Hakunamatata Mzungu
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
10 Maart 2015 | Tanzania, Dar es Salaam
Het is er warm, ik zweet nog net zoveel als eerst, er zijn een hoop donkere mensen, er is nog steeds veel zand en ik betaal ook nog steeds te veel omdat ik blank ben.. Ik ben in Tanzania en het is een heel gek gevoel. Het is anders dan Ghana maar toch eigenlijk ook weer niet. De vlucht van Ghana naar Tanzania via Kenia is super meegevallen. Ik zal eerlijk zijn.. ik was behoorlijk zenuwachtig en was al de dood dat m’n tas niet zou aankomen. Maar op het moment dat ik zag op welke stoel ik zat in het vliegtuig kwam er een rust over me heen en kon ik alleen maar genieten. Ik zat achter de business klas met mega veel beenruimte, 2 vriendelijke mensen aan weerszijden en een verfrissend drankje omdat de business klas te veel over had, geen probleem maak je me alleen maar blij mee.
Na de overstap op Kenia waar ik te veel Nederlanders tegen ben gekomen (wij zijn ook overal!) landde ik dan eindelijk op de plaats van bestemming; Tanzania! Op z’n Afrikaans moesten we lopend over het vliegveld naar de immigratieloketten en daar was het wachten op een visum. Het was nog even spannend omdat ik zo stom was om te zeggen dat ik hier in een ziekenhuis kwam ‘werken’, nja ik had beter stage lopen kunnen zeggen want ze begonnen gelijk over betalen van geld en nog meer andere rare dingen. Maar gelukkig kon ik er een mooi verhaaltje van maken, 50 dollar betaald en daar was de stempel voor mijn verblijf! Gelukkig was ook mijn tas aangekomen in Tanzania dus het viel allemaal mee. Nu was het alleen nog maar opzoek gaan naar iemand van Work the World. Voor ik nog maar kon bedenken of hij er wel zou staan zag ik ‘m al. Mohammed in een blauw shirt van Work the World die heel hard Hakunamatata roept, het komt dus allemaal goed, no worries!
Toch werd het nog even spannend toen ik besefte dat het stuur aan de verkeerde kant zat en de auto ineens links ging rijden en niet rechts zoals ik had verwacht. Maar dat blijkt hier dus de juiste kant te zijn. Blij dat ik niet hoef te rijden. Eenmaal aangekomen in het huis was het inmiddels al na middernacht en was ik blij dat ik op de plek was aangekomen waar ik zou moeten zijn. Voor ik de kans kreeg om horizontaal te communiceren met mijn kussen stonden er al 2 meiden aan mijn deur te kloppen of ik nog even mee ging voor een biertje. Ach, waarom ook niet? Een prima ontvangst dus in Tanzania. De zondag vooral gebruikt voor uitslapen, relaxen en het zwembad uitproberen. In het huis zitten verder nog 7 andere meiden, Alex en Amy uit Engeland, Sarah uit Australië, Laurence uit België en Rebecca, Jenny en Lindsey uit Schotland. Met de laatste 2 deel ik een kamer. Fijn om weer omringd te zijn met andere meiden en veel gezelligheid. Het is echt mega luxe en ik merk dat kik daar weer erg aan moet wennen, ik voel me soms een beetje schuldig. We hebben een kok die verschrikkelijk lekkere maaltijden klaar maakt, een zwembad, een heerlijke pek waar we kunnen relaxen, prima kamers met aansluitende badkamers en voor de rest de hele dag door de luxe van WIFI!! Ik moest dus weer even wennen aan de westerse omstandigheden die ik een tijdje heb moeten missen.
Maandag begon de oriëntatie dan eindelijk. Natuurlijk later dan gepland, voor zover ik het nog niet gewend was maar ook hier gaat niet alles op tijd en uur. Na het praatje met de do’s en don’ts in Tanzania die eigenlijk vrij veel op hetzelfde neerkomen als in Ghana konden we naar het ziekenhuis. Daar ben ik voor gekomen, ervaring opdoen in het grootste ziekenhuis van Tanzania. De weg er naartoe was al een heel avontuur op zich. We moeten met de bus met een paarse streep, dat is het herkenningspunt voor de route. Het is een hele opgave alleen al om in die bus te komen omdat hij soms al rijdende passagiers binnen laat en soms te vol is om er nog bij te passen. Al wachtende op de bus lopen de mensen voorbij en zie je de meest bizarre dingen. De traditioneel geklede mannen lopen in jurken rond met een mes rond de middel, schoenen van auto banden onder de voeten maar wel met een smartphone in de hand, een heel apart gezicht kan ik je zeggen. Terwijl ik opgepropt tussen de mensen in de bus zaten en bevangen werd door de warmte en de heerlijk zweetgeur van de andere passagiers, probeerde ik een beetje op de weg te letten om te weten waar ik uit zou moeten. Na 15 minuten heb ik het al opgegeven, door alle drukte en mensen die in en uit de bus moeten was het onmogelijk voor mij om maar iets op te vangen van de weg. In het kader van, ‘blijf bij de kudde’ ben ik maar uitgestapt en gelukkig stonden de andere daar ook allemaal.
Het ziekenhuis terrein is super groot, echt een mega groot oppervlak. En eigenlijk had ik helemaal niet verwacht dat het een beetje zoals in Europa zou zijn. Er is een universiteit recht naast het ziekenhuis en de meeste medische studenten studeren en werken dus op het terrein. Onderweg naar de kinderafdeling liepen we langs het ebola terrein. Grote witte tenten die opgezet zijn om alvast te oefenen en daadwerkelijk te kunnen opereren als ebola centrum mocht het zo ver komen. Maar zo ver komt het natuurlijk niet, het was niet in Ghana dus zeker niet in Tanzania.
Toen we het gebouw van de kinderafdelingen binnen liepen kreeg ik kippenvel bij het zien van alle lieve en mooie tekeningen. Het was net of ik het Sophia binnen liep, alles om me heen deed me realiseren dat ze hier met kinderen werken. Er was zelfs een soort van evenement bezig in de hal beneden voor de kinderen. Na al die ervaringen in Ghana was ik intens gelukkig om te zien dat ze het hier wel snappen; de afleiding, plezier maken en het gelukkig maken van kinderen tijdens het ziek zijn. Ik stond te popelen om te beginnen.
De volgende dag was het dan eindelijk zo ver, m’n tas ingepakt en goed ontbijt achter de kiezen en vol goede moed naar het ziekenhuis om de hoofdzuster te ontmoeten. Er zijn 8 afdelingen in het kindergebouw en als het goed is kan ik alle 8 afdelingen zien en daar ervaring opdoen. Samen met Lindsey en Jenny, met wie ik een kamer deel, zijn we in de Dallah dallah (de bus hier) geklommen en naar het ziekenhuis gegaan. Een beetje spannend of het allemaal wel goed ging zijn we goed aangekomen en kon de eerste werkdag beginnen. Ik maakte kennis met de hoofdzuster (spierwit jurk uniform, witte sokken en allerlei onderscheidingen op haar jurk, erg indrukwekkend) en ik mocht gelijk beginnen. Ze vroeg eerst nog of ik een dag vrij wilde en morgen wilde beginnen, maar mijn antwoord was uiteraard; hoe eerder hoe beter! Ik mocht zelf kiezen naar welke afdeling ik eerst wilde gaan. Het werd de afdeling oncologie en dat was een super goede keuze. Ik heb 2 dagen mee gelopen op deze afdeling en heb m’n ogen uitgekeken. Het leek net of ik in een Nederlands ziekenhuis stond, de afdeling was mega goed onderhouden en overal was het schoon, er waren goede bedden en er hingen overal klokken voor perslucht en zuurstof. Luxe overal dus, niet wat ik verwacht had. In de gangen rennen de kinderen rond en roepen ze allemaal Mzungu naar me, wat blanke betekend. De dokter is lief voor de kinderen en de verpleegkundigen nog liever. Ik was helemaal gelukkig bij dit aanzien, hier snappen ze het, lief zijn voor de kinderen dat is wat we moeten doen. Ik heb meegelopen met een schat van een zuster, Rachel en haar het hemd van het lijf gevraagd over het reilen en zeilen op de afdeling. De meeste verpleegkundigen spreken Swahili en niet heel goed Engels dus soms is het heel lastig om antwoord te krijgen op je vraag. Maar m’n ogen hebben genoeg kunnen zien en dat was het allemaal waard. Helaas ook weer vee leed en verdriet gezien, wat bijna niet te vermijden valt op de afdeling oncologie. Hele zieke kinderen aan de zuurstof en het infuus die eigenlijk op de ICK thuis horen maar hier gewoon op zaal liggen tussen de ‘betere’ kinderen. Toen ik een gedaante in een opgerold wit laken zag liggen de volgende dag wist ik dat die lieve meid het niet gered had. Het blijft moeilijk om dat te zien en te beseffen. Kinderen horen rond te rennen en te genieten van het leven. Gelukkig zijn er op de afdeling wel veel andere kinderen die het wel redden en gezond en gelukkig naar huis kunnen. Omdat het Muhimbili ziekenhuis het grootste ziekenhuis is van Tanzania is het er erg druk en ligt de afdeling eigenlijk altijd vol. De meeste kinderen kunnen niet heel goed Engels dus blijft het bij een high five en een ‘how are you’. Maar met een glimlach en een hand geven kom je al heel ver.
Toch kon het moment van ‘wat gebeurd en nu?!’ niet lang uitblijven. De pijnstilling die hier voornamelijk gegeven wordt is geen paracetamol maar morfine. Op zich niet verkeerd maar het gaat om de manier waarop het gegeven wordt. Het staat hier gewoon open en bloot op het bureau en de ouders komen het zelf pakken om het aan de kinderen te geven, dus 5 ml, 6 ml of 8 ml.. Niemand weet wat de ouder geeft en of het juiste gegeven wordt. Ik stond met volle verbazing naar het geheel te kijken en moest het maar accepteren als ‘gewoon’! Na m’n eerste 2 dagen was ik dol enthousiast over alles, het werk, de collega’s en kinderen en het hele ziekenhuis. Ondanks de vele verschillen voelt het al zo veel beter als wat ik gezien heb in Ghana. En dat is echt alles waard, een lichtpuntje in de duisternis op het gebied van de kinderverpleegkunde in Afrika voor mij.
Donderdag mocht ik weer langs de hoofdzuster om naar een andere afdeling te gaan. Dit keer werd het de kangaroo afdeling, de afdeling waar die hele lieve, kleine, schattige te vroeg geboren wondertjes liggen. Ik smolt helemaal bij het zien van al die kleintjes. Allemaal niet meer dan 2 kilo en geen van alle in een couveuse. Veelte vroeg geboren en nog lang geen 40 weken en al helemaal open en bloot op de wereld. Gewoon lekker dus in een doek bij mama op bed en ze krijgen allemaal via cupfeeding borstvoeding. De moeders lopen al wandelend met de baby’s te kolven. Soms moest ik wel goed zoeken in die doeken om het kind te vinden omdat ze echt zo klein zijn. De moeders liggen er open en bloot bij en het is er super warm. Er is natuurlijk geen ventilator omdat het niet goed is voor de kleintjes en dat merk je heel goed als de achterkant van je uniform drijf en drijf nat aanvoelt. Maar dat ben je allemaal vergeten als je een blik werpt op die kleintjes.
Met al een aardig woordje Swahili opzak (‘hallo’, ‘hoe gaat het’ en ‘ik ben Annemiek’) probeer ik wat contact te maken met de moeders en mocht ik helpen met het wegen van de kleintjes. Ik kan de hele dag alleen maar lachen, echt genieten dus hier. Na het wegen mocht ik naast de dokter gaan zitten en bij de visite interessant zitten doen. Ik versta nog niks van dat hele taaltje hier dus het is echt abra kadabra voor mij maar ik glimlach en knik af en toe lief en dan is het allemaal goed. De dokter is al aardig op leeftijd en heeft helemaal geen neonatologie gestudeerd maar microbiologie maar dat is geen enkel probleem, op een heel zelfverzekerde manier doet hij de visite. Het kind wordt op tafel gelegd op een doek, hij luistert er 5 seconden na door een stethoscoop op de borstkast te leggen en voelt aan de armpjes en beentjes en dekt het weer toe. Af en toe vang ik iets op van woorden zoals een ASD, VSD en anaemia maar daar blijft het ook bij. Een hele rijke, interessant ervaring die dagen op de afdeling. Ik heb weer zoveel andere dingen gezien, te veel om op te noemen, laat staan te om op te schrijven.
Enorme positieve, leerzame en interessante eerste dagen gehad in het Muhimbili ziekenhuis. Gelukkig kan ik nog heel wat gaan zien want er volgen nog 6 afdelingen. Ik voel me op en top gelukkig en zit heel goed in m’n vel. Het voelt zelfs als; NOOIT MEER NAAR HUIS! Dat komt ook wel een beetje door de hele ambiance waar in zit, de omgeving, het eten, het ontzettend lekkere weer en de leuke mensen in het huis. Ik zit er helemaal in en ben heel blij dat ik naar Tanzania ben afgereisd. Ik geniet met volle teugen, hakunamatata en hoop dat met een stijgende lijn door te zetten!
Liefs Annemiek
Na de overstap op Kenia waar ik te veel Nederlanders tegen ben gekomen (wij zijn ook overal!) landde ik dan eindelijk op de plaats van bestemming; Tanzania! Op z’n Afrikaans moesten we lopend over het vliegveld naar de immigratieloketten en daar was het wachten op een visum. Het was nog even spannend omdat ik zo stom was om te zeggen dat ik hier in een ziekenhuis kwam ‘werken’, nja ik had beter stage lopen kunnen zeggen want ze begonnen gelijk over betalen van geld en nog meer andere rare dingen. Maar gelukkig kon ik er een mooi verhaaltje van maken, 50 dollar betaald en daar was de stempel voor mijn verblijf! Gelukkig was ook mijn tas aangekomen in Tanzania dus het viel allemaal mee. Nu was het alleen nog maar opzoek gaan naar iemand van Work the World. Voor ik nog maar kon bedenken of hij er wel zou staan zag ik ‘m al. Mohammed in een blauw shirt van Work the World die heel hard Hakunamatata roept, het komt dus allemaal goed, no worries!
Toch werd het nog even spannend toen ik besefte dat het stuur aan de verkeerde kant zat en de auto ineens links ging rijden en niet rechts zoals ik had verwacht. Maar dat blijkt hier dus de juiste kant te zijn. Blij dat ik niet hoef te rijden. Eenmaal aangekomen in het huis was het inmiddels al na middernacht en was ik blij dat ik op de plek was aangekomen waar ik zou moeten zijn. Voor ik de kans kreeg om horizontaal te communiceren met mijn kussen stonden er al 2 meiden aan mijn deur te kloppen of ik nog even mee ging voor een biertje. Ach, waarom ook niet? Een prima ontvangst dus in Tanzania. De zondag vooral gebruikt voor uitslapen, relaxen en het zwembad uitproberen. In het huis zitten verder nog 7 andere meiden, Alex en Amy uit Engeland, Sarah uit Australië, Laurence uit België en Rebecca, Jenny en Lindsey uit Schotland. Met de laatste 2 deel ik een kamer. Fijn om weer omringd te zijn met andere meiden en veel gezelligheid. Het is echt mega luxe en ik merk dat kik daar weer erg aan moet wennen, ik voel me soms een beetje schuldig. We hebben een kok die verschrikkelijk lekkere maaltijden klaar maakt, een zwembad, een heerlijke pek waar we kunnen relaxen, prima kamers met aansluitende badkamers en voor de rest de hele dag door de luxe van WIFI!! Ik moest dus weer even wennen aan de westerse omstandigheden die ik een tijdje heb moeten missen.
Maandag begon de oriëntatie dan eindelijk. Natuurlijk later dan gepland, voor zover ik het nog niet gewend was maar ook hier gaat niet alles op tijd en uur. Na het praatje met de do’s en don’ts in Tanzania die eigenlijk vrij veel op hetzelfde neerkomen als in Ghana konden we naar het ziekenhuis. Daar ben ik voor gekomen, ervaring opdoen in het grootste ziekenhuis van Tanzania. De weg er naartoe was al een heel avontuur op zich. We moeten met de bus met een paarse streep, dat is het herkenningspunt voor de route. Het is een hele opgave alleen al om in die bus te komen omdat hij soms al rijdende passagiers binnen laat en soms te vol is om er nog bij te passen. Al wachtende op de bus lopen de mensen voorbij en zie je de meest bizarre dingen. De traditioneel geklede mannen lopen in jurken rond met een mes rond de middel, schoenen van auto banden onder de voeten maar wel met een smartphone in de hand, een heel apart gezicht kan ik je zeggen. Terwijl ik opgepropt tussen de mensen in de bus zaten en bevangen werd door de warmte en de heerlijk zweetgeur van de andere passagiers, probeerde ik een beetje op de weg te letten om te weten waar ik uit zou moeten. Na 15 minuten heb ik het al opgegeven, door alle drukte en mensen die in en uit de bus moeten was het onmogelijk voor mij om maar iets op te vangen van de weg. In het kader van, ‘blijf bij de kudde’ ben ik maar uitgestapt en gelukkig stonden de andere daar ook allemaal.
Het ziekenhuis terrein is super groot, echt een mega groot oppervlak. En eigenlijk had ik helemaal niet verwacht dat het een beetje zoals in Europa zou zijn. Er is een universiteit recht naast het ziekenhuis en de meeste medische studenten studeren en werken dus op het terrein. Onderweg naar de kinderafdeling liepen we langs het ebola terrein. Grote witte tenten die opgezet zijn om alvast te oefenen en daadwerkelijk te kunnen opereren als ebola centrum mocht het zo ver komen. Maar zo ver komt het natuurlijk niet, het was niet in Ghana dus zeker niet in Tanzania.
Toen we het gebouw van de kinderafdelingen binnen liepen kreeg ik kippenvel bij het zien van alle lieve en mooie tekeningen. Het was net of ik het Sophia binnen liep, alles om me heen deed me realiseren dat ze hier met kinderen werken. Er was zelfs een soort van evenement bezig in de hal beneden voor de kinderen. Na al die ervaringen in Ghana was ik intens gelukkig om te zien dat ze het hier wel snappen; de afleiding, plezier maken en het gelukkig maken van kinderen tijdens het ziek zijn. Ik stond te popelen om te beginnen.
De volgende dag was het dan eindelijk zo ver, m’n tas ingepakt en goed ontbijt achter de kiezen en vol goede moed naar het ziekenhuis om de hoofdzuster te ontmoeten. Er zijn 8 afdelingen in het kindergebouw en als het goed is kan ik alle 8 afdelingen zien en daar ervaring opdoen. Samen met Lindsey en Jenny, met wie ik een kamer deel, zijn we in de Dallah dallah (de bus hier) geklommen en naar het ziekenhuis gegaan. Een beetje spannend of het allemaal wel goed ging zijn we goed aangekomen en kon de eerste werkdag beginnen. Ik maakte kennis met de hoofdzuster (spierwit jurk uniform, witte sokken en allerlei onderscheidingen op haar jurk, erg indrukwekkend) en ik mocht gelijk beginnen. Ze vroeg eerst nog of ik een dag vrij wilde en morgen wilde beginnen, maar mijn antwoord was uiteraard; hoe eerder hoe beter! Ik mocht zelf kiezen naar welke afdeling ik eerst wilde gaan. Het werd de afdeling oncologie en dat was een super goede keuze. Ik heb 2 dagen mee gelopen op deze afdeling en heb m’n ogen uitgekeken. Het leek net of ik in een Nederlands ziekenhuis stond, de afdeling was mega goed onderhouden en overal was het schoon, er waren goede bedden en er hingen overal klokken voor perslucht en zuurstof. Luxe overal dus, niet wat ik verwacht had. In de gangen rennen de kinderen rond en roepen ze allemaal Mzungu naar me, wat blanke betekend. De dokter is lief voor de kinderen en de verpleegkundigen nog liever. Ik was helemaal gelukkig bij dit aanzien, hier snappen ze het, lief zijn voor de kinderen dat is wat we moeten doen. Ik heb meegelopen met een schat van een zuster, Rachel en haar het hemd van het lijf gevraagd over het reilen en zeilen op de afdeling. De meeste verpleegkundigen spreken Swahili en niet heel goed Engels dus soms is het heel lastig om antwoord te krijgen op je vraag. Maar m’n ogen hebben genoeg kunnen zien en dat was het allemaal waard. Helaas ook weer vee leed en verdriet gezien, wat bijna niet te vermijden valt op de afdeling oncologie. Hele zieke kinderen aan de zuurstof en het infuus die eigenlijk op de ICK thuis horen maar hier gewoon op zaal liggen tussen de ‘betere’ kinderen. Toen ik een gedaante in een opgerold wit laken zag liggen de volgende dag wist ik dat die lieve meid het niet gered had. Het blijft moeilijk om dat te zien en te beseffen. Kinderen horen rond te rennen en te genieten van het leven. Gelukkig zijn er op de afdeling wel veel andere kinderen die het wel redden en gezond en gelukkig naar huis kunnen. Omdat het Muhimbili ziekenhuis het grootste ziekenhuis is van Tanzania is het er erg druk en ligt de afdeling eigenlijk altijd vol. De meeste kinderen kunnen niet heel goed Engels dus blijft het bij een high five en een ‘how are you’. Maar met een glimlach en een hand geven kom je al heel ver.
Toch kon het moment van ‘wat gebeurd en nu?!’ niet lang uitblijven. De pijnstilling die hier voornamelijk gegeven wordt is geen paracetamol maar morfine. Op zich niet verkeerd maar het gaat om de manier waarop het gegeven wordt. Het staat hier gewoon open en bloot op het bureau en de ouders komen het zelf pakken om het aan de kinderen te geven, dus 5 ml, 6 ml of 8 ml.. Niemand weet wat de ouder geeft en of het juiste gegeven wordt. Ik stond met volle verbazing naar het geheel te kijken en moest het maar accepteren als ‘gewoon’! Na m’n eerste 2 dagen was ik dol enthousiast over alles, het werk, de collega’s en kinderen en het hele ziekenhuis. Ondanks de vele verschillen voelt het al zo veel beter als wat ik gezien heb in Ghana. En dat is echt alles waard, een lichtpuntje in de duisternis op het gebied van de kinderverpleegkunde in Afrika voor mij.
Donderdag mocht ik weer langs de hoofdzuster om naar een andere afdeling te gaan. Dit keer werd het de kangaroo afdeling, de afdeling waar die hele lieve, kleine, schattige te vroeg geboren wondertjes liggen. Ik smolt helemaal bij het zien van al die kleintjes. Allemaal niet meer dan 2 kilo en geen van alle in een couveuse. Veelte vroeg geboren en nog lang geen 40 weken en al helemaal open en bloot op de wereld. Gewoon lekker dus in een doek bij mama op bed en ze krijgen allemaal via cupfeeding borstvoeding. De moeders lopen al wandelend met de baby’s te kolven. Soms moest ik wel goed zoeken in die doeken om het kind te vinden omdat ze echt zo klein zijn. De moeders liggen er open en bloot bij en het is er super warm. Er is natuurlijk geen ventilator omdat het niet goed is voor de kleintjes en dat merk je heel goed als de achterkant van je uniform drijf en drijf nat aanvoelt. Maar dat ben je allemaal vergeten als je een blik werpt op die kleintjes.
Met al een aardig woordje Swahili opzak (‘hallo’, ‘hoe gaat het’ en ‘ik ben Annemiek’) probeer ik wat contact te maken met de moeders en mocht ik helpen met het wegen van de kleintjes. Ik kan de hele dag alleen maar lachen, echt genieten dus hier. Na het wegen mocht ik naast de dokter gaan zitten en bij de visite interessant zitten doen. Ik versta nog niks van dat hele taaltje hier dus het is echt abra kadabra voor mij maar ik glimlach en knik af en toe lief en dan is het allemaal goed. De dokter is al aardig op leeftijd en heeft helemaal geen neonatologie gestudeerd maar microbiologie maar dat is geen enkel probleem, op een heel zelfverzekerde manier doet hij de visite. Het kind wordt op tafel gelegd op een doek, hij luistert er 5 seconden na door een stethoscoop op de borstkast te leggen en voelt aan de armpjes en beentjes en dekt het weer toe. Af en toe vang ik iets op van woorden zoals een ASD, VSD en anaemia maar daar blijft het ook bij. Een hele rijke, interessant ervaring die dagen op de afdeling. Ik heb weer zoveel andere dingen gezien, te veel om op te noemen, laat staan te om op te schrijven.
Enorme positieve, leerzame en interessante eerste dagen gehad in het Muhimbili ziekenhuis. Gelukkig kan ik nog heel wat gaan zien want er volgen nog 6 afdelingen. Ik voel me op en top gelukkig en zit heel goed in m’n vel. Het voelt zelfs als; NOOIT MEER NAAR HUIS! Dat komt ook wel een beetje door de hele ambiance waar in zit, de omgeving, het eten, het ontzettend lekkere weer en de leuke mensen in het huis. Ik zit er helemaal in en ben heel blij dat ik naar Tanzania ben afgereisd. Ik geniet met volle teugen, hakunamatata en hoop dat met een stijgende lijn door te zetten!
Liefs Annemiek
-
10 Maart 2015 - 19:26
Samantha:
Ha Annemiek,
weer een mooi berichtje dit keer vanuit Tanzania!! Dus hier weer een berichtje van mij!
Fijn dat je goed bent aangekomen in Tanzania...zo'n reis is natuurlijk altijd even spannend.
En wat fijn dat je het daar weer goed naar je zin heb.
Mooi werkplekje, gezellige meiden op je heen...wat wil je nog meer!
Heel veel succes nog en tot gauw!!
Liefs Samantha -
10 Maart 2015 - 19:39
Anita:
Super Annemiek lekker genieten.
ik heb weer genoten van je mooie verhaal. -
10 Maart 2015 - 19:44
Astrid:
Ha Annemiek!
Wat een prachtig verslag weer!Heerlijk dat je o happy bent daar.
Ik kan het me helemaal voorstellen.
Succes en veel plezier!
Liefs.Astrid (1Noord) -
10 Maart 2015 - 21:02
Karlijn:
heerlijk om te lezen zoals je geniet!! Nog veel mooie ervaringen toegewenst!! X -
10 Maart 2015 - 21:50
Elmy:
wauw Annemiek!
Ik zit weer met volle verbazing te lezen, zo goed dat je geniet! Stiekem ben ik wel een beetje jaloers op de dingen die je nu vertelt. Lijkt me zooooo gaaf en uitdagend!
Zet hem op! Xxx Elmy -
10 Maart 2015 - 21:51
Daisy:
Lieve verwegvriendin!
Wat fijn om een berichtje te lezen vanuit Tanzania.
En wat geweldig om te lezen dat je het zo na je zin heb! Heerlijk om je verhaal te lezen...het lijkt net ofdat ik een kijkje kan nemen in het ziekenhuis waar je nu werkt. Fijn dat daar de zorg al beter geregeld is, al zal je nog genoeg 'rare' gewoontes van daar tegen gaan komen.
Heerlijk om in een huis te zitten met zeven andere meiden! Geniet ervan, je heb het verdient!!
Heel veel succes en plezier in Tanzania!
Dikke knuffelkus -
10 Maart 2015 - 22:45
Margret:
Heel fijn en leuk om te lezen dat je het naar je zin hebt. Geniet ervan en veel succes daar! Groetjes, -
11 Maart 2015 - 00:19
Kelly:
meid! Wat n verhaal weer, super! Zet m op! Liefs
Kelly -
11 Maart 2015 - 08:24
Lia Den Ouden:
Lieve Annemiek teveel om onder woorden uit te brengen. Indrukwekkend.Ik ben blij dat je je daar zo thuis voelt.
Liefs en dikke zoen en pluim op je verpleegsterskapje.
Tante Lia xxx -
11 Maart 2015 - 09:41
Carola Vd Broeke:
Weer genoten van je prachtige verhaal.....
-
12 Maart 2015 - 17:23
Tante Lianne:
Hoi Annemiek
Met veel geduld( de aanhouder win) zal het ook in Ghana wel goed komen met de gezondheidszorg, we weten alleen nog niet wanneer..........
Veel plezier (en wel terugkomen hoor)
-
15 Maart 2015 - 09:16
Corrie Van Nispen:
Wat kun je het toch steeds weer allemaal prachtig vertellen, het is een genot om jouw verhalen te kezen. Succes Annemiek.
Groetjes -
15 Maart 2015 - 18:41
Ria :
Wat fijn dat er daar zoveel meer aandacht is voor het vriendelijke benaderen van het kind. Wat zal dat goed voelen. Ik bewonder je hoe je alles te gemoeten gaat . Zo vol overgave en dat je je er zo goed voelt heel fijn. Blijf genieten en leren
Groetjes Ria -
15 Maart 2015 - 19:02
Wilma Sep:
Hallo Annemiek,
Wat een super enthousiast verhaal weer. Fijn dat de reis naar Tanzania goed verlopen is. Zal wel spannend geweest zijn.
Wat fijn dat je het daar zo naar je zin hebt. Wat een kleine dotjes. Dat jij daar bloed van af kunt nemen!!!!
Knap hoor jij hebt duidelijk het juiste beroep gekozen. Het is hartverwarmend te lezen hoe jij met alles omgaat.
Geniet van deze tijd in het kinderziekenhuis en van de omgeving.
Wij kijken weer uit naar het volgende verslag.
Veel groetjes van alle Sepkes.
Dikke kus oom Toon en tante Wilma -
01 April 2015 - 20:43
Raphaelle:
leuk verhaaltje miek!x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
