Waarom je druk maken over morgen?
Door: annemiekdirven
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
14 December 2011 | Namibië, Windhoek
Altijd gezellig die koude winteravonden. s'Avonds lekker warm met een kop chocolademelk op de bank voor de tv bij de open haard, met z'n allen "Home Alone" kijken en na 10 keer kijken nog steeds lachen om de stomme grappen van de film. Wat klopt er dit jaar niet aan? Hmm.. Koud moet warm zijn, een kop chocolademelk is een koud Windhoek biertje, tv kijken doe ik al 8 weken niet meer en de open haard is hier het zwembad. Ik vind het nog steeds bizar dat ik kerst vier als het 36 graden is. Het is moeilijk uit te leggen hier dat juist de sneeuw en de kou net dat extraatje geeft aan kerst, tenminste voor mij dan!
Om toch een beetje in de sfeer te komen van kerst typ ik dit reisverslag onder het genot van een geselecteerde iTunes lijst vol met kerst muziek.
Ik merkte van de week dat ik het Afrikaanse tempo een beetje aan het overnemen ben. Omdat ik jullie in Nederland natuurlijk niet vergeten ben heb ik verschillende mensen een kerstkaart gestuurd. Toen ik achter in de rij plaats nam, met nog zeker 30 wachtende voor mij dacht ik, ach waar maak ik me druk om. Wachten is zo erg nog niet. Na een klein uurtje was ik eindelijk aan de beurt. De aardige jongeman achter de balie glimlachte vriendelijk toen ik mededeelde dat ik deze 15 kaarten naar Nederland wilde sturen. Op elke brief moesten 3 grote postzegels en 1 blauw stickertje die mij vertelde dat de brieven per Air Mail gingen. Ik vond het zielig dat hij alle postzegels in z'n eentje op moest plakken dus ik hielp 'm een handje mee. Toen ik met de laatste 3 brieven bezig was en de aardige jongeman achter de balie was verdwenen kwam een Afrikaanse tante ongeduldig mede delen of ik niet wat sneller kon zijn. M'n mond viel open van verbazing.. Huh ik ben hier toch de ongeduldige westerse toerist die geen seconde geduld hoort te hebben? Lachend liep ik het postkantoor uit met een rij van 30 mensen mij achterna kijkend, geen idee waarom dat blanke meisje zo'n lol had.
Elke dag ontmoet ik weer nieuwe mensen. Duisters, Amerikanen, mensen uit Japan, Zuid Afrika, Angola en zo kan ik nog wel even door gaan. Dat is het leuke dat we verblijven in een hostel. Vaak krijg ik de vraag waarom we niet in een appartement zitten. Kijk om je heen.. ik heb hier een eigen kamer, een zwembad, een bar, 24 uur per dag security en super aardige mensen die hier werken. Waarom zou ik in appartement in de stad of de buitenwijken gaan zitten en m'n eigen veiligheid riskeren? Nee het is prima verblijven hier:)
Maar natuurlijk maak je het snelste contact met mensen uit Nederland. Bij het horen van een Nederlandse klank of woord waag je de vraag: "Ben je Nederlands". De vragen: "Hoelang ben je hier al" en "Wat doe je hier" volgen dan snel en een gesprek is een feit. Zo ook dat ik vorige week 2 Nederlanders tegen ben gekomen, Jurre en zijn moeder Annemarie. Super aardige en leuke mensen. We hebben de avond aan de bar doorgebracht en elkaar verteld wat we in Afrika en Namibië deden. Jurre heeft een half jaar gestudeerd aan een universiteit in Johannesburg en was nu op reis met zijn moeder. Toen ik vertelde wat ik hier in Namibië deed leek het Jurre en Annemarie heel erg leuk om eens een kijkje te nemen in het weeshuis. Hartstikke leuk en zeker geen probleem. Jurre en Annemarie waren zo aardig om ons mee te nemen met de auto en de volgende ochtend hebben we ze Hope Village laten zien. Geweldig hoe de kinderen zo niet verlegen kunnen zijn en zich storten op de nieuwkomers en ongegeneerd geknuffeld willen worden. Heel even waren Josien en ik niet meer in beeld maar gelukkig na 10 minuten hadden ze door dat wij er ook waren.
Ik heb ze heel Hope Village laten zien en aan het verder contact merk ik dat ze het geweldig hebben gevonden. We hebben een gulle gift van Annemarie gekregen waarvan we speelgoed gaan kopen waarmee we de kinderen kunnen verwennen. Super!:)
Vorige week heeft Josien een voedselvergiftiging opgelopen met als gevolg een hele week buikkrampen, buikpijn en non stop diarree. De week bestond voor Josien uit slapen en staren naar het plafon en hopen dat de krampen minder zouden worden. Na 4 dagen klachten te hebben gehad vond ik het wel genoeg en heb ik er mee genomen naar de dokter. We waren nog geen 5 minuten binnen, ze lag nog maar 10 seconden op tafel en de dokter zei de verlossende woorden: voedselvergiftiging. Ze kreeg een injectie met powerspul erin en een aantal medicijnen en na het weekend was ze weer helemaal de oude gelukkig. Heel deze week is ze niet naar Hope Village geweest dus de kinderen waren weer erg blij om haar maandag weer gezond terug te zien.
Deze week zijn we van start gegaan met het zoeken van bouwmarkten. Wij willen hout, en hout hebben we gevonden. We zijn in verschillende bouwmarkten geweest en hebben wat hout kunnen vinden en verf waarmee we het pictobord willen gaan maken. De bouwmarkt lag wat achteraf gelegen waar taxi's zelden komen. In de winkel hadden we daarom al gevraagd of ze de lange latten van 3 meter lang door midden wilden zagen aangezien we opzoek moesten naar een taxi die ons mee wilde nemen. Gelukkig waren er 2 aardige mannen die een grote auto hadden zo aardig om ons met al dat hout (moet een komisch gezicht zijn geweest) mee te nemen en netjes voor de deur af te zetten. Dank u wel!
Omdat het schoolvakantie is zijn alle oudere kinderen van Hope Village nu ook overdag thuis. Ze vervelen zich de hele dag dus we gaan vragen of ze ons kunnen helpen met het zagen en schilderen van de bordjes.
Om de sleur van de verveling gedurende de week te doorbreken zijn we gisteren met alle oudere kinderen en 8 kleuters naar het zwembad geweest. Het was weer een dag vol glimlachen en gezelligheid. We hadden brood, jam, meloenen, drinken, chips, snoep en lolly's voor ze gekocht. Het er naar toe komen bleek nog een hele opgave te zijn. Josien was de chauffeur omdat de eigen chauffeur van Hope Village vakantie had. Na de eerste groep gedropt te hebben bij het zwembad waar ik bij zat, reed Josien terug om de 2e groep op te halen. Zo'n 1 kilometer voor Hope Village zaten ze zonder benzine. Na het busje gevuld te hebben met benzine wat gebracht werd wilde de motor nog niet starten, dat werd dus duwen. Eenmaal in Hope Village aangekomen wilde het busje nog steeds niet starten. Ondertussen zat ik met 20 ongeduldige kinderen voor het zwembad te wachten. Na 1,5 uur gewacht te hebben zijn we toch maar naar binnen gegaan. Ik moet zeggen dat ik het wel lastig vond, al die zwarte kindjes, ze lijken allemaal zo op elkaar en op een gegeven moment wist ik niet meer welk kind nou bij Hope Village hoorde en wie niet. Er is niemand verdronken en niemand weggelopen. Gelukkig voegde de 2e groep zich spoedig bij de 1e en was ik niet langer alleen. Ik zelf ben 3 keer bijna verdronken door het enthousiaste van de kinderen in het water, maar het was een geslaagde leuke dag.
De kerst plannen zijn ook al gemaakt. We hebben een aantal kinderen en mama's gevraagd wat ze leuk zouden vinden om te doen met kerst. Na een kleine sessie brainstormen staan er nu verschillende activiteiten op papier voor kerst. Heb er nu al zin in! Ik bedoel wie gaat er nu braaien met kerst:)
In het vooruitzicht dat we nog maar 4,5 week hebben voordat we weer naar het koude en minder zonnige Nederland vliegen zijn we van het weekend op souvenirs tour gegaan. Bij elk kraampje, elke doek op straat wordt er tegen je gezegd: Your my best friend, I make you a special price". Waar je bij staat zetten ze je af bij het leven en kun je nergens rustig rond kijken of je wordt al naar het volgende kraampje getrokken. Maar we zijn aardig geslaagd en hebben mooie dingetjes op de kop kunnen tikken!
Eigenlijk is 4,5 week al best snel. Ik probeer daarom nog extra te genieten van elke dag. Het is zo gaaf en onwerkelijk om hier te zijn. Om s'ochtends in de taxi te stappen en door alle binnenwijken van katutura, toggevonde, grijsblok en vele andere dorpjes geleid te worden en het echte Afrika te zien. Een moeder met haar kind op de rug lopend langs de kant van de weg naar de markt, kinderen die spelen met auto banden, huizen die gemaakt zijn van al het denkbare waar je maar een huis van kan maken, autowrakken waar je kinderen in ziet spelen en brede glimlachen als je ze aankijkt. Het zijn momenten waar ik echt naar uitkijk als ik van of naar Hope ga. Het zijn momenten die ik jullie allemaal het liefst wil laten zien! Konden jullie maar even een kijken nemen in mijn hoofd..
Van de week vroeg een kindje in Hope Village waarom ik een witte huid had. En of ik in Namibië in die buurt bij die blanke mensen woonden. Ik was een beetje verbaasd dat ik in een hokje werd geplaatst door een kind van 7. "Die" blanke mensen. Ik heb proberen uit te leggen dat het niet uitmaakt of je een donkere kleur hebt, of een lichte, dat we allemaal hetzelfde zijn en dat ik bijvoorbeeld door mijn huidskleur niet beter ben dan andere. Gelukkig begreep ze wat ik bedoelde en speelde ze vrolijk verder.
Helaas praat ik hier wel eens met mensen die echt nog denken in het rassensysteem. Ben je zwart dan praat ik niet met je, dan zijn we geen vrienden. Ik vind het moeilijk te beseffen dat er nog steeds mensen zijn die zo denken en redeneren. Niemand heeft het recht om je in een hokje of groep in te delen, dat gaat nergens over!
Toen ik vorige week alleen naar Hope Village ging omdat Josien nog erg ziek was heb ik een grappig gesprek gehad met een aantal jongens. We lagen buiten in de zon op een kleed met wat kleintjes te spelen tot er een jongen van 14 er bij kwam zitten. Willem, een jongen van 16 jaar maar die je de indruk geeft van een jongen van zeker een jaar of 20 was erg leuk met wat kleintjes aan het spelen. Het jongetje wat er bij kwam zitten vroeg hoe oud ik was en of ik al getrouwd was en kinderen had. Want 21 en geen vriend, geen man, geen huwelijk en geen kinderen komt niet veel voor in Namibië. Toen ik vertelde dat ik nog vrijgezellig was nog geen trouw of kinderplannen had vertelde hij me doodleuk dat er genoeg mannen in Afrika waren die wel met mij wilde trouwen. Geen probleem, zei hij, als je wil kan je zelfs met Willem trouwen. Ik hoefde me niet druk te maken, ik zou mijn man wel vinden in Namibië. Oke.. en nu is het tijd om je bijdehante mond even dicht te houden. Gelukkig ben ik ook niet op mijn mond gevallen en vertelde ik dat als het me niet gaat lukken in Nederland ik zeker terug kom naar Namibië, haha!:)
Sinds ik in Afrika zit ga ik pas goed beseffen hoe goed ik het heb in Nederland. Ik heb mijn beide ouders nog, wat een groot deel in Afrika niet kan zeggen, ik heb een goede opleiding, een thuis, veel lieve vrienden en familie en genoeg kansen die mij kunnen leiden tot een hoopvolle toekomst. Een moeder dochter band is helemaal niet vanzelfsprekend en het kennen van je vader is ook niet de normaalste zaak van de wereld. Mensen leven hier van dag tot dag en waarom ook niet.. Waarom zou je je druk maken over morgen als je nog niet weet wat vandaag je gaat brengen?
Ik snap niet dat ik me thuis zo vaak druk maak over wat ik in het weekend ga doen, wat ik juist niet ga doen of wat ik zou willen gaan doen. Waar slaat het op? Kan er nu alleen maar om lachen. De dag veranderd hier zo vaak, we plannen niks want het is iedere keer weer een verrassing wat de dag brengt.
Het verbaasd me dat mensen hier elke dag weer hoop putte uit dingen waar ik al lang de hoop had opgegeven. Ik heb respect voor al die mensen die ondanks al het leed en verdriet toch elke ochtend weer opstaan om het beste er van te maken.
Over opstaan gesproken, ik zal er een foto bij doen, maar ik wordt elke ochtend wakker met een mega grote watervlek boven mijn hoofd. Door de vele regenbuien van de afgelopen 2 weken, ja het regenseizoen is nu echt van start gegaan en hard ook, heeft er zich een watervlek boven mijn hoofd gevormd op het plafon. Ik denk dat ik 's nachts nog eens wakker ga worden van druppeltjes die op mijn neus vallen!
Er zijn veel mensen en dingen die ik mis in Nederland maar het is nog veelte leuk om hier te zijn! Dus ik ga nog zeker weten verder genieten in de laatste 4,5 week:)
Tot de volgende keer!
Liefs, dikke kus en knuffel
Annemiek
Om toch een beetje in de sfeer te komen van kerst typ ik dit reisverslag onder het genot van een geselecteerde iTunes lijst vol met kerst muziek.
Ik merkte van de week dat ik het Afrikaanse tempo een beetje aan het overnemen ben. Omdat ik jullie in Nederland natuurlijk niet vergeten ben heb ik verschillende mensen een kerstkaart gestuurd. Toen ik achter in de rij plaats nam, met nog zeker 30 wachtende voor mij dacht ik, ach waar maak ik me druk om. Wachten is zo erg nog niet. Na een klein uurtje was ik eindelijk aan de beurt. De aardige jongeman achter de balie glimlachte vriendelijk toen ik mededeelde dat ik deze 15 kaarten naar Nederland wilde sturen. Op elke brief moesten 3 grote postzegels en 1 blauw stickertje die mij vertelde dat de brieven per Air Mail gingen. Ik vond het zielig dat hij alle postzegels in z'n eentje op moest plakken dus ik hielp 'm een handje mee. Toen ik met de laatste 3 brieven bezig was en de aardige jongeman achter de balie was verdwenen kwam een Afrikaanse tante ongeduldig mede delen of ik niet wat sneller kon zijn. M'n mond viel open van verbazing.. Huh ik ben hier toch de ongeduldige westerse toerist die geen seconde geduld hoort te hebben? Lachend liep ik het postkantoor uit met een rij van 30 mensen mij achterna kijkend, geen idee waarom dat blanke meisje zo'n lol had.
Elke dag ontmoet ik weer nieuwe mensen. Duisters, Amerikanen, mensen uit Japan, Zuid Afrika, Angola en zo kan ik nog wel even door gaan. Dat is het leuke dat we verblijven in een hostel. Vaak krijg ik de vraag waarom we niet in een appartement zitten. Kijk om je heen.. ik heb hier een eigen kamer, een zwembad, een bar, 24 uur per dag security en super aardige mensen die hier werken. Waarom zou ik in appartement in de stad of de buitenwijken gaan zitten en m'n eigen veiligheid riskeren? Nee het is prima verblijven hier:)
Maar natuurlijk maak je het snelste contact met mensen uit Nederland. Bij het horen van een Nederlandse klank of woord waag je de vraag: "Ben je Nederlands". De vragen: "Hoelang ben je hier al" en "Wat doe je hier" volgen dan snel en een gesprek is een feit. Zo ook dat ik vorige week 2 Nederlanders tegen ben gekomen, Jurre en zijn moeder Annemarie. Super aardige en leuke mensen. We hebben de avond aan de bar doorgebracht en elkaar verteld wat we in Afrika en Namibië deden. Jurre heeft een half jaar gestudeerd aan een universiteit in Johannesburg en was nu op reis met zijn moeder. Toen ik vertelde wat ik hier in Namibië deed leek het Jurre en Annemarie heel erg leuk om eens een kijkje te nemen in het weeshuis. Hartstikke leuk en zeker geen probleem. Jurre en Annemarie waren zo aardig om ons mee te nemen met de auto en de volgende ochtend hebben we ze Hope Village laten zien. Geweldig hoe de kinderen zo niet verlegen kunnen zijn en zich storten op de nieuwkomers en ongegeneerd geknuffeld willen worden. Heel even waren Josien en ik niet meer in beeld maar gelukkig na 10 minuten hadden ze door dat wij er ook waren.
Ik heb ze heel Hope Village laten zien en aan het verder contact merk ik dat ze het geweldig hebben gevonden. We hebben een gulle gift van Annemarie gekregen waarvan we speelgoed gaan kopen waarmee we de kinderen kunnen verwennen. Super!:)
Vorige week heeft Josien een voedselvergiftiging opgelopen met als gevolg een hele week buikkrampen, buikpijn en non stop diarree. De week bestond voor Josien uit slapen en staren naar het plafon en hopen dat de krampen minder zouden worden. Na 4 dagen klachten te hebben gehad vond ik het wel genoeg en heb ik er mee genomen naar de dokter. We waren nog geen 5 minuten binnen, ze lag nog maar 10 seconden op tafel en de dokter zei de verlossende woorden: voedselvergiftiging. Ze kreeg een injectie met powerspul erin en een aantal medicijnen en na het weekend was ze weer helemaal de oude gelukkig. Heel deze week is ze niet naar Hope Village geweest dus de kinderen waren weer erg blij om haar maandag weer gezond terug te zien.
Deze week zijn we van start gegaan met het zoeken van bouwmarkten. Wij willen hout, en hout hebben we gevonden. We zijn in verschillende bouwmarkten geweest en hebben wat hout kunnen vinden en verf waarmee we het pictobord willen gaan maken. De bouwmarkt lag wat achteraf gelegen waar taxi's zelden komen. In de winkel hadden we daarom al gevraagd of ze de lange latten van 3 meter lang door midden wilden zagen aangezien we opzoek moesten naar een taxi die ons mee wilde nemen. Gelukkig waren er 2 aardige mannen die een grote auto hadden zo aardig om ons met al dat hout (moet een komisch gezicht zijn geweest) mee te nemen en netjes voor de deur af te zetten. Dank u wel!
Omdat het schoolvakantie is zijn alle oudere kinderen van Hope Village nu ook overdag thuis. Ze vervelen zich de hele dag dus we gaan vragen of ze ons kunnen helpen met het zagen en schilderen van de bordjes.
Om de sleur van de verveling gedurende de week te doorbreken zijn we gisteren met alle oudere kinderen en 8 kleuters naar het zwembad geweest. Het was weer een dag vol glimlachen en gezelligheid. We hadden brood, jam, meloenen, drinken, chips, snoep en lolly's voor ze gekocht. Het er naar toe komen bleek nog een hele opgave te zijn. Josien was de chauffeur omdat de eigen chauffeur van Hope Village vakantie had. Na de eerste groep gedropt te hebben bij het zwembad waar ik bij zat, reed Josien terug om de 2e groep op te halen. Zo'n 1 kilometer voor Hope Village zaten ze zonder benzine. Na het busje gevuld te hebben met benzine wat gebracht werd wilde de motor nog niet starten, dat werd dus duwen. Eenmaal in Hope Village aangekomen wilde het busje nog steeds niet starten. Ondertussen zat ik met 20 ongeduldige kinderen voor het zwembad te wachten. Na 1,5 uur gewacht te hebben zijn we toch maar naar binnen gegaan. Ik moet zeggen dat ik het wel lastig vond, al die zwarte kindjes, ze lijken allemaal zo op elkaar en op een gegeven moment wist ik niet meer welk kind nou bij Hope Village hoorde en wie niet. Er is niemand verdronken en niemand weggelopen. Gelukkig voegde de 2e groep zich spoedig bij de 1e en was ik niet langer alleen. Ik zelf ben 3 keer bijna verdronken door het enthousiaste van de kinderen in het water, maar het was een geslaagde leuke dag.
De kerst plannen zijn ook al gemaakt. We hebben een aantal kinderen en mama's gevraagd wat ze leuk zouden vinden om te doen met kerst. Na een kleine sessie brainstormen staan er nu verschillende activiteiten op papier voor kerst. Heb er nu al zin in! Ik bedoel wie gaat er nu braaien met kerst:)
In het vooruitzicht dat we nog maar 4,5 week hebben voordat we weer naar het koude en minder zonnige Nederland vliegen zijn we van het weekend op souvenirs tour gegaan. Bij elk kraampje, elke doek op straat wordt er tegen je gezegd: Your my best friend, I make you a special price". Waar je bij staat zetten ze je af bij het leven en kun je nergens rustig rond kijken of je wordt al naar het volgende kraampje getrokken. Maar we zijn aardig geslaagd en hebben mooie dingetjes op de kop kunnen tikken!
Eigenlijk is 4,5 week al best snel. Ik probeer daarom nog extra te genieten van elke dag. Het is zo gaaf en onwerkelijk om hier te zijn. Om s'ochtends in de taxi te stappen en door alle binnenwijken van katutura, toggevonde, grijsblok en vele andere dorpjes geleid te worden en het echte Afrika te zien. Een moeder met haar kind op de rug lopend langs de kant van de weg naar de markt, kinderen die spelen met auto banden, huizen die gemaakt zijn van al het denkbare waar je maar een huis van kan maken, autowrakken waar je kinderen in ziet spelen en brede glimlachen als je ze aankijkt. Het zijn momenten waar ik echt naar uitkijk als ik van of naar Hope ga. Het zijn momenten die ik jullie allemaal het liefst wil laten zien! Konden jullie maar even een kijken nemen in mijn hoofd..
Van de week vroeg een kindje in Hope Village waarom ik een witte huid had. En of ik in Namibië in die buurt bij die blanke mensen woonden. Ik was een beetje verbaasd dat ik in een hokje werd geplaatst door een kind van 7. "Die" blanke mensen. Ik heb proberen uit te leggen dat het niet uitmaakt of je een donkere kleur hebt, of een lichte, dat we allemaal hetzelfde zijn en dat ik bijvoorbeeld door mijn huidskleur niet beter ben dan andere. Gelukkig begreep ze wat ik bedoelde en speelde ze vrolijk verder.
Helaas praat ik hier wel eens met mensen die echt nog denken in het rassensysteem. Ben je zwart dan praat ik niet met je, dan zijn we geen vrienden. Ik vind het moeilijk te beseffen dat er nog steeds mensen zijn die zo denken en redeneren. Niemand heeft het recht om je in een hokje of groep in te delen, dat gaat nergens over!
Toen ik vorige week alleen naar Hope Village ging omdat Josien nog erg ziek was heb ik een grappig gesprek gehad met een aantal jongens. We lagen buiten in de zon op een kleed met wat kleintjes te spelen tot er een jongen van 14 er bij kwam zitten. Willem, een jongen van 16 jaar maar die je de indruk geeft van een jongen van zeker een jaar of 20 was erg leuk met wat kleintjes aan het spelen. Het jongetje wat er bij kwam zitten vroeg hoe oud ik was en of ik al getrouwd was en kinderen had. Want 21 en geen vriend, geen man, geen huwelijk en geen kinderen komt niet veel voor in Namibië. Toen ik vertelde dat ik nog vrijgezellig was nog geen trouw of kinderplannen had vertelde hij me doodleuk dat er genoeg mannen in Afrika waren die wel met mij wilde trouwen. Geen probleem, zei hij, als je wil kan je zelfs met Willem trouwen. Ik hoefde me niet druk te maken, ik zou mijn man wel vinden in Namibië. Oke.. en nu is het tijd om je bijdehante mond even dicht te houden. Gelukkig ben ik ook niet op mijn mond gevallen en vertelde ik dat als het me niet gaat lukken in Nederland ik zeker terug kom naar Namibië, haha!:)
Sinds ik in Afrika zit ga ik pas goed beseffen hoe goed ik het heb in Nederland. Ik heb mijn beide ouders nog, wat een groot deel in Afrika niet kan zeggen, ik heb een goede opleiding, een thuis, veel lieve vrienden en familie en genoeg kansen die mij kunnen leiden tot een hoopvolle toekomst. Een moeder dochter band is helemaal niet vanzelfsprekend en het kennen van je vader is ook niet de normaalste zaak van de wereld. Mensen leven hier van dag tot dag en waarom ook niet.. Waarom zou je je druk maken over morgen als je nog niet weet wat vandaag je gaat brengen?
Ik snap niet dat ik me thuis zo vaak druk maak over wat ik in het weekend ga doen, wat ik juist niet ga doen of wat ik zou willen gaan doen. Waar slaat het op? Kan er nu alleen maar om lachen. De dag veranderd hier zo vaak, we plannen niks want het is iedere keer weer een verrassing wat de dag brengt.
Het verbaasd me dat mensen hier elke dag weer hoop putte uit dingen waar ik al lang de hoop had opgegeven. Ik heb respect voor al die mensen die ondanks al het leed en verdriet toch elke ochtend weer opstaan om het beste er van te maken.
Over opstaan gesproken, ik zal er een foto bij doen, maar ik wordt elke ochtend wakker met een mega grote watervlek boven mijn hoofd. Door de vele regenbuien van de afgelopen 2 weken, ja het regenseizoen is nu echt van start gegaan en hard ook, heeft er zich een watervlek boven mijn hoofd gevormd op het plafon. Ik denk dat ik 's nachts nog eens wakker ga worden van druppeltjes die op mijn neus vallen!
Er zijn veel mensen en dingen die ik mis in Nederland maar het is nog veelte leuk om hier te zijn! Dus ik ga nog zeker weten verder genieten in de laatste 4,5 week:)
Tot de volgende keer!
Liefs, dikke kus en knuffel
Annemiek
-
14 December 2011 - 16:03
Sjoerd En Laury:
Heej Miekje,
Heb weer erg genoten van je geweldig geschreven stukje!!
Maaruhhh, moeten Daisy en ik vast tickets gaan boeken om je terug te halen???
Wij halen die kamelen die we voor je moeten ruilen wel uit safaripark Beekse Bergen ofzo hoor, haha...een vrijgezelle vrouw in Afrika....we zeiden het nog....;-)
Nee hoor, geniet, geniet, geniet en tot over een kleine 5 weken!!!
KUS -
14 December 2011 - 16:46
Manon:
Scheetje! Wat een leuk verhaal weer, net of het gewoon een verzonnen verhaal is maar dan in het echie :P 4,5 week nog maar, dat gaat echt heel snel zeg! Dan verwacht ik dat Bo nog wel een baby is hoor!
Hopelijk kunnen we snel weer skypen! Geniet nog van je laatste weekjes, en omdat het allemaal wat langzamer gaat daar lijkt het of je er extra lang van kunt genieten :p
Kus! -
14 December 2011 - 17:30
LIA:
Hallo Annemiek,de kaart is in goede orde ontvangen.Je kon me niet blijer maken.Het boompje heeft een ereplaatsje.Wat is het toch indrukwekkend,en die foto"s.Beloofd is beloofd wat die foto"s kijken betreft.Ik kijk er naar uit.Ik ben echt trots op je.Maak er nog mooie weken van.En tot schrijfs.
Tante LIA -
14 December 2011 - 17:43
Karlijn:
uhm...sneeuw?? Wij hebben hier een kerst met regen! geniet jij maar lekker van je 36 graden. Hele fijne dagen Annemiek. Fijn om weer te lezen dat je het zo naar je zin hebt.
x Karlijn -
14 December 2011 - 18:23
Sanne:
He miek!
Echt weer een geweldig verhaal. Goed om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Geniet nog heel veel deze komende weken!!!!!
Wat heb je een mooi kleurtje gekregen trouwens!
kuskus -
14 December 2011 - 18:31
Nynke:
Schattige foto's weer zusje!
Je hebt helemaal gelijk, jezelf druk maken over morgen heeft helemaal geen zin..
Ik vind het fijn dat je het zo goed hebt daar!
Geniet van een warme kerst :)
liefs nyn -
14 December 2011 - 18:59
Anita:
Hoi Annemiek
Net van ons Nienke gehoord dat er weer een verslag van jou op de computer stond nou je ziet het resultaat .....eerst lezen en reageren.
Geweldig meid wat jullie daar allemaal doen daar kun je met iets kleins nog mensen blij maken. Geniet ervan want hier is dat wel anders ....dus inderdaad waar maak je je druk om.
Geniet meid en heel veel liefs en groetjes Anita -
14 December 2011 - 19:00
Samantha:
Hee Annemiek!
Wat een fijn stukje lezen is het weer. Leuk dat je we zoveel mensen tegenkomt met wie jullie het goed kunnen vinden. Wat de kerst betreft wil ik best met je ruilen hoor, liever een kerst met zon, dan een kerst met regen!
Ik stond er eigenlijk wel van te kijken dat je over 4,5 week weer naar Nl komt, vind het allemaal best wel snel gaan hoor. Dus hoe snel gaat de tijd bij jou dan wel niet. Geniet nog maar lekker -
14 December 2011 - 19:04
Samantha:
(was nog niet klaar met typen, maar mijn stukje was al geplaatst)
Geniet dus nog maar lekker van je tijd!
Wij redden het hier nog wel even zonder jou :-) ze hebben je nu nog hard nodig in Namibië. Nog een hele fijne tijd daar en veel succes. Voor nu alvast fijne feestdagen en een gezellig goede jaarwisseling. Tot snel!! Xxx Sammy -
14 December 2011 - 19:08
Annie:
Hoi Annemiek.
Geweldig zeg er kwam in de Middenstraat een kerstengeltje binnen vliegen met een mooie boodschap. Het hangt boven in de kerstboom,je hebt ons ontroerd Annemiek. In gedachten heel vaak bij jou in Afrika,telkens als ik naar het engeltje kijk nog dichterbij je moet het eigenlijk bijna voelen. Wensen jou dan ook hele fijne Kerstdagen en heel veel energie en kracht om de lieve kindjes daar te verzorgen en gelukkiger te maken.Pas ook goed op je zelf hoor.Fijn dat je het zo naar je zin hebt,wij kunnen er op deze manier van meegenieten.Bedankt Annemiek was weer leuk om te lezen.
Heel veel lieve groetjes ome Cees en tante Annie. -
14 December 2011 - 22:56
Ayla Houtepen:
Weer een mooi verslag geschreven, Annemiek. Ik herken er veel dingen uit van Suriname. Zoals, waarom je druk maken over morgen terwijl je niet weet wat er vandaag nog komt. Als je terug in Nederland bent is dat ook weer erg wennen, al die stress. Geniet van die laatste weken, want de tijd vliegt! x -
15 December 2011 - 18:27
Nienke:
Miek!
Had je verhaal al via mijn telefoon gelezen maar dan kan ik niet reageren. Vandaar dat ik weer wat later ben ;)
Wat schrijf je weer mooi! En wat zijn het weer heerlijk foto's.
Ben benieuwd hoe je kerst daar gaat worden, maar je geeft al een mooie schets haha.
Lekker genieten!
Kus -
15 December 2011 - 19:06
Jolien:
weer een prachtig verhaal :D al klinkt die voedselvergiftiging wel echt vreselijk, hopelijk krijg jij het niet.
ik zou heeel graag kerst willen vieren in de zon! kerst in de kou komt nog vaak genoeg terug :P maar fijne feestdagen daar!! xxx -
16 December 2011 - 15:01
Daisy:
Wat een leuke fotos!! Je bent goed bruin aan het worden! En je haar is lang aan het worden! Je kunt maar ergens op letten toch :)
Laury ik ga mee! Ik heb net al ff geinformeerd hoeveel kamelen we mee kunnen nemen! Zijn er niet zoveel........dus dan maar hopen dat ze je daar voor willen inruilen:)
Mooi Verhaal! Doe je goed!
Geniet!!!
kuss -
18 December 2011 - 20:34
Raphaelle:
Hee scheetje!
Ben er nu pas aan toe gekomen om je verhaaltje te lezen.. En wat blijven ze toch leuk! Die kindjes bij dat zwembad! Superlief! haha Lijkt me ook erg raar om kerst te vieren als het zo warm is daar! Geniet er nog lekker van die laatste weekjes voordat je weer naar het freezing Nederland terug moet. Nu moeten we echt snel een keer gaan skypen hoor!! Hele dikke kus! -
19 December 2011 - 17:55
Mireille:
Lieve Annemiek, we willen je heel erg bedanken voor je kaart en het schattige engeltje. Ze krijgt een mooie plek in onze boom! heel lief en attent dat je aan ons hebt gedacht. Geniet van de komende feestdagen in de zon en alle goeds voor 2012.
Lieve groet van Paul en Mireille -
20 December 2011 - 12:35
Thomashuis:
ha Annemiek
fijn om weer iets van je te lezen. bewoners vragen regelmatig naar je.
Geniet er nog maar lekker van, want voor je het weet is het voorbij
Groetjes van iedereen -
25 December 2011 - 07:19
Lia:
Al vroeg kom ik je een Zalig Kerstmis wensen .Geen witte Kerst vandaag ,dat wacht op volgend jaar.Ik hoop dat je gezellige dagen hebt.Wij wachten op het veld totdat je terug bent.
Een dikke kerstknuffel van tante Lia -
25 December 2011 - 11:19
Annie:
Hallo Annemiek.
Op de eerste plaats willen wij jou een zalig Kerstfeest wensen.Heb je kerstliedjes gezongen met de kindjes?
Het is wel bijzonder zo anders denk ik, een warme Kerst.
Gaat het naar wens ik kijk weer uit naar jou verslag.
Heel veel lieve groetjes van ome Cees en tante Annie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
