De kinderafdeling en goed doen!

Het leven in Nepal is voor ons zo slecht nog niet. Overdag genieten we van de zon die er voor zorgt dat onze witte kleur langzaam veranderd naar een mooi egaal bruine tint waardoor onze slippers op onze voeten verkleuren. De nachten zorgen voor de nodige verkoeling en vragen soms om het gezelschap van een warme trui maar zijn nog niet zo koud dat we extra dekens moeten vragen. Het eten is ééntonig maar overheerlijk. Ik kan de komende maanden geen rijstmaaltijd meer zien ben ik bang. De plaatselijke yoghurt, king curt, is onze favoriet en gelukkig weten ze dat hier in het guesthouse ook. We genieten op z’n tijd eens van een koel biertje op één van de vele rooftop restaurants en gluren naar de vele stereotype toeristen. Pauline en ik voelen ons inmiddels al als echte locals en associëren ons al lang niet meer met de toeristen. Maar hoe goed we ook ons best doen, die blanken zullen we altijd blijven. Een soort van handicap die je eeuwig met je mee zal zeulen met z’n voor en nadelen. Al met al bevalt het wonen en werken me wel in Bhaktapur.

Over werken gesproken.. dat ik me afgelopen week op de kinderafdeling nuttig mocht maken was een hele verademing. Ik voelde me als een vis in het water en kon eindelijk wat dingen zelfstandig doen. De taalbarrière is nog steeds wel een dingetje. De meeste verpleegkundigen kunnen een beetje Engels. Een beetje betekend eigenlijk best weinig. Als ik iets vraag kijken ze me heel vriendelijk aan en hebben volgens mij niet door dat mijn zin eindigde met een vraagteken. Lief lachen en snel weg schuiven hoort er dus een beetje bij. Inmiddels ben ik er ook wel aan gewend dat ik dingen moet vragen en dat er niks vanzelf wordt verteld. Omdat ik steeds dagdiensten heb zie ik veel nieuwe mensen en kost het steeds weer veel energie om ook die nieuwe collega’s weer te leren kennen.
Maar laten we niet al te lang blijven hangen in de moeizame dingen, Rome is ten slotte ook niet in 1 dag gebouw en alles heeft z’n tijd nodig. Ondertussen maak ik me nuttig met de controles, wegen en meten, infusen aansluiten en antibiotica’s klaarmaken en geven. In Nederland zijn we gedrild te werken volgens protocollen, regels en afspraken. Werkbesprekingen, mails en digitale toetsen zorgen er voor dat we up to date zijn, dat we werken volgens de laatste richtlijnen en zo hopelijk goede kwaliteit van zorg leveren. Hier moet ik alles doen zonder regels, afspraken en protocollen. De medicijnen worden aan het bed klaargemaakt zonder handschoenen en zonder een protocol. Oplossen in 5, 8 of 10cc water voor injecties.. iedere verpleegkundige doet het anders. De toestand van de bloedvaten van de meeste kinderen hebben dus aardig wat te verduren, de concentraties die we er hier doorheen jassen.. ik wordt er allemaal akelig van. Ik heb ze wel duidelijk kunnen krijgen dat het naspoelen van infusen wel belangrijk is, anders blijft 15% van je medicijn in je lijn zitten. En bij alles wat ik zeg is het; ja dat weten we. Maar niemand doet het uit zich zelf.

Ik sluit m’n ogen en droom en denk soms wel eens, ik ga een ziekenhuis bouwen. Een ziekenhuis in het verre Afrika of Azië waar veel (bij lange na niet alles) is zoals bij ons; schone hygiënische ruimtes zonder zand, gestructureerde behandelingen en zorg en met regels en afspraken die nagestreefd worden. Waar de spullen in overvloed zijn en we niet hoeven te kijken op een infuuszak meer of minder. Waar kwaliteit van zorg het belangrijkste is en de zorg verleend wordt met een oprechte glimlach. Met de allerliefste verpleegkundigen, dokters, pedagogisch medewerkers en andere belangrijke onmisbare disciplines en waar werken geen must maar een passie is die je uitvoert met overgave en respect. Who’s in? Je kan je aanmelden via onderstaand mail adres! Mijn business plan is nog verder in de maak en ik wacht nog wel op het winnende staatslot! Maar dromen mag toch?

Nee maar even alle gekheid op een stokje, ik blijf me verbazen over de onlogische en totaal onnuttige dingen die ze hier soms doen. Bij alle kinderen worden om 6 uur en om 9 uur ’s ochtends de vitale functies gecontroleerd. Allemaal een bloeddruk en als een kers op de taart krijgt iedereen ook een meter aan de vinger voor een saturatiemeting. Ook als je buikpijn of een brandwond hebt. Kan iemand mij even vertellen wanneer we gestopt zijn met zelf na te denken, want ik heb geloof ik dat moment even gemist?

Bij het infuusprikken wordt er gerust met dezelfde naald meerdere pogingen gedaan en brengen ze hier de infecties zelfstandig de bloedvaten in. Er iets van zeggen heeft niet veel zin, het argument is eenduidig en duidelijk; ze hebben geen geld voor meer materiaal. Dus als er een infuus in moet dan is het diegene waarmee we het net ook geprobeerd hebben. Ergens besef ik me ook al te goed dat iets doen nog altijd beter is dan niks doen en dat wij het geluk hebben te werken in een snoepwinkel waar we alles ten alle tijden voor handen hebben.

Er zijn ook echt wel positieve dingen die ze hier doen, laat ik eerlijk zijn en het volledige beeld voor jullie schetsen. Na 72 uur krijgt elk kind een nieuw infuusnaald, ongeacht of deze nog goed zit. De kans op ontstekingen en andere naren dingen verklein je hierdoor wel. De infuus systemen worden ook elke 72 uur gewisseld en gelukkig controleren de meeste verpleegkundigen de infusen (een venflon voor de pro’s onder ons) die niet lopen voor ze worden aangesloten op een lopend infuus. Meer kan ik er nu even niet van maken en dat zou ik wel graag doen. Bij ons is werken met kinderen in een ziekenhuis een hele bewuste keuze. Na de opleiding nog een specialisatie doorlopen is dus iets waar je zelf voor hebt gekozen. Hier kan iedereen met kinderen werken in het ziekenhuis, als je maar een verpleegkundige bent met een diploma (die soms bij een pakje boter gegeven is zou je haast denken). De extra informatie, handvaten, kennis en praktijkuren tijdens een opleiding heb je dus niet nodig. Men leert in de praktijk en zo ziet het er ook wel naar uit. Ik ben de enige verpleegkundige die de kinderen eens vastpakt, mee speelt als je aan het bed staat, grapjes mee maakt of een stukje mee gaat wandelen. Het is zo makkelijk en zo leuk, het zijn de kleine dingen die het doen. Het feit dat de kinderen in het ziekenhuis liggen wil niet zeggen dat je jezelf als de tegenpartij moet opstellen.
Op zo’n moment besef ik me wat voor geweldige baan ik heb en wat goed doen is. Ik heb er voor gekozen en de kans gekregen om voor deze uitdagende en uiteenlopende patiëntencategorie te mogen zorgen en haal er dag in dag uit nog plezier uit. Met een tevreden en een voldaan gevoel verlaat ik de werkvloer; thuis in Afrika of hier in Nepal.

Ondertussen is het guesthouse overgenomen door onze zuiderburen. Naast Pauline moet ik het nog met 2 andere Belgische meiden zien uit te houden. Het zijn 2 fysiotherapeuten die vrijwilligerswerk gaan doen in het project met de verstandelijk en lichamelijk beperkten kinderen van Krishna. Door hen worden we even herinnerd aan de weersveranderingen bij jullie en doen wij stiekem een vreugdedansje dat we hier nu zijn.

Onze moeder Roshani is ook een verpleegkundige, een echte Florence Nightengale als je het mij vraagt. Het is zo’n schatje, ze heeft echt haar hart op een goede plek zitten. Vol passie verteld ze avond aan avond over haar werk in het ziekenhuis in een dorpje hier 2 uur verderop. Ze werkt daar nu bijna 2 jaar en gaat daar steeds voor een paar dagen naartoe. Dan werkt ze er 4 of 5 dagen 24 uur per dag en dan is ze weer voor een paar dagen thuis. Ik kan me er weinig bij voorstellen en onder het mom van ‘een brutaal mens heeft de halve wereld’ gooi ik ‘m erin; mogen we een keer komen kijken in jou ziekenhuis? Dat moment wat daarop volgde is echt goud waard. Haar ogen sprankelen van trots, maar natuurlijk mochten wij dat. Ik voel het meteen; hier wil ik dus alle ziekenhuisspullen en babykleding aan doneren. Dus een paar dagen later zitten we dan om 7 uur fris en fruitig in het busje van Krishna op weg naar een dorpje ergens 2 uur van Bhaktapur. Onderweg wordt ik getrakteerd op een mooi decor van rijstvelden, eindeloos verre uitzichten van berglandschap en lokale mensen die hard werken voor de centen. Als we er zijn valt me al meteen op dat er weinig is in de omgeving. Een enkel winkeltje en verder veel velden, groen en nog meer niks. Het is dus normaal om uren te lopen om het ziekenhuis te bereiken.

We krijgen een rondleiding en ervaren een echt koninklijk gevoel waar ik helemaal niet van hou. Ik kom alleen maar spullen afgeven en een kijkje nemen en hoef niet op een troon gezet te worden.
Het is een ziekenhuis waar echt alleen de noodzakelijke dingen staan. De overheid betaald dus voor het meest noodzakelijke en niet meer. Maar ik moet eerlijk zeggen, het is er redelijk schoon. Geen spinnenwebben en ze doen hun best om alles op het zicht schoon te houden. We krijgen alles te zien, de verloskamers, de spoedeisende hulp, de family planning kamer (ja dames, bijna iedereen zit hier aan de prik pil) de opname bedden, de apotheek en de consult kamer van de dokter. Ik ben onder de indruk, het is een goed systeem wat ze uitvoeren en eigenlijk is alles gratis als ik het goed begrijp. De medicijnen krijgen ze gratis en de consult kosten ook. De kosten die ze soms moeten betalen zijn vaak symbolisch, denk aan 10 rupie (dat is 10/113.. heel weinig dus). Maar veel Nepalese gezinnen wonen ver van het ziekenhuis en kiezen ervoor om bijvoorbeeld met een bevalling niet naar het ziekenhuis te komen. Om deze gezinnen toch naar het ziekenhuis te laten komen voor goede begeleiding en follow up, geeft het ziekenhuis ze geld, 200 rupie en setjes kleding. Toen ik dat hoorde was mijn cirkel rond, begon er licht te branden en dacht ik het wiel uitgevonden te hebben. Alle babykleding en andere ziekenhuis spullen die ik mee gekregen heb naar Nepal komt uitermate goed van pas. Nu kunnen ze dus extra setjes kleding uitdelen aan de mensen die het echt nodig hebben en op een houtje moeten bijten. Daarnaast heb ik heel wat speelgoed achter gelaten zodat een ziekenhuis beleving misschien toch niet zo heel naar is voor die kleintjes. De kinderen die er waren heb ik bij kunnen maken met wat Cars auto’s en die glimlach die je dan krijgt is zo veel waard, echt ongelofelijk en onbeschrijfelijk. Iedereen die mij wat meegeven heeft voor in Nepal, duizend maal dank namens het ziekenhuis. Ik moest iedereen echt enorm bedanken voor deze gulle giften. Mijn gastmoeder Roshani is een pittige dame die haar vrouwtje wel staat, een mens die het goede voor heeft met de mede mens. Ik vertrouw er dus wel op dat het uitdelen van deze spullen op een zo eerlijk mogelijke manier gaat.

Ondertussen heb ik weer deel uit mogen maken van een moment die sommige van jullie zullen omschrijven als het meest waardevolle en belangrijke moment in je leven. De geboorte van je kind. Ik blijft het een magisch en fantastisch moment vinden. Het moment dat het wondertje eindelijk zelfstandig z’n longen opent en iets aan de wereld laat horen… ik krijg er nog steeds, iedere keer weer kippenvel van. Mijn eerste Nepalese geboorte is een feit. Het jongetje, Babu wat jongen betekend omdat de meeste hier pas na maanden een naam krijgen, kon er vaginaal niet uit dus werd het een geplande keizersnee. Na een wat spannende start doet hij het goed, welkom ventje, Namaste. Een wat opmerkelijk kant tekening bij deze keizersnee is dat de Gynaecoloog haar mondkapje de gehele operatie onder haar kin heeft zitten. Goh, en ik maar denken dat die dingen voor over je neus en mond waren. Heb ik dat toch al die tijd verkeurd gedacht.. zucht!

En voor we het weten sluiten we week 5 alweer af! Wie kan de tijd even terugspoelen of op z’n minst vertragen? Het vliegt nu echt voorbij en voor ik het weet zijn we dus al op de helft. Ik vermaak me prima en geniet weer van al die kleine geluksmomentjes. Aan naar huis gaan denken we dus nog maar even niet, nog even niet..

Liefs Annemiek