Namasté
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
30 September 2016 | Nepal, Bhaktapur
Ruziemakende, blaffende straathonden, om 4 uur de klanken van muzikale bellen en klokken en de geur van vuur vermengd met wierook. Ergens verder op wordt mee geblèrd met de radio en naast ons huis kraait de ene haan nog harder dan de andere. Het is verder heel normaal te gorgelen en je klodder verderop uit te spugen en voor de meeste is boeren laten ook de normaalste zaak van de wereld. We hebben het er maar mee te doen, want dit is het dan… Namasté, dit is Nepal.
Even terug naar het begin, de heenreis. Na een poging van 1,5 uur om onze tassen ingecheckt te krijgen was het me dan eindelijk gelukt. Een onlogische regeling, wat euro’s minder en een extra tas later was het me dan eindelijk gelukt. Alle spullen mochten mee naar Nepal. Echt tijd voor een koffie bij de Starbucks was er inmiddels niet meer dus we maakte ons op na afscheid van m’n ouders voor de security check en het boarden. We vlogen door alles heen en voor we het wisten waren nog maar net op tijd bij de gate.
Zodra we het vliegtuig in stapte waande we ons in een wereld die sterk rook naar India, jeetje wat een lucht hadden deze mensen bij zich. Met de typische Indiase muziek was het plaatje helemaal rond, als er een koe het vliegtuig binnen zou wandelen zou ik daar helemaal niet raar van opkijken. Zo bijzonder hoe snel een omgeving kan veranderen. Ik hoor mezelf nog tegen Pauline zeggen; leuk die muziek, we komen echt in de sfeer. Na precies 5 minuten zit de muziek tot m'n irritante grens behoorlijk, maar kunnen we er gelukkig wel om lachen. Na 8,5 uur vouwen we onszelf weer uit tot lopende bewegende wezens in plaats van bouwpakketten van JetAirways en stappen we voor eerst op Aziatische bodem. Mumbai we hebben 11 uur van je mogen genieten maar het was leuker geweest als we van het vliegveld hadden gemogen en een beetje van India hadden mogen proeven. Maar we moesten het doen met de hangplekken van de luchthaven.
Uiteindelijk was het moment aangebroken dat we mochten boarden voor Nepal. Grappig om te zien dat er zich een bepaald soort mens verzameld bij de gate waardoor ik mezelf afvraag; zie ik er ook zo typisch Nederlands uit? 2,5 uur later bereiken we veilig de Nepalese bodem en gaat het avontuur dan eindelijk beginnen. Zo snel dat ik in Nederland m’n visum kreeg, zo snel vloog hier de stempel in m’n paspoort, allright goed begin! Maar dan begint eigenlijk pas het spannendste gedeelte van de heenreis, is de bagage er wel, of is het er niet? Na een lang uur wachten waardoor inmiddels m’n spijkerbroek nog warmer aanvoelde dan die al deed, waren onze tassen daar eindelijk. Pffieww, nu kunnen we verder. Zoals we al gewend waren in Afrika staan er hier ook duizenden gezichten ons op te wachten en roept iedereen of we een taxi nodig hebben. Na 20 keer vriendelijk nee dank je gezegd te hebben en nog voor de paniek kon toeslaan hoorde ik iemand onze namen roepen. Gelukkig, Krishna heeft op ons gewacht. De inmiddels afgesproken tijd zijn we ver gepasseerd en na 24 uur reizen kon ik hem wel in z’n armen vliegen. Namasté, welkom in Nepal.
Het voelt alsof alles klopt, de hitte, de zon die brand op m’n gezicht, m’n plakkerige kleding die ik al 24 uur aan heb, de vreemde mensen en het aardig beschadigde busje waar we in mogen stappen.. Dit voelt als vertrouwd. Zo gaat het iedere keer en iedere keer is het weer goed. Zoals de meeste van jullie al verwachten is er 1 regel die geld in het verkeer hier, en dat is simpelweg: er is geen regel. We vliegen inmiddels met een aardige snelheid door de bochten, stoppen niet voor rood licht en raken nog net geen overstekende voetgangers, maar Krishna heeft alles onder controle. Ik houd me aan het begin nog even stevig vast aan het portier maar al snel ontspan ik en laat de eerste indrukken binnen komen.
Ik kom gelijk tot het eerste irritatie puntje waar ik nog erg aan moet wennen ook al is het iets voorspelbaars. De toeterende auto’s, scooters en motors. De hele tijd wordt er getoeterd, het maakt niet uit of je nu wel kijkt of niet kijkt, groot bent of klein, zichtbaar of onzichtbaar er wordt getoeterd. Zelfs als ik in het stadje Bhaktapur rondloopt waar we nu voor 8 weken wonen is dat het meest constante geluid wat er is. Het zal wel wennen..
Inmiddels zijn we aangekomen in ons guest house en vallen we echt met onze neus in de boter. Een ruime kamer met redelijk goede bedden (het oog bedriegt want we slapen weer gewoon op een plank net zoals bij mama Irene), een eigen badkamer met meestal warm water en gratig Wifi zolang we geen powercut hebben.. we hadden hier alleen maar van kunnen dromen. Als de deur achter ons dichtvalt springen we een gat in de lucht en doen een paar vreugde dansjes! Een setje schone kleding, een douchebeurt en een schoon gebit later zijn we klaar voor onze eerste kennis making met het Nepalese avond eten. Of ik wel even m’n jurk kon gaan omwisselen voor een broek want dat was wel iets beter. Misschien maar goed ook want ik ben niet meer gewend om een uur lang in kleermakerszit te zitten, m’n arme heupen.
We zitten aan tafel met de eigenaar van het guest house, zijn vrouw die ook verpleegkundige is en hun 2 zoontjes Krishnal en Krishnad van 7 en 11. We eten voor het eerst een traditioneel Nepalese maaltijd en we ondervinden al meteen dat het aan de pittige kant is. Dat wordt nog wat de komende weken. Weer even wennen. Ik had verwacht na 1 biertje al onder tafel te liggen door de vermoeidheid maar door op de grond in kleermakerszit te zitten lig je eigenlijk al zo wat onder tafel dus dat is een meevaller. Maar Pauline en ik waren maar al te blij dat we niet te lang hoefde na te tafelen en we snel ons bedje (lees plank) in konden kruipen.
De volgende morgen kregen we een goed vullend ontbijt wat nog een beetje leek op een Europees ontbijt en waren we klaar voor de introductie dag. Sightseeing in Bhaktapur, onze visitors pas laten maken van de stad, lachen voor pasfoto’s, lunchen in de stad, tempels bezoeken, straatjes verkennen, Sim kaart halen en poging doen tot pinnen. We zijn ook in de delen geweest waar de aardbeving de meeste schade heeft aangericht en het aller daagse straatbeeld plaats heeft gemaakt voor hopen pijn en zand. Her en der zijn ze begonnen met de wederopbouw van tempels, toegangspoorten, huizen en andere gebouwen. Als ik door deze, voorheen nauwe straatjes met hoge woningen en shops loop, kan ik alleen maar denken aan de vele mensen die hier onder het puin hebben gelegen na de aardbeving. Iedereen die je spreekt heeft wel iemand verloren aan de aardbeving, een vriend, een partner, kinderen of andere familie leden. Het is schrijnend om te zien dat zoveel mensen weer terug naar bij af. Terug in de plastic krotjes, aluminium golf platen daken en muren die dichtgemaakt zijn met plastic zakken. De meeste mensen wachten op geld van de overheid, geld wat de mensen weer een toekomst moet geven.
Ik vind het moeilijk om door deze gebieden te lopen en me te gedragen als toerist, maar laten we eerlijk wezen, dat ben ik nu eigenlijk ook. Het besef van de financiële en emotionele schade dringt tot me door en maakt vervolgens plaats voor het diepe respect wat ik voor deze mensen heb. Ondanks alles gaan ze door, werken e hard aan nieuwe huizen en zijn ze uitermate vriendelijk naar iedereen.
Terug in het guest house wacht Krishna op ons voor onze eerste Nepalese taal les. En die is pittig hoor, de bezittelijke voornaamwoorden, actief of passieve, bijvoeglijke en beschrijfelijke voornaamwoorden vliegen in het Engels, Nederlands en Nepalees rond m’n oren. Het duurt wel even voor ik dat onder de knie ga krijgen. Krishna dreigt zelfs met een toets dus we moeten het aardig serieus nemen.
De volgende dag maken we ons na een heerlijk ontbijt (inmiddels als iets minder europees) klaar voor een ontmoeting met het kindertehuis Suvadra (hemel) van Krishna waar 14 kinderen wonen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. We worden er heen gebracht en lopen door de straatjes van Bhaktapur. Ik probeer alle hoeken van de straat te onthouden, baksteen hoop hier, bruine deur daar, de heiligeboom links van me, zandhoop daar links, waterput verderop en bij de brug naar rechts. Hopende dat op de terugweg ook nog alles zo staat zoals op de heenweg. You never know.
Krishna opperde of we het leuk vonden even langs te gaan en dan zou hij wel kijken hoe lang we het konden volhouden. Hij heeft duidelijk m’n CV niet gelezen daar waar ik 1,5 geleden 6 weken alleen met 40 kinderen in een weeshuis heb gezeten, ik denk dat deze 14 me wel moet lukken voor een ochtendje;)
Het was een kort bezoekje, een snelle rondleiding door de lokalen, de slaapzalen, de speelzaal, het klaslokaal en het lokaal waar de kinderen fysiotherapie krijgen. De kinderen, allemaal met een eigen beperking lachen je toe en als je al een mindere dag hebt of niet lekker in je vel zit verdwijnt dat gevoel meteen met het zien van die glimlachen. We hebben even wat spelletjes met ze gedaan en daarna moesten we alweer weg met Krishna. Wordt vervolgd, we komen nog wel een keer terug.
Het lukte Krishna steeds niet om contact te leggen met ‘de administrator’, de beste man onze contact persoon voor het ziekenhuis heeft nog geen naam of gezicht, dus hebben we eigenlijk nog geen idee van hoe of wat. Kan zaterdag zijn, maar kan ook zondag! Vrijdag zijn we in ieder geval ook nog vrij. Wel is ons al een beetje ingefluisterd dat de mensen hier 6 dagen werken, van zondag tot vrijdag… en dat begin oktober het festival begint dus dat we nog wel eens bruikbaar kunnen zijn qua personeel, ajaaaa….
Vandaag zijn we erop uit getrokken, onze eerste trekking naar de oudste tempel van Nepal, die ondanks de aardbeving is blijven staan op enkele scheuren en beschadigingen na. Krishna zei dat het zeker 3,5 uur lopen was. Als we terug wilde moesten we daar maar een bus nemen die ons weer in de stad af zou zetten. We zijn gewoon gaan lopen en binnen 1,5 uur waren we bij de tempel. Die 3,5 uur zijn gebaseerd op de korte beentjes van de meeste Nepalezen denk ik. Het was een indrukwekkende tempel om te zien maar Pauline en ik zijn het er nu wel over eens dat de meeste tempels toch wel op elkaar beginnen te lijken. Na een rondje om de tempel en een nieuwe fles water onder de arm maakte we ons weer op voor de terug weg. Mooie velden, prachtig weer, hier en daar een straathond, koe of kip en de aardige mensen waren het decor van de tocht terug naar de stad. Die uitzichten gaan nooit vervelen. En in het echt is alles veel mooier dan op de foto’s!
En voor ik er erg in heb is de eerste week al bijna voorbij. De tijd vliegt nu echt al voorbij. Elke dag zijn er weer nieuwe dingen die leuk en verrassend zijn. Het is nog steeds een beetje wennen maar dat komt goed. Maar het belangrijkste is dat het goed gaat, ik voel me goed en geniet echt van elke seconde dat ik hier ben!
Hopelijk kan ik snel starten in het ziekenhuis, daar kijk ik erg naar uit.
Liefs Annemiek
Even terug naar het begin, de heenreis. Na een poging van 1,5 uur om onze tassen ingecheckt te krijgen was het me dan eindelijk gelukt. Een onlogische regeling, wat euro’s minder en een extra tas later was het me dan eindelijk gelukt. Alle spullen mochten mee naar Nepal. Echt tijd voor een koffie bij de Starbucks was er inmiddels niet meer dus we maakte ons op na afscheid van m’n ouders voor de security check en het boarden. We vlogen door alles heen en voor we het wisten waren nog maar net op tijd bij de gate.
Zodra we het vliegtuig in stapte waande we ons in een wereld die sterk rook naar India, jeetje wat een lucht hadden deze mensen bij zich. Met de typische Indiase muziek was het plaatje helemaal rond, als er een koe het vliegtuig binnen zou wandelen zou ik daar helemaal niet raar van opkijken. Zo bijzonder hoe snel een omgeving kan veranderen. Ik hoor mezelf nog tegen Pauline zeggen; leuk die muziek, we komen echt in de sfeer. Na precies 5 minuten zit de muziek tot m'n irritante grens behoorlijk, maar kunnen we er gelukkig wel om lachen. Na 8,5 uur vouwen we onszelf weer uit tot lopende bewegende wezens in plaats van bouwpakketten van JetAirways en stappen we voor eerst op Aziatische bodem. Mumbai we hebben 11 uur van je mogen genieten maar het was leuker geweest als we van het vliegveld hadden gemogen en een beetje van India hadden mogen proeven. Maar we moesten het doen met de hangplekken van de luchthaven.
Uiteindelijk was het moment aangebroken dat we mochten boarden voor Nepal. Grappig om te zien dat er zich een bepaald soort mens verzameld bij de gate waardoor ik mezelf afvraag; zie ik er ook zo typisch Nederlands uit? 2,5 uur later bereiken we veilig de Nepalese bodem en gaat het avontuur dan eindelijk beginnen. Zo snel dat ik in Nederland m’n visum kreeg, zo snel vloog hier de stempel in m’n paspoort, allright goed begin! Maar dan begint eigenlijk pas het spannendste gedeelte van de heenreis, is de bagage er wel, of is het er niet? Na een lang uur wachten waardoor inmiddels m’n spijkerbroek nog warmer aanvoelde dan die al deed, waren onze tassen daar eindelijk. Pffieww, nu kunnen we verder. Zoals we al gewend waren in Afrika staan er hier ook duizenden gezichten ons op te wachten en roept iedereen of we een taxi nodig hebben. Na 20 keer vriendelijk nee dank je gezegd te hebben en nog voor de paniek kon toeslaan hoorde ik iemand onze namen roepen. Gelukkig, Krishna heeft op ons gewacht. De inmiddels afgesproken tijd zijn we ver gepasseerd en na 24 uur reizen kon ik hem wel in z’n armen vliegen. Namasté, welkom in Nepal.
Het voelt alsof alles klopt, de hitte, de zon die brand op m’n gezicht, m’n plakkerige kleding die ik al 24 uur aan heb, de vreemde mensen en het aardig beschadigde busje waar we in mogen stappen.. Dit voelt als vertrouwd. Zo gaat het iedere keer en iedere keer is het weer goed. Zoals de meeste van jullie al verwachten is er 1 regel die geld in het verkeer hier, en dat is simpelweg: er is geen regel. We vliegen inmiddels met een aardige snelheid door de bochten, stoppen niet voor rood licht en raken nog net geen overstekende voetgangers, maar Krishna heeft alles onder controle. Ik houd me aan het begin nog even stevig vast aan het portier maar al snel ontspan ik en laat de eerste indrukken binnen komen.
Ik kom gelijk tot het eerste irritatie puntje waar ik nog erg aan moet wennen ook al is het iets voorspelbaars. De toeterende auto’s, scooters en motors. De hele tijd wordt er getoeterd, het maakt niet uit of je nu wel kijkt of niet kijkt, groot bent of klein, zichtbaar of onzichtbaar er wordt getoeterd. Zelfs als ik in het stadje Bhaktapur rondloopt waar we nu voor 8 weken wonen is dat het meest constante geluid wat er is. Het zal wel wennen..
Inmiddels zijn we aangekomen in ons guest house en vallen we echt met onze neus in de boter. Een ruime kamer met redelijk goede bedden (het oog bedriegt want we slapen weer gewoon op een plank net zoals bij mama Irene), een eigen badkamer met meestal warm water en gratig Wifi zolang we geen powercut hebben.. we hadden hier alleen maar van kunnen dromen. Als de deur achter ons dichtvalt springen we een gat in de lucht en doen een paar vreugde dansjes! Een setje schone kleding, een douchebeurt en een schoon gebit later zijn we klaar voor onze eerste kennis making met het Nepalese avond eten. Of ik wel even m’n jurk kon gaan omwisselen voor een broek want dat was wel iets beter. Misschien maar goed ook want ik ben niet meer gewend om een uur lang in kleermakerszit te zitten, m’n arme heupen.
We zitten aan tafel met de eigenaar van het guest house, zijn vrouw die ook verpleegkundige is en hun 2 zoontjes Krishnal en Krishnad van 7 en 11. We eten voor het eerst een traditioneel Nepalese maaltijd en we ondervinden al meteen dat het aan de pittige kant is. Dat wordt nog wat de komende weken. Weer even wennen. Ik had verwacht na 1 biertje al onder tafel te liggen door de vermoeidheid maar door op de grond in kleermakerszit te zitten lig je eigenlijk al zo wat onder tafel dus dat is een meevaller. Maar Pauline en ik waren maar al te blij dat we niet te lang hoefde na te tafelen en we snel ons bedje (lees plank) in konden kruipen.
De volgende morgen kregen we een goed vullend ontbijt wat nog een beetje leek op een Europees ontbijt en waren we klaar voor de introductie dag. Sightseeing in Bhaktapur, onze visitors pas laten maken van de stad, lachen voor pasfoto’s, lunchen in de stad, tempels bezoeken, straatjes verkennen, Sim kaart halen en poging doen tot pinnen. We zijn ook in de delen geweest waar de aardbeving de meeste schade heeft aangericht en het aller daagse straatbeeld plaats heeft gemaakt voor hopen pijn en zand. Her en der zijn ze begonnen met de wederopbouw van tempels, toegangspoorten, huizen en andere gebouwen. Als ik door deze, voorheen nauwe straatjes met hoge woningen en shops loop, kan ik alleen maar denken aan de vele mensen die hier onder het puin hebben gelegen na de aardbeving. Iedereen die je spreekt heeft wel iemand verloren aan de aardbeving, een vriend, een partner, kinderen of andere familie leden. Het is schrijnend om te zien dat zoveel mensen weer terug naar bij af. Terug in de plastic krotjes, aluminium golf platen daken en muren die dichtgemaakt zijn met plastic zakken. De meeste mensen wachten op geld van de overheid, geld wat de mensen weer een toekomst moet geven.
Ik vind het moeilijk om door deze gebieden te lopen en me te gedragen als toerist, maar laten we eerlijk wezen, dat ben ik nu eigenlijk ook. Het besef van de financiële en emotionele schade dringt tot me door en maakt vervolgens plaats voor het diepe respect wat ik voor deze mensen heb. Ondanks alles gaan ze door, werken e hard aan nieuwe huizen en zijn ze uitermate vriendelijk naar iedereen.
Terug in het guest house wacht Krishna op ons voor onze eerste Nepalese taal les. En die is pittig hoor, de bezittelijke voornaamwoorden, actief of passieve, bijvoeglijke en beschrijfelijke voornaamwoorden vliegen in het Engels, Nederlands en Nepalees rond m’n oren. Het duurt wel even voor ik dat onder de knie ga krijgen. Krishna dreigt zelfs met een toets dus we moeten het aardig serieus nemen.
De volgende dag maken we ons na een heerlijk ontbijt (inmiddels als iets minder europees) klaar voor een ontmoeting met het kindertehuis Suvadra (hemel) van Krishna waar 14 kinderen wonen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. We worden er heen gebracht en lopen door de straatjes van Bhaktapur. Ik probeer alle hoeken van de straat te onthouden, baksteen hoop hier, bruine deur daar, de heiligeboom links van me, zandhoop daar links, waterput verderop en bij de brug naar rechts. Hopende dat op de terugweg ook nog alles zo staat zoals op de heenweg. You never know.
Krishna opperde of we het leuk vonden even langs te gaan en dan zou hij wel kijken hoe lang we het konden volhouden. Hij heeft duidelijk m’n CV niet gelezen daar waar ik 1,5 geleden 6 weken alleen met 40 kinderen in een weeshuis heb gezeten, ik denk dat deze 14 me wel moet lukken voor een ochtendje;)
Het was een kort bezoekje, een snelle rondleiding door de lokalen, de slaapzalen, de speelzaal, het klaslokaal en het lokaal waar de kinderen fysiotherapie krijgen. De kinderen, allemaal met een eigen beperking lachen je toe en als je al een mindere dag hebt of niet lekker in je vel zit verdwijnt dat gevoel meteen met het zien van die glimlachen. We hebben even wat spelletjes met ze gedaan en daarna moesten we alweer weg met Krishna. Wordt vervolgd, we komen nog wel een keer terug.
Het lukte Krishna steeds niet om contact te leggen met ‘de administrator’, de beste man onze contact persoon voor het ziekenhuis heeft nog geen naam of gezicht, dus hebben we eigenlijk nog geen idee van hoe of wat. Kan zaterdag zijn, maar kan ook zondag! Vrijdag zijn we in ieder geval ook nog vrij. Wel is ons al een beetje ingefluisterd dat de mensen hier 6 dagen werken, van zondag tot vrijdag… en dat begin oktober het festival begint dus dat we nog wel eens bruikbaar kunnen zijn qua personeel, ajaaaa….
Vandaag zijn we erop uit getrokken, onze eerste trekking naar de oudste tempel van Nepal, die ondanks de aardbeving is blijven staan op enkele scheuren en beschadigingen na. Krishna zei dat het zeker 3,5 uur lopen was. Als we terug wilde moesten we daar maar een bus nemen die ons weer in de stad af zou zetten. We zijn gewoon gaan lopen en binnen 1,5 uur waren we bij de tempel. Die 3,5 uur zijn gebaseerd op de korte beentjes van de meeste Nepalezen denk ik. Het was een indrukwekkende tempel om te zien maar Pauline en ik zijn het er nu wel over eens dat de meeste tempels toch wel op elkaar beginnen te lijken. Na een rondje om de tempel en een nieuwe fles water onder de arm maakte we ons weer op voor de terug weg. Mooie velden, prachtig weer, hier en daar een straathond, koe of kip en de aardige mensen waren het decor van de tocht terug naar de stad. Die uitzichten gaan nooit vervelen. En in het echt is alles veel mooier dan op de foto’s!
En voor ik er erg in heb is de eerste week al bijna voorbij. De tijd vliegt nu echt al voorbij. Elke dag zijn er weer nieuwe dingen die leuk en verrassend zijn. Het is nog steeds een beetje wennen maar dat komt goed. Maar het belangrijkste is dat het goed gaat, ik voel me goed en geniet echt van elke seconde dat ik hier ben!
Hopelijk kan ik snel starten in het ziekenhuis, daar kijk ik erg naar uit.
Liefs Annemiek
-
30 September 2016 - 13:03
Miranda Aarts:
Hey Miekske!!!!
Wauw!!!! Wat een geweldig verhaal! Ik ben van het begin tot het eind geboeid blijven lezen. Even waande ik me ook op de plek waar jij nu bent. Helaas geld dat niet voor mij, maar ik ben wel blij dat jij dit wel mee mag maken.
Goed om te lezen dat je het daar zo goed hebt.
Veel succes met het onder de knie krijgen van alle culturele aspecten en natuurlijk de taal!
Ik kijk nu al uit naar je volgende verhaal!
Liefs Miran -
30 September 2016 - 13:17
Manon:
Aaah wat mooi geschreven weer! Kan me voorstellen hoe indrukwekkend alles is, op tijd naar bed gaan 's avonds is vast niet zo erg hana.
Hopelijk kun je snel aan de slag in het ziekenhuis, daar kom je immers voor!
Enjoy! X -
30 September 2016 - 13:19
Lia Den Ouden:
Lieve Annemiek, het nu al leuk en spannend om je verhalen te lezen. Heb een goede inspirerende spannende en leerzame tijd in Nepal.Een lieve groet ,en dikke aanmoedigingskus -
30 September 2016 - 13:36
Karen:
Wat een te gekke eerste kennismaking met jouw nieuwe tijdelijke wereld meis!!
Je verteld zo levendig, ik lees geboeid en krijg een heel goede indruk van daar:)
Hopelijk in je volgende verhaal een ziekenhuiservaring!
Dikke kus, Karen -
30 September 2016 - 18:13
Daisy :
Lieve verwegvriendin!
Wat een heerlijk verhaal! Wat ben je toch ook een wereldreiziger! Fijn om te horen dat alles goed gaat! Nu afwachten op je contactpersoon voor het ziekenhuis, kun je daar laten zien wat voor topper je bent.
Succes met de mooie tempels hihihi en de taal!
Veel plezier!
Doe de Belg de groetjes!
dikkeknuffelkus
-
30 September 2016 - 20:29
Wilma Sep:
Hallo Annemiek
Het is weer een feestje om jouw reisverslag te lezen.
Wij wensen jou een leerzame maar ook leuk verblijf in Nepal.
Ik kijk al weer uit naar het volgende verslag.
Heel veel groetjes van alle Sepkes
Liefs oom Toon en tante Wilma -
30 September 2016 - 21:12
Anneke Buma:
Hallo annemiek.
Je kent mij niet maar ben een nichtje van frouwkje. Zag je reisverslag op fb. Wij zijn goed 3 weken naar nepal geweest. Net voor de aarbeving!!. Geweldig land en mensen. Volg zeker jouw verhalen over dit prachtige land.
Groet anneke. -
30 September 2016 - 21:47
Corry De Vos:
Hoi Annemiek.
Fijn om je verhalen zo weer te kunnen lezen.
Goed studeren op de taal, de darmen laten wennen aan het pittige eten en lekker slapen op je plank.
Alle goeds, succes en veel plezier in je werk ,
groetjes, Corry.
-
01 Oktober 2016 - 09:02
Samantha:
Ha annemiek!
Wat een leuk verhaal al zo van je start van jullie avontuur! Even wennen allemaal daar, maar dan gaan jullie er weer vol voor! Echt super knap dat je dit allemaal zo doet.
Succes de komende tijd op je plankbed ;-) maar voor heel veel succes met wat jullie gaan doen. Hopelijk kunnen jullie snel terecht in het ziekenhuis. Daar waar jullie voor kwamen. Geniet verder ook van de nepalese cultuur, maar dat is wel aan je toevertrouwd want aanpassen kan jij heel goed. Ik kijk weer erg uit naar je volgende stuk. Dan voelt het net of ik er zelf ook even bij ben, want schrijven doe je echt heel leuk.
Succes meiden!! -
01 Oktober 2016 - 10:29
Jeantine:
Wat heerlijk om te lezen. Geniet van je reis. -
01 Oktober 2016 - 13:33
Anita Zwijgers :
Hoi Miekske
Wat een wereldje weer waar je in bent beland.
Echt iets voor jou -
01 Oktober 2016 - 20:52
Kees-Jan:
Annemiekske, wat een verhaal weer, prachtig. Je zou een boek moeten gaan schrijven over je ervaringen !
Veel plezier daar. -
02 Oktober 2016 - 17:15
Mireille Dirven:
Lieve Annemiek,
Ik heb genoten van je verhaal! Ik wens je nog heel veel mooie en inspirerende belevenissen toe, die wij weer mogen meelezen! Lieve groet vanuit Molenhoek -
02 Oktober 2016 - 20:03
Jerôme:
Leuk verhaal! Veel plezier! -
03 Oktober 2016 - 08:10
Raphaelle:
Hoi mop!
Wat leuk geschreven weer! :)
Gelukkig zijn jullie tassen ook allemaal aangekomen en heb je je al een beetje kunnen settelen daar!
Ben benieuwd hoe het is als je in het ziekenhuis aan de slag kan!
Gaat vast helemaal goed komen met jullie !! Hou ons op de hoogte -
07 Oktober 2016 - 13:33
Oma Dirven:
Hoi Annemiek
Je hebt er weer een leuk en gezellig verhaal van gemaakt
Sucses op je plank bed ,goed voor je rug
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
