Mum's care

Een nieuwe plek betekent nieuwe gewoontes, nieuwe mensen met wie je werkt, een nieuw ritme in je dag en in je week maar ook nieuwe uitdagingen. Ik merk dat ik steeds sneller aan nieuwe situaties ga wennen, in hoeverre je hier in Ghana aan iets kan wennen natuurlijk, ik ben en blijf een westerse in denken en doen!
Het verschil met Tamale is in sommige opzichten duidelijk te merken. Dat was me in Tamale al wel duidelijk geworden na de vele gesprekken met de verpleegkundigen daar. In Ghana ben je, als je de verpleegkunde opleiding hebt afgerond, in dienst van de overheid, oftewel, je gaat werken waar de overheid je plaatst. Dat wordt de ‘Nationale Service’ genoemd. In Tamale werkten veel verpleegkundigen die geschoold waren in Accra, het zuiden dus. De manier waarop zij over het zuiden spraken zou het zuiden vele malen beter ontwikkeld en geschoold zijn dan het noorden.
Dat moeten we dan maar zelfs eens gaan ontdekken, is het niet?

Mijn eerste week in de kliniek was zoals verwacht weer erg wennen. Net zoals ik in Nederland tijdens mijn vele stages van afdeling naar afdeling ging voelde dit ook weer als een nieuwe stageplek. Uiteraard, ik krijg het er niet uit, was ik te vroeg en als eerste aanwezig. De nachtdienst van die nacht was erg blij om me te zien en dat ontvangst brak het ijs al gelijk. De kliniek is door mijn ‘Ghanese ogen’ heel erg schoon, dat was het eerste wat me opviel. Er slingert nergens afval, alles is overzichtelijk en brandschoon en ik zag nergens bloedvlekken of rondslingerende naalden. Het is een kleine kliniek, een gezondheidscentrum eigenlijk en het is er niet heel druk. Er werken in principe maar 2 teams werd me uitgelegd (na veel initiatief en vragen stellen, net of ik mezelf een rondleiding moest geven). Één team die geneest en handelt als het ‘probleem’ er al is en een team die gezondheidsvoorlichting geeft, dus preventief te werk gaat.

Er is voor mij een duidelijk verschil tussen het noorden en het zuiden. In veel dingen kun je zien dat ze in het zuiden veel verder zijn, verder ontwikkeld, beter geschoold en meer materialen voor het grijpen hebben. Maar hoe het komt dat die duidelijke 2 deling hier is, is voor mij de grote vraag. Je bent toch 1 land, 1 Ghana? Zelfs op straat is het verschil goed te merken. De mensen lopen lang niet allemaal in traditionele kleding maar in westerse kleding. Ook heb ik al een tijdje geen compound lemen hutje gezien. Het zijn over het algemeen allemaal stenen, vierkante huizen met een golfplaten dak. Nog steeds verre weg van een westers huis maar het komt er al meer in de richting. Ook merk je dat hier meer variatie aan voedsel voor handen is en dat de meeste mensen geschoold zijn. Tuurlijk zijn er uitzonderingen en kan ik uiteraard niet met zekerheid zeggen dat er hier geen analfabeten zijn maar er is echt een duidelijk verschil.

Ik heb de eerste week bij de verpleegkundigen in het kamertje gezeten en zoals elke dag hier in een Ghanees ziekenhuis/kliniek begint; dusting the place. Ik kan je zeggen, ik heb in al die tijd hier in Ghana al meer gepoetst dan ik in 2 jaar in mijn eigen huis heb gepoetst. Ik heb een hekel aan poetsen, stoffen of iets wat daar nog maar op lijkt. Maar dit hoort bij de taak van de Ghanese verpleegkundige dus Annemiek heeft elke ochtend mooi alle ramen, deurklinken en andere objecten die schoon gemaakt zouden kunnen worden, schoner gemaakt dan dat ze al waren. Sommige zouden zeggen dat het een moment van meditatie zou kunnen zijn, even je verstand op 0 en even niet nadenken… Nee, nee, dat gaat bij mij echt niet werken. Ik wil leren, ik wil actie, ik wil iets doen, nieuwe dingen zien en ontdekken. Ik ben naar Ghana gekomen om te groeien als kinderverpleegkundige en niet om een betere poetsvrouw te worden.

De activiteiten waar ik me na het schoonmaken dus vooral mee bezig heb gehouden is gaasjes vouwen, watten bolletjes maken, stukjes pleister knippen... Ik kan je zeggen dat deze dingen mijn geduld op de proef hebben gesteld. Ik wil alles een kans geven en niet gelijk zeggen dat het niet leuk is. Na deze therapeutische vorm van verpleegstertje spelen mocht ik de vitale controles van de patiënten opnemen. Iets meer actie maar weinig voldoening kan ik je zeggen. Ik heb een elektrische bloeddrukmeter tot mijn beschikking dus ik hoef me niet eens te concentreren om iets te horen. Het werken in Tamale in het ziekenhuis gaf me veel meer het gevoel iets bij te dragen in het grote geheel. Hier kan ik niet veel meer doen dan vitale controles opnemen en gaasjes vouwen. Ik hoef eigenlijk niet eens na te denken.. Ik ben er zelf achter gekomen dat de klachten die hier behandeld worden heel simpel zijn en als het acuut, dreigend of ernstiger wordt (alles waar ik op hoop) dan wordt het doorgestuurd naar Winneba, een plaats hier redelijk vlakbij (naar Ghanese begrippen dan he). Ze doen hier ook geen bloedtransfusies, sondes plaatsen of andere verpleegtechnische handelingen.

Een moment waar ik dus erg naar uit kijk is zijn de middagen in het weeshuis. Met het zand tussen mijn tenen ploeter ik me een weg naar het weeshuis. Zo’n 15 minuten later ben ik dan op een plek waar ik me gelijk thuis voel. Als kleine aapjes kruipen de kinderen via je benen in je armen en als je alleen al in die oogjes kijkt ben je al verkocht.. zucht! Zoals dat altijd ergens gebeurd, maakt niet uit waar op de wereld je maar bent, maar er zijn altijd bepaalde mensen (groot of klein) die je raken vanaf het eerste moment. Aba is het meisje wat me vanaf het eerste moment al gelijk opviel. Ze heeft de grote van de helft van mijn backpack dus dat moet geen probleem zijn om die mee te nemen! Aba is nog maar sinds een paar maanden in het weeshuis Mum’s care en ze is echt een stralend zonnetje. Ze lacht de hele dag en ze loopt dansend in het weeshuis rond. Het kan niet anders dan dat haar glas altijd half vol is, het geeft me zo’n gelukkig gevoel als ik haar zie.

Het gevoel van iets kunnen doen, actief bezig zijn en vooral iets kunnen bijdragen aan het geheel zijn precies de dingen die ik vind als ik ga helpen in het weeshuis. Op dit moment wonen er 42 kinderen in het weeshuis. Het is een heel andere opzet dan ik gewend ben vanuit Namibië. De kinderen zijn eigenlijk allemaal samen en wonen niet geselecteerd op leeftijd in verschillende huizen. Ze gaan naar school op het terrein zelf en ze hebben gezamenlijke eetmomenten. Er zijn een paar huismoeders die wassen, koken, afwassen, schoonmaken en nog meer zouden moeten doen, maar wat dat precies allemaal is, is me nog niet helemaal duidelijk. Maar het belangrijkste is dat het goed aanvoelt, de kinderen kunnen veilig spelen, hebben bewegingsvrijheid en kunnen voor Afrikaanse begrippen ‘kind zijn’.

Een project waar ik ontzettend van onder de indruk ben en veel bewondering voor heb is het water project. Het weeshuis, Mum’s Care, heeft een eigen waterinstallatie wat van opgepompt grondwater drinkwater maakt. Dit drinkwater wordt verkocht in Senya Beraku en per dag kunnen ze 600 en soms meer zakken water produceren. In zo’n zak zitten 30 kleine zakjes van 500 ml en zo’n grote zak wordt voor 1,80 cedi verkocht. Het aller mooiste aan dit project is, is dat het geld oplevert. En op deze manier kan het weeshuis dus zelf geld verdienen, wat er in de toekomst voor zorgt dat het niet meer afhankelijk is van donateurs. Het kan dus geheel zelfstandig worden op deze manier. Dit alles is te danken aan de wilskracht en het doorzettingsvermogen van Jenni. De Zweedse die ik hier ontmoet heb. Zij verloor haar hart 2,5 jaar geleden aan de kinderen in dit weeshuis en heeft tot op de dag van vandaag het beste voor met al die kinderen. Het mooie is dat Jenni geloofd in de toekomst van dit weeshuis. Zij wil vooruit en investeert in projecten die er voor gaan zorgen dat het weeshuis niet meer afhankelijk zal zijn van donaties. En ik wil er alles aan doen om het weeshuis op de goede weg te helpen! Want dit werkt, dit loopt en dit levert iets op.

Zo kom ik dus bij het volgende project, de bakkerij die ook op het terrein van het weeshuis staat. Het project is met dezelfde gedachte opgezet als het waterproject. Het idee is om brood te gaan bakken en deze net als het water te gaan verkopen in Senya Beraku. Dit zorgt weer voor een stap in de goede richting, zelfstandigheid. Stapje voor stapje zullen ze dus echt zelf de moeders kunnen gaan betalen, de leraren die les geven op de school betalen, het eten voor de kinderen, de gezondheidsverzekering die alle kinderen hebben, schoenen, kleding en ga zo maar door.
Bij veel projecten en goede doelen heerst er vaak een onderbuik gevoel. Dat het project niet zal slagen, dat het geld in de verkeerde zakken beland, dat na verloop van tijd de boel er verlaten en stoffig bij ligt omdat het niet onderhouden is.. Ik sluit me vaak aan bij deze vooroordelen maar nu, nu geloof ik er echt in! Ik ben er echt van overtuigd dat dit gaat werken, dat dit de juiste volgende stap is voor het weeshuis. Ik kan dit alleen maar zeggen omdat ik het waterproject met eigen ogen zie werken. Jenni is nu zelfs met Artsen zonder Grenzen in contact gekomen om het project beter te laten werken ook als er geen stroom is!

De bakkerij is nu gebouwd, dat wil zeggen: het gebouw staat er. Maar daar is alles ook mee gezegd. Er moeten natuurlijk spullen worden aangeschaft, namelijk; 2 ovens, de machine, cilinders, bakblikken voor het brood en tafels waar aan gewerkt kan worden. Daar willen ze graag aan gaan beginnen om het project zo snel mogelijk van de grond te krijgen en dat is een hoop geld. Jullie voelen hem al aankomen natuurlijk.. Ik ben normaal gesproken niet van de oproepen plaatsen om geld te doneren aan projecten maar dit weeshuis, deze kinderen hebben me in deze korte tijd al op zo’n speciale manier geraakt dat ik er in geloof. En ik hoop met mij nog vele andere. Mocht je al die tijd al een project of een goed doel zoeken om geld aan te doneren, dan is het hier op de juiste plaats.
Daarom vraag ik jullie om een vrijwillige financiële bijdrage, groot of klein voor dit project dat het weeshuis naar zelfstandigheid helpt. Mijn email adres is; annemiekdirven@gmail.com

Stuur me een mailtje en ik zal al je vragen beantwoorden, eventuele twijfels wegnemen en foto’s en filmpjes opsturen. Het zijn de kleine dingen die het doen en het verschil maken, laten we daar maar mee beginnen!

Liefs Annemiek