Een nieuwe cultuurshock!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
03 November 2014 | Ghana, Tamale
Soms denk je wel eens.. het kan nu echt niet gekker! Dan denk je dat je alles mee gemaakt hebt maar dan toch wordt je iedere keer weer verrast. Zo dacht ik van alles al wel wat mee gemaakt te hebben hier maar de verhalen en avonturen houden maar niet op.
Twee weken geleden was het enorm druk in de New Life Clinic. Pauline had zichzelf gebombardeerd tot Clini Clown en elk kind voorzien van een handschoen ballon terwijl ik de infusen aanhing en de medicijnen gaf. Ik kon lekker mijn gang gaan en heb me echt nuttig kunnen maken. Ik dacht de volgende dag dat tempo en die werkwijze mooi voort te kunnen zetten maar dat was te veel gevraagd. We hadden geen pleisters meer. Alles was ineens op, niks meer in de voorraadkamer en niemand die dat aan had zien komen denk ik. Maar zonder pleisters kunnen we geen infusen fixeren en dus geen infusen met medicatie geven. Of te wel… Dan kunnen we niemand opnemen en behandelen. Maar hoe goed de communicatie hier weer loopt volgt dan wel weer uit het feit dat de dokter gewoon blijft opnemen en wij die mensen dus allemaal maar een bed geven en verder niks met ze doen en we braaf wachten tot iemand naar de stad rijd om pleisters te kopen. Om moedeloos van te worden.
Je zou denken dat je na ongeveer 2 maanden in Ghana niet echt meer een cultuurshock zou kunnen hebben/krijgen.. Dan had ik het toch goed mis. Van de week zijn Pauline en ik begonnen in het Tamale Central Hospital. Ondanks mijn periode in de New Life Clinic en mijn eerdere bezoek aan het Central Hospital vond ik het weer erg wennen. Na bijna 2 weken wachten, 4 keer tevergeefs een bezoek aan het hoofd van de afdelingen gebracht te hebben (iedere keer was hij net weg.. ik vraag me af of hij niet gewoon 2 weken vrij is geweest maar ach..) had de zekere man onze brieven dan eindelijk onder een onoverzichtelijke grote stapel andere papieren gevonden en konden we gelijk aan de slag. Na Pauline een fijne werkdag gewenst te hebben werd ik eindelijk naar mijn domein gebracht; de kinderafdeling!
Ik zal jullie een beeld proberen te schetsen van mijn werkplek; het is sowieso warm dus denk ik dat je doorweekt bent van het zweet, er hangen wel ventilators aan het plafon maar de helft die werkt maar half en de andere helft doet het niet, het is er alles behalve schoon, er zitten vlekken op de vloer en de muur waarvan je je maar beter niet kan afvragen wat voor vloeistoffen dat zijn, de meest minder prettige geuren dringen je neusgaten binnen bij het binnentreden van de afdeling, het is er ontzettend druk, zo druk dat er moeders en kinderen op de grond moeten liggen omdat ze niemand willen weigeren, op zijn top nemen we 100 kinderen op maar er is maar officieel plek voor 40 kinderen… Mijn eerste reactie waren de tranen die in mijn ogen sprongen.. Wat is dit een verschrikkelijke omgeving dacht ik. Maar wel een omgeving waarin ik zeker een verschil kan maken al is het maar die ene glimlach op dat lieve gezichtje. Doordat de verpleegkundigen aan het staken zijn nemen we alleen noodgevallen op en lagen er dus gemiddeld 55 kinderen op de afdeling, het was dus rustig volgens mijn collega’s! Probeer vooral ook geen moeite te doen Annemiek om het systeem te achterhalen dat men hanteert op de afdeling want volgens mij weten ze het zelf ook niet helemaal.
Na een korte introductie van een pittige Afrikaanse hoofdverpleegkundige (ik werd er bijna bang van) ben ik in mijn spik splinter nieuwe Ghanese verpleegsters jurk geschoten en was ik klaar om aan de slag te gaan. Die jurk aan schaffen is één van mijn beste ideeën hier geweest, ik heb nu zeker een streepje voor op iedereen en kan niks verkeerds doen, ze vinden het helemaal geweldig dat een blanke hier dat uniform draagt. Altijd handig zo’n 1-0 voorstand, je weet maar nooit!
Mijn eerste week was vooral bedoeld om vooral me te kijken en me te oriënteren. Sorry maar dat ging ‘m natuurlijk niet worden. Ik ben gekomen om mijn handen uit mijn denkbeeldige mouwen te steken en wil alles behalve niks doen. Dus ik doe gewoon lekker mee en assisteer waar ik kan.
En helpen heb ik zeker kunnen doen. Zo liggen er 4 kinderen op de afdeling die door verloop van omstandigheden zijn verbrand. Dit is gebeurd door vuur of water. In Nederland hebben we een brandwonden centrum, hier in Ghana hebben we die duidelijk niet. Dus weinig echte kennis van brandwonden en veel ‘we proberen dit en hopen dat het werkt’. Ik was vastberaden om bij 2 van de 4 wondverzorgingen er bij te zijn en om eens goed mee te kijken. Hartverscheurend was het, het gekrijs van het kind raakte me tot diep in m’n binnenste. Bij het eerste kind, 1 jaar, was het gezicht helemaal verbrand door dat vader vergeten was op te letten op het kind. Er stond een pan op vuur op de grond met wat eten en het kind is gaan kruipen… rijkt vervolgens naar de pan en die valt boven op haar hoofdje. Bij het verwijderen van het wondverband kon ik gelukkig de tip geven het verband wat vochtig te maken omdat het verband aan het hoofdje was geplakt en misschien niet te hard wrijven maar te deppen...
Het tweede kindje wat ik verzorgde was Mariam van 5 jaar. Mariam heeft tijdens haar slaap een pan kokend water over zich heen gekregen. Haar ouders hadden binnen in het huis een vuurtje gemaakt om te koken en op de één of andere manier is die pan omgevallen… Met het resultaat dat Mariam aan haar linkerkant helemaal verbrand is, haar linker bovenarm, haar linker zij, heup en been. Ik weet zeker dat we er in Nederland alles aan zouden doen zodat het kind geen of zo min mogelijk pijn zou hebben tijdens de wondverzorging. Ik had hier niet het idee dat daar aan werd gedacht. Zonder enige vorm van empathie, pijnstilling of een zachte hand werd het verband er af gehaald en lag Mariam letterlijk en figuurlijk open en bloot op zaal. Geen gordijn dat dicht kon of een scherm die gebruikt kan worden, niks niet, iedereen kon mee kijken. Het enige wat ik kon doen was Mariam haar hand vasthouden en zingen tot ik er bij neer viel:’ I have a donkey, donkey follow me, ia ia ia ia ia’ en dat zo vaak mogelijk herhalen zodat Mariam het een stukje mee zou zingen. Door het mondkapje wat ik op moest voor de geur van de wond en de handschoenen stond ik enorm te zweten, misschien maar goed ook.. Dan zagen ze de tranen niet die over mijn wangen liepen. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld, een kind dat zoveel pijn moet verdragen en ook nog wordt gestraft als ze te hard gilt. Toen Mariam haar ogen vastprikten in die van mij, brak ik echt van binnen.
Overdag lopen Pauline en ik regelmatig even bij elkaar langs. Super leuk om te horen dat zij het naar haar zin heeft en inmiddels al haar eerste ‘black baby’ op de wereld heeft kunnen zetten. Wat blijft dat toch bijzonder, een geboorte van zo’n kleintje, althans zo denk ik er over. Want als ik Pauline mag geloven zijn ze hier ook erg grof tijdens de bevalling tegen de moeder. Ik vraag me soms ook af of wat de verpleegkundigen en vroedvrouwen hier geleerd hebben ook echt toepassen in de praktijk. Toen ik van de week even binnen glipte bij Pauline waren er 5 vroedvrouwen aan het uitrusten van het ‘harde werken’ toen er een moeder met een pas geboren kindje op de afdeling kwam. Ik kon het kind bijna niet vinden, zo goed verstopt zat het in de doeken. Het kindje wilde niet drinken.. Of we konden helpen. Hier in Ghana kennen ze de 10 vuistregels wel degelijk voor het geven van borstvoeding maar ze vertikken de moeder het op een prettige en begrijpelijke manier uit te leggen. Gelukkig was Pauline er ook en we begonnen eerst maar eens om te kijken of het kind een zoekreflex had.. Nee totaal geen reactie, diep in slaap en niet te wekken. Zelfs na het slaan op de voetzolen van het kindje (dat deden de vroedvrouwen, niet Pauline en ik) wilde ze niet drinken.
Ik had een beetje een onderbuik gevoel en vroeg hou oud de baby was. Ze bleek inmiddels al 3 dagen te zijn. Ze was wat bleekjes en slap en reageerde niet heel alert. Met al die vroedvrouwen om mij heen moest ik op de volgende vraag komen: “hoe lang heeft het kindje al NIET gedronken?” Ik kan je vertellen dat ik goed kwaad ben geworden. Het kind had zeker al 2 dagen niet gedronken… WAT!!??!?!? Dus al zeker 16 voedingen gemist heeft… Oké rustig blijven Annemiek!
Ik heb proberen uit te leggen dat we geen borstvoedingsadvies moesten geven voor dit moment maar dat we een kinderarts moesten vinden die het kindje na kon kijken, we als de wiedeweerga naar de NICU moesten gaan en er voor moesten zorgen dat dit kind wat voeding binnen zou krijgen op welke manier dan ook! Pauline en ik stonden perplex toen alles in gang werd gezet en het kind naar de NICU ging, ON-GE-LO-FE-LIJK!
Ik had gehoopt mijn week op een positieve en vrolijke manier af te kunnen sluiten in het ziekenhuis, maar das was echter te veel gevraagd denk ik.. Vrijdag, aan het begin van de middag, is er een kindje van 5 overleden bij binnenkomst op de afdeling aan ernstige malaria en ernstige anemie. Ik was net even water gaan halen en toen ik terug kwam lag er een langwerpige vorm, ingewikkeld in een kleed in een kinderbedje, naast alle drukte van de dag. Links van het bedje lag een kindje aan het zuurstof en een bloedtransfusie, rechts waren ze infuus aan het prikken en er pal naast lag nog een ander ziek kind. En ik kon alleen maar naar dat bedje kijken. Ik werd gelijk met m’n neus op de feiten gedrukt, er gaan nog steeds kinderen dood aan malaria hier.. De ouders van het kind hadden geen geld voor een gezondheidsverzekering dus zijn ze naar de plaatselijke alternatieve medicijnman in het dorp gegaan. Die kon het kind uiteraard niet genezen en helaas was het al te laat voor wij iets voor het kind konden doen. Al vraag ik me wel af of ze het kind hebben gereanimeerd… Het heeft een heel uur daar in dat bedje gelegen, als een voorwerp waar niemand iets om gaf. Er werd niet over gesproken, het leek bijna wel of ik de enige was die het zag liggen in dat bedje. Na een uur kwamen de ouders pas het kindje ophalen. Omdat ze geen geld voor de taxi hadden, hebben ze het kindje op de rug van de moeder gebonden en zo achter op de motor mee genomen. Ondertussen was het lijfje al behoorlijk stijf dus dat zag er afschuwelijk uit. Ik stond daar perplex, met m’n mond vol tanden en helemaal van slag. Toen ik naar Pauline liep om mijn verhaal te doen kwam zij net naar buiten met een pasgeboren baby. Hoeveel contrast wil je hebben op één moment.. De één laat het leven en de ander wordt verwelkomt op de wereld.
Ik ben verpleegkundige geworden omdat ik graag wil zorgen, zorgen voor een ander. En bij dat zorgen hoort aandacht, betrokkenheid en professionaliteit. Ze hebben hier misschien niet alle kennis en de middelen om te handelen maar ondanks dat kan je altijd nog wel die aandacht, betrokkenheid en professionaliteit bieden. Maar ik krijg steeds vaker de indruk dat het alles behalve dat is… En ik merk dat het enorm aan me knaagt.
Inmiddels is één van mijn Afrikaanse jurken al af en voel ik me hier in al een echte Obibini. Het heeft even geduurd want ook mijn Afrikaanse mama houd niet zo van snel zijn. Ik kan niet wachten tot ik weer in een cultuur ben waar afspraken en beloftes worden nagekomen, 8 uur ergens zijn ook echt 8 uur is en ik niet meer zo eeuwig lang op alles hoef te wachten! Ik ben klaar met zeuren… dank je wel voor het aanhoren!
Om de week weer gezellig, leuk en luchtig af te sluiten en de boel de boel te laten daar in het ziekenhuis zijn we weer op een trip geweest. Dit keer geen apen of watervallen, nee dit keer naar de krokodillen in het noorden van Ghana. Een busje vol met sliminga’s en weg zijn we. Zaterdag zijn we naar een indrukwekkend mooi rotsen landschap gereden waar ook nog eens een echte chief woont met 30 vrouwen! Hij is zelf al ergens in de 80 en men weet nog niet of hij het bij die 30 vrouwen houd. Als je daar dan in zijn compound rondloopt lopen de rillingen over je lichaam, dit vind ik zo bizar. Dat al die vrouwen dat allemaal maar accepteren en dat zo normaal vinden. Maar goed, dat zal het cultuurverschil wel weer zijn. En toen gingen we eindelijk naar de krokodillen. Ik keek er erg naar uit aar op het moment dat we uit de bus stapte had ik gelijk al mijn bedenkingen. Ik spring nog liever een keer uit een vliegtuig voor een skydive sprong dan dat ik nog een keer bij die krokodil ga zitten. Die beesten zijn groot!! Snel een foto genomen en toen was het voor mij wel weer genoeg. Uiteraard hebben we nog wel gezien hoe de krokodil zijn beloning voor het goed stil zitten, een kip, in één hap doorslikte, hoppa weg is ie!
De dag hebben we perfect afgesloten door met de hele groep boven op het dak te slapen onder de sterren hemel. Het was eerst een beetje teleurstellend want het heel erg bewolkt en we konden dus geen sterren zien.. maar toen ik ’s nachts wakker werd en mijn ogen opende.. een ademende mooie sterrenhemel en om het nog mooier te maken zag ik een vallende ster. Gelijk een wens gedaan natuurlijk en nu maar hopen dat die ook uitkomt!
De zondag hebben we heel goed benut door helemaal op te gaan in het potten bakken, een lokale activiteit voor de vrouwen daar. Je kunt onze potjes goed onderscheiden met die van de professionals maar goed, het gaat om het idee he?! Helaas moeten die dingen 3 weken drogen dus konden we onze eigen potten niet mee naar huis nemen. Misschien was het toch maar beter om iets moois in de winkel te kopen en nu maar hopen voor hen dat onze eigen potten nog verkocht kunnen worden. Na een gezellige en creatieve ochtend zijn we weer naar Tamale vertrokken waar we de dag hebben afgesloten met een gezellig etentje samen.
Ondanks alle cultuurverschillen, alle momenten dat ik denk ‘willen ze wel iets van me aannemen’ en alle onduidelijkheden en taalbarrières geniet ik van al het nieuws. Ik besef me wel steeds meer dat ik zo gelukkig ben dat mijn wieg in Nederland heeft mogen staan. Maar goed, geluk zit ‘m in de kleine dingen en dat beseffen de meeste mensen hier ook wel. Ik blijf dicht bij mijn eigen gevoel en doe waar ik me goed bij voel. Zo moet ik wel iets kunnen betekenen voor die ander, al is het maar dat ene kleine geluksmomentje.
Liefs Annemiek
Twee weken geleden was het enorm druk in de New Life Clinic. Pauline had zichzelf gebombardeerd tot Clini Clown en elk kind voorzien van een handschoen ballon terwijl ik de infusen aanhing en de medicijnen gaf. Ik kon lekker mijn gang gaan en heb me echt nuttig kunnen maken. Ik dacht de volgende dag dat tempo en die werkwijze mooi voort te kunnen zetten maar dat was te veel gevraagd. We hadden geen pleisters meer. Alles was ineens op, niks meer in de voorraadkamer en niemand die dat aan had zien komen denk ik. Maar zonder pleisters kunnen we geen infusen fixeren en dus geen infusen met medicatie geven. Of te wel… Dan kunnen we niemand opnemen en behandelen. Maar hoe goed de communicatie hier weer loopt volgt dan wel weer uit het feit dat de dokter gewoon blijft opnemen en wij die mensen dus allemaal maar een bed geven en verder niks met ze doen en we braaf wachten tot iemand naar de stad rijd om pleisters te kopen. Om moedeloos van te worden.
Je zou denken dat je na ongeveer 2 maanden in Ghana niet echt meer een cultuurshock zou kunnen hebben/krijgen.. Dan had ik het toch goed mis. Van de week zijn Pauline en ik begonnen in het Tamale Central Hospital. Ondanks mijn periode in de New Life Clinic en mijn eerdere bezoek aan het Central Hospital vond ik het weer erg wennen. Na bijna 2 weken wachten, 4 keer tevergeefs een bezoek aan het hoofd van de afdelingen gebracht te hebben (iedere keer was hij net weg.. ik vraag me af of hij niet gewoon 2 weken vrij is geweest maar ach..) had de zekere man onze brieven dan eindelijk onder een onoverzichtelijke grote stapel andere papieren gevonden en konden we gelijk aan de slag. Na Pauline een fijne werkdag gewenst te hebben werd ik eindelijk naar mijn domein gebracht; de kinderafdeling!
Ik zal jullie een beeld proberen te schetsen van mijn werkplek; het is sowieso warm dus denk ik dat je doorweekt bent van het zweet, er hangen wel ventilators aan het plafon maar de helft die werkt maar half en de andere helft doet het niet, het is er alles behalve schoon, er zitten vlekken op de vloer en de muur waarvan je je maar beter niet kan afvragen wat voor vloeistoffen dat zijn, de meest minder prettige geuren dringen je neusgaten binnen bij het binnentreden van de afdeling, het is er ontzettend druk, zo druk dat er moeders en kinderen op de grond moeten liggen omdat ze niemand willen weigeren, op zijn top nemen we 100 kinderen op maar er is maar officieel plek voor 40 kinderen… Mijn eerste reactie waren de tranen die in mijn ogen sprongen.. Wat is dit een verschrikkelijke omgeving dacht ik. Maar wel een omgeving waarin ik zeker een verschil kan maken al is het maar die ene glimlach op dat lieve gezichtje. Doordat de verpleegkundigen aan het staken zijn nemen we alleen noodgevallen op en lagen er dus gemiddeld 55 kinderen op de afdeling, het was dus rustig volgens mijn collega’s! Probeer vooral ook geen moeite te doen Annemiek om het systeem te achterhalen dat men hanteert op de afdeling want volgens mij weten ze het zelf ook niet helemaal.
Na een korte introductie van een pittige Afrikaanse hoofdverpleegkundige (ik werd er bijna bang van) ben ik in mijn spik splinter nieuwe Ghanese verpleegsters jurk geschoten en was ik klaar om aan de slag te gaan. Die jurk aan schaffen is één van mijn beste ideeën hier geweest, ik heb nu zeker een streepje voor op iedereen en kan niks verkeerds doen, ze vinden het helemaal geweldig dat een blanke hier dat uniform draagt. Altijd handig zo’n 1-0 voorstand, je weet maar nooit!
Mijn eerste week was vooral bedoeld om vooral me te kijken en me te oriënteren. Sorry maar dat ging ‘m natuurlijk niet worden. Ik ben gekomen om mijn handen uit mijn denkbeeldige mouwen te steken en wil alles behalve niks doen. Dus ik doe gewoon lekker mee en assisteer waar ik kan.
En helpen heb ik zeker kunnen doen. Zo liggen er 4 kinderen op de afdeling die door verloop van omstandigheden zijn verbrand. Dit is gebeurd door vuur of water. In Nederland hebben we een brandwonden centrum, hier in Ghana hebben we die duidelijk niet. Dus weinig echte kennis van brandwonden en veel ‘we proberen dit en hopen dat het werkt’. Ik was vastberaden om bij 2 van de 4 wondverzorgingen er bij te zijn en om eens goed mee te kijken. Hartverscheurend was het, het gekrijs van het kind raakte me tot diep in m’n binnenste. Bij het eerste kind, 1 jaar, was het gezicht helemaal verbrand door dat vader vergeten was op te letten op het kind. Er stond een pan op vuur op de grond met wat eten en het kind is gaan kruipen… rijkt vervolgens naar de pan en die valt boven op haar hoofdje. Bij het verwijderen van het wondverband kon ik gelukkig de tip geven het verband wat vochtig te maken omdat het verband aan het hoofdje was geplakt en misschien niet te hard wrijven maar te deppen...
Het tweede kindje wat ik verzorgde was Mariam van 5 jaar. Mariam heeft tijdens haar slaap een pan kokend water over zich heen gekregen. Haar ouders hadden binnen in het huis een vuurtje gemaakt om te koken en op de één of andere manier is die pan omgevallen… Met het resultaat dat Mariam aan haar linkerkant helemaal verbrand is, haar linker bovenarm, haar linker zij, heup en been. Ik weet zeker dat we er in Nederland alles aan zouden doen zodat het kind geen of zo min mogelijk pijn zou hebben tijdens de wondverzorging. Ik had hier niet het idee dat daar aan werd gedacht. Zonder enige vorm van empathie, pijnstilling of een zachte hand werd het verband er af gehaald en lag Mariam letterlijk en figuurlijk open en bloot op zaal. Geen gordijn dat dicht kon of een scherm die gebruikt kan worden, niks niet, iedereen kon mee kijken. Het enige wat ik kon doen was Mariam haar hand vasthouden en zingen tot ik er bij neer viel:’ I have a donkey, donkey follow me, ia ia ia ia ia’ en dat zo vaak mogelijk herhalen zodat Mariam het een stukje mee zou zingen. Door het mondkapje wat ik op moest voor de geur van de wond en de handschoenen stond ik enorm te zweten, misschien maar goed ook.. Dan zagen ze de tranen niet die over mijn wangen liepen. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld, een kind dat zoveel pijn moet verdragen en ook nog wordt gestraft als ze te hard gilt. Toen Mariam haar ogen vastprikten in die van mij, brak ik echt van binnen.
Overdag lopen Pauline en ik regelmatig even bij elkaar langs. Super leuk om te horen dat zij het naar haar zin heeft en inmiddels al haar eerste ‘black baby’ op de wereld heeft kunnen zetten. Wat blijft dat toch bijzonder, een geboorte van zo’n kleintje, althans zo denk ik er over. Want als ik Pauline mag geloven zijn ze hier ook erg grof tijdens de bevalling tegen de moeder. Ik vraag me soms ook af of wat de verpleegkundigen en vroedvrouwen hier geleerd hebben ook echt toepassen in de praktijk. Toen ik van de week even binnen glipte bij Pauline waren er 5 vroedvrouwen aan het uitrusten van het ‘harde werken’ toen er een moeder met een pas geboren kindje op de afdeling kwam. Ik kon het kind bijna niet vinden, zo goed verstopt zat het in de doeken. Het kindje wilde niet drinken.. Of we konden helpen. Hier in Ghana kennen ze de 10 vuistregels wel degelijk voor het geven van borstvoeding maar ze vertikken de moeder het op een prettige en begrijpelijke manier uit te leggen. Gelukkig was Pauline er ook en we begonnen eerst maar eens om te kijken of het kind een zoekreflex had.. Nee totaal geen reactie, diep in slaap en niet te wekken. Zelfs na het slaan op de voetzolen van het kindje (dat deden de vroedvrouwen, niet Pauline en ik) wilde ze niet drinken.
Ik had een beetje een onderbuik gevoel en vroeg hou oud de baby was. Ze bleek inmiddels al 3 dagen te zijn. Ze was wat bleekjes en slap en reageerde niet heel alert. Met al die vroedvrouwen om mij heen moest ik op de volgende vraag komen: “hoe lang heeft het kindje al NIET gedronken?” Ik kan je vertellen dat ik goed kwaad ben geworden. Het kind had zeker al 2 dagen niet gedronken… WAT!!??!?!? Dus al zeker 16 voedingen gemist heeft… Oké rustig blijven Annemiek!
Ik heb proberen uit te leggen dat we geen borstvoedingsadvies moesten geven voor dit moment maar dat we een kinderarts moesten vinden die het kindje na kon kijken, we als de wiedeweerga naar de NICU moesten gaan en er voor moesten zorgen dat dit kind wat voeding binnen zou krijgen op welke manier dan ook! Pauline en ik stonden perplex toen alles in gang werd gezet en het kind naar de NICU ging, ON-GE-LO-FE-LIJK!
Ik had gehoopt mijn week op een positieve en vrolijke manier af te kunnen sluiten in het ziekenhuis, maar das was echter te veel gevraagd denk ik.. Vrijdag, aan het begin van de middag, is er een kindje van 5 overleden bij binnenkomst op de afdeling aan ernstige malaria en ernstige anemie. Ik was net even water gaan halen en toen ik terug kwam lag er een langwerpige vorm, ingewikkeld in een kleed in een kinderbedje, naast alle drukte van de dag. Links van het bedje lag een kindje aan het zuurstof en een bloedtransfusie, rechts waren ze infuus aan het prikken en er pal naast lag nog een ander ziek kind. En ik kon alleen maar naar dat bedje kijken. Ik werd gelijk met m’n neus op de feiten gedrukt, er gaan nog steeds kinderen dood aan malaria hier.. De ouders van het kind hadden geen geld voor een gezondheidsverzekering dus zijn ze naar de plaatselijke alternatieve medicijnman in het dorp gegaan. Die kon het kind uiteraard niet genezen en helaas was het al te laat voor wij iets voor het kind konden doen. Al vraag ik me wel af of ze het kind hebben gereanimeerd… Het heeft een heel uur daar in dat bedje gelegen, als een voorwerp waar niemand iets om gaf. Er werd niet over gesproken, het leek bijna wel of ik de enige was die het zag liggen in dat bedje. Na een uur kwamen de ouders pas het kindje ophalen. Omdat ze geen geld voor de taxi hadden, hebben ze het kindje op de rug van de moeder gebonden en zo achter op de motor mee genomen. Ondertussen was het lijfje al behoorlijk stijf dus dat zag er afschuwelijk uit. Ik stond daar perplex, met m’n mond vol tanden en helemaal van slag. Toen ik naar Pauline liep om mijn verhaal te doen kwam zij net naar buiten met een pasgeboren baby. Hoeveel contrast wil je hebben op één moment.. De één laat het leven en de ander wordt verwelkomt op de wereld.
Ik ben verpleegkundige geworden omdat ik graag wil zorgen, zorgen voor een ander. En bij dat zorgen hoort aandacht, betrokkenheid en professionaliteit. Ze hebben hier misschien niet alle kennis en de middelen om te handelen maar ondanks dat kan je altijd nog wel die aandacht, betrokkenheid en professionaliteit bieden. Maar ik krijg steeds vaker de indruk dat het alles behalve dat is… En ik merk dat het enorm aan me knaagt.
Inmiddels is één van mijn Afrikaanse jurken al af en voel ik me hier in al een echte Obibini. Het heeft even geduurd want ook mijn Afrikaanse mama houd niet zo van snel zijn. Ik kan niet wachten tot ik weer in een cultuur ben waar afspraken en beloftes worden nagekomen, 8 uur ergens zijn ook echt 8 uur is en ik niet meer zo eeuwig lang op alles hoef te wachten! Ik ben klaar met zeuren… dank je wel voor het aanhoren!
Om de week weer gezellig, leuk en luchtig af te sluiten en de boel de boel te laten daar in het ziekenhuis zijn we weer op een trip geweest. Dit keer geen apen of watervallen, nee dit keer naar de krokodillen in het noorden van Ghana. Een busje vol met sliminga’s en weg zijn we. Zaterdag zijn we naar een indrukwekkend mooi rotsen landschap gereden waar ook nog eens een echte chief woont met 30 vrouwen! Hij is zelf al ergens in de 80 en men weet nog niet of hij het bij die 30 vrouwen houd. Als je daar dan in zijn compound rondloopt lopen de rillingen over je lichaam, dit vind ik zo bizar. Dat al die vrouwen dat allemaal maar accepteren en dat zo normaal vinden. Maar goed, dat zal het cultuurverschil wel weer zijn. En toen gingen we eindelijk naar de krokodillen. Ik keek er erg naar uit aar op het moment dat we uit de bus stapte had ik gelijk al mijn bedenkingen. Ik spring nog liever een keer uit een vliegtuig voor een skydive sprong dan dat ik nog een keer bij die krokodil ga zitten. Die beesten zijn groot!! Snel een foto genomen en toen was het voor mij wel weer genoeg. Uiteraard hebben we nog wel gezien hoe de krokodil zijn beloning voor het goed stil zitten, een kip, in één hap doorslikte, hoppa weg is ie!
De dag hebben we perfect afgesloten door met de hele groep boven op het dak te slapen onder de sterren hemel. Het was eerst een beetje teleurstellend want het heel erg bewolkt en we konden dus geen sterren zien.. maar toen ik ’s nachts wakker werd en mijn ogen opende.. een ademende mooie sterrenhemel en om het nog mooier te maken zag ik een vallende ster. Gelijk een wens gedaan natuurlijk en nu maar hopen dat die ook uitkomt!
De zondag hebben we heel goed benut door helemaal op te gaan in het potten bakken, een lokale activiteit voor de vrouwen daar. Je kunt onze potjes goed onderscheiden met die van de professionals maar goed, het gaat om het idee he?! Helaas moeten die dingen 3 weken drogen dus konden we onze eigen potten niet mee naar huis nemen. Misschien was het toch maar beter om iets moois in de winkel te kopen en nu maar hopen voor hen dat onze eigen potten nog verkocht kunnen worden. Na een gezellige en creatieve ochtend zijn we weer naar Tamale vertrokken waar we de dag hebben afgesloten met een gezellig etentje samen.
Ondanks alle cultuurverschillen, alle momenten dat ik denk ‘willen ze wel iets van me aannemen’ en alle onduidelijkheden en taalbarrières geniet ik van al het nieuws. Ik besef me wel steeds meer dat ik zo gelukkig ben dat mijn wieg in Nederland heeft mogen staan. Maar goed, geluk zit ‘m in de kleine dingen en dat beseffen de meeste mensen hier ook wel. Ik blijf dicht bij mijn eigen gevoel en doe waar ik me goed bij voel. Zo moet ik wel iets kunnen betekenen voor die ander, al is het maar dat ene kleine geluksmomentje.
Liefs Annemiek
-
03 November 2014 - 18:13
Maartje:
Oh, zooooo herkenbaar dit! Ik heb ook zovaak gedacht waar zijn we in godsnaam mee bezig?! Geen glucose controleren bij macrosome neonaten van 5kg, prematuurtjes laten liggen tot de NICU ze komt halen (uren dus, of ze komen helemaal niet!). Ondertussen ben ik al weer 4 weken bezig bij de Geriatrie, maar ik heb meer patienten verloren op de obstetrie in TTH, dan nu bij deze oude krakkemikken op de Geriatrie. Erg eigenlijk... Ik denk dat je je er wel bij neer moet leggen dat je het systeem echt niet gaat veranderen en je doel aanpassen naar 'iets betekenen voor een patient(je)' lijkt me een heel mooi en vooral haalbaarder initiatief.
Gaaf dat je naar de krokodillen bent geweest, daar heb ik dan dus toch iets aan gemist ;)
Nouja moet ik nog maar een keer terug :P
Als je klaar bent gaan we Ghanees eten in Nederland en dan wil ik al je ziekenhuis verhalen horen :)
Heel veel succes en plezier nog!
liefs, Maartje
Btw zie jij Ismael nog wel eens? Die blijft mij dus appen XD Aardig dat ie contact wil houden, maar ook een tikkie irritant ;)
Oja heb je al in de speelfilm gespeeld? Doe iedereen de groeten verder :) -
03 November 2014 - 19:19
Manon:
Ach scheetje toch, wat een verschrikkelijke verhalen! Je zou bijna gaan afvragen waarom je daar nog bent?! Maar heel goed dat je je doelstelling hebt veranderen. Probeer te genieten van de mooir dingen die er zijn en creëer ze anders zelf, bijvoorbeeld door die ene glimlach op dat gezichtje te toveren -
03 November 2014 - 19:21
Ineke Van De Walle:
wat een prachtig verhaal niet te begrijpen dat er landen zijn waar ze zo met patienten om gaan
als er geen kennis is dan is dat misschien nog te begrijpen maar zo liefdeloos met mensen omgaan is
wat wij gelukkig niet kennen
Annemiek nog een fijne tijd in dat verre land en veel sterkte groetjes Ineke van de Walle
-
03 November 2014 - 19:21
Lia Den Ouden:
Lieve Annemiek op de verjaardag van je moeder weer een mooi verslag.In ieder geval Hartelijk Gefeliciteerd.Weer een bijzonder verslag. Wat een verschil met hier,ongelofelijk.Wat een ervaringen,dan ben je inderdaad dankbaar dat je wiegje hier heeft gestaan.Wat een lef bij de krokodillen,je zit er zo dichtbij.Over twee dagen vier jij je verjaardag wel een eind van huis. Maar ik ben er van overtuigd dat ze je daar niet vergeten,wij hier tenminste niet.Je doet heel mooi en goed werk daar,al krijg jezelf de indruk dat het anders kan maar het is niet anders.Lieve Annemiek ik kijk naar je volgende bericht uit. Trouwens je nieuwe uniform en mooie jurk staan je goed.
Liefs Lia -
03 November 2014 - 19:47
Daisy:
Lieve verweg vriendin!
Wat een leuke fotos! Vooral die van de jurken! Superleuk!
Die krokodil! Pff zweet staat al bijna op me rug als ik alleen de foto zie!
Goed dat je nu op de kinderafdeling sta! Ze hebben je daar nodig en wat zullen alle kindjes blij zijn dat jij hun zuster bent! Al kom je dan verschrikkelijke dingen tegen er zullen ook hele mooie momenten komen.
Dikkeknuffelkus!
-
03 November 2014 - 20:58
Karlijn:
De kindjes in het ziekenhuis boffen maar dat lieve blanke mevrouw Annemiek er nu is!! x
-
03 November 2014 - 21:16
Corry De Vos:
De 7 Werken van barmhartigheid, we zijn er een vol jaar mee bezig geweest in de Basiliek.
Jij bent met de praktijk bezig en houdt je kranig, vast niet gemakkelijk.
Maar ik sluit me bij Karlijn aan, ze boffen daar met Annemiek Dirven!!!
Alle goeds, Corry
-
04 November 2014 - 02:11
Kelly :
Oww Annemiek, wat een verhaal weer, heftig!
Supergoed dat jij daar bent, en nu helemaal op de kinderafdeling, wat een verschillen.. Niet voor te stellen!
Fijne leerzame tijd en blijf je kennis delen!
X Kelly -
04 November 2014 - 19:16
Oma Dirven:
Annemiek Wat een verhaal Maar jij kunt ze nog veel leren van hetgeen wat je in de
opleiding hebt geleerd
aller eerst van Harte Gefeliciteerd met je 24 ste verjaardag
Dat je nog heel lang Kinderverpleegkundige mag zjin
Ik ben trots op je
Heel veel liefs OMA -
04 November 2014 - 19:46
Mirjam:
Ben heel erg trots op jou Annemiek.
Emotioneel heel erg zwaar, maar deze ervaringen gaan allemaal je rugzak in.
Probeer ook te genieten, maar volgens mij lukt dat wel.
Liefs, Mirjam -
04 November 2014 - 20:05
André:
Annemiek, je beschrijft ervaringen die ons westerlingen door de ziel snijden.
Drama's, vooral omdat je heel goed beseft dat jullie voortreffelijke werk slechts een druppel is op
de bekende plaat. Jullie "witneuzen" kunnen het niveau van de zorg daar niet blijvend naar een hoger niveau tillen, hoe graag je dat ook zou willen.
Heel goed dat je ook tijd neemt voor een stuk ontspanning; dat je het ook van je af kunt
schrijven in je verslagen.
Respect voor een jonge vrouw die zó sterk in haar schoenen staat!
Groetjes. André -
04 November 2014 - 21:44
Annemarie J:
Heftige verhalen zeg over de zorg daar..respect hoe je ermee omgaat!! Heerlijk dat je in het weekend even kan ontspannen!! Groetjes xx -
04 November 2014 - 22:00
Raphaelle:
Waaaah annemiek! Die foto met die krokodil! My god! Ik krijg er hier al de rillingen van! Hahaha
Jij bikkel je hebt het nog gedaan ook! :p
Maar wat een erge verhalen zeg.. pfff Wel superfijn dat jij nog een lach bij die kindjes op hun gezicht kan toveren!
Ik zat de foto's te kijken en los van de verwondingen die ze al hebben schrok ik toch ook enorm van hoe ontzettend dun de kindjes zijn. En dan ook nog helemaal onder de brandwonden echt zielig :(
Ook echt ongelooflijk van die baby die gewoon al 2 dagen geen voeding heeft gehad.. hoe gaat het daar nu mee?
En je zusterpakje is echt superleuk!! Je straalt helemaal op de foto! :)
Hier is het nog een kleine 2 uurtjes voordat je in Nederland jarig bent! Dus bijnaaaa 24!
Morgen skypen we mop! En vergeet vooral niet je kaart eindelijk open te maken! :D
Dikke kus Raphaelle! -
05 November 2014 - 11:21
Wilma Sep:
Hallo Annemiek
Wat een verslag weer. Met tranen in mijn ogen heb ik zitten lezen.
Wat een verschil met de zorg hier. Ik heb grote bewondering voor de manier hoe jij met het leven daar omgaat.
Het is mooi om te zien, hoe het leed van deze kleintjes jou raakt en je daarnaast toch je werk probeert te doen.
Ik kan me vorstellen dat zitten op een krokodil best spannend was.
Ik had het vast niet gedaan.
Heerlijk om te zien dat je naast je werk ook tijd overhoudt voor ontspanning.
Bedankt voor de foto's heb je toch een beeld hoe het daar is.
Snap wel wat je bedoeld dat je in Nederland geboren bent.
Liefs en een dikke zoen van alle Sepkes uit Wouw.
Groetjes oom Toon en Tante Wilma -
05 November 2014 - 18:33
Ria V Eijk:
Hou Annemiek
Allereerst gefeliciteerd met je verjaardag begreep dat je die van de week fiert. Wat een indrukwekkende verhalen en heftige ervaringen. Dat je als ouders genoodzaakt bent je overleden kindje zo mee naar huis te nemen. Het is oneerlijk verdeelt. Maar wat goed dat je nu toch bij kinderen werkt. Al die dingen die je nu meemaakt het zal je voor goed bij blijven denk ik. Maar met jou gulle lach en je positieve instelling zul je zeker heel veel voor de kinderen kunnen betekenen dat weet ik zeker. Hou vol en probeer ook te genieten.
Groetjes Ria -
05 November 2014 - 19:35
Mirian Keetelaar:
Hoi Annemiek,
Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag! Ik ben benieuwd naar je verhalen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel achter loop. Maar daar krijg ik nu meer tijd voor.
Sterkte met je werk daar!
Groetjes, Mirian -
06 November 2014 - 10:26
Tante Lianne:
Hallo Annemiek
Gefeliciteerd nog, dit was vast een gedenkwaardige verjaardag. Hou het beeld van de sterrenhemel vast. Je leert veel daar en leren is meestal leuk, maar doet soms ook pijn.
groetjes Tante Lianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
