All good things comes to an end..

Elke ochtend in de afgelopen 4 weken worden we getrakteerd op een uitzicht van de Himalaya. Als ik me naar links draai en mijn gezicht in de frisse ochtend lucht steek vangt mijn blik een uitzicht van witte toppen die bijna zo dichtbij lijken dat ik ze kan aanraken. Nepal dank je wel voor deze ochtenden, deze momenten die in mijn gedachten zijn gegrift waar aan ik terug kan denken met een lach op m’n gezicht. Een brede tevreden lach.

In het ziekenhuis hebben we een afscheid gekregen, eentje waarvan Pauline en ik beide niet houden. We hadden gedacht stil zwijgend te kunnen vertrekken maar nee, we moesten net zoals de andere vrijwilligers in de schijnwerpers staan. Een thikka op ons hoofd, een mooie sjaal als bedankje om ons nek en als klapper een prachtig frame van hout en zilver waar een oorkonde in zit als bewijs van ons vrijwilligers werk. Die kan boven ons bed! Foto’s maken, een praatje van de oprichter van het ziekenhuis en de afdelingen waar we gewerkt hebben en Pauline en ik staan er maar netjes vriendelijk te lachen.
Aan elk begin komt een einde. Aan een goed liedje, een fantastisch feestje, een jaar vol up’s en down’s, een bord overheerlijk eten en zo dus ook aan mijn vrijwilligerstijd hier. En zoals sommigen van jullie wel weten ben ik niet goed in afscheid nemen, wil ik nooit weg en zie ik op tegen naar huis gaan als ik het goed heb. Ik zou het liefst als een struisvogel m’n kop in het zand willen steken, het is er niet dus dan hoeft het ook niet. Maar helaas Annemiek aan het al leuke komt een einde, dus ook voor nu.

Maar wat een geluk dat Anne ons is komen vergezellen aan het einde van dit bijzondere avontuur. Donderdag ochtend stonden Pauline en ik klaar als welkomstcomité op het vliegveld, Namaste Anne welkom in Nepal. We gaan als een stroomversnelling die dag, kletsen de oren van elkaars kop, lachen om van alles, vangen zonnestralen tijdens de rondleiding in Bhaktapur, laten Anne alle tempels zien, nemen haar mee naar het ziekenhuis om haar een cultuurshock te laten beleven, eten Nepalese maaltijden afwisselend met westerse gerechten, genieten van de zonsondergang met wat pepernoten in de hand en zijn uitgeput maar voldaan als onze hoofdjes na wat biertjes op het dakterras genuttigd te hebben, die avond onze kussens raken. Dat beloofd wat voor de komende 2 weken.
Het weekend brengen we door in Kathmandu waar de andere meiden uit het questhouse ons ook vergezellen. We laten ons die avond eens lekker gaan en dansen de sterren van de avond samen. De volgende dag voeren we onze rol als toerist verder uit bij de grootste stupa van Azië met lichtelijke hoofdpijn en hangen we verder de luie toerist uit in het hostel.

Onze wegen scheiden dat weekend als Sarah en Lieve terug keren naar Bhaktapur en Anne, Pauline, Marije en ik de bus nemen naar Pokhara. De lange, hobbelige, eindeloze weg naar Pokhara die Pauline en ik al een keer eerder afgelegd hebben is er helaas niet korter op geworden. Na 9 uur en 3 stops verder rollen we de bus uit en vinden we al gauw ons hostel waar weer een heerlijke harde plank op ons gezelschap wacht. Wat boffen we toch met die bedden hier in Nepal. Marije gaat haar eigen weg en zoals het liedje dan gaat: ‘toen waren er nog maar 3’. In Pokhara regelen we nog de laatste dingen voor de trekking en nuttigen we nog een westerse altijd voor het grote avontuur gaat beginnen. Met kriebels in m’n buik ga ik slapen, toch best spannend zo’n trekking. Gaat het tegen vallen of rennen we die berg op aankomende week?
Na een matige nacht op de plank, een ijskoude douche en een goed minimaal gepakt georganiseerde backpack worden we opgehaald. Het avontuur voor deze 3 meiden gaat beginnen. En wat een avontuur staat ons te wachten. Vol goede moed beginnen we aan de eerste dag en ik merk aan mezelf dat de rust, de stilte en de eenvoud van het wandelen me goed doet. Ik geniet met de hoofdetter G en mijn hersenen draaien overuren om alle mooie uitzichten te verwerken en op te slaan voor later. Het ene na het andere prachtige uitzicht wisselt zich af met zware fysieke stukken die nooit lijken te eindigen voor je gevoel.
Als we 1 ding geleerd hebben tijdens de trekking dan is het dit; als je denkt dat je er bent dan ben je er nog niet. De bekende trappen die de Poonhill trek voor ons in petto hebben dingen zich op de eerste dag al aan en zorgen er voor dat we groene sneeuw zien. Maar we hebben het gedaan, we hebben vol gehouden, ‘hold on, the only way is up’ van Yazz uitgebracht in 1988 speelt zich de hele tijd in m’n hoofd af. Af en toe stop ik en kijk ik achter me en besef ik me dat ik een trek aan het doen ben in Nepal. Zo gewoon is dat niet.
De eerste nacht slapen we in een rustige lodge en worden we verwend met een haardvuurtje, een heerlijke maaltijd en een prima bed. De volgende morgen kunnen we zelfs uitslapen en op het gemak doen. Ram, onze gids verteld ons dat we sneller lopen dan hij gedacht zou hebben. Met een schouderklopje voor onszelf en als echte wandelaars starten we dag 2 lekker in het zonnetje. Natuurlijk hebben we nog heel veel meer trappen te gaan en durven we niet meer te hopen op wat vlakkere stukken. Af en toe vergezellen wat ossen, kippen en ezels ons op weg naar boven en beseffen we aan onze ademhaling dat we steeds hoger raken.

Als we dan op dag 2 lunchen op een plek met een uitzicht wat je wel in zou willen lijsten om elke dag naar te kijken, zijn we ontzettend blij dat we al die vervloekte trappen opgegaan zijn, welke stap was het waard. Na een uitgebreide, een heerlijke lunch en een fotoshoot verder gaan we nog een stukje hoger, als of we al niet hoog genoeg waren. En dan komt het moment, het moment wat ik misschien wel het aller speciaals vond van de hele trekking. Ik kijk naar links en daar hangen ze dan, de wolken als groepjes samen klaar om op te spingen. Als witte suikerspinnen vormen ze een prachtig geheel daar tussen de bergen en ik besef dat ik boven ze ben. Ik bevind me niet in een vliegtuig maar ben buiten en echt boven ze. Heel onwerkelijk. Dit moment slag ik op en reist met me mee tijdens de trekking. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt. We eindigen de dag met een prachtig viewpoint ergens in de bergen en maken ons klaar voor een koude nacht. Gelukkig komen m’n scouting skills goed van pas. Snel m’n slaapzak bij het haardvuur leggen om op te warmen voor de nacht, kleding onder in m’n slaapzak zodat deze niet klam zijn morgen vroeg en zo min mogelijk aan in m’n slaapzak om het warm te krijgen, welterusten.

En dan begint de echte klim. Op dag 3, om 4.15 uur gaat onze wekker. Snel pakken we alles in en gieten we een lemontea, wat goed is voor tijdens een trektocht, achter in onze keel en kleden we ons warm aan. De offroad wandeling naar de hoge top van 3637 meter gaat van start. Met een lichtje op ons voorhoofd als echte trekkers en een uiterst goede balans en opperste concentratie waar je je voeten weg moet zetten zijn de beste vrienden voor de komende 2 uur. Ik merk dat ik snel kortademig ben, m’n buik en hoofd ook wat beginnen te protesteren maar niets weerhoud me er van te stoppen. De lucht die ik inadem brandt in m’n longen en vormen een naar gevoel. We nemen onze tijd en binnen 2 uur staan we daar dan, eindelijk op het punt waar we naar toe willen. Zicht op het dak van de wereld, een prachtig, machtig, adembenemend mooi uitzicht wat op m’n netvlies gebrand staat. Wat is dit toch een prachtige wereld waar in we wonen. Het heeft zo veel bijzondere, speciale plekken die zo mooi en puur zijn. Ik ben er stil van en naast mij Anne en Pauline ook. We hebben het gedaan, we zijn er gekomen, 3637 meter, ‘Been there, done that’!
En dan begint de terugtocht. Een andere route gelukkig die we volgen dan de heen weg zodat we nog meer kunnen genieten van de diversiteit van het geweldige Nepal. We drinken her en der wat thee, wandleen tussen de bossen en rijstvelden, lunchen en overnachten op rustige plekken en genieten vooral van het uitzicht, de sfeer onder elkaar en de rust. Deze 3 drukte makers hebben de rust gevonden en willen deze nog wel even verder voortzetten als we terug uit de bergen zijn.
Als een echte kers op de taart neemt Ram, onze gids ons mee naar de hotsprings. Een hemelse plek in de bossen, ergens ver beneden waardoor we weer super veel trappen af moeten om die vervolgens natuurlijk ook weer omhoog te moeten gaan. Maar als we daar zijn weten we niet hoe snel we onze bikini aan moeten doen en een duik te nemen in de warme water. Dat is na een paar dagen een slechte en/of koude douche een verademing. We genieten als echte prinsessen van de luxe. Helaas is het gevoel van schoon zijn snel voorbij. Eer we al die trappen weer naar boven hebben afgelegd gutst het zweet weer van m’n lijf, heerlijk!
De laatste dag eindigen we met een rustig, makkelijk vlak stuk weg wat ons na 3 uur bij het ophaal punt brengt. En als we dan eindelijk in de jeep terug naar Pokhara zitten overvalt me een gelukzalig gevoel van trots. Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb met deze meiden. Het was fantastisch. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

In Pokhara doen we het lekker rustig aan. We shoppen wat souveniers, huren een roeibootje en dobberen wat op het meer, bezoeken een stupa en beseffen dat we daarvoor weer 45 minuten trap op moeten lopen (of we nog niet genoeg trappen hebben gehad de afgelopen dagen) , eten gezellig aan het water, genieten van een kampvuurtje bij het hostel en relaxen als echte backpackers.
De laatste week breekt aan. We ontmoeten de jongens, Luc, Jerome en Stefan na een busrit van bijna 4 uur richting het raftingpoint. Wat fantastisch dat ik ze op deze manier kan ontmoeten, samen aan de andere kant van de wereld! We moeten gelijk in actie schieten want we gaan het water op. We gaan raften. Na een snelle uitleg mogen we de bootjes in en ervaren dat het water ijs en ijskoud is. Maar niets houd ons tegen, geen stroming is te veel of te snel voor ons. Maar besef wel dat we met 4 Dirvens in het bootje zitten, haha arme Pauline..
Na het raften nuttigen we een heerlijke lunch en voor we het weten zitten we al in een lokale bus op naar onze volgende locatie. 1,5 uur zouden we in de lokale bus zitten, na 1,5 uur hadden we ons er al bij neergelegd dat het nog zeker 1,5 zou gaan duren. Zoals ik al eerder zei, in bijna geloven we niet meer. Iedere keer als ze zeggen; we zijn er bijna denken wij nu; jaja…

Uiteindelijk komen we er wel en genieten we met een hoop biertjes van de avond en het diner. Een heerlijke bende zo samen, de bende van ellende samen op pad. De volgende morgen maken we ons op voor een kano tocht waar we wat krokodillen spotten, een jungle walk waar het hoogte punt wat mooie bijzondere bomen zijn en gaan naar de olifanten kijken. Daar genees ik meteen van het idee dat ik op een olifant wil zitten. De manier waarop die olifanten daar vast gehouden worden, 4 toeristen op hun rug moeten dragen in een bakje en ze met toeristen in bad moeten omdat wij dat zo graag willen.. nee dank u. We kiezen allemaal voor de jeep safari die middag. Anne, Stefan, Jerome en ik moeten ons nog wel even gaan omkleden want we hebben geen camouflage kleding aan. Als we boven op de jeep zitten en de auto wordt gestart lach ik in mezelf. De dieren zijn natuurlijk meer van slag van mijn felle kleding die ik daarnet nog na had en zeker niet van de ronkende auto die door de bossen scheurt.. jaja!
Na 4 uur rijden door het natuurgebied hebben we op het lijstje van bijzondere dieren staan: een leguaan, een hert en een wilde zijn. Een zeer grote tegenvaller dus. Het eerste half uur zaten we gespannen boven op de jeep in afwachting van tijgers en neushoorns, maar na een uur zakte bij iedereen de moed al in de schoenen. Maar lol hebben we wel gehad!

De laatste dagen hebben we doorgebracht in Bhaktapur waar ik de jongens mijn werkplek heb kunnen laten zien en in Kathmandu waar we de laatste souvenirs voor het thuisfront hebben gescoord. En dan is het ineens zaterdag. Zaterdag 3 december 2016, de dag dat we terug moeten vliegen naar huis. Ik zat er al een paar dagen tegen aan te hikken maar nu moest het dan echt. All good things comes to an end..
Maar Nepal wat heb ik van je genoten. Dank je wel voor ontdekken en ervaren van je mooie cultuur en natuur. Van de heerlijke pittige gerechten, ik ga de rijst nog missen. De lieve vriendelijke mensen die ik ontmoet heb, voor lang of maar voor even. De bijzondere plekken die me ervoor zorgden dat ik de wereld nog meer ga waarderen. Alle nieuwe ervaringen in het ziekenhuis die me weer hebben doen bevestigen waar voor ik het allemaal doe. En dank je wel voor je gastvrijheid, je sfeer waar ik me ten alle tijden veilig en goed bij heb gevoeld, duizend maal dank.

Terug thuis zit ik naast de verwarming, met een kop thee en een stuk chocola. De december maand is in gegaan en mijn lichaam en gedachten verlangen terug naar het warme Nepal. Ik begin volgende week weer met werken maar mag nu nog even acclimatiseren thuis. En dat is zeker nodig. Ik loop als een kip zonder kop in m’n huis rond en merk dat het aanpassen aan de drukte en de stress me weer veel energie kost. Één ding weet ik zeker, na deze reis volgt er weer een andere. De wereld heeft me nog veel te leren.

Dank jullie wel voor alle lieve woorden, berichtjes, appjes en kaartjes die me gestuurd zijn. Voor, tijdens en na m’n reis. Fijn dat jullie mee zijn gereisd. Hopelijk een volgende keer weer.

Liefs vanuit het koude kikkerlandje,

Annemiek