Een afscheid en een nieuw begin
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
27 Februari 2015 | Ghana, Accra
Alles veranderd altijd, niets blijft zoals het is. Van het zomer seizoen gaat het over naar de herfst, en voor je er erg in hebt is het winter met je handschoenen aan omdat je vingers er tijdens het fietsen van af vriezen. Niets blijft dus zoals het is. Soms is dat een goed iets. Veranderingen en nieuwe situaties geven je weer nieuwe energie. De energie die je achter hebt moeten laten bij het afscheid. Want niemand kan mij vertellen dat afscheid nemen op een makkelijke manier kan, althans ik heb er nu wel een paar mee gemaakt en ik moet zeggen; ik ben er niet goed in. Maar een afscheid betekend dus indirect ook gelijk een nieuw begin. Mijn afscheid in Ghana wordt hopelijk verzacht door een nieuw begin in Tanzania.
Ik weet nu ook waarom we een kuiltje bij onze schouders en sleutelbeen hebben. Het is precies een plekje waar een klein kinderhoofdje precies in past, voor een klein dutje, een huilbui, een dikke knuffel of gewoon om even uit te rusten. En wat ga ik al die momentjes missen.. John, Luke, Aba ik heb er kilometers op m’n arm mee gezeuld en ik heb het met alle liefde en plezier gedaan. Hoe je het ook went of keert, iedereen wil een verschil maken, iets achterlaten van een herinnering of een vuurtje laten branden dat jij aangewakkerd hebt. Ik weet niet of het mij gelukt is maar ik heb het met volle overtuiging en alle liefde (met up’s en downs uiteraard) dag in dag uit geprobeerd.
De laatste paar dagen hebben de kinderen elke dag gevraagd of ik morgen weg ging. Steeds op nieuw heb ik gezegd dat het niet die dag was maar aankomende woensdag. En toen was woensdag daar ineens, misschien nog wel sneller dan ik had gedacht. Met een brok in m’n keel die ik maar moeilijk kon wegslikken heb ik proberen afscheid te nemen van de kinderen. Een laatste kus, een knuffel en een high five en dan de deur dicht en wegrijden.
Ik laat de kinderen achter met een dubbel gevoel. Ik weet zeker, deze kinderen gaan het zeker redden. Ze hebben een plek waar ze thuishoren, waar ze een toekomst kunnen beginnen en waar mensen zijn die om ze geven. Maar ik geef toe, nu er geen andere vrijwilligers zijn vind ik het wel lastig om ze achter te laten. De afgelopen tijd ben ik de enige geweest die ze een knuffel kon geven na een huilbui of omdat ze elkaar de hersens hadden ingeslagen. Ik hoop dat de vrijwilligers snel weer zullen komen en dat de kinderen weer iets hebben om naar uit te kijken. En andersom, dat de vrijwilligers naar de kinderen kunnen uitkijken. Want iedereen heeft op z’n tijd een beetje ‘vitamine L’ nodig.
De cultuur waar ik 24/7, 6 maanden lang midden in heb mogen zitten heeft me veel nieuw gegeven en geleerd. Maar ik weet ook dat ik blij ben dat ik in een westerse cultuur ben opgegroeid waar er stromend water is, altijd elektriciteit, afspraken worden nagekomen (meestal dan), er een vorm van structuur is, waar we aan het einde van de dag samen eten, ik gewoon anoniem naar de A&H kan fietsen voor melk zonder dat er kinderen ‘siliminga’ naar me roepen en waar affectie en liefde openlijk getoond mag worden ongeacht je relatie of geslacht.
Maar misschien ben ik wel het meest blij met het feit dat ik niet meer in elk gesprek moet concurreren met die meneer van hier boven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben en blijf katholiek maar ik heb nog wel een goed stel hersens die logisch na kunnen denken en die me laten geloven in de wetenschap. Ik hoop dat Ghana, en misschien Afrika in het algemeen, ooit een keer niet alles in de handen van God legt maar de realiteit onder ogen ziet. Dat de daden van mensen gevolgen hebben en je die niet altijd kan verschuilen achter; it’s Gods will. Want welke God wil er een baby in de hemel?
Gelukkig kan ik woord houden aan mijn laatste belofte.. ik heb eindelijk het brood mogen proeven. Het eigen gebakken brood van de bakkerij van Mum’s care. Ik moet zeggen dat mijn smaakpupillen behoorlijk beïnvloed zijn de afgelopen maanden en dat mijn grens van wat lekker is enigszins is versoepeld maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet te vreten is. Zondag was dan uiteindelijk de grote dag, het brood zou gebakken worden. Vanuit Accra en Swedru kwamen er 2 ‘bakkers’ die ons kwamen helpen en de rest van de mensen van Mum’s care waren er ook allemaal bij. Ik weet dat de mate van hygiëne hier minder is dan dat ik thuis gewend ben en dat handen wassen hier niet zo vaak wordt gedaan als wij dat zouden willen.. maar dat geeft allemaal niet, ik moet in m’n achterhoofd houden dat ik niet in een bakkerij sta in Nederland! Toen de machine uiteindelijk aan ging en het deeg gedraaid was kon het in een andere machine om het nog verder goed door te kneden, maar daar schoot de band van af, het kan natuurlijk ook niet allemaal in een keer goed gaan he?!
Maar in plaats van je handen te wassen na het er terug opleggen van die band (vol met smeer en olie…) gingen ze gewoon verder met het kneden van het deeg. Niks gezien, maakt niet uit, het brood moet toch nog in de oven en dat is heel warm… proef je niks van! De werkbank is ook niet een mooi, afgewerkt stukje materiaal maar eerder een onafgewerkte, vol met splinters stuk hout, maar ook dat geeft niet, dat schuurt de maag.. Al met al hadden we het deeg gedraaid, de bakblikken schoongemaakt en ingevet, liep alles lekker op rolletjes en zouden we aan het begin van de middag het deeg (na het rijzen uiteraard) in de oven kunnen doen. Maar in het kader van ‘niet alles kan in één keer goed gaan..’ deed het rijzen er langer over dan gepland, tot het einde van de middag en toen het moment daar was om het brood te gaan bakken.. LIGHTS OFF. Haha echt, ik weet niet of dit een test was maar we hebben ‘m zekers te weten door staan. In het donker met de zaklampen in de aanslag hebben we het brood kunnen bakken en gelijk al kunnen proeven. Ik mocht de kinderen van Mum’s care persoonlijk het eerste, verse, warme brood gaan brengen en ze vonden het echt geweldig. Het is niet het brood dat wij gewend zijn maar het is echt heerlijk! Als alles goed is gaan ze sugarbread, butterbread en teabread maken en verkopen in Senya Beraku en omstreken. De eerste broden zijn weggegeven om te proeven en om klanten te trekken. Ik hoop dat het snel gaat lopen en dat de kinderen natuurlijk ook elke dag kunnen genieten van het heerlijke zelfgebakken brood. Maar wat ze op een korte tijd (voor Afrikaanse begrippen) al klaar hebben kunnen spelen.. ik heb er alle vertrouwen in! Voor iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan dit project een grote dank je wel, echt super wat jullie voor ze hebben kunnen doen.
Mijn Ghana avontuur zit er op maar mijn verhaal is zeker nog niet af. Ik ben over de helft en het einde komt stilletjes aan in zicht maar voor we daar zijn (en ik heb al meerdere keren gedroomd dat de deuren op Schiphol niet open gingen.. dank je wel bijwerking van de Lariam) mag ik hopelijk nog veel nieuwe leuke mensen ontmoeten, nieuwe plekken en situaties ontdekken en vooral veel nieuwe dingen leren!
Maar Ghana, ‘it’s been a hell of a ride’ en ik heb van elke seconde de volle 100 % genoten. Wie weet ooit nog eens tot ziens.
Ik stap morgen in het vliegtuig en dan vlieg ik naar Dar es Salaam, Tanzania. M’n buik kriebelt weer net als 6 maanden geleden, een nieuw avontuur.
Liefs Annemiek
Ik weet nu ook waarom we een kuiltje bij onze schouders en sleutelbeen hebben. Het is precies een plekje waar een klein kinderhoofdje precies in past, voor een klein dutje, een huilbui, een dikke knuffel of gewoon om even uit te rusten. En wat ga ik al die momentjes missen.. John, Luke, Aba ik heb er kilometers op m’n arm mee gezeuld en ik heb het met alle liefde en plezier gedaan. Hoe je het ook went of keert, iedereen wil een verschil maken, iets achterlaten van een herinnering of een vuurtje laten branden dat jij aangewakkerd hebt. Ik weet niet of het mij gelukt is maar ik heb het met volle overtuiging en alle liefde (met up’s en downs uiteraard) dag in dag uit geprobeerd.
De laatste paar dagen hebben de kinderen elke dag gevraagd of ik morgen weg ging. Steeds op nieuw heb ik gezegd dat het niet die dag was maar aankomende woensdag. En toen was woensdag daar ineens, misschien nog wel sneller dan ik had gedacht. Met een brok in m’n keel die ik maar moeilijk kon wegslikken heb ik proberen afscheid te nemen van de kinderen. Een laatste kus, een knuffel en een high five en dan de deur dicht en wegrijden.
Ik laat de kinderen achter met een dubbel gevoel. Ik weet zeker, deze kinderen gaan het zeker redden. Ze hebben een plek waar ze thuishoren, waar ze een toekomst kunnen beginnen en waar mensen zijn die om ze geven. Maar ik geef toe, nu er geen andere vrijwilligers zijn vind ik het wel lastig om ze achter te laten. De afgelopen tijd ben ik de enige geweest die ze een knuffel kon geven na een huilbui of omdat ze elkaar de hersens hadden ingeslagen. Ik hoop dat de vrijwilligers snel weer zullen komen en dat de kinderen weer iets hebben om naar uit te kijken. En andersom, dat de vrijwilligers naar de kinderen kunnen uitkijken. Want iedereen heeft op z’n tijd een beetje ‘vitamine L’ nodig.
De cultuur waar ik 24/7, 6 maanden lang midden in heb mogen zitten heeft me veel nieuw gegeven en geleerd. Maar ik weet ook dat ik blij ben dat ik in een westerse cultuur ben opgegroeid waar er stromend water is, altijd elektriciteit, afspraken worden nagekomen (meestal dan), er een vorm van structuur is, waar we aan het einde van de dag samen eten, ik gewoon anoniem naar de A&H kan fietsen voor melk zonder dat er kinderen ‘siliminga’ naar me roepen en waar affectie en liefde openlijk getoond mag worden ongeacht je relatie of geslacht.
Maar misschien ben ik wel het meest blij met het feit dat ik niet meer in elk gesprek moet concurreren met die meneer van hier boven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben en blijf katholiek maar ik heb nog wel een goed stel hersens die logisch na kunnen denken en die me laten geloven in de wetenschap. Ik hoop dat Ghana, en misschien Afrika in het algemeen, ooit een keer niet alles in de handen van God legt maar de realiteit onder ogen ziet. Dat de daden van mensen gevolgen hebben en je die niet altijd kan verschuilen achter; it’s Gods will. Want welke God wil er een baby in de hemel?
Gelukkig kan ik woord houden aan mijn laatste belofte.. ik heb eindelijk het brood mogen proeven. Het eigen gebakken brood van de bakkerij van Mum’s care. Ik moet zeggen dat mijn smaakpupillen behoorlijk beïnvloed zijn de afgelopen maanden en dat mijn grens van wat lekker is enigszins is versoepeld maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet te vreten is. Zondag was dan uiteindelijk de grote dag, het brood zou gebakken worden. Vanuit Accra en Swedru kwamen er 2 ‘bakkers’ die ons kwamen helpen en de rest van de mensen van Mum’s care waren er ook allemaal bij. Ik weet dat de mate van hygiëne hier minder is dan dat ik thuis gewend ben en dat handen wassen hier niet zo vaak wordt gedaan als wij dat zouden willen.. maar dat geeft allemaal niet, ik moet in m’n achterhoofd houden dat ik niet in een bakkerij sta in Nederland! Toen de machine uiteindelijk aan ging en het deeg gedraaid was kon het in een andere machine om het nog verder goed door te kneden, maar daar schoot de band van af, het kan natuurlijk ook niet allemaal in een keer goed gaan he?!
Maar in plaats van je handen te wassen na het er terug opleggen van die band (vol met smeer en olie…) gingen ze gewoon verder met het kneden van het deeg. Niks gezien, maakt niet uit, het brood moet toch nog in de oven en dat is heel warm… proef je niks van! De werkbank is ook niet een mooi, afgewerkt stukje materiaal maar eerder een onafgewerkte, vol met splinters stuk hout, maar ook dat geeft niet, dat schuurt de maag.. Al met al hadden we het deeg gedraaid, de bakblikken schoongemaakt en ingevet, liep alles lekker op rolletjes en zouden we aan het begin van de middag het deeg (na het rijzen uiteraard) in de oven kunnen doen. Maar in het kader van ‘niet alles kan in één keer goed gaan..’ deed het rijzen er langer over dan gepland, tot het einde van de middag en toen het moment daar was om het brood te gaan bakken.. LIGHTS OFF. Haha echt, ik weet niet of dit een test was maar we hebben ‘m zekers te weten door staan. In het donker met de zaklampen in de aanslag hebben we het brood kunnen bakken en gelijk al kunnen proeven. Ik mocht de kinderen van Mum’s care persoonlijk het eerste, verse, warme brood gaan brengen en ze vonden het echt geweldig. Het is niet het brood dat wij gewend zijn maar het is echt heerlijk! Als alles goed is gaan ze sugarbread, butterbread en teabread maken en verkopen in Senya Beraku en omstreken. De eerste broden zijn weggegeven om te proeven en om klanten te trekken. Ik hoop dat het snel gaat lopen en dat de kinderen natuurlijk ook elke dag kunnen genieten van het heerlijke zelfgebakken brood. Maar wat ze op een korte tijd (voor Afrikaanse begrippen) al klaar hebben kunnen spelen.. ik heb er alle vertrouwen in! Voor iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan dit project een grote dank je wel, echt super wat jullie voor ze hebben kunnen doen.
Mijn Ghana avontuur zit er op maar mijn verhaal is zeker nog niet af. Ik ben over de helft en het einde komt stilletjes aan in zicht maar voor we daar zijn (en ik heb al meerdere keren gedroomd dat de deuren op Schiphol niet open gingen.. dank je wel bijwerking van de Lariam) mag ik hopelijk nog veel nieuwe leuke mensen ontmoeten, nieuwe plekken en situaties ontdekken en vooral veel nieuwe dingen leren!
Maar Ghana, ‘it’s been a hell of a ride’ en ik heb van elke seconde de volle 100 % genoten. Wie weet ooit nog eens tot ziens.
Ik stap morgen in het vliegtuig en dan vlieg ik naar Dar es Salaam, Tanzania. M’n buik kriebelt weer net als 6 maanden geleden, een nieuw avontuur.
Liefs Annemiek
-
27 Februari 2015 - 16:13
Samantha:
Ha Annemiek..
Daar ben ik weer :-) ....wat een prachtig eindverhaal van je tijd in Ghana!
En ow wat leuk dat jij de bakkerij nog draaiende heb gezien en je het brood heb mogen proeven. Een doel bereikt en tevens een mooi einde van een succesvolle reis!
Op naar reis 2 Tanzania!! Een hele goede reis daar en vooral nog lekker gaan genieten van al het ooit daar en vol trots terug kijken op de tijd die je heb gehad in Ghana.
Heel veel succes verder!!
En tot snel vrouwke!!!
Liefs X Samantha -
27 Februari 2015 - 16:53
Mireille:
Wat een mooi einde van een onvergetelijke tijd in Ghana! En nu op naar Tanzania!
Goede reis Annemiek!
Lieve groet,
Mireille -
27 Februari 2015 - 17:06
Laura:
Hey Annemiek!
Leuk om te lezen dat de bakkerij in werking is getreden!
Goede reis! X -
27 Februari 2015 - 18:26
Manon:
Wat fijn dat het eerste brood is gebakken en ook nog eens lekker smaakt!! Well done!
Hele goeie reis naar Tanzania, en uiteraard ook heel veel plezier en succes daar. Hopelijk spreek ik je zondag weer!
Dikke kus -
27 Februari 2015 - 20:42
Annemieke:
Wat zullen ze in Tanzania blij zijn dan jij daar weer naartoe komt. In Ghana gaan de mensen je vast en zeker missen...... geniet ze Annemiekje! Fijne reis. xx
-
27 Februari 2015 - 20:43
Karlijn:
Natuurlijk wel mijn eigen naam schrijven :-/ ....en dan jouw naam zonder e -
28 Februari 2015 - 08:23
Annemarie De J:
Hee Annemiek, wat een mooi verhaal weer en wat een tijd heb je daar beleefd in Ghana! Echt superrr en wat een ervaring..om nooit te vergeten..
Nu nog naar Tanzania, heel veel plezier en succes! En ik kijk uit naar je volgende verhalen:) Liefs Annemarie -
28 Februari 2015 - 10:13
Daisy:
Lieve verwegvriendin!
Wat gaat de tijd toch snel! Het Ghana avontuur zit erop! Wat zullen ze je daar gaan missen!!
Op na het volgende avontuur! Heel veel succes in Tanzania, dat ze daar volop van jou mogen gaan genieten! En jij natuurlijk van hun :)
Heel veel succes met je vlucht!!
Dikkeknuffelkus
-
28 Februari 2015 - 21:56
Mirjam Huisinga:
Lieve Annemiek,
We hebben je verslagen met veel genoegen gelezen, maar het laatste verslag heeft op ons de meeste indruk gemaakt tot nog toe.
Heel erg knap hoe jij je gevoelens verwoord hebt. En wat ben je als mens gegroeid in die 6 maanden Ghana, geweldig.
Jij hebt zonder twijfel je sporen nagelaten bij de mensen, vooral de kinderen, in Ghana.
Je hebt je voor hun met hart en ziel ingezet. Daar mag je trots op zijn.
We wensen je een fantastische tijd in Tanzania.
Hartelijke groeten van Mirjam en André.
-
01 Maart 2015 - 18:35
Lian Schouwenaars:
Geweldig Annemiek!! Geniet van de tijd in Tanzania xx -
01 April 2015 - 20:36
Raphaelle:
Aaah wat leuk met dat brood bakken! Dat dat toch nog op tijd gelukt is!! Ik had alle fotootjes al wel gezien, maar nog geen tijd gehad om je laatste verhalen te lezen! Inhaalslag! haha xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
