We zijn van start!

Mijn favoriete plekje momenteel is het dakterras. Het dakterras bevindt zich in het guesthouse op de 5de verdieping en geeft je een uitzicht dat adembenemend is. Rechts van me zie ik de bergen die de slapende Buddha vormen, recht voor uit de velden waar de mensen hard werken in de zon, daarachter de bergen die soms opdoemen uit wolkenpartijen. Her en der staan huizen en flats die soms geel, rood, blauw, groen en roze zijn. Tussen de huizen door vliegen er verschillende vliegers van plastic en papier, een teken dat de kinderen hier vakantie hebben. Verschillende kraaien proberen voedsel te stelen en nog steeds hoor ik de straathonden overal boven uit komen. Het is beter dan welke televisie zender ook. Net of elke dag weer een nieuwe aflevering van m’n favoriete serie is. Mijn zintuigen worden maximaal geprikkeld en het genieten gaat vanzelf.

Zondag was de dag, we werden geïntroduceerd in het ziekenhuis. De dag begon speciaal voor ons met een strak blauwe hemel. Na een heerlijk ontbijt op het dakterras met een uitzicht wat nooit gaat vervelen wandelen we dan eindelijk via de straatjes van Bhaktapur naar het ziekenhuis. Heerlijk om tussen alle bedrijvigheid door onze weg te vinden in de stad. Tussen de kippen, eenden, honden en kraampjes door, over de brug en dan naar links het pad af belanden we op het ziekenhuis terrein. Nog even wachten op meneer de administrator en dan konden we worden rondgeleid.
Tijdens de rondleiding krijgen we in een sneltrein vaart het hele ziekenhuis te zien, de kinderafdeling, de ICU, de OPD, de eerste hulp, de materniteit en het gebouw waar de OK’s uitgevoerd worden. Op de meeste plekken zijn we niet echt naar binnen gegaan maar meer langs gewandeld en even een glimp op kunnen vangen. We krijgen het allemaal te zien zegt Rashila, zij maakt een rooster voor ons en dan kunnen we de slag. In de rugzakken die Pauline en ik meezeulen zat al wel een pak, we hadden verwacht vandaag ook al gelijk te mogen beginnen. Goed bedacht dames maar iets te enthousiast! We mogen maandag starten, vandaag moeten we nog maar wat rusten. Na al 4 dagen gerust te hebben is mijn energie leven al behoorlijk gestegen en doe ik niks liever dan beginnen. Geduld, geduld, geduld moeten we hebben.

Afgelopen week mochten we dan eindelijk beginnen, eindelijk konden we dan gaan doen waarvoor we ten slotte hier zijn gekomen. Handen uit de mouwen, lekker aan de slag en hopelijk voldaan naar huis. Annemiek, gas terug.. we zijn nu Nepal, niet in het westerse, gestructureerde, georganiseerde, hygiënische Nederland. Hoe kon ik er ook op hopen. Maandag vertrokken Pauline en ik keurig om kwart voor 9. Op ons Nepalees tempo zijn we binnen 5 minuten op de werkvloer. Uiteraard wist niemand dat we gingen starten op de OPD, het verbaasde me niets. Als 2 van ‘die koosjes’ zaten we dus te wachten tot Rashila ons op kwam halen en zou introduceren. 9 uur werd kwart voor 10 en eindelijk was Rashila daar. We schoten snel in onze kleding en we konden beginnen. Pauline in de OPD (Out Patiënt Department) voor de zwangere en gynaecologische aandoeningen en ik bij de kinderen de pediatrie. En daar zat ik dan, in een klein hokje met de ventilator die als een wervelwind in m’n nek blaast en het zweet verplaats van m’n nek naar m’n rug met een dokter die duidelijk geen zin heeft om aan mij uit te leggen waarom dit kind hier komt. Maar daar vind ik wel wat op, ik maak er gewoon een spelletje van. De patiënt komt binnen en z’n moeder begint in het Nepalees als een bezeten te praten (en dan durven mensen nog te zeggen dat ik snel praat?!) tegen de dokter, er wordt wat gekrabbeld in het dossier en er wordt wat gewezen. Zou dit onderste luchtweginfectie kunnen zijn? De dokter luistert naar zijn longen, hij heeft een volle hoest, het is de tijd van het jaar voor deze klachten heb ik al door en met koorts sluit ik het rijtje. Ja hoor, helemaal goed als hij de diagnose op schrijft in het dossier. Goed bezig, ik mag door voor de magnetron. Na elke patiënt blijf ik stug door vragen wat de patiënt heeft, waarom juist deze medicijnen gegeven worden en wat er nog meer gedaan kan worden. Ik krijg steeds minder en minder antwoord en na 3 uur zakt de lood me wel in de schoenen. Inmiddels ben ik al heen en weer geschoven tussen 3 dokters, de één moet gaan eten, de andere er even tussenuit en de ander.. ik weet het al niet eens meer.

En dan worden we ineens weggeroepen voor een spoedgevalletje! Yes, op de eerste hulp is er een patiënt die snel gezien moet worden. We lopen door een volle OPD die gekenmerkt wordt door een intense zweet lucht, een televisie die een verschrikkelijke Bollywood film laat zien en een aardig decibelletje aan huilende kinderen. Ik zou ook huilen…
Terwijl Winny de Pooh me vanaf de muur van de spoedeisende hulp toelacht, huilt ons spoedgevalletje alles bij elkaar. Waarschijnlijk was het mate van geluid de reden van het spoedgevalletje. Een duidelijk gevalletje van ‘is dit het nu?’ Ons spoedgeval waarvoor we uit de consultkamer worden geroepen is een kind dat sinds 2 dagen 10 keer per dag diarree heeft en vanaf boven ook niks meer binnen houd. Gelukkig heeft deze dokter ook al snel door dat deze aardig stevige peuter nog huilt met tranen en er slierten kwijl uit z’n mond druipen, duidelijk nog niet uitgedroogd dus met een beetje ORS via de bovenkant erin moet het wel lukken. Tot zover het hoogtepuntje van de eerste dag.

Tijdens de volgende dagen in de OPD wissel ik de spreekkamer af met de wacht ruimte. De wachtruimte kan ik je beschrijven als een redelijk schone ruimte die wordt gevuld door mensen die ruiken naar kruiden, zweet en wierook. Een apart geurtje. De één na de ander schuift binnen en komt langs de verpleegkundige die een oor thermometer in het oor van de kinderen duwt en je verzoekt op de weegschaal te gaan staan of liggen. De oor thermometer gaat van kind naar kind, zonder een schoon hoesje of een steriel doekje gezien te hebben, half in het oor van de leeftijd van 14 dagen tot 16 jaar waardoor 90% van de kinderen allemaal dezelfde temperatuur hebben van 97 F, zucht.. De meeste baby’s die binnen gebracht worden zitten verpakt in 84 doeken en 34 kleding stukken. Ik krijg het al Spaans benauwd als ik er alleen al naar kijk. Als ik na vraag bij de verpleging of ze wel weten dat dit niet heel goed is als ze koorts hebben, ze op deze manier liters extra zweten en hun warmte niet kwijt kunnen, zeggen ze me dat ze dat wel weten maar dat de mensen niet anders doen. Waar gaat het mis hier?

Ondervoeding is zeker na de aardbeving en de overstroming die kort daarop volgde een veel voorkomend probleem in Nepal. Veel gezinnen hebben niks meer en het beetje wat ze hebben is niet genoeg om de mondjes mee te voeden die daarom vragen. De één na de ander zie ik dus binnen komen die duidelijk te weinig eten krijgt. Als de dokter een vrolijk jongetje binnen laat komen valt me al gelijk op hoe klein en dun hij is. Ik spiek gauw in zijn dossier en zie op de voorkant 2 jaar staan. Zoals 90% van de patiënten komt hij ook met klachten zoals koorts, een loopneus en hoesten. De dokter schrijft hoestsiroop voor, paracetamol en wat vitamine. Toch wil ik zijn gewicht weten en ik wil ook dat de dokter dat weet. Als ik zijn gewicht zie hoef ik geen tabel er naast te leggen om te kunnen zeggen dat dat onder de 0 grens ligt. 2 jaar en 8 kg. Samen met de dokter kijken we naar de groeicurve. De dokter maakt zich geen zorgen, hij volgt de lijn van 2 maanden en het aantal kilo’s, prima zegt hij! Nou beste dokter, een brilletje zou niet verkeerd zijn want hij moet duidelijk wel meer lijntjes naar rechts kijken om goed te kunnen zien dat dit kind zwaar ondergewicht heeft en op de -2 lijn zit. Wat extra voedingssupplementen, proteïnen en vitamines en de patiënt en zijn moeder wandelen even later de kamer uit.

De middagen vullen Pauline en ik op een manier waarvan ik eerst dacht, laat ik eerlijk zijn, ‘ben ik hier echt voor gekomen’!? We ruimen op, handschoenen aan, mouwen opstropen en puin ruimen. Balken versjouwen, papier opruimen, afval wat mensen weg gooien opruimen, kapotte onderdelen weg leggen zodat de Nepalese mensen ze vervolgens achter onze rug weer terug leggen want alles hier kan je nog wel een keer gebruiken en er voor zorgen dat het ziekenhuis terrein er wat schoner uitziet. Het meest bizarre is dat ze hier al het afval gewoon verbranden en dan bedoel ik ook echt alles. In de westerse wereld doen we onwijs ons best om de ozonlaag te redden. We zijn met tientallen projecten bezig om bewust beter met het milieu om te gaan. Mensen ik zou zeggen, zonde van al die tijd en moeite. Hier gooien ze al het afval op de brandstapel, plastic of geen plastic, het verbrand vanzelf wel een keer. Een paar mannen die kleding aan hebben die in geen 30 jaar zijn gewassen komen met een kleine truck om wat spullen op te halen die wij niet meer zouden kunnen gebruiken maar waar zij nog wel een 2de leven in zien. Prima, neem alles maar mee zolang het hier maar weg is. Langzaam aan wordt het terrein steeds meer opgeruimd en ziet het er weer een beetje toonbaar uit, de vraag is voor hoelang? Als we dus al niet met een voldaan gevoel de OPD verlaten doen we dat ’s middags wel als we na het opruimen klaar zijn.

Pauline en ik bevinden ons nu in een festivaltijd genaamd Dashain. Het heeft geloof ik iets te maken met offeren van een geit of ander dier en aanbidden van de 10 goden. Dat aanbidden en offeren doen de mensen hier de hele dag door heb ik het idee. Ik struikel in de stad regelmatig over de verschillende tempels, aanbid en offer plekjes en stenen waar oranje en rode kleurstof poeder opgesmeerd zit. Elke avond en in de ochtend heel vroeg om half 5, worden we verblijd met een prachtig, georganiseerd en synchroon muzikaal samenspel van verschillende groepen. Al dagen drommen op verschillende plekken in de stad honderden mensen samen die naar de tempels gaan en daar dingen moeten doen. Het is echt genieten, zo fijn dat alles door elkaar speelt zonder naar elkaar te luisteren en als we geluk hebben is het ook nog eens vals. Ik ben tot de conclusie gekomen dat de kwaliteiten van de jostiband zo slecht nog niet zijn. Ik denk dat die hier zeker een goede kans maken. Wat een herrie is het, Pauline en ik moeten er steeds maar om lachen anders belanden we nog in het gekkenhuis. Laatst dachten we dat de plaatselijke psychiatrische inrichting ontsnapt was, zo’n kabaal was het. Maar we zijn geen cultuurbarbaren, wij doen gewoon mee, we lopen mee met de muziek, gaan ‘s ochtend vroeg mee naar de tempel om er omheen te lopen en wat aan te raken, we doen het allemaal, zo zijn we dan ook wel weer. Het positieve aan het hindoeïsme is dat niemand dit aan ons opdringt zoals we wel gewend waren in Afrika. Daarvoor verwijs ik één ieder naar een vorig verslag van mijn vorige reis met een 6 uur durende kerkdienst!

We naderen het einde van week 2 en sluiten deze af met het ophalen van onze traditionele kleding, de kurtha’s. De naaisters vinden het geweldig dat we het ze eindelijk aan hebben en na een kleine correctie rondom de boezem staan ze erop dat we ze aanhouden en zo terug naar huis wandelen. Aapjes kijken is er niks bij, we zouden er geld voor moeten vragen. We krijgen nog te horen wanneer we deze kleding precies aan moeten doen dus, wordt vervolgd!

We luiden week 3 hopelijk in met wat bevallingen voor Pauline en wat spoedgevallen voor mij op de Emergency ward. Wel zeggen de meeste verpleegkundigen dat het heel rustig gaat zijn want het is festival tijd. Natuurlijk, want als er een festival is, is er geen tijd om ziek te zijn. Ziek zijn kan je hier dus gewoon plannen, jaja..

Liefs Annemiek en ook de groetjes van Pauline