naar het dorpje waar mama Julia woonde en waar de bruiloft zou zijn de volgende dag. Het einde van de reis was inzicht en ik was toe aan eten, een douche, een schoon bed en een heerlijke nacht slapen. Er was ons verteld dat we in een huis sliepen en alleen slaapzakken mee moesten nemen. Alle spullen opgepakt en vol goede moed op weg naar het dorpje. We moesten een landschap van gras, modder, kleine paadjes, bomen, struiken, koeien, geiten en zwijnen door om er uit eindelijk te komen. Na 3 dorpjes kwamen we gelukkig aan in het dorpje van mama Julia. Oke, ik kan je vertellen dat er niet veel was. Enkel en alleen van die kleine huisjes en hutten die ze zelf hebben gemaakt en alles was “back to basic”. En dan zeg ik echt niet te veel en overdrijf ik zeker niet. We moesten op de grond in het kookgedeelte buiten gaan zitten en wachten op verdere instructies. De kippen, de meeste waren al helemaal kaal geplukt leek het wel, liepen dwars door alle spullen heen en kwamen zo af en toe iets te dichtbij. Er liepen 5 honden rond, overal renden spelende kinderen en iedereen kwam handjes geven en zich voorstellen. De oudere mannen en vrouwen konden geen Engels dus dat was praten met de handen en voeten en vriendelijk lachen. De meeste jongeren in het dorp konden wel Engels dus dat maakte het wel gemakkelijker. Ik hoefde niet langer te hopen op de dingen die ik hiervoor al noemde, douche, bed en ga maar door. Dat zat er duidelijk niet in. Ik dacht dat ik in Windhoek het echte Afrika gezien had, maar nee, ik was nu in het echte Afrika. Maria had al wel eens eerder een huwelijk meegemaakt in het Noorden dus voor haar was het niet zo nieuw als dat het voor mij was. Ik keek mijn ogen uit en vond alles helemaal geweldig.

Na een tijdje konden we al onze spullen in een pas gestuukt huisje neer zetten en mochten we wat rondkijken in het dorpje. Heel groot was het niet, dus we zouden niet verdwalen. Iedereen vond het geweldig dat er 2 blanke in het dorpje waren dus overal werden we na gekeken en bekeken. Uiteindelijk was het etenstijd. Mama Anna had ons vlees al klaargemaakt terwijl Maria en ik wat rondliepen in het dorpje en onze ogen uitkeken dus we konden zo aanschuiven. Het vlees bakken ze hier niet in een pan, nee dat bakken ze gewoon op de grond tussen de kolen. Het was al 8 uur en het was dus gelukkig al donker. Dat is een voordeel want ik hoefde dus niet te zien wat ik aan het eten was en dat maakte het een stuk makkelijker. Gewoon een stukje vlees afscheuren, in je mond stoppen en niet veel bij na denken. Na 4 stukken geloofde ik het wel en bedankte vriendelijk voor de rest. Omdat er eigenlijk als het donder is niets te doen is in het dorp was het enige wat Maria en ik konden bedenken wat we konden doen was naar bed gaan. Na zo’n lange reis was dat ook niet verkeerd. Snel ergens waar we wat water konden vinden hebben we onze tanden gepoetst. De wc was een hokje met een wc pot erin, midden op het veld voor het dorpje. Er kwam een lucht uit dat hokje. Ik heb nog nooit zoiets vies geroken, verschrikkelijk. Met je telefoon wat bij schijnen want elektriciteit was er natuurlijk niet, een zakdoekje en uiteindelijk hand desinfectans en het klusje is geklaard. Maria, ik, en de andere mama’s waar we mee waren en nog 2 andere vrouwen sliepen in één kamer. Later die avond was de bruid mama Julia ook nog bij ons komen slapen. Veel geslapen hebben we niet. Om de 5 minuten kwam er weer iemand binnen om ons te begroeten, goede nacht te wensen, wat vragen aan Julia, wat eten en drinken brengen en ga zo maar door. Het was ongelofelijk warm en heel vochtig in het kleine kamertje. Maria ik en lagen op de betonnen vloer in de hoek van de kamer proberen wat te slapen maar elke poging mislukte. We hebben nog geprobeerd om wat te eten op elf uur ’s avonds, maar toen ze vertelde dat het darmen waren was de eetlust snel verdwenen. Veenda was nog bezig met het afmaken van 12 jurken en ondertussen kwamen ze matrassen brengen voor Maria en mij. Maar omdat alles zo vochtig is was na een uur het matras ook erg vochtig en binnen de kortste keren de slaapzakken ook, erg fijn allemaal kan ik je wel vertellen. Om 3.30 ging het licht uit en plaste er nog iemand in een hoekje van de kamer in een blikje dus in de kamer hing al snel een urine lucht, slaap lekker.

Omdat het een drukke dag zou worden werd de bruid, Julia om 6 uur wakker en dus wij allemaal ook. Het is een gewoonte dat de vrouwen lalalalala op een hoge toon uit te roepen ter gelegenheid van het huwelijk, zo laten ze het enthousiasme blijken. Om 6 uur ’s ochtends gaat je dat echt irriteren na een korte nacht. Al snel was onze hele kamer vol met allemaal vrouwen die Julia kwamen helpen en werden wij verbannen naar buiten. Ik had als enige een camera dus ik moest overal foto’s van nemen en uiteindelijk was Julia helemaal opgetut en in haar jurk gehesen. Maria en ik stonden nog steeds in onze pyjama’s. Samen met mama Anna hebben we snel een was plek gevonden en een kattenwasje gedaan. Wat voelde ik me vies zeg, helemaal plakkerig van het zweet en het vocht van de kamer, maar goed even snel snel mijn jurk aan en gaan! Uiteraard kregen we vlees en pap als ontbijt wat we de avond daarvoor ook gegeten hadden. Ik had lange vingers in mijn tas zitten, dus achter een huisje hebben Maria en ik snel even wat lange vingers naar binnen gewerkt.

Eerst moest Julia nog door het hele dorp heen lopen en overal stoppen en glimlachen en vervolgens kon ze de auto in op weg naar de kerk. Wij volgende met zeker 20 mensen in een busje voor 10 personen. Het werd steeds warmer en het was gewoon bijna niet meer te houden. De kerk was gewoon een grote tent in het zand met wat stoelen erin. Maar dat maakt niet uit, in God geloven kan overal! De dienst duurde 2,5 uur en ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Alles deed zeer van het zitten op plasticstoelen en het was erg warm en benauwd. De hele dienst werd er uitbundig gepreekt (geschreeuwd) over het huwelijk. Niet het huwelijk tussen de man en de vrouw maar over het huwelijk dat je met God hebt. Wat klopt hier niet aan.. je trouwt toch met je man of vrouw, toch niet met God? Er was niets persoonlijks aan het hele huwelijksvoltrekking in de kerk. Daarbij kwam ook nog eens dat de pastoor vond dat de vrouwen zich beter moesten kleden op straat zodat mannen niet in de verleiding zouden komen tot handtastelijkheid. Gelukkig had ik genoeg zelfbeheersing om mezelf op mijn stoel te houden anders was ik opgestaan en de pastoor even uitgelegd dat het zo niet werkt in de wereld.
Aan het einden werden er veel foto’s genomen en konden we de kerk eindelijk verlaten voor nog een foto sessie buiten in het gras. Na een uurtje werd iedereen opgehaald door auto’s waar je weer achter in de bak moest gaan zitten.

De traditie is dat iedereen inclusief het bruidspaar moeten wachten buiten het dorpje tot de mensen in het dorp zich geroepen voelen is binnen te laten. Stomme traditie, zaten we daar met z’n alleen te wachten in de brandende zon. Gelukkig duurde het niet heel lang en met dans en wat zang konden we het bruispaar volgen naar binnen. Maria, ik en Veenda zijn meteen naar onze kamer gelopen en wat gegeten en gedronken, we waren helemaal uitgedroogd en hadden super veel honger. Het bruidspar moest onder de boom gaan zitten en alle huwelijks kado’s in ontvangst nemen. Maria en ik waren helemaal vergeten om een kado te geven dus hebben we besloten dat we alle foto’s afdrukken en die kado geven:) Prima toch?

Daarna volgde het diner. Ik snapte het niet helemaal maar niet iedereen mocht dineren met het bruidspaar, dus er waren ook veel tafels en stoelen die buiten het dorp stonden waar mensen aten en binnen in het dorp. Wij mochten wel met het bruispaar dineren en hebben genoten van lekker eten en veel vlees. Ik ben gewend dat je netjes wacht tot iedereen klaar is maar zodra de eerste klaar waren verlieten ze de tent om zich vol te gooien met alcohol of iets fris. Omdat wij als laatste eten konden pakken waren wij ook als laatste klaar met eten. Vuilnisbakken kennen ze niet dus alles lag gewoon op de grond. Toen iedereen de tent had verlaten kwamen alle kleine kinderen de botjes van het overgebleven vlees oprapen en verzamelen om zelf nog wat te eten.
Tijdens het eten kwam de pastoor die de huwelijksvoltrekking had gedaan bij ons aan tafel zitten en een praatje met ons maken. Het gesprek liep wat anders dan Maria en ik gedacht hadden. Het onderwerp kwam op of Maria en ik katholiek waren. Beide zeiden ja en zijn reactie was onmiddellijk; nee, jullie zijn geen katholiek. Maria keek mij aan, ik keek Maria en wij herhaalde beide, ja wij zijn wel katholiek. De pastoor reageerde daar weer op: nee, jullie zij geen katholiek. Ik kon de stoom uit de oren van Maria zien komen en zij die van mij uit mijn oren en we waren beide erg verontwaardigd, beledigd en verbaasd dat we onze zelf moesten gaan verdedigen over ons geloof tegen over een pastoor. Op mijn vriendelijkste Engels heb ik gezegd dat ik het niet prettig vond, dat hij ons beledigd heeft en we hier verder niet over gaan praten. Daar ga ik mijn aandacht dus niet aan besteden!

De traditie is dan dat de bruid mee gaat met de bruidegom, naar zijn dorp waar ze de nacht door zullen brengen de volgende dag verder zullen feesten. Zo gezegd zo gedaan, gelijk na het eten verlieten ze het dorp en was het feest ook meteen afgelopen. Iedereen ging weg, er werd opgeruimd en iedereen was in de weer met tafels en stoelen. Wij hebben uiteraard mee geholpen en zijn daarna snel in ons bed gekropen. Ik was helemaal kopt. Het was een mooi en leuke dag maar ook vermoeiend. Die nacht sliepen er 2 kinderen naast mij en omdat ik altijd gewend ben om alleen te slapen was dit één grote hel voor mij. Ik heb geen oog dicht gedaan, steeds kreeg ik een arm in mijn maag, een elleboog in mijn ribben, een warm lichaampje tegen mijn zwetende lichaam, het was warm, plakkerig en enorm vochtig! Dat maakt dus 2 nachten slecht slapen.
Die avond had ik een lift geregeld om ons vrijdag ochtend naar een hike punt te brengen waar we een lift terug naar Windhoek terug zouden kunnen vinden. Om 7 uur die vrijdag ochtend belde ik deze beste man en hij zei dat hij over enkele minuten daar zou zijn. Kwart over 8 was meneer er.. Na een heel dorp begroet te hebben en wij weer pap met vlees als ontbijt kregen konden we weg. Om kwart voor 9 werden we afgezet bij het hike punt en moesten we 180 dollar afrekenen voor de reis. Dit keer wilde ik vooraf betalen anders zou er weer een hoop geld bijkomen aan het einde van de reis en dat was niet de afspraak. Netjes afgerekend, de namen genoteerd en wachten tot de bus vol zou komen te zitten met andere mensen. Na drie kwartier wachten gingen we opzoek naar mensen die mee zouden kunnen naar Windhoek. We hebben elke straat, benzinestation en elke openplek in die stad gehad en eindelijk na 2 uur rondrijden reden we naar Windhoek. Na 9 uur rijden, veel tussen door stoppen, mensen oppikken en afzetten kwamen we aan in Windhoek. Onderweg zijn we 2 keer moeten stoppen voor paspoort controle. Heel bizar, zodra de politie Maria en mij zag wilde ze onmiddellijk onze paspoorten zien, ach ja..

Eenmaal in Windhoek aangekomen was het enorm druk. Alle mensen die nog in Windhoek waren probeerde die avond nog de stad te verlaten voor kerst. Wij konden gelukkig snel een taxi vinden die ons naar huis kon brengen. Onder weg pikte de taxi chauffeur nog 2 dronken mensen op die afgezet moesten worden bij het treinstation. Ik was helemaal niet in de stemming om grappig te doen en te lachen en grapjes van dronken mensen die helemaal niet grappig zij maar nergens op slaan dus ik was heel erg blij dat ik in de Box was. Ik heb eerste een heerlijke douche genomen en wat gegeten en gedronken. Het was een hele onderneming om er te komen, er te zijn en terug te komen maar het was zeker weten de moeite waard. Had het niet willen missen!

De dagen voor dat ik naar de bruiloft was hebben Josien en ik ons in het zweet gewerkt voor kerst. We hebben de kerst inkopen gedaan van het geld dat we opgehaald hebben in Nederland. We hebben voor alle meisjes, kleuters en baby’s leuke dingen gekocht. Voor de meisjes hebben we een toilettasje gevuld met make-up, nagellak, lipgloss, haar speldjes een beltegoed kaart en een sjaaltje. Voor de baby’s hebben we een bellenblaas en 2 grote tassen met speel blokken gekocht. De kleuters kregen en een soort van dart bord, 4 educatieve puzzels en allemaal een schoolbordje met krijtjes. Het meisjes huis kreeg van ons ook een DVD speler. Het jongenshuis heeft van Maria kado’s gekregen.
Ook hebben we het picto bord afgemaakt samen met de meisjes. Ik heb alle picto’s op de bordjes getekend en we hebben iemand die werkt in de Cardboard Box gevraagd om alles om maat te zagen. De meisjes hebben ons geholpen met verven. Nu moeten we het alleen nog gaan ophangen en dan kunnen we er mee aan de slag. Verder hebben we de handleiding afgemaakt die de volgende vrijwilligers kunnen gaan gebruiken. We hebben alles in het Engels geschreven en er verschillende foto’s bij gedaan ter verduidelijking.

Zaterdag 24 december hebben we een braai georganiseerd voor iedereen in Hope Village. De dag begon met een hoop tegen slagen. We hadden gehoopt dat we de bus van Hope Village zouden kunnen gebruiken om alle boodschappen te doen maar deze bleek nog steeds in de garage te zijn om dat hij nog steeds kapot was. En zo snel konden we geen andere auto vinden. Uiteindelijk is het ons gelukt om via via een auto te regelen en dat heeft ons echt geholpen. Het andere probleem was dat Hope Village van een boer een hele zebra gesponsord heeft gekregen. Deze zebra zat al wel helemaal geslacht in de vriezer, we moesten het er alleen nog uit zien te krijgen om het in kleine stukken te laten snijden. Dat was dus het probleem. Ze waren vergeten de vriezer de avond van te voren uit te zetten. De zebra zat dus vastgevroren in de vriezer. Na alle pogingen om hem er uit te krijgen hebben ze de hele vriezer maar mee genomen naar waar het vlees gesneden zou worden. Met 8 mannen hebben ze er alles aan gedaan om dat beest er uit te krijgen maar het lukte niet. Ze hebben uiteindelijk de hele vriezer vol gegooid met water en een uur gewacht. Stukje bij beetje kwam er beweging in en uiteindelijk is het ze toch gelukt.

Ondertussen hebben Maria en ik samen met de kinderen de braai voorbereid en alle salades klaargemaakt. Het was erg gezellig en leuk dat iedereen zo behulpzaam was. Aan het einde van de dag hadden we een heerlijk braai met veel lekker vlees, drinken, salades en veel gezelligheid. We hadden er gezellig wat muziek bij en iedereen vond het geweldig. Verschillende kinderen kwamen naar ons toe en zeiden dat ze nog nooit zo’n leuke kerst hadden gehad! Dat doet je erg goed, daar doe je het voor. Het was fantastisch om iedereen te zien genieten en te lachen. De kinderen hebben veel kunnen drinken en lekker genoten van het eten. We zijn uiteindelijk om 23 uur naar hui gegaan omdat het zo gezellig was. We hebben ’s avonds onder de sterrenhemel een disco gehad en lekker gedanst met alle grote en kleintjes. Het was mijn leukste kerstavond ooit, ik zal zit nooit meer vergeten. Het was zo speciaal.

Het feesten houd maar niet op. Zondag ochtend, 1e kerst dag zijn we weer naar Hope Village gegaan en hebben we alle kado’s uitgedeeld die we voor de kinderen gekocht hadden. Marietje heeft eerst een soort van viering gehouden en hebben we samen nagedacht over geloven in God en verschillende kerstgedachtes voorgelezen. Alle kinderen en mama’s hadden voor 1 iemand iets liefs en leuks opgeschreven. Deze werden voorgelezen door degene die het geschreven had. Het was erg ontroerend wat de kinderen over elkaar schrijven. Het zijn erg dankbare kinderen en zijn heel aardig tegen elkaar. Het is net één grote familie. Daarna hebben we met z’n allen gebeden. Marietje heeft ons bedankt voor onze inzet met kerst en alle andere dagen in Hope Village en voorgesteld om voor alle vrijwilligers een Namibische man te zoeken zodat wij konden blijven.
Na het officiële gedeelte hebben we onze kado’s uitgedeeld en hebben de kinderen kunnen genieten van al het leuks en moois wat ze hebben gekregen, Merry Christmas:)

In de middag hebben we zelf genoten van een braai in de box, het zwembad, de zon en heel veel gezelligheid met leuke mensen. Natuurlijk heb ik skype contact gehad met thuis. Het was wel gek, zij allemaal aan tafel met de rest van de familie en ik achter de laptop in de zon in mijn bikini. Ik heb erg kunnen lachen en even mee kunnen genieten van kerst in Oud Gastel!

Bij deze wil ik iedereen bedankten die het mogelijk heeft kunnen maken dat wij een fantastische kerst hebben kunnen organiseren voor de kinderen in Hope Village! Van het geld dat we opgehaald hebben in Nederland hebben we een fantastisch kerstavond gehad, we hebben al het eten en drinken kunnen kopen voor de kinderen, we hebben alle kado’s kunnen kopen en de kinderen voor dit jaar een onvergetelijke kerst kunnen geven. Ik ben jullie daar heel erg dankbaar voor!!

Voor vandaag nog een fijne 2e kerstdag en nog 2 dingen die ik jullie mee wil geven voor het nieuwe jaar:

Zorgen moet je doen en niet maken!

Wat er ook speelt in de wereld, laat het de kinderen zijn!

Allemaal een gezond, gelukkig en liefdevol 2012, dat het maar mooie dingen mag gaan brengen voor ons allemaal!

Dikke kus en knuffel

Annemiek