Ze zijn er!!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
21 December 2014 | Ghana, Tamale
Het is zoals Coldplay het speelt in het liedje ‘Christmas Lights’; ‘When you’re still waiting for the snow to fall, It doesn’t really feel like christmas at all’. Ik denk dat ik heel lang kan wachten op sneeuw die misschien gaat vallen met kerst hier in Tamale, heel lang… Her en der duikt er een beetje kerstversiering op, maar ik vraag me af of dat niet de alle daagse versiering in Tamale is. De meeste houden hier wel van lichtjes en andere frutsels, hoe meer frutsels en bling bling hoe beter. Maar om toch een beetje in de kerstsfeer te komen, val ik Pauline regelmatig lastig met mijn favoriete afspeellijst op Spotify, vol met de gouwe ouwe kersthitjes!
Van de week is het onvermijdelijke en emotionele moment aangebroken. Wie zou eerder de afdeling verlaten.. Husein, Mariam of Annemiek? Ik heb van af het begin gedacht dat ik degene zou zijn die als eerste de afdeling zou verlaten. Maar het tegendeel is bewezen. Op vrijdag ochtend was het hoge woord eruit, Huseina zou toch eigenlijk wel naar huis kunnen!? Let op, zeg dit niet als een grapje tegen een kind, ook hier in Afrika niet. Huseina stond gelijk rechtop en vloog naar de andere kant van de afdeling om alle ontslag medicatie te gaan verzamelen, naar huis dat laat ik me geen 2 keer zeggen, dacht ze!! Ik had het pas later op de ochtend door toen de patiënten folder ineens onder mijn neus lag; DISCHARGED. 5 September was de opname datum en 12 December de ontslag datum. Ruim 3 maanden op deze afdeling verbleven en gelukkig veel vooruitgang kunnen boeken met het herstellen van de brandwonden. Maar ik heb mijn twijfels over de grootte van de wond, het is nog zo’n groot oppervlak en ze mag nu al naar huis? Volgens de dokter zou ze hier alleen maar meer infecties op kunnen lopen. Hmm, oke zit wat in maar thuis slapend en spelend op de grond, stof, zand.. ik noem maar iets! Maar de dokter heeft gesproken en zeg niet tegen een kind dat ze naar huis mag en haar daarna als nog laten blijven.
Daar stond ik dan, Huseina een glimlach van oor tot oor en ik stiekem met tranen in m’n ogen en een brok in m’n keel die ik niet goed weg kon slikken. Dat ik dus een kleine traan over m’n wangen lieten rollen was Huseina niet echt ontgaan. En daar was het handje, dat handje zo lief en klein dat zo’n grote meid als ik kwam troosten. Een beetje de omgekeerde wereld, maar niets minder waar. Natuurlijk ben ik ontzettend blij voor Huseina dat ze naar huis mag, maar ik had het zo vroeg nog niet verwacht. Het feit blijft dat ze nu in plaats van 3 keer in de week, 2 keer in de week wondverzorging krijgt in de OPD. Ik hoop maar dat het goed blijft gaan en ze kleine stappen voor uit blijft maken en het mooi gaat helen. Laten we deze kerst daar maar een kaarsje voor branden!
De Oma van Huseina, met het kleine beetje Engels wat ze beheerst, maakte me duidelijk dat ze me aankomende maandag graag wilde zien en ze me mee wilde nemen naar haar huis. Naast Huseina zorgt ze namelijk nog voor 6 andere kinderen. Ik weet niet of het heel professioneel is, het ontmoeten van patiënten in privé sferen, maar we zijn hier in Afrika en wie zich aan de afspraken houd is een duidelijke uitzondering. Daar doe ik dus gewoon aan mee, aan het me niet houden van de regels. Maandag middag zat ik dus bezweet in de taxi met Huseina, haar tweeling zusje en Oma richting het huis. Met 15 min waren we er en na een stukje met de benenwagen waren we op een stukje ‘in the middle of no where’ beland. Een lief, klein huisje met werkelijk waar niets.. Geen stoel, tafel, bed of kast. De telefoonnummers van familie, vrienden en kennissen staan zelfs geschreven op de muur, blijkbaar zitten ze hier om papier verlegen, maakt niet uit gebruik de muur maar.
Er was 1 heel klein krukje en daar moest ik op gaan zitten. Ik, degene met het meeste vet op de billen mocht op het krukje, na veel pogingen om Oma te overtuigen dat de grond toch echt ook goed was nam ik plaats op het krukje. Daar zit je dan. Niets te zien in het huisje maar het voelde zo warm aan (letterlijk en figuurlijk). De gastvrijheid en de hartelijkheid waarmee ik werd ontvangen overviel me en ik wist niet wat te zeggen. Gelukkig is er een kleine taalbarrière dus zijn stille momenten niet erg, die worden weer ingevuld door de momenten van glimlachen en vriendelijk knikken.
Inmiddels zijn de wonden van Mariam bijna dicht. Ze zijn al een heel stuk kleiner en sommige stukken zelfs al helemaal gesloten. Toch blijft het iedere keer voor haar weer een hel om die wondverzorging te doen. Als we vanaf de andere kant van de afdeling aan komen rijden met de trolly met spullen begint ze al te krijsen, gillen en te huilen. Geef het kind eens ongelijk. Wit zal niet de lievelingskleur worden bij de kinderen in Nederland en groen zeker niet bij de kinderen hier in Ghana. Bij het zien van de kleur en het uniform schieten de meeste kinderen al in de stress. Mariam kan heel snel schakelen in emoties. Op het ene moment is ze heel boos, roept ze dat ze iedereen gaat slaan (dat vertalen ze dan voor mij, want Mariam praat in het Dagbanli tegen mij) en het andere moment moet ze heel erg lachen als ik iets doe wat klungelig overkomt. De momenten van die lach en die traan liggen heel dicht bij elkaar, zo dichtbij dat ik er soms niet zo goed weet mee om te gaan. Ik kan me voorstellen dat als je ’s nachts wakker wordt doordat er een pan kokend water over je gehele lichaam valt, je mentale toestand in die bovenkamer ook een opdonder heeft gekregen. Ik vraag me af hoe het met het hechtings- en vertrouwensband gaat bij dit meisje. Tijdens en in je veilige moment van slapen geconfronteerd worden met zo iets verschrikkelijks.. ik weet het niet.
Al een hele week voelde het als de week voor Sinterklaas, net zoals toen ik klein was. Kriebels in mijn buik, een gevoel van maar niet kunnen wachten en super ongeduldig zijn. Alleen het is geen Sinterklaas nee, nee, het is Nynke die komt!! 1000 maal leuker kan ik je zeggen! Het moment op het vliegveld in Tamale had veel weg van een goede tranentrekker waar Nynke en Annemiek een hoofdrol in speelden, een fantastische film. Het zien van herkenning, het voelen van thuis en het horen van hun stemmen is echt geweldig. De komst van Nynke, Ton en Diniek is dus nu al een groot succes en we waren alleen nog maar op het vliegveld in Tamale, dat beloofd wat voor de komende dagen!
Het is heel bijzonder om ze van alles te laten zien wat voor mij nu al vrij normaal is. Ik moet soms iets minder enthousiast zijn en ze even de tijd geven om ze te laten wennen aan de wel bekende ‘cultuurshock’. Na de reis met z’n 5en in de taxi met de tassen achterin zonder dat de klep dicht kon hebben we ingechecked in het Saam Hotel. Dankbaar en zeer blij ben ik met de pepernoten en chocolade! Hemels lekker, echt geweldig. Ik heb een leuk boekje in ontvangst mogen nemen van de Scouting met heel veel lieve woorden en een paar kaartjes. Blijft leuk om post te krijgen vanuit het koude kikkerlandje. Na gesetteld te zijn op de kamers konden we beginnen aan de eerste activiteit van de vele van die dag. Pauline en ik hebben onze favoriete wandeling laten zien en ze op die manier al kennis laten maken met het ‘Hello Sliminga, How are you?’. Geweldig hoe de kinderen reageren op zoveel blanke mensen.
Na de wandeling volgde de kennismaking met het gastgezin. Ondanks dat het huis vol staat met veel spullen van de kerk (wat een timing ook) konden we alle hoeken en gaten goed laten zien. Niet iedereen was thuis maar de belangrijkste figuur binnen het gezin, mama Irene, was er wel. Zo fijn om Nynke en de rest voor te stellen en ze kennis te laten maken met het gezinsleven en de Ghanese cultuur. Hier na hebben we een taxi naar de stad genomen en kon het rondleiden beginnen, de culturele markt, de super markten, de oude markt met alle smakelijke geuren en de rest van de stad. Op elke hoek van elke straat is er wel wat te zien, denk aan kraampjes met etenswaren en andere goederen maar ook de mensen om je heen. Om alle indrukken goed op ze in te laten werken hebben we een hele middag door gebracht in de stad. Gelijk maar aan de slag gegaan met het aanschaffen van de souvenirs. Ook aan de thuisblijvers onder ons hebben we gedacht. Na flink wat cedi’s lichter te zijn geraakt, zijn we weer in de taxi gesprongen om terug te gaan naar Vittin Estates. Daar hebben we Nynke en Co. mee genomen voor onze dagelijkse middag wandeling en daarna aangeschoven bij het gastgezin voor een echte Ghanese maaltijd. De eerste echte dag in Ghana, Tamale is al weer een feit.
De volgende dag was een dag waar ik zelf enorm naar uit heb gekeken. Ik kon eindelijk mijn werkplek laten zien en ze kennis laten maken het de gezondheidszorg hier in Ghana, om de cultuurshock nog groter te maken dan die al was. Eerst heb ik ze meegenomen naar de New Life Clinic, mijn werkplek voor de eerste 8 weken hier in Tamale. Hier na zijn we in de stad de laatste spullen aan gaan schaffen van mijn donatiegeld. Ik heb flink wat luiers, wondverband en handschoenen aan kunnen schaffen en als kers op de taart hadden Nynke en Diniek ook nog leuke dingetjes bij voor de kinderen op de afdeling. Iedereen, de verpleging, de ouders en de kinderen op de afdeling waren helemaal gelukkig, blij en verrast door alle dingen die we meegenomen hadden. Alle ballonnen hebben we opgeblazen en uitgedeeld, alle vlaggetjes opgehangen aan de bedjes van de kinderen en alle engeltjes die Nynke gemaakt had aan de kinderen uitgedeeld. Ook de bellenblaas was een grote hit, zo fijn om al die gezichtjes te zien lachen. De luiers die ik gekocht had zijn gelijk uitgedeeld aan alle moeders en kinderen op de afdeling, het leek net één groot feest.
Wat ik erg speciaal vond, was dat ik ze Huseina en Mariam kon laten zien. Ik had al zoveel over ze verteld en geschreven en nu konden ze de meiden ook echt ontmoeten. Niets digitaal maar in real life! We zijn met z’n allen nog wat gaan drinken en toen was het moment van afscheid nemen al daar. Ik heb met veel plezier op deze afdeling gewerkt en zal daar nog vaak aan terug denken. Ik heb met veel lieve en aardige collega’s gewerkt en zal die ook nooit vergeten. Maar het aller moeilijkste was afscheid nemen van Husiena en Mariam. Ik had een collega gevraagd of zij uit kon leggen in het Dagbanli dat ik na vandaag niet meer terug zou komen. Volgens mij hadden de meiden het wel door en dat maakte het afscheid nemen nog moeilijker. Een dikke knuffel en niet meer achterom kijken leek mij het beste. Toen ik buiten op het ziekenhuis terrein liep stonden ze achter de ramen mijn naam te roepen, een stukje van mijn hart heb ik achter gelaten..
Na weer een heerlijke maaltijd gehad te hebben in het gastgezin zat dag 2 er al weer op. Time flies when your having fun!
Maar het is zeker nog niet gedaan met de leuke dingen, nee nee we gaan een weekendje naar Mole. Op naar de beloofde olifanten die ik in Oktober niet gezien heb. En ja hoor, het moment dat we Mole Park binnen rijden en onze tassen neerzetten zien we van een veilige afstand 2 olifanten. Toch wel een klein kippenvel momentje. Genietend van onze lunch konden we naar de olifanten kijken, het kan niet beter! Onze eerste safari was diezelfde middag al een feit. We zaten nog geen 5 minuten op de jeep en we stonden al oog in oog met een olifant. En ik kan je zeggen, hij stond heel, heel heeeeeel dichtbij. De eerste 5 minuten waren wel gelijk de leukste en avontuurlijkste maar de rest van de rit was prima om uit te houden. Van een grotere afstand hebben we nog 2 olifanten gespot en verder veel herten en zwijnen.
’s Avonds nog gezellig wat spelletjes gedaan en al snel ons bed in want de volgende morgen stond de wandel safari op het programma. Vroeg uit de veren en helemaal klaar om meer olifanten te zien, maar nu met de benenwagen. De spanning is een grote factor die bepalend is tijdens de wandelsafari. De kans, de mogelijk en misschien ook wel het geluk dat je een olifant spot maakt de tocht toch wel een beetje spannend. Helaas pindakaas, geen olifant gezien maar wel 2 krokodillen. Iets waar we niet op voorbereid waren en daarom juist zo leuk was! Maar ook hier gold, kijken op een veilige afstand. De wandelsafari deden we met 6 wat oudere mensen in ons gezelschap en een jonge Canadees. De 6 wat oudere mensen (de meerderheid op crocs, super handig voor een wandelsafari) zorgde wel voor wat vertraging in onze wandeling maar ach..
Na het ontbijt kon de volgende activiteit beginnen. Met z’n allen in de jeep en op naar het kano varen. Op een idyllisch plekje op het water genieten van de rust en de schoonheid van de Ghanese natuur. Onderweg wat vogels en vlinder spotten en natuurlijk ook af en toe de boot leeg scheppen anders zouden we nog zinken.
Hierna kon het relaxen beginnen, lang uit genieten van het uitzicht van Mole met op de achtergrond een zwembad. Een lekker biertje erbij en het vakantiegevoel is compleet. Heerlijk om zo weer even bij te komen. De zonsondergang maak alles nog completer dan het al was en dag 3 is ook alweer om.
Zondagmorgen nog even genieten van het zwembad en op tijd weer terug naar Tamale. Daar wachtte Pauline op ons om nog de laatste dingetjes te halen in Tamale en afscheid te nemen van het gastgezin. Mama Irene was nog druk bezig om alle jurken, rokjes en jasjes af te naaien. Alles is net op de valreep af, het is en blijft Ghana. Zo gek gevoel om mijn kamer op te ruimen, mijn backpack in te pakken en de kamer zo goed als leeg achter te laten. Dit hoofdstuk, Tamale, zit er alweer op.. maar mijn verhaal is nog niet klaar. Nee, ik ga gewoon nog verder. Maar niet voor ik eerst nog wat rondgereisd heb samen met Pauline, Nynke, Ton en Diniek. De komende dagen gaan we nog veel mooie, bijzondere en indrukwekkende plekken in Ghana bezoeken.
Voor nu allemaal hele fijne kerstdagen! Geniet van elkaars gezelschap en wij zullen aan jullie denken als we in de zon aan het strand liggen te genieten.
Liefs Annemiek,
Ook namens Pauline, Nynke, Diniek en Ton
Van de week is het onvermijdelijke en emotionele moment aangebroken. Wie zou eerder de afdeling verlaten.. Husein, Mariam of Annemiek? Ik heb van af het begin gedacht dat ik degene zou zijn die als eerste de afdeling zou verlaten. Maar het tegendeel is bewezen. Op vrijdag ochtend was het hoge woord eruit, Huseina zou toch eigenlijk wel naar huis kunnen!? Let op, zeg dit niet als een grapje tegen een kind, ook hier in Afrika niet. Huseina stond gelijk rechtop en vloog naar de andere kant van de afdeling om alle ontslag medicatie te gaan verzamelen, naar huis dat laat ik me geen 2 keer zeggen, dacht ze!! Ik had het pas later op de ochtend door toen de patiënten folder ineens onder mijn neus lag; DISCHARGED. 5 September was de opname datum en 12 December de ontslag datum. Ruim 3 maanden op deze afdeling verbleven en gelukkig veel vooruitgang kunnen boeken met het herstellen van de brandwonden. Maar ik heb mijn twijfels over de grootte van de wond, het is nog zo’n groot oppervlak en ze mag nu al naar huis? Volgens de dokter zou ze hier alleen maar meer infecties op kunnen lopen. Hmm, oke zit wat in maar thuis slapend en spelend op de grond, stof, zand.. ik noem maar iets! Maar de dokter heeft gesproken en zeg niet tegen een kind dat ze naar huis mag en haar daarna als nog laten blijven.
Daar stond ik dan, Huseina een glimlach van oor tot oor en ik stiekem met tranen in m’n ogen en een brok in m’n keel die ik niet goed weg kon slikken. Dat ik dus een kleine traan over m’n wangen lieten rollen was Huseina niet echt ontgaan. En daar was het handje, dat handje zo lief en klein dat zo’n grote meid als ik kwam troosten. Een beetje de omgekeerde wereld, maar niets minder waar. Natuurlijk ben ik ontzettend blij voor Huseina dat ze naar huis mag, maar ik had het zo vroeg nog niet verwacht. Het feit blijft dat ze nu in plaats van 3 keer in de week, 2 keer in de week wondverzorging krijgt in de OPD. Ik hoop maar dat het goed blijft gaan en ze kleine stappen voor uit blijft maken en het mooi gaat helen. Laten we deze kerst daar maar een kaarsje voor branden!
De Oma van Huseina, met het kleine beetje Engels wat ze beheerst, maakte me duidelijk dat ze me aankomende maandag graag wilde zien en ze me mee wilde nemen naar haar huis. Naast Huseina zorgt ze namelijk nog voor 6 andere kinderen. Ik weet niet of het heel professioneel is, het ontmoeten van patiënten in privé sferen, maar we zijn hier in Afrika en wie zich aan de afspraken houd is een duidelijke uitzondering. Daar doe ik dus gewoon aan mee, aan het me niet houden van de regels. Maandag middag zat ik dus bezweet in de taxi met Huseina, haar tweeling zusje en Oma richting het huis. Met 15 min waren we er en na een stukje met de benenwagen waren we op een stukje ‘in the middle of no where’ beland. Een lief, klein huisje met werkelijk waar niets.. Geen stoel, tafel, bed of kast. De telefoonnummers van familie, vrienden en kennissen staan zelfs geschreven op de muur, blijkbaar zitten ze hier om papier verlegen, maakt niet uit gebruik de muur maar.
Er was 1 heel klein krukje en daar moest ik op gaan zitten. Ik, degene met het meeste vet op de billen mocht op het krukje, na veel pogingen om Oma te overtuigen dat de grond toch echt ook goed was nam ik plaats op het krukje. Daar zit je dan. Niets te zien in het huisje maar het voelde zo warm aan (letterlijk en figuurlijk). De gastvrijheid en de hartelijkheid waarmee ik werd ontvangen overviel me en ik wist niet wat te zeggen. Gelukkig is er een kleine taalbarrière dus zijn stille momenten niet erg, die worden weer ingevuld door de momenten van glimlachen en vriendelijk knikken.
Inmiddels zijn de wonden van Mariam bijna dicht. Ze zijn al een heel stuk kleiner en sommige stukken zelfs al helemaal gesloten. Toch blijft het iedere keer voor haar weer een hel om die wondverzorging te doen. Als we vanaf de andere kant van de afdeling aan komen rijden met de trolly met spullen begint ze al te krijsen, gillen en te huilen. Geef het kind eens ongelijk. Wit zal niet de lievelingskleur worden bij de kinderen in Nederland en groen zeker niet bij de kinderen hier in Ghana. Bij het zien van de kleur en het uniform schieten de meeste kinderen al in de stress. Mariam kan heel snel schakelen in emoties. Op het ene moment is ze heel boos, roept ze dat ze iedereen gaat slaan (dat vertalen ze dan voor mij, want Mariam praat in het Dagbanli tegen mij) en het andere moment moet ze heel erg lachen als ik iets doe wat klungelig overkomt. De momenten van die lach en die traan liggen heel dicht bij elkaar, zo dichtbij dat ik er soms niet zo goed weet mee om te gaan. Ik kan me voorstellen dat als je ’s nachts wakker wordt doordat er een pan kokend water over je gehele lichaam valt, je mentale toestand in die bovenkamer ook een opdonder heeft gekregen. Ik vraag me af hoe het met het hechtings- en vertrouwensband gaat bij dit meisje. Tijdens en in je veilige moment van slapen geconfronteerd worden met zo iets verschrikkelijks.. ik weet het niet.
Al een hele week voelde het als de week voor Sinterklaas, net zoals toen ik klein was. Kriebels in mijn buik, een gevoel van maar niet kunnen wachten en super ongeduldig zijn. Alleen het is geen Sinterklaas nee, nee, het is Nynke die komt!! 1000 maal leuker kan ik je zeggen! Het moment op het vliegveld in Tamale had veel weg van een goede tranentrekker waar Nynke en Annemiek een hoofdrol in speelden, een fantastische film. Het zien van herkenning, het voelen van thuis en het horen van hun stemmen is echt geweldig. De komst van Nynke, Ton en Diniek is dus nu al een groot succes en we waren alleen nog maar op het vliegveld in Tamale, dat beloofd wat voor de komende dagen!
Het is heel bijzonder om ze van alles te laten zien wat voor mij nu al vrij normaal is. Ik moet soms iets minder enthousiast zijn en ze even de tijd geven om ze te laten wennen aan de wel bekende ‘cultuurshock’. Na de reis met z’n 5en in de taxi met de tassen achterin zonder dat de klep dicht kon hebben we ingechecked in het Saam Hotel. Dankbaar en zeer blij ben ik met de pepernoten en chocolade! Hemels lekker, echt geweldig. Ik heb een leuk boekje in ontvangst mogen nemen van de Scouting met heel veel lieve woorden en een paar kaartjes. Blijft leuk om post te krijgen vanuit het koude kikkerlandje. Na gesetteld te zijn op de kamers konden we beginnen aan de eerste activiteit van de vele van die dag. Pauline en ik hebben onze favoriete wandeling laten zien en ze op die manier al kennis laten maken met het ‘Hello Sliminga, How are you?’. Geweldig hoe de kinderen reageren op zoveel blanke mensen.
Na de wandeling volgde de kennismaking met het gastgezin. Ondanks dat het huis vol staat met veel spullen van de kerk (wat een timing ook) konden we alle hoeken en gaten goed laten zien. Niet iedereen was thuis maar de belangrijkste figuur binnen het gezin, mama Irene, was er wel. Zo fijn om Nynke en de rest voor te stellen en ze kennis te laten maken met het gezinsleven en de Ghanese cultuur. Hier na hebben we een taxi naar de stad genomen en kon het rondleiden beginnen, de culturele markt, de super markten, de oude markt met alle smakelijke geuren en de rest van de stad. Op elke hoek van elke straat is er wel wat te zien, denk aan kraampjes met etenswaren en andere goederen maar ook de mensen om je heen. Om alle indrukken goed op ze in te laten werken hebben we een hele middag door gebracht in de stad. Gelijk maar aan de slag gegaan met het aanschaffen van de souvenirs. Ook aan de thuisblijvers onder ons hebben we gedacht. Na flink wat cedi’s lichter te zijn geraakt, zijn we weer in de taxi gesprongen om terug te gaan naar Vittin Estates. Daar hebben we Nynke en Co. mee genomen voor onze dagelijkse middag wandeling en daarna aangeschoven bij het gastgezin voor een echte Ghanese maaltijd. De eerste echte dag in Ghana, Tamale is al weer een feit.
De volgende dag was een dag waar ik zelf enorm naar uit heb gekeken. Ik kon eindelijk mijn werkplek laten zien en ze kennis laten maken het de gezondheidszorg hier in Ghana, om de cultuurshock nog groter te maken dan die al was. Eerst heb ik ze meegenomen naar de New Life Clinic, mijn werkplek voor de eerste 8 weken hier in Tamale. Hier na zijn we in de stad de laatste spullen aan gaan schaffen van mijn donatiegeld. Ik heb flink wat luiers, wondverband en handschoenen aan kunnen schaffen en als kers op de taart hadden Nynke en Diniek ook nog leuke dingetjes bij voor de kinderen op de afdeling. Iedereen, de verpleging, de ouders en de kinderen op de afdeling waren helemaal gelukkig, blij en verrast door alle dingen die we meegenomen hadden. Alle ballonnen hebben we opgeblazen en uitgedeeld, alle vlaggetjes opgehangen aan de bedjes van de kinderen en alle engeltjes die Nynke gemaakt had aan de kinderen uitgedeeld. Ook de bellenblaas was een grote hit, zo fijn om al die gezichtjes te zien lachen. De luiers die ik gekocht had zijn gelijk uitgedeeld aan alle moeders en kinderen op de afdeling, het leek net één groot feest.
Wat ik erg speciaal vond, was dat ik ze Huseina en Mariam kon laten zien. Ik had al zoveel over ze verteld en geschreven en nu konden ze de meiden ook echt ontmoeten. Niets digitaal maar in real life! We zijn met z’n allen nog wat gaan drinken en toen was het moment van afscheid nemen al daar. Ik heb met veel plezier op deze afdeling gewerkt en zal daar nog vaak aan terug denken. Ik heb met veel lieve en aardige collega’s gewerkt en zal die ook nooit vergeten. Maar het aller moeilijkste was afscheid nemen van Husiena en Mariam. Ik had een collega gevraagd of zij uit kon leggen in het Dagbanli dat ik na vandaag niet meer terug zou komen. Volgens mij hadden de meiden het wel door en dat maakte het afscheid nemen nog moeilijker. Een dikke knuffel en niet meer achterom kijken leek mij het beste. Toen ik buiten op het ziekenhuis terrein liep stonden ze achter de ramen mijn naam te roepen, een stukje van mijn hart heb ik achter gelaten..
Na weer een heerlijke maaltijd gehad te hebben in het gastgezin zat dag 2 er al weer op. Time flies when your having fun!
Maar het is zeker nog niet gedaan met de leuke dingen, nee nee we gaan een weekendje naar Mole. Op naar de beloofde olifanten die ik in Oktober niet gezien heb. En ja hoor, het moment dat we Mole Park binnen rijden en onze tassen neerzetten zien we van een veilige afstand 2 olifanten. Toch wel een klein kippenvel momentje. Genietend van onze lunch konden we naar de olifanten kijken, het kan niet beter! Onze eerste safari was diezelfde middag al een feit. We zaten nog geen 5 minuten op de jeep en we stonden al oog in oog met een olifant. En ik kan je zeggen, hij stond heel, heel heeeeeel dichtbij. De eerste 5 minuten waren wel gelijk de leukste en avontuurlijkste maar de rest van de rit was prima om uit te houden. Van een grotere afstand hebben we nog 2 olifanten gespot en verder veel herten en zwijnen.
’s Avonds nog gezellig wat spelletjes gedaan en al snel ons bed in want de volgende morgen stond de wandel safari op het programma. Vroeg uit de veren en helemaal klaar om meer olifanten te zien, maar nu met de benenwagen. De spanning is een grote factor die bepalend is tijdens de wandelsafari. De kans, de mogelijk en misschien ook wel het geluk dat je een olifant spot maakt de tocht toch wel een beetje spannend. Helaas pindakaas, geen olifant gezien maar wel 2 krokodillen. Iets waar we niet op voorbereid waren en daarom juist zo leuk was! Maar ook hier gold, kijken op een veilige afstand. De wandelsafari deden we met 6 wat oudere mensen in ons gezelschap en een jonge Canadees. De 6 wat oudere mensen (de meerderheid op crocs, super handig voor een wandelsafari) zorgde wel voor wat vertraging in onze wandeling maar ach..
Na het ontbijt kon de volgende activiteit beginnen. Met z’n allen in de jeep en op naar het kano varen. Op een idyllisch plekje op het water genieten van de rust en de schoonheid van de Ghanese natuur. Onderweg wat vogels en vlinder spotten en natuurlijk ook af en toe de boot leeg scheppen anders zouden we nog zinken.
Hierna kon het relaxen beginnen, lang uit genieten van het uitzicht van Mole met op de achtergrond een zwembad. Een lekker biertje erbij en het vakantiegevoel is compleet. Heerlijk om zo weer even bij te komen. De zonsondergang maak alles nog completer dan het al was en dag 3 is ook alweer om.
Zondagmorgen nog even genieten van het zwembad en op tijd weer terug naar Tamale. Daar wachtte Pauline op ons om nog de laatste dingetjes te halen in Tamale en afscheid te nemen van het gastgezin. Mama Irene was nog druk bezig om alle jurken, rokjes en jasjes af te naaien. Alles is net op de valreep af, het is en blijft Ghana. Zo gek gevoel om mijn kamer op te ruimen, mijn backpack in te pakken en de kamer zo goed als leeg achter te laten. Dit hoofdstuk, Tamale, zit er alweer op.. maar mijn verhaal is nog niet klaar. Nee, ik ga gewoon nog verder. Maar niet voor ik eerst nog wat rondgereisd heb samen met Pauline, Nynke, Ton en Diniek. De komende dagen gaan we nog veel mooie, bijzondere en indrukwekkende plekken in Ghana bezoeken.
Voor nu allemaal hele fijne kerstdagen! Geniet van elkaars gezelschap en wij zullen aan jullie denken als we in de zon aan het strand liggen te genieten.
Liefs Annemiek,
Ook namens Pauline, Nynke, Diniek en Ton
-
21 December 2014 - 21:52
Karlijn:
heeeeerlijk om je zus nu om je heen te hebben!! Ik hield het ook niet droog bij het zien van de foto van jullie weerzien, hihi.....Annemiek, op naar de volgende plek waar ze weer super blij met je zullen zijn xx -
21 December 2014 - 22:15
Samantha:
Ha Annemiek! Je heb het boekje ontvangen...leuk!! Zo zie je maar weer, we denken allemaal wel aan je! Nynke bedankt voor het meenemen.
Mij rest alleen nog maar te zeggen...Geniet van deze mooie gezellige tijd samen!!! Heb veel plezier!!!
Liefs Samantha -
21 December 2014 - 22:34
Sanne:
Je schrijft het prachtig, je voelt de emoties. Mooi!
Geniet fijn met z'n allen. X -
21 December 2014 - 23:38
Claudia:
Miek !!!
Fantastishhhhhhh
En je foto's, ge-wel-dig !
Een verhaal met een lach en een traan..
Zoveel heftige dingen in zo'n korte tijd, houdt je je emoties een beetje onder controle? Jeetje..
Moet heerlijk zijn je leventje daar in het echt aan bekende te kunnen laten zien!
Iedereen thuis kleurt het verhaal met zijn eigen kleuren in natuurlijk
Geniet samen en spreek je hopelijk snel weer :)
Dikke kus -
21 December 2014 - 23:44
Elmy:
He Annemiek,
Leuk weer om dit verslag te lezen! Wat een avontuur!
Wat maak je een hoop mee! Genietze!
Xxx Elmy -
22 December 2014 - 03:46
Anita:
Hoi lieve meiden en natuurlijk Ton.
geweldig Annemiek je verhaal weer en je ontmoeting met je Fam. Ik hou het hier ook niet droog geweldig om elkaar weer te zien. Het doet me denken aan onze ontmoeting in curaçao met ons Nienke en je zus echt dat voelt zo geweldig ik hoop dat ze de dikke knuffel van ons voor jou al gegeven heeft .
heel veel liefs en groetjes voor jullie daar en geniet van de mooie momenten.
Liefs en dikke knuffel. ANITA EN PIET. -
22 December 2014 - 07:16
Tante Annie:
Hoi Annemiek
Wat een verhaal zeg kijk telkens weer uit om je verslag te lezen en geniet ervan mooi hoe je dit allemaal verwerkt knap hoor. Genieten nu maar met je lieve zus Nynke .
Hele fijne dagen en heel veel lieve groetjes van tante Annie -
22 December 2014 - 12:12
Nien:
Hoi lieve Miek,
Wat een geweldige verhalen Miek. Mooi, maar ook heel aangrijpend! Super om alles te lezen.
Geweldige foto's. Ook die met nynepien. Even een klein brokje wegslikken hoor haha.
Geniet er van lieverd. Hele fijne dagen daar!!
Groetjes aan de rest.
Liefs, Nienke -
22 December 2014 - 21:03
Corry:
Geweldig, de twee zussen Dirven, zo intens, zo blij, heel mooi.
Geniet van de tijd met je familie
De foto's zijn prachtig, spreken voor zich.
Fijn dat beide meisjes goed genezen, hopelijk blijft het de goede kant uitgaan! Hoe het ook zal gaan verlopen, je hebt hun laten voelen dat je er echt met hart en ziel bij betrokken was, dat nemen ze mee, dat weet ik zeker.
Alle goeds, een fijne tijd met je zus en verdere reisgenoten.
Corry.
-
22 December 2014 - 21:15
Daisy:
Lieve verwegvriendin!
Dat was me een weekje wel! Je emoties bleven maar komen, van geluk en dan van verdriet!
Wat een mooie foto van de de zussen!!
Wat een bijzondere kerst en oud en nieuw word dit voor jullie! Geniet daar van!
Veel plezier de komende dagen!!
Tot snel!!
Dikkeknuffelkus!
-
22 December 2014 - 22:30
Ilvie:
Lieve schat, jij ook hele fijne feestdagen. Maak er een superleuke tijd van samen. X -
23 December 2014 - 03:00
Manon:
Scheetje!
Wat geweldig om Nynke (en de rest natuurlijk ook) bij je op de foto te zien!! Dat moet wel echt een geweldig gevoel geven!
Geniet er heeeeeeel veel van daar met z'n alle :D Maar ik denk dat dat wel goed komt!
Op weg naar een nieuw avontuur, nieuwe mensen en nieuw werk.. Je kunt het!
Hele dikke kus!! -
23 December 2014 - 11:27
Tante Lianne:
Bedankt voor je kerstkaart, je kerstengel hangt ook al !
Veel plezier samen en vrolijke feestdagen! Ook namens Oma.
-
23 December 2014 - 18:53
Wilma Sep:
Hallo Annemiek
Wat zal jij fijne kerstdagen hebben samen met Nynke.
Heerlijk om te horen hoe blij je bent bij het zien van Nynke. Even een stukje thuis, geniet er maar fijn van hoor.
Bedankt nog voor je lieve brief. Wij vonden het heel bijzonder om post uit Ghana te krijgen.
Sinterklaas is heel gezellig geweest ook zonder die hele lieve zwarte piet, hoor.Volgend jaar verwachten we hem toch weer.
Hier is iedereen klaar voor de feestdagen. Bart en Mireille zijn zaterdag verhuisd. Na weken van verbouwen is hun nieuwe woning nu zo goed als klaar, dus even wat rust.
Wij wensen jou heel veel plezier met Nynke.
Daarna op naar een nieuwe werkplek met nieuwe mensen. Wij zijn er van overtuigd dat je het daar ook weer goed gaat doen.
Fijne kerstdagen en alle goeds voor 2015.
Dikke kus van alle Sepkes
Liefs tante Wilma en oom Toon -
23 December 2014 - 20:04
Raphaelle:
Schatje!
Wat een mooi geschreven verhaal weer!!
Ik leef helemaal met je mee, hier in het verre Nederland!
En die foto van jou en Nynke, toen moest ik ook wel even slikken hoor! Kan niet wachten om jou over een lange tijd weer terug te zien op het vliegveld! ;)
Maar nu vooral GENIETEN met de rest!!
Alle dingen die jullie doen klinken allemaal mooi en het is super dat je ze nu kan laten zien wat daar jou 'thuis' is geworden! En al die kindjes boffen maar met zo'n goede en lieve zuster als jou! :)
Groetjes aan de rest en hopelijk snel skypen!
Liefs en heel veel knuffels! Xx raph
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
