What doesn’t kill you, makes you stronger!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
24 Januari 2015 | Ghana, Senya Beraku
Vorige week had ik me voorgenomen om de dagen in de kliniek nog wat verder af te wachten en het nog een kans te geven. Maar zoals ik al verwachtte werd het niet veel drukker en mocht ik meer en meer poetsen. In het weeshuis kan ik genoeg pleisters plakken en wondjes verzorgen dus voor mij was aan het einde van vorige week wel duidelijk dat ik vanaf toen alleen nog maar wilde werken in het weeshuis. En daar kan ik goed de handen uit mijn denkbeeldige mouwen (is al maanden geleden trouwens dat ik een t-shirt met lange mouwen heb aangehad) steken. Kleding wassen, afwassen, schoonmaken, kinderen verschonen, huiswerkbegeleiding, spelletjes met de kinderen en er gewoon zijn is al meer dan genoeg soms. Ik ben nu dus ook ingetrokken in een kamer naast het weeshuis, dus van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat ben ik hier. Liesbet, een spontane lieve Belgische meid van 25 jaar vergezeld mij nog tijdens mijn laatste 5 weken in Senya Beraku.
De dagen in het weeshuis beginnen vroeg, om 6 uur worden we gewekt door de kinderstemmen, die onder begeleiding van de leraar die woont op het terrein van het weeshuis, beginnen aan het ochtend gebed. Trouw en uit volle borst bid jong en oud voor weer een nieuw mooi begin van de dag. Daarna komt het chaotische, stressvolle gedeelte van de ochtend; wassen en aankleden. De oudere kinderen helpen de kleinere en de huismoeders ontfermen zich over de echte kleintjes; Ben, John, Luke en Aba. Ondertussen wordt de pap op het vuur klaargemaakt en als het klaar is in een grote plastic bak op het hoofd naar de kinderen gebracht. Om 8 uur begint school en staan ze allemaal in hun schooluniform in het gelid. De taak van de vrijwilligers is de schade herstellen die de kinderen die ochtend aangericht hebben. Opzoek gaan naar de schaaltjes en lepels die ze overal mee naar toe proberen te smokkelen, de pap van de banken en tafels schrobben, afwassen, kleding wassen en slaapkamers aan kant maken. Elke ochtend begin je er vol goede moed aan, met de kennis dat het echt maar voor even is. Uit sommige kamers haal ik soms nog wel eens een schaaltje pap, een verdwaalde lepel of een avondmaaltijd van de avond daarvoor. Ik kijk nergens meer van op. De kinderen willen alles bewaren wat ze krijgen. Als ze een snoepje of een koekje krijgen eten ze een deel op en het andere deel is voor later. Bang dat ze iets te kort komen, of niks krijgen blijft er toch wel inzitten. Terwijl ze hier netjes 3 maaltijden per dag krijgen, 2 keer daags vitaminen en ‘s morgens en ’s middags een koekje en fruit. Als de kinderen ’s middags ineens met z’n allen het op het rennen zetten kun je de klok er op gelijk zetten, het is tijd voor fruit! De kleinste kunnen niet heel hard rennen en struikelen over de eigen benen. Eenmaal aangekomen bij het ‘fruit uitdeelpunt’, zitten ze al helemaal onder het zand maar genieten ze wel van het moment. En ik geniet smaakvol op afstand met ze mee.
Van de week hebben we op een leuke manier afscheid genomen van Jenni en Lisa, de 2 vrijwilligers waarmee ik 3 weken samen heb gezeten in het weeshuis. We zijn met al de kinderen naar het strand geweest. Zoals dat hier nog kan, laad je de achterbak van de pick-up vol met kinderen en je bent klaar om te gaan. Op het strand trekt de helft zijn kleding wel uit en de helft niet, alles ligt door elkaar en niemand heeft eigenlijk een goed overzicht. Mijn bloedddruk werd behoorlijk op de proef gesteld met 40 kinderen zonder zwemdiploma. Links van me zat Ben zand te eten, Luke hing rond mijn benen want die was bang van het water, Aba wilde de hele tijd dat ik keek als ze iets deed, Kelvin kwam zijn natte kleding brengen die de zee al te pakken had gekregen en nog 10 andere kinderen eisten al mijn aandacht ieder op zijn eigen manier op! Al met al, de kinderen hebben een top middag gehad. Ik was blij dat ze er allemaal nog waren, met of zonder kleding en schoenen aan het einde! Alles voor ’t jong zouden we thuis zeggen.
Iets wat ook de kinderen hier in Ghana net zo doen zoals de kinderen in Nederland is bedplassen. Afgelopen week liepen Liesbet en ik ’s ochtend een slaapzaal nog niet eens in en we roken het al. Die geur die zat overal. Er zat niks anders op, ik kreeg jeukende handen en wilde alles gaan wassen. Dat hebben we dus ook maar gedaan. Alle matrassen naar buiten, alle lakens en kleding stukken die rondslingerende naar buiten en gaan! Gelukkig was er naast de vrijwilligers genoeg hulp en hadden we in een morgen al een hoop schoon kunnen krijgen. Ik heb het al een lange tijd geleden los gelaten maar de mate van structuur en de vorm van hygiëne verschillen zo met ‘onze’ standaarden. Ik probeer me niks meer aan te trekken van de kinderen die poepen en plassen overal op het terrein in plaats van de daarvoor bestemde WC’s die aanwezig zijn… Ze willen het zelf niet veranderen denk ik, dus wie ben ik om dan iets door te drammen wat toch niet gaat werken?
Sommige dingen had ik al van mijn lijstje ‘Been there, done that’ gestreept maar helaas moest het me dus nog een keer overkomen. Op klaar lichte dag liep ik met Jenni over het strand in Kokrobite. Een stukje waar net niet veel mensen dichtbij waren kwamen 4 jongen mannen op ons afgelopen en hadden me binnen enkele seconden al op de grond getrokken. Ze waren opzoek naar geld en spullen en net op dat moment had ik m’n iphone mee. Die hadden ze dus al snel te pakken en na het horloge van mijn pols te hebben getrokken en m’n andere zakken gecontroleerd te hebben gingen ze er vandoor. Omdat ze een mes en een schaar als ‘wapen’ gebruikte was ik nergens met terug vechten of een poging tot. Wonder boven wonder heeft een jonge jongen het zien gebeuren en die wist wie de jongens waren. Via via hebben ze de jongens kunnen opsporen en heeft de politie er nu 1 te pakken en die had ook mijn ipone bij hem in huis liggen. Maar ik kreeg hem niet terug voordat ik 100 cedi betaald zou hebben voor het geld waardoor iedereen is gaan praten. De politie werkte anders dan in Tamale nu heel goed mee en na een dag had ik mijn iphone weer in m’n handen. Ik weet dat van geluk mag spreken dat me niks is overkomen, ik ben ongedeerd en heb m’n telefoon terug. Wat ik wel ben verloren en ik weet niet of dat in deze laatste weken nog terug zal krijgen is mijn gevoel van veiligheid en vertrouwen. Ondanks dat iedereen zegt dat Ghana een ontzettend veilig en vriendelijk land is en dat het elders ook had kunnen gebeuren heb ik daar nu wel een andere mening over. 2 keer vind ik meer dan genoeg.
Gelukkig zijn het de kinderen en de momenten in het weeshuis die me doen realiseren dat ik het voor hen doe. Die ene schaterende lach, die begroeting elke morgen en de lieve woorden die sommige overbrengen doen mij smelten en denken; hier doe ik het uiteindelijk voor! What doens’t kill you, makes you stronger. Alles gaat in m’n rugzak en dit stop ik er diep in, iets om snel te vergeten.
Iets wat ik niet vergeet en nooit zal vergeten, is om al die lieve vrienden, familie en kennissen te bedanken voor de gulle giften die ik heb mogen ontvangen op mijn bankrekening. Ik had nooit durven dromen dat het in zo’n korte tijd al zo veel is. Namens alle kinderen, Felicia (de ‘baas’ van het weeshuis) en mij wil ik jullie heel erg bedanken. De eerste machine is al gekocht en staat al in de bakkerij, het verschil hebben jullie dus al gemaakt. Er is een begin en we gaan door om de bakkerij binnen de kortste keren te laten draaien!
Dus iedereen die nog wat wil bijdragen, alles is welkom, elke eurocent!
-
24 Januari 2015 - 15:10
Sofie :
jan vraagt of ze nog bak les nodig hebben.... -
24 Januari 2015 - 17:23
Ayla Houtepen:
Wat ben ik blij dat je nog kan genieten na weer een vreselijke gebeurtenis! Ik herken het helaas, maar ook ik weet hoe die kindjes je weer op kunnen peppen. Blijf genieten! -
24 Januari 2015 - 18:43
Mireille Dirven:
Wat een prachtige foto's Annemiek! Nog hele fijne weken toegewenst in Senya Beraku! Veel groeten uit Molenhoek! -
24 Januari 2015 - 19:18
Samantha:
Ha vrouwke.
Sjee heb je het helaas weer moeten meemaken...ik kan begrijpen dat je veilige gevoelens even wat anders zijn dan in het begin...Helaas is dat de rottige keerzijde van een arm land.
Maar gelukkig ben je sterk en heb je de wil om door te gaan. Hoe moet dat ook anders met al die lieve kindertjes om je heen. Ja die zorgen wel weer voor een mooie glimlach op je gezicht.
Wat fijn ook dat je al mooie giften heb mogen ontvangen...De start is er, wat een mooi doel!!
Hier beginnen we je nu wel te missen hoor!!! Maar het aftellen is al lang begonnen voor ons. Geniet nog van de mooie tijd daar en ga zo door!
Liefs Samantha
-
25 Januari 2015 - 15:45
Diniek:
Hoi Annemiek!
Leuk om te horen dat je het naar je zin hebt in Senya Beraku! Grappig om de foto's te zien en te weten hoe het er in het echt uitziet. Mis het lekkere warme weer en de vakantiesfeer wel nu het hier in NL zo koud en winter-achtig is..
En wat rot dat je weer beroofd bent.. Ik vind het knap dat je je er toch overheen kunt zetten!
Veel plezier nog in je laatste weken in Ghana, ben benieuwd hoe het in Tanzania is!
Groetjes, Diniek -
25 Januari 2015 - 17:58
Chris De Keersmaecker:
hej annemiek,
ik ben de mama van liesbet, "de spontane belgische meid" in jouw verslag, en ik heb met plezier je brief gelezen.
net zoals in de berichten van ons lies, herken ik bij jou datzelfde enthousiasme, diezelfde liefde voor dit stukje van de wereld.
heerlijk dat er nog jonge mensen zijn die zich hiervoor belangeloos willen inzetten!
ik zie dat je nog maar een paar weken te gaan hebt.
geniet ervan (én van het gezelschap van mijn goedlachse dochter)!
alle goeds,
chris -
25 Januari 2015 - 18:15
Oma Dirven:
Wat leuk om te horen dat je het naar je zin hebt
leuk al die kinderen rondom je maar wel een grote verantwoordelijkheid
vooral als je met ze naar het strand gaat
maar dat is jouw wel toevertrouwd
Nog heel veel fut en sterkte en heel veel liefs en kusjes
Oma -
25 Januari 2015 - 19:56
Raphaelle:
Hee lieve Miek!
Wat een leuk verhaal weer om te lezen! :) En mooie foto's ook!
En fijn dat je nu op het terrein bij de kindjes zit, met nog een ander meisje!
Was fijn je eindelijk weer te spreken via skype! Moeten we snel weer afspreken!
Hele dikke kus! En knuffels Raf! xx -
25 Januari 2015 - 20:24
Lisa Boonstra:
Ik heb je blog gevonden op internet. En ik wou even zeggen dat ik het echt geweldig vind wat jij daar doet. Ik had al op Jenni haar facebook gelezen dat er een verpleegkundige op mums care was. Altijd fijn om te weten dat er iemand is die goed voor de kinderen zorgt. En dan heb je ook nog de bakkerij gesponserd. Volgend jaar ben ik van plan om terug te gaan en dan hoop ik het brood uit de eigen mums care bakkerij te eten :)
Hoe gaat het met de grote jongens? Is hun kamer nog steeds zo netjes en doen ze nog steeds hun eigen was? Daar begonnen ze mee toen ik in september naar huis ging :)
Heel veel plezier nog in Ghana!! -
26 Januari 2015 - 14:29
Irene:
Hoi annemiek
jeetje niet leuk om het 2x mee te maken maar ook knap van je om weer door tegaan. Als je weer in die kinder oogjes kijkt weet je waar je het voor doet. Ik verlang nog steeds terug naar ghana en hoop dit ook weer eens re kunnen te realiseren. Leuk om ook jou te volgen
Lieve groet Irene -
26 Januari 2015 - 14:51
Anita:
Hoi Annemiek
Wat een verhaal weer meid, ik heb zoveel respect voor jou hopelijk krijg jij daar ook op tijd een dikke knuffel want die verdien je dubbel en dik het is niet alleen geven maar jij moet zo af en toe ook iets in ontvangst kunnen nemen maar zoals je zelf al zegt zijn het vaak die lieve snoetjes die je dag onvergetelijk maken.
Zeker zijn er ook mindere momenten soms de verkeerde tijd op de verkeerde plaats maar ook hier gebeuren zulke dingen en je hoopt altijd dat het jou voorbij gaat.Maar een echte Dirven krijgen ze niet klein nog heel veel plezier en vele mooie leer momenten.
Liefs en groetjes -
27 Januari 2015 - 15:27
Daisy :
Lieve verwegvriendin!
Wat een geweldige foto's en een prachtig verhaal!
Wat een goed nieuws van de bakkerij!
En dan gelijk wat jammer dat mensen zich niet zelf willen inzetten om geld te verdienen en spullen te kopen..maar dan maar mensen gaan overvallen...hmm jammer!!!
Tot snel!! Dikkeknuffelkus
ps van de week gaat er weer een brief weg :)
-
27 Januari 2015 - 19:53
Mirjam:
Hallo Annemiek,
Dat is wel heel heftig, voor de 2e keer overvallen.
Gelukkig ben je ongedeerd gebleven. Nóg voorzichtiger zijn!
Het grote verschil tussen de kinderen daar bij jou en de kinderen hier, is -denken wij- dat ze daar weinig (nodig) hebben om zich te vermaken en dat ze hier gemiddeld zó veel speelgoed hebben, dat ze niet eens weten waar ze mee moeten beginnen. Vaak té verwend dus.
Vind je dat nou niet jammer dat de inspanningen van jou en al die andere gedreven vrijwilligsters blijkbaar niet leiden tot structurele veranderingen (zoals hygiëne)?
Gelukkig heb jij de juiste instelling en ben je verstandig genoeg om ook daar mee te kunnen omgaan!
Nog veel sterkte en vooral ook veel plezier gewenst.
Hartelijke groeten,
Mirjam en André -
28 Januari 2015 - 21:29
Lia Den Ouden:
Wat een belevenissen lieve Annemiek.Blijf vertrouwen houden in de mensheid.En wat een mooie verhalen over die lieve kinderen. Verwen ze nog maar zolang je er nog bent.
Ik wacht je volgende verhaal weer af.
Heel veel lieve groetjes, tante Lia -
30 Januari 2015 - 15:38
Sanne:
Hee lieve Annemiek!
Wat een mooi verhaal! Leuk om te lezen dat je zo je plek hebt gevonden bij het weeshuis. Super dat je zo'n machine kon kopen voor de bakkerij!
De kinderen boffen met iemand als jou daar!
Nog heel erg veel plezier!!
xxx -
30 Januari 2015 - 15:41
Sanne:
Oh en Ghana was te zien bij 3 op reis! En ik zag de zakjes water ook terug komen! Heel grappig om het land waar jij nu bent te zien op tv! -
31 Januari 2015 - 18:54
Wilma Sep:
Hoi Annemiek
Na een drukke week even tijd gemaakt voor jou verslag. Van mama hoorde ik vorige week wat er gebeurd was op het strand. Dat was wel schrikken.
Wat een leuk verslag weer en wat een schatjes die kinderen. Ik snap dat je daar helemaal van smelt.
Het zijn net dropjes met van die vrolijke grote ogen.
Fijn dat de eerste machines voor de bakkerij al aangeschaft konden worden.
Geniet nog van de weken in het weeshuis en ben voorzichtig als je op pad gaat hoor!
Een dikke knuffel van oom Toon en tante Wilma
-
04 Februari 2015 - 21:47
Corry De Vos:
Gaat het met je, zo zonder je Belgische maatje?
Wat een verhaal van dat bedplassen, ik zie jullie al rondrennen met natte broeken en matrassen, dat doen kinderen toch overal hetzelfde!
Groetjes,
alle goeds,
Corry.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley