Good to be back

Het is altijd een risico om ergens terug naar toe te gaan waar je al eens geweest bent. Je hebt misschien hoge verwachtingen van al het bekende en je hoopt dat die verwachtingen niet tegen zullen vallen. Zo had ik ook verwachtingen bij mijn terugkeer naar Windhoek. Het voordeel van alleen reizen is dat je snel en makkelijk nieuwe mensen kan ontmoeten als je daarvoor openstaat natuurlijk. Ik was dus niet heel nerveus om weer alleen verder te gaan maar had eerder buikpijn bij het afscheid in Tanzania. Na nog een laatste leuke avond te hebben gehad in Tanzania, van iedereen uit verschillende hoeken in de wereld afscheid genomen te hebben (ik kan aankomende zomer een rondje Europa doen om iedereen weer op te zoeken) was daar mijn taxi. Ik moest nu toch echt gaan. Heel veel tranen en knuffels later stond ik met m’n backpack klaar om in te checken voor mijn aller laatste bestemming. Een stapje dichterbij en verder weg van huis tegelijkertijd.

Hopelijk ook een stukje herkenning, vertrouwde omgevingen en oude bekenden terug zien. Maar het belangrijkste van alles.. Precious eindelijk terug zien. Maar voor het zo ver is moest ik via Johannesburg richting Windhoek vliegen, een visum aan de grens zien te krijgen en wachten op m’n backpack. Gelukkig had ik alles mee, was iedereen mega vriendelijk, werd ik ook nog eens het land ingelaten zonder moeilijkheden en stond daar een vriendelijke man me op te wachten om me naar de Cardboardbox te brengen. Als kers op de taart reden we door een prachtig, adembenemend landschap dat gekaderd werd door een mega grote regenboog, welkom in Namibië Annemiek!

Na meer dan 36 uur wakker te zijn geweest en aan het thuisfront te hebben laten weten dat ik aangekomen was op plaats van bestelling, was ik na een warme douche eindelijk toe aan een nacht goed doorslapen. En je raad het nooit.. in precies dezelfde kamer als 3 jaar geleden! Of het de vermoeidheid was of alle herkenning en de vertrouwde omgeving, ik heb 12 uur aan een stuk door geslapen en werd zondag fris en fruitig wakker om aan m’n nieuwe avontuur te gaan beginnen.
Weet je dat de wereld eigenlijk redelijk klein is? We denken steeds wel dat het heel groot is en dat je elkaar vast nooit meer tegen gaat komen. Nou, ik heb het bewijs van het tegendeel. Toen ik in Ghana was op Krokobite waar ik beroofd was van m’n telefoon die ik inmiddels al wel weer terug heb gelukkig, was daar ook een grote groep die een rondreis door Afrika aan het maken was met een mega grote truck. Toen ik zondag opkeek van m’n e-reader (thanks Eef!!) geloof het of niet, stond daar diezelfde groep ineens weer. Toch maar even na gevraagd of zij het wel waren en die vraag was wederzijds; ‘Ben jij niet dat meisje waarvan de telefoon was gesloten op het strand in Ghana’?! M’n denkbeeldige broek zakte af terwijl ik op de bank zat. Ik heb daar dus blijkbaar wel een indruk achtergelaten!

Ik zou jullie graag een goed gevoel willen geven en kunnen vertellen dat het hier heel erg koud is, dat de zon bijna niet schijnt en dat het heel veel regenend, maar dan zou ik liegen en dat mag ik niet van m’n papa en mama! Het is hier dus super goed weer en de zon schijnt precies op de juiste tijdstippen. Was wel even vergeten dat de avonden hier kouder (16 graden) zijn dan in Ghana en Tanzania. De goed doordachte actie om alle lange spullen aan Nynke mee te geven zodat ik meer plaats in m’n backpack zou hebben is dus een hele domme geweest, haha ach ja!
En toen was daar eindelijk dat lang verwachte moment, maandag morgen na het ontbijt was het zover. Ik ga eindelijk weer terug naar Hope Village. Mega zenuwachtig om een taxi te nemen en de weg nog te herkennen stapte ik uit aan de rand van de sloppenwijk Katutura. Een brok in m’n keel of m’n onaangekondigde bezoek nu wel zo’n goed idee zou zijn. Zouden ze me nog wel herkennen?
Op de weg er naar toe merkte ik dat er nog steeds wel veel krotten en sloppenwijken staan maar dat er al veel meer met stenen gebouwde huizen staan. Heel bizar om de taxi chauffeur precies de weg te kunnen wijzen na 3 jaar. De weg naar het weeshuis is nu niet meer van zand maar ze hebben er stukken steen gestort, minder stoffig maar nog steeds wel het off-road gevoel.

De muren van het weeshuis zijn in allerlei felle kleuren geschilderd waardoor het een nog fijnere en vrolijkere plek is dan het al was. De poort stond open dus ik kon zo naar binnen lopen. Toen ik het hoekje om kwam en het eerste voor mij bekende gezicht zag maakte m’n hart een sprongetje van geluk toen dat gezicht mij ook herkende en op me af kwam en omhelsde. Willem, inmiddels een grote jongen, herkende me en riep gelijk m’n naam. In de daaropvolgende minuten gleden al m’n twijfels van me af en kwamen al m’n verwachtingen uit. Toen ik het babyhuis binnenwandelde met inmiddels de niet meer zo kleine Eugene en Margaret aan weerszijde en die in eens kunnen praten, hield ik mezelf voor niet te veel te hopen op de aanwezigheid en de reactie van Precious. Het feit dat de oudere kinderen me al herkende was al een pak van m’n hart.
Totaal niet het besef hebben van mijn aanwezigheid stond ze daar, in haar rode broekje en roze t-shirt. Een gezichtje die ik uit duizenden zou herkennen en dit keer met een glimlach die al het negatieve als ijs voor de zon doet smelten. Zij herkende mij niet, ik herkende haar overduidelijk wel maar dat weerhield geen van beide van een innige omhelzing. Voor haar ben ik waarschijnlijk weer één van de vele vrijwilligers die langskomt. Maar voor mij is zij dat kleine onschuldige prulleke van 3 jaar terug die ik met al m’n goede zorgen en bedoelingen heb proberen ‘te redden’. Voor even was ik weer terug in het Katutura ziekenhuis en had ik haar op m’n armen, 6 maanden en amper 4 kilo, een verjaardagscadeau om nooit meer te vergeten! Wederom, I found my precious again, it couldn’t be any better! En ja, wat was het geweldig om haar in m’n armen te hebben, een moment om nooit meer te vergeten.

Nog een bewijs dat de wereld zo klein is, 4 meiden van de opleiding verpleegkunde uit Breda verblijven voor een paar maanden hier in Windhoek voor de minor Internationalisering net zoals ik 3 jaar geleden. Dat vraagt om een toevallige ontmoeting. En laat die nou toevallig afgelopen week plaats gevonden te hebben, ik kwam er zelfs achter dat de meiden nog geen 3 straten achter me in een gasthuis verblijven. Omdat ik toch niet zo heel goed ben in stil zitten, dagen lang een boek lezen of rond lanterfanteren zonder me nuttig te maken leek het me een heel leuk idee om met de meiden mee te gaan naar de soepkeuken in Windhoek. Een nieuwe uitdaging en situatie waar we de handen uit de mouwen kunnen steken om de lokale bevolking te kunnen helpen, precies wat ik zoek!

Ik was erg onder de indruk van de hoeveelheid kinderen die elke dag weer om een maaltijd komt. De soepkeuken is niet groter dan mijn eigen keuken en met alle zorg en liefde wordt daar van maandag tot zaterdag 1 keer per dag een maaltijd verstrekt aan de kinderen in Katutura. Ik kon maar niet geloven dat de kinderen bleven komen, ik denk dat er zeker wel 400 kinderen per dag langs komen hopend op een klein schaaltje rijst. Als de rijst maaltijd op is gaan ze over op brood. Niks is moeilijker dan aan de kinderen die ver moeten komen lopen van school, die dus net te laat zijn voor een warme maaltijd, een droog sneetje brood te geven. Daar breekt je hart spontaan waar je bij staat, de kinderen die je dan met die prachtige kraaloogjes aanstaren en hopen op net iets meer dan dat droge brood. Maar helaas, ik kan er niks anders van maken en geef met pijn in m’n hart een droog sneetje brood. In mijn achterhoofd probeer ik te relativeren dat ik blij moet zijn dat er een soepkeuken is, dat ze ten minste nog iets krijgen. Maar op dat moment is het heel moeilijk.
De meiden met wie ik mee was, Michelle, Maud, Bibi en Manon geven iedere week verschillende voorlichtingen aan alle kinderen over handhygiëne, wondzorg, tandenpoetsen en nog aan paar andere onderwerpen. Het is geweldig om te zien dat de kinderen erg hun best doen om goed te luisteren, het perfect na te doen en vervolgens donders goed weten dat ze een snoepje krijgen.
Top werk meiden, het zijn nog steeds de kleine dingen die het doen, elke poging, elke verandering, elke voorlichting!

Het is dus zeker een geslaagd plan om terug te keren naar Windhoek. Ik had niet gedacht dat het zo goed zou bevallen, ik geniet er dus met volle teugen van! Een dubbel gevoel van bijna naar huis gaan en nog niet naar huis willen overvalt me elk moment van de dag. Van de 35 weken avontuur zijn er nog maar 4 over, het leek zo lang en zo ver weg allemaal maar de eindstreep is nu zo dichtbij.

Ik breng de paasdagen door met m’n 2 nieuwe Japanse vrienden, Yukari en Tatu. We struinen Windhoek wat af, trakteren ons op een Windhoek lager met een mooi uitzicht, eten ijsjes, koken samen Japanse maaltijden en gaan langs het weeshuis. Een bijzonder, speciale versie van Pasen voor mij dus, eentje om nooit meer te vergeten.

Voor jullie ook allemaal, Happy Easter!

Liefs Annemiek