‘Room for thought’
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
09 December 2014 | Ghana, Tamale
De December maand is in gegaan en de dagen worden korter, kouder en de lichtjes in de straten verlichten het straatbeeld… Bij jullie wel ja, bij mij zijn de dagen net zo kort als ze voorheen al waren. Om 6 uur is het hier donker, de dagen worden in plaats van kouder steeds maar warmer en warmer en de laatste regenbui is inmiddels al weer een paar weken geleden. Hallo Harmattan, ’s nachts ben ik blij met je omdat je ons koude nachten bezorgd maar overdag.. Overdag ben je echt te warm!
Als ik weer eens met m’n lieve vriendinnetjes kan skypen dan wordt het verschil in temperatuur pas echt goed duidelijk. Ik in mijn hemdje, korte broek onder de ventilator en zij met truien en koppen thee om zich aan te warmen voor het computer scherm. Als ik met m’n ouders Skype wordt ik regelmatig mee genomen (op de tablet dan hè) naar de kachel om er een blok hout op te gooien, lang leve Skype net of ik er echt ben!
Denk je aan Afrika, dan zie je gelijk schattige kindjes met die bolle buikjes voor je of uitgemergelde kindjes waarbij je de ribben kan tellen. Ik had nooit gedacht dat ondervoeding nog zo’n groot probleem is in Ghana. Naast de vele gevallen van malaria en anaemia hebben we helaas ook veel kindjes op de afdeling liggen die ondervoed zijn. Elke dag komen er weer nieuwe kinderen bij, het is schrijnend om te zien. Voor je gevoel kijk je naar een kind van 1 jaar, in werkelijkheid is het kind al 4 jaar maar kan niet lopen of staan en heeft nauwelijks haar. Er zijn zelfs gevallen bij waarbij de huid het pigment gaat verliezen, die kinderen veranderen langzaam in een sliminga, zo licht verkleuren ze.
Als ik dan naar de bijbehorende ouder kijk kan ik mezelf alleen maar afvragen of ze überhaupt wel beseffen dat je naast het baren van een kind het ook nog moet (op)voeden. De meeste moeders zitten in de mooiste jurken naast het kind en lachen alles weg als je vraagt hoe het komt dat het kind er zo erg aan toe is. En met erg bedoel ik echt uitgemergeld, dun, je kunt de ribben tellen, bijna geen haar en diep ingevallen ogen. Maar hoe kan het dat je als ouder er zo netjes gekleed bij kan zitten en je kind er als een sloeber uit ziet? Wat gaat er mis?
Op de afdeling hebben we 2 diëtisten die zich ontfermen over deze stakkers. Zij konden mij vertellen dat in de meeste gevallen de ouders geen geld hebben om eten te kopen, kinderen te weinig eten geven, vergeten eten te geven of het verkeerde eten, eten zonder enige voedingsstoffen. Het komt ook nog voor dat ze het eten verkeerd bereiden en daardoor alle voedingsstoffen verloren gaan. Iets wat ook heel bizar is, is dat er hier ouders zijn die denken dat je van thee en water kan groeien.. Eeuhh er zit niks in water en thee, je moet je kind toch echt iets anders geven om er voor te zorgen dat het gaat groeien. Voor plantjes hebben we althans toch ook niet voor niets Pokon?!?
Als ik dan zo over de afdeling loop en die lieve kindjes in die bedjes zie liggen, ondervoed en totaal geen aandacht krijgen van de ouders, dan kan ik alleen maar aan die lege kamers in het huis van mijn ouders denken nu we allemaal het huis uit zijn. Zou ik ze echt, echt, echt niet mee kunnen nemen? Dan komt stiekem toch de gedachte dat ik wel de wereld wil redden.. Maar nee, dat gaat echt niet lukken helaas.
Ik heb al wel gemerkt dat het hoofd van de afdeling een paar ‘feiten’ goed onder woorden kan brengen. En dan bedoel ik niet richting het personeel (al heeft ze daar ook wel een handje van, het is een pittige tante) maar naar de ouders toe. Ze is er van overtuigd dat sinds de komst van de telefoon de gevallen van ondervoeding steeds maar zijn tegenomen. En ze is niet te flauw om dit te verwoorden, ze zegt dit recht in het gezicht van de ouders die in haar ogen de kinderen verwaarlozen hierdoor. Wel geld hebben om credits te kopen voor de smartphones (ja met mijn ‘oude’ nokia sla ik echt de plank mis hier) maar geen geld willen besteden aan goede voeding. En ik sta daar naast en kan haar eigenlijk alleen maar gelijk geven. Ik zou het alleen op een andere manier verwoorden, maar ach we zijn in Ghana en hier mag blijkbaar alles.
Ondertussen gaat het super goed met de brandwonden van Mariam en Huseina. Door het wondverband tijdig aan te schaffen kunnen we nu regelmatig de wonden verschonen. Iets wat zeker ten goede komt van de wonden. Soms blijft het verband er net iets te lang opzitten en.. ik zal jullie de details besparen. Ik vind het vooral hoopvol voor de toekomst dat in de tijd dat ik er nu ben, de wonden er echt wel beter uit gaan zien. Ik heb Huseina en Mariam proberen uit te leggen, want nog steeds worden de wonden schoon gemaakt zonder enige vorm van pijnstilling, dat als ze netjes stil blijven zitten en heel hard in mijn hand knijpen we heel snel klaar zijn en het dus minder lang duurt. Door de pijn is het natuurlijk lastig om stil te zitten maar als de wonden gaan bloeden, wat nu dus gelukkig steeds minder het geval is, duurt het nog langer om ze te schoon te maken en te verbinden. Tussendoor worden er een hoop kinderen opgenomen met brandwonden, maar gelukkig zijn ze allemaal 1e graads en genezen ze vrij snel. Deze kinderen liggen dus gelukkig niet zo lang bij ons op de afdeling.
Bij sommige kinderen weet ik niet zeker of ze er nog wel zullen zijn als ik de volgende dag terug kom op de afdeling. Niet omdat ze met ontslag naar huis zijn maar omdat ze simpel gezegd de volgende dag niet halen. Die kleintjes die aan het zuurstof liggen te steunen en te kreunen, vel over been, uitgedroogd en met ingevallen oogjes. Dat zijn de eerste die mijn ogen zoeken als ik de afdeling op kom. Mijn blik scannend de afdeling af en hopend op iets van herkenning van de dag daarvoor. Soms vinden mijn ogen ze, maar er zijn ook dagen bij die beginnen met een teleurstelling..
Van de week lag er zo’n kleintje die alles had; slechts een paar maanden oud met malaria, anaemia, uitgedroogd en zwaar ondervoed. En het enige wat ze had was zuurstof. Ze had wel een infuus lockje maar daar liep niks over en er was geen sonde voor iets van bijvoeding. Toen ik bij de verpleging na vraag ging doen of we niet iets meer voor dit kind konden en moesten doen werd me wel iets duidelijk. Veel ouders weigeren een sonde bij hun kind. Simpel weg omdat ze het te eng vinden en denken dat het kind dood gaat. Want dat is in de ogen van de ouders het ‘laatste’ red middel. Familie en vrienden vertellen elkaar de meest angstaanjagende verhalen dus de meeste ouders zijn al angstig voor alles wat de verpleging doet voor ze naar het ziekenhuis gaan. Als de verpleging hier dus een sonde inbrengt, geloof het of niet, de ouders halen ‘m achter je rug om er gewoon weer uit. Hoe kan dit kind, helemaal uitgeput, 0,0% energie in zich en totaal geen extra reserves ooit herstellen?
Als we het hebben over of we juist een vis of een hengel moeten geven om mensen vooruit te helpen ben ik echt voor de theorie achter dit alles. Onderwijs, voorlichting en duidelijkheid hebben deze mensen nodig. Als al die spookverhalen, medicijnmannen, kruidendrankjes en andere lariekoek de wereld uit is, dan pas kan Afrika een stap vooruit maken.
Op de afdeling ligt er ook een lief kindje die helaas door toenemende convulsies geretardeerd is. Het kind is zo beschadigd dat het nu alleen nog maar neurologisch kan huilen, niet kan lopen of staan en constant in krampen en spasmen schiet. Ook bij deze ouders geld het sonde verhaal, dit kind wordt tegen beter weten in oraal gevoed met elk moment een risico op verslikking. Als ik aan de verpleging vraag hoe het komt dat dit kind in zo’n toestand verkeerd komt het bekende verhaal voor mij weer naar boven. De ouders hebben geen geld voor een zorgverzekering (5 Ghana cedi per jaar per kind, dat is 1 euro 25 per jaar per kind) en gaan naar de lokale medicijnman of kruidendokter. Die maakt kleine sneetjes in de schouders, armen, ellebogen, knieën en enkels en smeert daar kruiden is. Ze gaan net zo lang door met dit tot dat iemand in ziet, hmmm misschien moeten we toch maar eens naar een ziekenhuis. Dan is het voor de dokters en verpleegkundigen al te laat om maar iets van de schade te kunnen beperken. Dit verhaal went nooit, iedere keer als ik het weer hoor en deze kinderen zie gaan m’n haren er recht van overeind staan.
Afgelopen week heb ik super groot compliment mogen ontvangen van het hoofd van de afdeling. Het was de bedoeling dat ik 4 weken op de kinderafdeling zou werken en daarna nog 4 weken naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) zou gaan, maar ik heb op de kinderafdeling zo mijn draai gevonden dat ik graag wilde blijven. Ze was blij dat ik bleef en zag me als één van haar staf. You’re one of us, you made a difference! Is dat nou niet leuk om te horen?! Ik kan je vertellen dat ik enorm blij was om dit te horen, het is namelijk niet zo makkelijk om op deze drukke afdeling je plekje te vinden. Maar het is me gelukt. Het ergste is, dat ik nu al aan het aftellen ben terwijl ik dat helemaal niet wil. Het zit er al weer bijna op.
Ondanks het vele leed en verdriet dat ik op de afdeling zie, merk ik toch dat er ook veel goed gaat en dat er gelukkig veel kinderen ‘gezond’ de afdeling verlaten. Maar toch, toch zou ik zo graag al die kinderen in m’n backpack willen meenemen. Pfff, ik weet dat het niet kan maar toch geef ik mezelf die ruimte om dat te denken. Alleen op die manier kan ik al mijn ervaringen en belevenissen een plekje geven. ‘Room for thought’, een app op mijn telefoon waarbij ik van elke dag een dagboek foto maak. Een mooie en leerzame herinnering van dag tot dag, want hier is elke dag weer een nieuw avontuur, overwinning en soms overleving!
Liefs Annemiek
Als ik weer eens met m’n lieve vriendinnetjes kan skypen dan wordt het verschil in temperatuur pas echt goed duidelijk. Ik in mijn hemdje, korte broek onder de ventilator en zij met truien en koppen thee om zich aan te warmen voor het computer scherm. Als ik met m’n ouders Skype wordt ik regelmatig mee genomen (op de tablet dan hè) naar de kachel om er een blok hout op te gooien, lang leve Skype net of ik er echt ben!
Denk je aan Afrika, dan zie je gelijk schattige kindjes met die bolle buikjes voor je of uitgemergelde kindjes waarbij je de ribben kan tellen. Ik had nooit gedacht dat ondervoeding nog zo’n groot probleem is in Ghana. Naast de vele gevallen van malaria en anaemia hebben we helaas ook veel kindjes op de afdeling liggen die ondervoed zijn. Elke dag komen er weer nieuwe kinderen bij, het is schrijnend om te zien. Voor je gevoel kijk je naar een kind van 1 jaar, in werkelijkheid is het kind al 4 jaar maar kan niet lopen of staan en heeft nauwelijks haar. Er zijn zelfs gevallen bij waarbij de huid het pigment gaat verliezen, die kinderen veranderen langzaam in een sliminga, zo licht verkleuren ze.
Als ik dan naar de bijbehorende ouder kijk kan ik mezelf alleen maar afvragen of ze überhaupt wel beseffen dat je naast het baren van een kind het ook nog moet (op)voeden. De meeste moeders zitten in de mooiste jurken naast het kind en lachen alles weg als je vraagt hoe het komt dat het kind er zo erg aan toe is. En met erg bedoel ik echt uitgemergeld, dun, je kunt de ribben tellen, bijna geen haar en diep ingevallen ogen. Maar hoe kan het dat je als ouder er zo netjes gekleed bij kan zitten en je kind er als een sloeber uit ziet? Wat gaat er mis?
Op de afdeling hebben we 2 diëtisten die zich ontfermen over deze stakkers. Zij konden mij vertellen dat in de meeste gevallen de ouders geen geld hebben om eten te kopen, kinderen te weinig eten geven, vergeten eten te geven of het verkeerde eten, eten zonder enige voedingsstoffen. Het komt ook nog voor dat ze het eten verkeerd bereiden en daardoor alle voedingsstoffen verloren gaan. Iets wat ook heel bizar is, is dat er hier ouders zijn die denken dat je van thee en water kan groeien.. Eeuhh er zit niks in water en thee, je moet je kind toch echt iets anders geven om er voor te zorgen dat het gaat groeien. Voor plantjes hebben we althans toch ook niet voor niets Pokon?!?
Als ik dan zo over de afdeling loop en die lieve kindjes in die bedjes zie liggen, ondervoed en totaal geen aandacht krijgen van de ouders, dan kan ik alleen maar aan die lege kamers in het huis van mijn ouders denken nu we allemaal het huis uit zijn. Zou ik ze echt, echt, echt niet mee kunnen nemen? Dan komt stiekem toch de gedachte dat ik wel de wereld wil redden.. Maar nee, dat gaat echt niet lukken helaas.
Ik heb al wel gemerkt dat het hoofd van de afdeling een paar ‘feiten’ goed onder woorden kan brengen. En dan bedoel ik niet richting het personeel (al heeft ze daar ook wel een handje van, het is een pittige tante) maar naar de ouders toe. Ze is er van overtuigd dat sinds de komst van de telefoon de gevallen van ondervoeding steeds maar zijn tegenomen. En ze is niet te flauw om dit te verwoorden, ze zegt dit recht in het gezicht van de ouders die in haar ogen de kinderen verwaarlozen hierdoor. Wel geld hebben om credits te kopen voor de smartphones (ja met mijn ‘oude’ nokia sla ik echt de plank mis hier) maar geen geld willen besteden aan goede voeding. En ik sta daar naast en kan haar eigenlijk alleen maar gelijk geven. Ik zou het alleen op een andere manier verwoorden, maar ach we zijn in Ghana en hier mag blijkbaar alles.
Ondertussen gaat het super goed met de brandwonden van Mariam en Huseina. Door het wondverband tijdig aan te schaffen kunnen we nu regelmatig de wonden verschonen. Iets wat zeker ten goede komt van de wonden. Soms blijft het verband er net iets te lang opzitten en.. ik zal jullie de details besparen. Ik vind het vooral hoopvol voor de toekomst dat in de tijd dat ik er nu ben, de wonden er echt wel beter uit gaan zien. Ik heb Huseina en Mariam proberen uit te leggen, want nog steeds worden de wonden schoon gemaakt zonder enige vorm van pijnstilling, dat als ze netjes stil blijven zitten en heel hard in mijn hand knijpen we heel snel klaar zijn en het dus minder lang duurt. Door de pijn is het natuurlijk lastig om stil te zitten maar als de wonden gaan bloeden, wat nu dus gelukkig steeds minder het geval is, duurt het nog langer om ze te schoon te maken en te verbinden. Tussendoor worden er een hoop kinderen opgenomen met brandwonden, maar gelukkig zijn ze allemaal 1e graads en genezen ze vrij snel. Deze kinderen liggen dus gelukkig niet zo lang bij ons op de afdeling.
Bij sommige kinderen weet ik niet zeker of ze er nog wel zullen zijn als ik de volgende dag terug kom op de afdeling. Niet omdat ze met ontslag naar huis zijn maar omdat ze simpel gezegd de volgende dag niet halen. Die kleintjes die aan het zuurstof liggen te steunen en te kreunen, vel over been, uitgedroogd en met ingevallen oogjes. Dat zijn de eerste die mijn ogen zoeken als ik de afdeling op kom. Mijn blik scannend de afdeling af en hopend op iets van herkenning van de dag daarvoor. Soms vinden mijn ogen ze, maar er zijn ook dagen bij die beginnen met een teleurstelling..
Van de week lag er zo’n kleintje die alles had; slechts een paar maanden oud met malaria, anaemia, uitgedroogd en zwaar ondervoed. En het enige wat ze had was zuurstof. Ze had wel een infuus lockje maar daar liep niks over en er was geen sonde voor iets van bijvoeding. Toen ik bij de verpleging na vraag ging doen of we niet iets meer voor dit kind konden en moesten doen werd me wel iets duidelijk. Veel ouders weigeren een sonde bij hun kind. Simpel weg omdat ze het te eng vinden en denken dat het kind dood gaat. Want dat is in de ogen van de ouders het ‘laatste’ red middel. Familie en vrienden vertellen elkaar de meest angstaanjagende verhalen dus de meeste ouders zijn al angstig voor alles wat de verpleging doet voor ze naar het ziekenhuis gaan. Als de verpleging hier dus een sonde inbrengt, geloof het of niet, de ouders halen ‘m achter je rug om er gewoon weer uit. Hoe kan dit kind, helemaal uitgeput, 0,0% energie in zich en totaal geen extra reserves ooit herstellen?
Als we het hebben over of we juist een vis of een hengel moeten geven om mensen vooruit te helpen ben ik echt voor de theorie achter dit alles. Onderwijs, voorlichting en duidelijkheid hebben deze mensen nodig. Als al die spookverhalen, medicijnmannen, kruidendrankjes en andere lariekoek de wereld uit is, dan pas kan Afrika een stap vooruit maken.
Op de afdeling ligt er ook een lief kindje die helaas door toenemende convulsies geretardeerd is. Het kind is zo beschadigd dat het nu alleen nog maar neurologisch kan huilen, niet kan lopen of staan en constant in krampen en spasmen schiet. Ook bij deze ouders geld het sonde verhaal, dit kind wordt tegen beter weten in oraal gevoed met elk moment een risico op verslikking. Als ik aan de verpleging vraag hoe het komt dat dit kind in zo’n toestand verkeerd komt het bekende verhaal voor mij weer naar boven. De ouders hebben geen geld voor een zorgverzekering (5 Ghana cedi per jaar per kind, dat is 1 euro 25 per jaar per kind) en gaan naar de lokale medicijnman of kruidendokter. Die maakt kleine sneetjes in de schouders, armen, ellebogen, knieën en enkels en smeert daar kruiden is. Ze gaan net zo lang door met dit tot dat iemand in ziet, hmmm misschien moeten we toch maar eens naar een ziekenhuis. Dan is het voor de dokters en verpleegkundigen al te laat om maar iets van de schade te kunnen beperken. Dit verhaal went nooit, iedere keer als ik het weer hoor en deze kinderen zie gaan m’n haren er recht van overeind staan.
Afgelopen week heb ik super groot compliment mogen ontvangen van het hoofd van de afdeling. Het was de bedoeling dat ik 4 weken op de kinderafdeling zou werken en daarna nog 4 weken naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) zou gaan, maar ik heb op de kinderafdeling zo mijn draai gevonden dat ik graag wilde blijven. Ze was blij dat ik bleef en zag me als één van haar staf. You’re one of us, you made a difference! Is dat nou niet leuk om te horen?! Ik kan je vertellen dat ik enorm blij was om dit te horen, het is namelijk niet zo makkelijk om op deze drukke afdeling je plekje te vinden. Maar het is me gelukt. Het ergste is, dat ik nu al aan het aftellen ben terwijl ik dat helemaal niet wil. Het zit er al weer bijna op.
Ondanks het vele leed en verdriet dat ik op de afdeling zie, merk ik toch dat er ook veel goed gaat en dat er gelukkig veel kinderen ‘gezond’ de afdeling verlaten. Maar toch, toch zou ik zo graag al die kinderen in m’n backpack willen meenemen. Pfff, ik weet dat het niet kan maar toch geef ik mezelf die ruimte om dat te denken. Alleen op die manier kan ik al mijn ervaringen en belevenissen een plekje geven. ‘Room for thought’, een app op mijn telefoon waarbij ik van elke dag een dagboek foto maak. Een mooie en leerzame herinnering van dag tot dag, want hier is elke dag weer een nieuw avontuur, overwinning en soms overleving!
Liefs Annemiek
-
09 December 2014 - 23:56
Manon:
Mooi verhaal weer!! Wij hebben ook nog wel een paar kamertjes vrij voor die kleine schattige kindjes!?! -
09 December 2014 - 23:59
Manon:
Oh mijn halve reactie is maar geplaatst!! De rest kwam er op neer dat je inderdaad moet genieten van je tijd daar en dat het echt gaaf is om zo'n conpliment daar te mogen ontvangen, trots op je!!
Dikke kus! -
10 December 2014 - 07:58
Astrid :
Wat een mooi verslag!Ik zie het echt helemaal voor me wat je schrijft.Geniet nog van je tijd daar!Je mag heel trots zijn op jezelf! -
10 December 2014 - 09:16
Daisy :
Wat een mooi verhaal! Het leek net even dat ik ook in Ghana was.
Maar niks is minder waar.....ik zit hier met een dikke trui aan, met een warme kop thee bij de kerstboom.
Kan me helemaal voorstellen dat ze blij zijn dat je er bent! Fijn dat ze dat dan ook nog eens benoemen!!!
Nog even ' genieten' van het de kinderafdeling!
En dan heerlijk Nynke omarmen! Veel plezier met je zus!!
Dikkeknuffelkus!
-
10 December 2014 - 10:51
Samantha:
Mooi compliment ontvangen zeg!! 1 om idd trots op te zijn!! Maar hoe kan het ook anders...Annemiek is natuurlijk een topper in wat ze doet :-) Je gaat er in ieder geval voor en dat kunnen we dan ook zeker teruglezen in die mooie verslagen van je.
Succes nog verder!
Dikke knuffel Sammeke -
10 December 2014 - 17:33
Annemarie J:
Hee Annemiek, net weer een aantal verhalen van je gelezen.. en echt wat schrijf je mooi en wat leef ik met je mee, ik bewonder je! Echt een tijd om nooit te vergeten. Groetjes en veel plezier nog he! Liefs Annemarie -
10 December 2014 - 18:22
Omma Dirven:
Annemiek wat een ervaring om nooit fe vergeten Fijn voor je dat je werk word gewaardeerd
Het is bijna Kerstmis Geniet ervan zover dit mogelijk is
Wij leven met je mee
Heel veel liefs en een Dikke kus OMA -
10 December 2014 - 19:28
Raphaelle:
Hee miekje!
Wat een leuk mooi compliment! Fijn dat ze je zo waarderen!!
Leuk verhaal weer!
En echt erg van die uitgehongerde kindjes zeg.. Je weet dat dat echt Afrika is, maar als je dan die foto's ziet, brr.. echt verschrikkelijk!
Snel weer skypen?? Dan zetvik de warme thee alvast klaar! ;)
Heeel veel dikke kussen en knuffels raf! -
11 December 2014 - 22:40
Claudiaaaaaaaa:
Smeagle!
Wat ben je toch een toppertje :)
En wat was ik toch graag een vlieg om bij je te komen kijken..
Weer een prachtig verhaal om te lezen!
Dikke kus! -
12 December 2014 - 17:12
Tante Lianne:
Hallo Annemiek
Beeldend verslag, dank je wel. Een troostrijke gedachte: misschien gaan ze daar in 50 jaar ook net zo hard vooruit als wij in de laatste 50 jaar. Denk maar aan Tante Tonia en de vooruitgang die in Nederland geboekt is met verstandelijk gehandicapten.
Vanuit een nat en stormachtig Nijmegen: gegroet!!
Veel plezier verder! -
13 December 2014 - 22:15
Mirjam En André Huisinga:
Anemiek, je hebt gelijk.
Je kunt de wereld niet veranderen. Ook Afrika en Ghana niet.Helaas.
Maar je doet VOORTREFFELIJK werk. Élk kind dat jij helpt is er één. Dát telt.
Wij wensen je veel kracht.
Plezierige dagen met kerst en nieuwjaar, als dat al gevierd wordt.
Aparte ervaring in de hitte.
Hartelijke groeten van Mirjam en André -
16 December 2014 - 22:27
Margret Lambregts:
Annemiek, een mooi en inspirerend verslag van jou volgens mij onvergetelijke ervaringen. Ik wens je veel kracht en succes voor de volgende maanden. En fijne en gezellige weken zo rond de feestdagen(met je zus en haar vriend). We blijven je verhalen met plezier volgen. Liefs, Margret
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
