Sliminga, how are you?
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
12 September 2014 | Ghana, Tamale
Sliminga, sliminga, sliminga how are you? Dat is wat de kinderen in de dorpen en op de straten tegen me roepen. Witte dame, hoe gaat het met je? En de reactie van de kinderen als ik terug roep is fantastisch, ze schateren het uit van het lachen en roepen en zwaaien nog enthousiaster. Dat is een geluksmomentje die ik elke morgen en middag mee maak en waar ik ook erg naar uitkijk iedere dag. De mensen zijn heel erg vriendelijk en groeten altijd. Dat is echt een fijn begin van je dag.
Deze week heb ik voor het eerst mijn was gedaan. Ik heb thuis een prachtig, handig en goede machine die het voor me doet. Hier daar in tegen zijn het mijn eigen handen die de klus moeten klaren. Wassen zoals mijn voorouders dat nog gedaan hebben. Wat een ervaring!
Gelukkig was Sandra zo lief om me te helpen en het voor te doen. Tijdens het typen van dit verhaal voel ik mijn armen en polsen nog steeds heel goed. Ik heb dus totaal geen goed getrainde armen en polsen. Maar na deze 6 maanden zal dat wel anders zijn. Het wassen is niet moeilijk, het duurt alleen gewoon wat langer dan ik zou willen en ik moet wat meer geduld krijgen. Oefening baart kunst. Iedereen wast zijn eigen kleding thuis, dus de papa zijn eigen kleding, de kinderen de eigen kleding en de moeder ook. Maar die laat toch soms wel iemand komen die het voor haar doet. Misschien dat ik haar ook wel eens kan bellen
Van de week ben ik ook voor het eerst naar de kerk geweest, en dat heb ik geweten. Je raad nooit hoelang ik daar geweest ben? Soms vind ik de mis in de Basiliek al wat aan de lange kant en dan duurt het 1,5 uur. Nou ik heb het doorstaan, 5,5 uur aan één stuk door!! Als er nu geen plekje in de hemel voor mij vrij is weet ik het ook niet meer! Ik wilde naar de kerk gaan en dat op een Ghanese manier beleven. In het gezin waar ik verblijf gaat de vader niet naar de kerk, daar kom ik later nog wel op terug waarom. De dochter Sandra gaat naar een andere kerk dan mama Ireen, Pearl en Jojo. Vrijdag avond ben ik dus vol goede moed samen met mama Ireen de taxi in gestapt onderweg naar de kerk, totaal geen idee van hoe en wat. Toen ik aankwam was het niet erg druk maar leek er geluid uit de kerk te komen voor wel 100 mensen. Bij het woord kerk heb je een bepaald beeld in je hoofd, vergeet dat beeld maar want het is eigenlijk gewoon een loods.
Ik werd halverwege ergens op een stoel neergezet en mama Ireen was er meteen vandoor. Het was een preek avond. Ik was de enige die op een stoel zat want de rest van de mensen wandelde rond in de kerk. En tijdens dat wandelen deden ze van alles.. wil je klappen, dan klap je in je handen, wil je op je knieën zitten, dan ga je op je knieën zitten, er waren mensen die uren lang geijsbeerd hebben door de kerk maar ook zwaaiden met hun armen en hardop schreeuwde waar je bang van word. Het schreeuwen is eigenlijk niet nodig want ze gebruiken een microfoon, maar ondanks dat hulpmiddel willen ze nog steeds schreeuwen en nog een schreeuwen. Daarom gaat de vader in het gezin ook niet naar de kerk, ik geef ‘m groot gelijk.
Je kan je dus wel voorstellen hoe ik me in het midden van dit alles totaal niet op mijn gemak voelde. Ik werd uit mijn stoel gehaald om vooral mee te dansen en rond te lopen. Ik heb maar braaf meegedaan en me van m’n goede flexibele kant laten zien en net gedaan of ik snapte wat ik deed. Het werkte want ze vonden het geweldig wat ik deed.
Natuurlijk kon mijn aanwezigheid niet onopgemerkt blijven, nee tuurlijk niet. Er komt niet zo vaak een blanke in deze kerk en zeker geen die zo ‘goed’ meedoet. Ik was dus aan de beurt toen de pastor ‘iets van bovenaf doorkreeg’. Echt iets voor mij…. Ik kreeg het al spaans benauwd toen hij op me af kwam lopen en in het Ghanees tegen me begon te praten, wat ik natuurlijk niet snapte. Mama Ireen kwam er gelukkig bijstaan en de pastor vertaalde het voor me: hij zag heel veel kinderen om me heen. Oke laten we even eerlijk zijn.. komen niet alle vrijwilligers (lees blanke mensen) niet naar Afrika om met die lieve schattige donkere kindjes te knuffelen?? Het klopte dus wat hij zij.. een openbaring voor de rest van de kerk wat werd gevolgd door een daverend applaus. Hoe kon hij dat weten? Ik moest mijn handpalmen openen en kreeg olijfolie over mijn handen gegoten. De pastor heeft mijn handen helemaal ingesmeerd en daarna heel hard in geknepen en vroeg daarna of ‘the vibration’ voelde? Euhhh jaa, want je knijpt heeeeeeel hard. Maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd, ik zei braaf, ja en amen! Maar dat was nog niet alles, hij zag dat Satan de duivel bij mij was, in een kind die ik vast zou hebben. Waarrempel krijgen we dat ook nog! Dus die heeft hij ook nog even verjaagd en nu kan ik rustig aan de slag gaan en werken met kinderen, is dat niet fijn!? Ik was meer dan opgelucht toen hij aanstalten maakte om weg te gaan en dit ook daadwerkelijk deed.
Nu zul je denken dat ik meer dan genoeg kerk gezien had maar ik kon er geen genoeg van krijgen. De volgende dag vroegen Pearl en Jojo of ik mee ging naar de repetitie. Ik wilde hier best mee naar toe als het maar niet zo lang duurde. Het zou maar 2,5 uur duren.. Ja dus mooi niet. Ik heb dus weer 3,5 uur in die kerk gezeten en geluisterd naar de repetitie. Het was een mooi gospel nummer dus het was goed uit te houden. Het was alleen niet altijd even zuiver dus dat was wel jammer.
Ik was eigenlijk van plan om zondagmorgen naar een andere kerk dienst te gaan en op deze manier zo veel mogelijk verschillende diensten bij te wonen. Maar omdat ik bij de repetitie was geweest moest ik natuurlijk ook naar de uitvoering komen kijken. Waarom ook niet, het zal vast niet zo erg zijn als de vrijdagavond toch? Nou ik was er netjes om 8 uur en volgens mama Ireen was de dienst om 10 uur afgelopen. Je voelt het al aankomen he? Dat werd dus mooi geen 10 uur. Pas om 12 uur vond de pastor het genoeg en breide hij er een eind aan, voor hij me eerst nog naar voren had geroepen met alle andere nieuwe kerkgangers en een inschrijfformulier en een sticker van de kerk in m’n handen gedrukt had. De kerkdienst zat weer vol met schreeuwen, schreeuwen en nog meer schreeuwen. Die sticker en het inschrijfformulier zijn gelijk in mijn tas verdwenen gelijk en er niet uitgekomen voor ik thuis was. Ik wilde dolgraag naar huis omdat ik best honger had en het eigenlijk wel gehad had met deze kerk. Maar ik moest nog even een handje geven aan de pastor en hem bedanken. En of alles nog niet genoeg was vroeg de pastor ook nog of ik getrouwd was. Stom dat ik eerlijk antwoord gaf en nee zei, want nu heeft de man een nieuwe missie: het vinden van een man uit Ghana voor deze blanke dame. Ik durf niet meer terug naar die kerk!
Al met al was me dat het weekendje wel. Ik heb het overleefd maar hoop niet op herhaling.
Na het weekend was het dan eindelijk zo ver.. werken in de kliniek. Daar ben ik ten slotte toch wel voor gekomen, is het niet? Ik vond het zo spannend dat ik erg slecht sliep die nacht van te voren en al ruim voor de wekker wakker was. Nu is het hier om 6 uur al licht dus echt uitslapen zit er niet in als je gordijnen hebt die praktisch al het licht doorlaten. Het enige voordeel daarvan is, is dat ik me nooit zal verslapen! Na een goed ontbijtje kon ik op pad. Ik neem niet de hoofdweg naar de kliniek maar een weggetje binnendoor die me het dagelijkse leven van Ghana laat zien. Denk aan van die lemen hutjes, geitjes en kippen die rond scharrelen, spelende kinderen, vrouwen die op houtvuur eten aan het bereiden zijn en vrouwen die de meest zware schalen en manden op het hoofd dragen en dan ook nog een baby op de rug mee dragen, dat is Afrika. Ik loop er zo’n 15 minuten op, op mijn westerse tempo en 25 minuten als ik me op mijn Afrikaanse tempo aanpas. Ik was dus veelte vroeg in de kliniek. Een eigenschap die ik toch niet ga afleren maar stront vervelend in Afrika is omdat ik altijd de gene ben en zal zijn die moet wachten op andere. Maar goed, dat zal ook wel gaan wennen.
Ik was er dus om 7.50, dat mijn dienst om 8 uur zou beginnen. Ik moest op zoek naar mister Yussif die me die dag mee zou nemen in de OPD (Outside Patiënts Department, soort van SEH/spreekuur) en me zou inwerken. Nou Yussif kwam pas om 9 uur en ik zag dat pas om 9.15 uur dus die hele tijd heb ik zitten wachten in de OPD en vooral veel gekeken en niks gezegd. Het is in de ochtend een drukte van belang en mensen willen allemaal tegelijk geholpen worden. Aah een vergelijking met Nederland, haha dat is fijn! In de OPD krijgen de mensen een dossier met de naam er op en worden de vitale opname controles gedaan. Bij de volwassenen zijn dat de temperatuur, het gewicht en de bloeddruk en bij de kinderen is dat de temperatuur en het gewicht. Er worden dus helemaal geen bloeddrukken bij kinderen gedaan en er wordt dus ook geen pols gemeten. De verschillen stapelen zich op in mijn hoofd en ik probeer alles een plekje te geven en vooral alles op te slaan. Yussif bleef de controles doen en wees mij terug naar mijn stoel waar ik al ruim een uur gezeten had en langzaam aan werd ik opgemerkt en kon ik ook wel patiënten dossiers gaan schrijven. Het schrijven van een naam, adres en leeftijd is op zich niet moeilijk, maar wel als je de taal niet spreekt en dus geen idee hebt of het nou om een O, een U of een A gaat.
Het zien en mee maken van het gebeuren in de OPD is leerzaam. Het is een ander systeem die ze hanteren in Nederland, er is zeg maar geen echt systeem. Er is ook niet echt een opening en sluitingstijd, het verschilt per dag en het hangt erg van het weer af. Als het regent is het namelijk niet druk maar dan kun je er al op voorbereid zijn dat het de dag daarna enorm druk zal zijn. De dossiers liggen verspreid over de hele kliniek en iedereen kan er bij, er is dus geen sprake van privacy gevoelige informatie..
Mijn eerste dag heb ik dus doorgebracht aan de tafel in de OPD en een beetje meegeschreven en gekeken. Verder ben ik een kijkje gaan nemen op de verpleegzalen en in de verpleegpost.
De kliniek is alles behalve het Franciscus in Roosendaal, het Lievensberg in Bergen op Zoom en het Sophia in Rotterdam. Ik verwachtte dat natuurlijk al wel, maar het echte besef komt pas als ik het echt zie en ervaar. De normaalste dingen, protocollaire handelingen en denkwijze, zijn hier niet echt aan de orde. Er zijn dus al veel dingen waar ik van denk, ‘euhh moet dit niet anders? Of is dit wel veilig?’ Maar dat zijn mijn westerse hersenen Annemiek, ik moet nu gaan denken met mijn Afrikaanse hersenen. En dat vergt veel tijd en energie. Er zijn al verschillende momenten geweest dat ik bijna van de denkbeeldige stoel viel. Ik geef je een voorbeeld; leeftijd doet er niet toe in Afrika, of laat ik het zo zeggen de verjaardagen worden hier niet gevierd. Het is dus de normaalste zaak dat men de leeftijd niet weet. Op de ID kaart die ze bij zich hebben staat dus ook 9 van de 10 keer een verkeerde geboortedatum, omdat ze gewoon weg niet weten wanneer ze geboren zijn.
Toen ik op dag 2 in de kliniek plaats nam bij Emmanuel, de physician assistant (gespecialiseerd verpleegkundige) en ik mee mocht kijken en actief mee mocht helpen met het spreekuur kreeg ik een patiënten dossier in mijn handen van een vrouw van 38. Toen die vrouw in kwestie de kamer binnen kwam was er niemand die in de categorie vrouw van 38 viel. Het was eerder 83! Maar het maakt wel degelijk verschil uit in klachten, verschijnselen en behandeling natuurlijk. Maar het is ook het geval bij jonge kinderen, 3 of misschien 5 jaar.. kijk maar. Dat is dus iets wat ik totaal niet gewend ben en waar ik me iedere keer weer om verbaas. Gelijk ook al een beetje een onderbuik gevoel dat mijn verjaardag dus ook niet echt gevierd gaat worden hier..
Het controleren met een 2e persoon van de medicatie is hier ook overbodig en nergens wordt er iets afgetekend. Daarnaast is het dragen van handschoenen en een uniform hier ook niet echt nodig blijkbaar want alleen de verpleegkundigen in opleiding dragen een uniform. De gediplomeerde verpleegkundigen werken dus gewoon in de alle daagse kleding. De tijd die ik in het Sophia gewerkt heb hing er zelfs een soort van boete op het niet correct dragen van je uniform en hier hebben ze niet eens uniformen aan. Maar nogmaals Annemiek, denk Afrikaans, oh ja..
Toen ik afgelopen donderdag weer aan een nieuwe werkdag startte in de kliniek was ik uiteraard weer te vroeg (lees op tijd). De OPD begon langzaam aan vol te lopen en steeds meer mensen werden ongeduldiger. Meestal is er vanaf 8 uur een physician assistant aanwezig die de consulten doet, maar die dag liet die wat langer op zich wachten. Pas om 10.30 uur arriveerde Adam, de physician assistant, na nog even op zijn gemak de kliniek rond gestruind te hebben. Die 60 mensen die zich inmiddels in de OPD hadden verzameld voelde hij totaal niet als werk druk.. ben je mal! Na een stevige handdruk waren we van start, de ene malaria opname na de andere. De meeste gevallen zie je bij de kinderen onder de 5 jaar omdat daar het immuunsysteem nog niet optimaal functioneert. Ik smelt regelmatig weg als die lieve gezichtjes mij vol verbazing aankijken, veel van hen hebben nog nooit een blanke gezien. Naast de vele malaria gevallen zijn er ook vrouwen die ‘nietsvermoedend’ naar de kliniek komen en erachter komen dat ze zwanger zijn; ‘Ja dokter ik ben zo misselijk ’s morgens en moet steeds overgeven’.
Als er dan vrouwen langskomen die wel ‘gepland’ zwanger zijn geworden en je ze vraagt hoe ver ze al zijn, kunnen er vele het verschil van 3 of 13 weken niet maken.. Dit verschil is voor de medicatie die de vrouwen nodig hebben omdat ze allemaal met klachten van malaria binnen komen, wel erg van belang. Er is namelijk verschil in medicatie voor de verschillende trimesters binnen de zwangerschap.
Van de week was er ook een moeder met een autistisch kind van 6 jaar die langs kwam met malaria klachten. Echter viel het mij en Adam op dat hij nog geen woord sprak. Ik schrok eerst even van de uitbarsting van Adam naar die moeder toe maar later kon ik hem niet anders dan gelijk geven. De school die voor deze jongen geschikt is, is vrijwel gratis en praktisch naast zijn huis. Waarom zijn moeder hem die mogelijkheid dus ontnam was mij en Adam een grote vraag.
Zo als je al kan verwachten heb ik vol ongeloof deze afgelopen dagen in de consulten kamer gezeten, de ene verbazing na de andere proberen te verwerken. Ik kan er over blijven schrijven. Soms waren de dagen zo lang dat de rest van verpleging in de OPD al naar huis was en ik met de physician assistant nog de laatste consulten zat uit te werken.. een eerste week had ik me iets anders voorgesteld maar ook die heb ik overleefd! Het komen wanneer iedereen maar wil is een gewoonte in Ghana en zo gaat het dus in de kliniek, iets wat we ons niet voor kunnen stellen in Nederland, daar moet je echter tussen 8 en 10 bellen naar je huisarts en een afspraak maken.
Aankomende maandag ga ik beginnen op de ‘Ward’. De zalen waar de patiënten worden opgenomen. Van de week ben ik af en toe al eens gaan kijken en dan vindt je me uiteraard op de zaal waar de kinderen liggen. Ik heb al gezien dat de verpleegkundigen hier zelf de infusen prikken dus er ligt een mooie uitdaging voor mij hier. Want elke verpleegkundige onder ons weet dat het prikken van een kind niet het makkelijkste is, maar het prikken van een kind met een donkere huid waar je de bloedvaten niet zo makkelijk ziet als bij een blank kind, is nog een grotere uitdaging!
We zullen zien!
Liefs Annemiek
Oh ja, super leuk dat jullie allemaal reageren, tijdens de moeilijke momenten sleept me dat er doorheen!! Dank jullie wel:)
Deze week heb ik voor het eerst mijn was gedaan. Ik heb thuis een prachtig, handig en goede machine die het voor me doet. Hier daar in tegen zijn het mijn eigen handen die de klus moeten klaren. Wassen zoals mijn voorouders dat nog gedaan hebben. Wat een ervaring!
Gelukkig was Sandra zo lief om me te helpen en het voor te doen. Tijdens het typen van dit verhaal voel ik mijn armen en polsen nog steeds heel goed. Ik heb dus totaal geen goed getrainde armen en polsen. Maar na deze 6 maanden zal dat wel anders zijn. Het wassen is niet moeilijk, het duurt alleen gewoon wat langer dan ik zou willen en ik moet wat meer geduld krijgen. Oefening baart kunst. Iedereen wast zijn eigen kleding thuis, dus de papa zijn eigen kleding, de kinderen de eigen kleding en de moeder ook. Maar die laat toch soms wel iemand komen die het voor haar doet. Misschien dat ik haar ook wel eens kan bellen
Van de week ben ik ook voor het eerst naar de kerk geweest, en dat heb ik geweten. Je raad nooit hoelang ik daar geweest ben? Soms vind ik de mis in de Basiliek al wat aan de lange kant en dan duurt het 1,5 uur. Nou ik heb het doorstaan, 5,5 uur aan één stuk door!! Als er nu geen plekje in de hemel voor mij vrij is weet ik het ook niet meer! Ik wilde naar de kerk gaan en dat op een Ghanese manier beleven. In het gezin waar ik verblijf gaat de vader niet naar de kerk, daar kom ik later nog wel op terug waarom. De dochter Sandra gaat naar een andere kerk dan mama Ireen, Pearl en Jojo. Vrijdag avond ben ik dus vol goede moed samen met mama Ireen de taxi in gestapt onderweg naar de kerk, totaal geen idee van hoe en wat. Toen ik aankwam was het niet erg druk maar leek er geluid uit de kerk te komen voor wel 100 mensen. Bij het woord kerk heb je een bepaald beeld in je hoofd, vergeet dat beeld maar want het is eigenlijk gewoon een loods.
Ik werd halverwege ergens op een stoel neergezet en mama Ireen was er meteen vandoor. Het was een preek avond. Ik was de enige die op een stoel zat want de rest van de mensen wandelde rond in de kerk. En tijdens dat wandelen deden ze van alles.. wil je klappen, dan klap je in je handen, wil je op je knieën zitten, dan ga je op je knieën zitten, er waren mensen die uren lang geijsbeerd hebben door de kerk maar ook zwaaiden met hun armen en hardop schreeuwde waar je bang van word. Het schreeuwen is eigenlijk niet nodig want ze gebruiken een microfoon, maar ondanks dat hulpmiddel willen ze nog steeds schreeuwen en nog een schreeuwen. Daarom gaat de vader in het gezin ook niet naar de kerk, ik geef ‘m groot gelijk.
Je kan je dus wel voorstellen hoe ik me in het midden van dit alles totaal niet op mijn gemak voelde. Ik werd uit mijn stoel gehaald om vooral mee te dansen en rond te lopen. Ik heb maar braaf meegedaan en me van m’n goede flexibele kant laten zien en net gedaan of ik snapte wat ik deed. Het werkte want ze vonden het geweldig wat ik deed.
Natuurlijk kon mijn aanwezigheid niet onopgemerkt blijven, nee tuurlijk niet. Er komt niet zo vaak een blanke in deze kerk en zeker geen die zo ‘goed’ meedoet. Ik was dus aan de beurt toen de pastor ‘iets van bovenaf doorkreeg’. Echt iets voor mij…. Ik kreeg het al spaans benauwd toen hij op me af kwam lopen en in het Ghanees tegen me begon te praten, wat ik natuurlijk niet snapte. Mama Ireen kwam er gelukkig bijstaan en de pastor vertaalde het voor me: hij zag heel veel kinderen om me heen. Oke laten we even eerlijk zijn.. komen niet alle vrijwilligers (lees blanke mensen) niet naar Afrika om met die lieve schattige donkere kindjes te knuffelen?? Het klopte dus wat hij zij.. een openbaring voor de rest van de kerk wat werd gevolgd door een daverend applaus. Hoe kon hij dat weten? Ik moest mijn handpalmen openen en kreeg olijfolie over mijn handen gegoten. De pastor heeft mijn handen helemaal ingesmeerd en daarna heel hard in geknepen en vroeg daarna of ‘the vibration’ voelde? Euhhh jaa, want je knijpt heeeeeeel hard. Maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd, ik zei braaf, ja en amen! Maar dat was nog niet alles, hij zag dat Satan de duivel bij mij was, in een kind die ik vast zou hebben. Waarrempel krijgen we dat ook nog! Dus die heeft hij ook nog even verjaagd en nu kan ik rustig aan de slag gaan en werken met kinderen, is dat niet fijn!? Ik was meer dan opgelucht toen hij aanstalten maakte om weg te gaan en dit ook daadwerkelijk deed.
Nu zul je denken dat ik meer dan genoeg kerk gezien had maar ik kon er geen genoeg van krijgen. De volgende dag vroegen Pearl en Jojo of ik mee ging naar de repetitie. Ik wilde hier best mee naar toe als het maar niet zo lang duurde. Het zou maar 2,5 uur duren.. Ja dus mooi niet. Ik heb dus weer 3,5 uur in die kerk gezeten en geluisterd naar de repetitie. Het was een mooi gospel nummer dus het was goed uit te houden. Het was alleen niet altijd even zuiver dus dat was wel jammer.
Ik was eigenlijk van plan om zondagmorgen naar een andere kerk dienst te gaan en op deze manier zo veel mogelijk verschillende diensten bij te wonen. Maar omdat ik bij de repetitie was geweest moest ik natuurlijk ook naar de uitvoering komen kijken. Waarom ook niet, het zal vast niet zo erg zijn als de vrijdagavond toch? Nou ik was er netjes om 8 uur en volgens mama Ireen was de dienst om 10 uur afgelopen. Je voelt het al aankomen he? Dat werd dus mooi geen 10 uur. Pas om 12 uur vond de pastor het genoeg en breide hij er een eind aan, voor hij me eerst nog naar voren had geroepen met alle andere nieuwe kerkgangers en een inschrijfformulier en een sticker van de kerk in m’n handen gedrukt had. De kerkdienst zat weer vol met schreeuwen, schreeuwen en nog meer schreeuwen. Die sticker en het inschrijfformulier zijn gelijk in mijn tas verdwenen gelijk en er niet uitgekomen voor ik thuis was. Ik wilde dolgraag naar huis omdat ik best honger had en het eigenlijk wel gehad had met deze kerk. Maar ik moest nog even een handje geven aan de pastor en hem bedanken. En of alles nog niet genoeg was vroeg de pastor ook nog of ik getrouwd was. Stom dat ik eerlijk antwoord gaf en nee zei, want nu heeft de man een nieuwe missie: het vinden van een man uit Ghana voor deze blanke dame. Ik durf niet meer terug naar die kerk!
Al met al was me dat het weekendje wel. Ik heb het overleefd maar hoop niet op herhaling.
Na het weekend was het dan eindelijk zo ver.. werken in de kliniek. Daar ben ik ten slotte toch wel voor gekomen, is het niet? Ik vond het zo spannend dat ik erg slecht sliep die nacht van te voren en al ruim voor de wekker wakker was. Nu is het hier om 6 uur al licht dus echt uitslapen zit er niet in als je gordijnen hebt die praktisch al het licht doorlaten. Het enige voordeel daarvan is, is dat ik me nooit zal verslapen! Na een goed ontbijtje kon ik op pad. Ik neem niet de hoofdweg naar de kliniek maar een weggetje binnendoor die me het dagelijkse leven van Ghana laat zien. Denk aan van die lemen hutjes, geitjes en kippen die rond scharrelen, spelende kinderen, vrouwen die op houtvuur eten aan het bereiden zijn en vrouwen die de meest zware schalen en manden op het hoofd dragen en dan ook nog een baby op de rug mee dragen, dat is Afrika. Ik loop er zo’n 15 minuten op, op mijn westerse tempo en 25 minuten als ik me op mijn Afrikaanse tempo aanpas. Ik was dus veelte vroeg in de kliniek. Een eigenschap die ik toch niet ga afleren maar stront vervelend in Afrika is omdat ik altijd de gene ben en zal zijn die moet wachten op andere. Maar goed, dat zal ook wel gaan wennen.
Ik was er dus om 7.50, dat mijn dienst om 8 uur zou beginnen. Ik moest op zoek naar mister Yussif die me die dag mee zou nemen in de OPD (Outside Patiënts Department, soort van SEH/spreekuur) en me zou inwerken. Nou Yussif kwam pas om 9 uur en ik zag dat pas om 9.15 uur dus die hele tijd heb ik zitten wachten in de OPD en vooral veel gekeken en niks gezegd. Het is in de ochtend een drukte van belang en mensen willen allemaal tegelijk geholpen worden. Aah een vergelijking met Nederland, haha dat is fijn! In de OPD krijgen de mensen een dossier met de naam er op en worden de vitale opname controles gedaan. Bij de volwassenen zijn dat de temperatuur, het gewicht en de bloeddruk en bij de kinderen is dat de temperatuur en het gewicht. Er worden dus helemaal geen bloeddrukken bij kinderen gedaan en er wordt dus ook geen pols gemeten. De verschillen stapelen zich op in mijn hoofd en ik probeer alles een plekje te geven en vooral alles op te slaan. Yussif bleef de controles doen en wees mij terug naar mijn stoel waar ik al ruim een uur gezeten had en langzaam aan werd ik opgemerkt en kon ik ook wel patiënten dossiers gaan schrijven. Het schrijven van een naam, adres en leeftijd is op zich niet moeilijk, maar wel als je de taal niet spreekt en dus geen idee hebt of het nou om een O, een U of een A gaat.
Het zien en mee maken van het gebeuren in de OPD is leerzaam. Het is een ander systeem die ze hanteren in Nederland, er is zeg maar geen echt systeem. Er is ook niet echt een opening en sluitingstijd, het verschilt per dag en het hangt erg van het weer af. Als het regent is het namelijk niet druk maar dan kun je er al op voorbereid zijn dat het de dag daarna enorm druk zal zijn. De dossiers liggen verspreid over de hele kliniek en iedereen kan er bij, er is dus geen sprake van privacy gevoelige informatie..
Mijn eerste dag heb ik dus doorgebracht aan de tafel in de OPD en een beetje meegeschreven en gekeken. Verder ben ik een kijkje gaan nemen op de verpleegzalen en in de verpleegpost.
De kliniek is alles behalve het Franciscus in Roosendaal, het Lievensberg in Bergen op Zoom en het Sophia in Rotterdam. Ik verwachtte dat natuurlijk al wel, maar het echte besef komt pas als ik het echt zie en ervaar. De normaalste dingen, protocollaire handelingen en denkwijze, zijn hier niet echt aan de orde. Er zijn dus al veel dingen waar ik van denk, ‘euhh moet dit niet anders? Of is dit wel veilig?’ Maar dat zijn mijn westerse hersenen Annemiek, ik moet nu gaan denken met mijn Afrikaanse hersenen. En dat vergt veel tijd en energie. Er zijn al verschillende momenten geweest dat ik bijna van de denkbeeldige stoel viel. Ik geef je een voorbeeld; leeftijd doet er niet toe in Afrika, of laat ik het zo zeggen de verjaardagen worden hier niet gevierd. Het is dus de normaalste zaak dat men de leeftijd niet weet. Op de ID kaart die ze bij zich hebben staat dus ook 9 van de 10 keer een verkeerde geboortedatum, omdat ze gewoon weg niet weten wanneer ze geboren zijn.
Toen ik op dag 2 in de kliniek plaats nam bij Emmanuel, de physician assistant (gespecialiseerd verpleegkundige) en ik mee mocht kijken en actief mee mocht helpen met het spreekuur kreeg ik een patiënten dossier in mijn handen van een vrouw van 38. Toen die vrouw in kwestie de kamer binnen kwam was er niemand die in de categorie vrouw van 38 viel. Het was eerder 83! Maar het maakt wel degelijk verschil uit in klachten, verschijnselen en behandeling natuurlijk. Maar het is ook het geval bij jonge kinderen, 3 of misschien 5 jaar.. kijk maar. Dat is dus iets wat ik totaal niet gewend ben en waar ik me iedere keer weer om verbaas. Gelijk ook al een beetje een onderbuik gevoel dat mijn verjaardag dus ook niet echt gevierd gaat worden hier..
Het controleren met een 2e persoon van de medicatie is hier ook overbodig en nergens wordt er iets afgetekend. Daarnaast is het dragen van handschoenen en een uniform hier ook niet echt nodig blijkbaar want alleen de verpleegkundigen in opleiding dragen een uniform. De gediplomeerde verpleegkundigen werken dus gewoon in de alle daagse kleding. De tijd die ik in het Sophia gewerkt heb hing er zelfs een soort van boete op het niet correct dragen van je uniform en hier hebben ze niet eens uniformen aan. Maar nogmaals Annemiek, denk Afrikaans, oh ja..
Toen ik afgelopen donderdag weer aan een nieuwe werkdag startte in de kliniek was ik uiteraard weer te vroeg (lees op tijd). De OPD begon langzaam aan vol te lopen en steeds meer mensen werden ongeduldiger. Meestal is er vanaf 8 uur een physician assistant aanwezig die de consulten doet, maar die dag liet die wat langer op zich wachten. Pas om 10.30 uur arriveerde Adam, de physician assistant, na nog even op zijn gemak de kliniek rond gestruind te hebben. Die 60 mensen die zich inmiddels in de OPD hadden verzameld voelde hij totaal niet als werk druk.. ben je mal! Na een stevige handdruk waren we van start, de ene malaria opname na de andere. De meeste gevallen zie je bij de kinderen onder de 5 jaar omdat daar het immuunsysteem nog niet optimaal functioneert. Ik smelt regelmatig weg als die lieve gezichtjes mij vol verbazing aankijken, veel van hen hebben nog nooit een blanke gezien. Naast de vele malaria gevallen zijn er ook vrouwen die ‘nietsvermoedend’ naar de kliniek komen en erachter komen dat ze zwanger zijn; ‘Ja dokter ik ben zo misselijk ’s morgens en moet steeds overgeven’.
Als er dan vrouwen langskomen die wel ‘gepland’ zwanger zijn geworden en je ze vraagt hoe ver ze al zijn, kunnen er vele het verschil van 3 of 13 weken niet maken.. Dit verschil is voor de medicatie die de vrouwen nodig hebben omdat ze allemaal met klachten van malaria binnen komen, wel erg van belang. Er is namelijk verschil in medicatie voor de verschillende trimesters binnen de zwangerschap.
Van de week was er ook een moeder met een autistisch kind van 6 jaar die langs kwam met malaria klachten. Echter viel het mij en Adam op dat hij nog geen woord sprak. Ik schrok eerst even van de uitbarsting van Adam naar die moeder toe maar later kon ik hem niet anders dan gelijk geven. De school die voor deze jongen geschikt is, is vrijwel gratis en praktisch naast zijn huis. Waarom zijn moeder hem die mogelijkheid dus ontnam was mij en Adam een grote vraag.
Zo als je al kan verwachten heb ik vol ongeloof deze afgelopen dagen in de consulten kamer gezeten, de ene verbazing na de andere proberen te verwerken. Ik kan er over blijven schrijven. Soms waren de dagen zo lang dat de rest van verpleging in de OPD al naar huis was en ik met de physician assistant nog de laatste consulten zat uit te werken.. een eerste week had ik me iets anders voorgesteld maar ook die heb ik overleefd! Het komen wanneer iedereen maar wil is een gewoonte in Ghana en zo gaat het dus in de kliniek, iets wat we ons niet voor kunnen stellen in Nederland, daar moet je echter tussen 8 en 10 bellen naar je huisarts en een afspraak maken.
Aankomende maandag ga ik beginnen op de ‘Ward’. De zalen waar de patiënten worden opgenomen. Van de week ben ik af en toe al eens gaan kijken en dan vindt je me uiteraard op de zaal waar de kinderen liggen. Ik heb al gezien dat de verpleegkundigen hier zelf de infusen prikken dus er ligt een mooie uitdaging voor mij hier. Want elke verpleegkundige onder ons weet dat het prikken van een kind niet het makkelijkste is, maar het prikken van een kind met een donkere huid waar je de bloedvaten niet zo makkelijk ziet als bij een blank kind, is nog een grotere uitdaging!
We zullen zien!
Liefs Annemiek
Oh ja, super leuk dat jullie allemaal reageren, tijdens de moeilijke momenten sleept me dat er doorheen!! Dank jullie wel:)
-
12 September 2014 - 19:35
Ineke Van De Walle:
wat een mooi en uitgebreid verslag heb je geschreven petje af
ik wens je veel sterkte en toch veel plezier want dat is toch wel heeeel bijzonder zolang in de kerk zitten ik hoop voor jou dar er ook een toilet in de buurt is
Ánnemiek sliminga het allerbeste en tot schrijfs
-
12 September 2014 - 21:09
Mirjam:
Een mooi verslag weer Annemiek. Wat een grote verschillen toch. Veel succes volgende week met het prikken in die bruine armpjes.
Hier alles oké. Julien is zijn derde en laatste vakantieweek in gegaan. Die zal volgende week wel vol verhalen thuiskomen over zijn ervaringen in zijn geboorteland.
Annemiek geniet van je ervaringen, voorzichtig en zorg goed voor je zelf.
Grtz, Mirjam
-
12 September 2014 - 21:53
Lydia:
Je bent een bikkel zeg.
-
12 September 2014 - 23:11
Piet Dirven Ulicoten:
Bedankt nichtje voor het uitvoerigeverslag.
Ik had van onze missionaris uit ulicoten ; pater fons
Al wel begrrpen dst kerkdiensten daar lang kunnen duren , maar zo lang ?
Nou veel aanpaasingsvermogen gewenst.
En had je nu toch maar meer geiten gemolken in ulicoten dan ging dat hand wassen je gemskkelijker af,
Nynke was vandaag nog bij ilona in utrecht op doorreis nar de scouting in pudenbosch .
Ze heeft folie op haar ramen geplakt tegen inkijken.
Jammer dat Frouwkje en ik pas xo laat in Utrecht waren anders hadden we Nynke nog
Wel naar oudenbosch kunnen brengen
Nou tot schrijfs en veel plezier daar
Vrgr ook namens de rest hier
Piet -
13 September 2014 - 00:16
Vera:
Oh Annemiek, wat kun je dit heerlijk beschrijven.
er begint zich bij mij in mn hoofd precies zo'n film af te spelen hoe dat dan moet gaan daar.
Meid, heel veel succes, zet 'm op en ik ben benieuwd naar je volgende verslag! -
13 September 2014 - 00:16
Vera:
Oh Annemiek, wat kun je dit heerlijk beschrijven.
er begint zich bij mij in mn hoofd precies zo'n film af te spelen hoe dat dan moet gaan daar.
Meid, heel veel succes, zet 'm op en ik ben benieuwd naar je volgende verslag! -
13 September 2014 - 13:45
Tante Lianne:
Hoi Annemiek . Je hebt nu wel meerdere aflaten verdiend. De langste mis die ik bijgewoond heb was de doop van Laura tijdens de Paaswake. De wijding van het licht duurde wel 2,5 uur. Gelukkig was er toen wel een Indonesische rijsttafel voor de familie als ik het goed heb.
Je snapt nu ook wel hoe blij ik ben met mijn wasmachine die een stand handwas heeft. Heb je nog een Wasbord nodig?. Groet tante Lianne. Ps. trakteer jezelf op een trouwring, dat advies kregen vroeger studentes in Eindhoven. Is wel effectief -
13 September 2014 - 19:17
Raf:
Weer hartstikke leuk om je verhaal weer te lezen mop!
Nu weten we nog meer de details na ons skype-avondje! ;) was leuk!!
En die kerkdiensten.. Pffff! Jij HELD!
Ben benieuwd hoe het is op die andere afdeling!
Hou ons in de hoogte! :) Heeeeel veel liefs en dikke kussen!
Xx raf -
13 September 2014 - 23:17
Manon:
Wat een mooi verhaal weer! Ik had al een hoop gehoord maar nu nog meer prachtige details!
Wat ben ik trots op je dat je dit allemaal doet!
Ga zo door! -
14 September 2014 - 16:03
Simone:
Ha Annemiek
Wat een mooi verhaal; ik zie het zo voor me. Wat zijn wij verwend hier in het westen. Wat zal jij daar veel leren! Ik vind je een bikkel! Mooie foto's van een heel andere maar ook mooie wereld. Kijk uit naar je volgende verslag :-) -
14 September 2014 - 19:14
Daisy:
Top verhaal! Succes maandag!! Ps wat ben ik blij me me wasmachine :) Dikkeknuffelkus! -
14 September 2014 - 19:33
Laury:
Waaaaah lieve Miek, wat een geweldig geschreven verhaal weer, je kunt altijd nog iets in die richting gaan doen als het zorgen je niet meer bevalt!!!
Hopelijk groeit de Afrikaanse denkwijze op een westerse snelheid in je hoofd, dan valt het over een tijdje allemaal mee ;-)
Je bent een echte topper ga zo door (met het schrijven van verhalen) dikke kusssssss -
15 September 2014 - 09:46
Anita:
Hoi lieve Annemiek
Wat maak jij in een kort tijdje weer heeeeeeel veel mee, geweldig dat we hiervan mee nogen genieten.
Echt wel iets voor jou.
Succes meid en dikke knuffels. -
16 September 2014 - 15:35
Tessie:
Super leuk om te lezen en wat herkenbaar heel veel plezier en succes nog!!! Binnen een paar weken heb je de smaak te pakken en ga je structuur zien ;) -
17 September 2014 - 10:33
Tante Annie:
Annemiek wat een mooi verslag ik geniet ervan hoe jij dit allemaal doet en zo goed verwerkt allemaal.
Heel veel succes en ik volg je hoor helemaal top.
Heel veel lieve groetjes van tante Annie -
17 September 2014 - 11:17
Mo, Tijs En Emyl :
Lieve sliminga,
Wat schrijf jij op een heerlijke wijze, recht uit je hard. We genieten ervan. Wat maak jij veel mee, petje af. Een hele mooie uitdaging. Succes met acclimatiseren en volgens mij zijn ze al heel blik dat je er bent en zo vrolijk bent.
Dikke kus van ons -
17 September 2014 - 22:12
Ria Van Eijk:
Allereerst Annemiek fijn dat het goed met je gaat. Je kunt fantastisch schrijven hoe dingen gaan en hoe je het beleefd. Ik zie het helemaal voor me en zit hier met een lach op mijn gezicht. Hoop dat jij ook kan blijven lachen en veel leert. Wat een overdreven luxe hebben wij toch . Iets wat we zeker niet genoeg waarderen -
18 September 2014 - 00:31
Annemarie (de Jonge ;)):
Hee Annemiek, wow wat een verhalen en wat een ander leven heb je daar! Respect hoor, echt gaaf! En ik denk veel aanpassingvermogen hebben;)! Hopelijk is alles oke daar en ga je aan alles een beetje wennen. Veel succes en plezier! Liefs Annemarie -
19 September 2014 - 19:03
Lian Schouwenaars:
Hahahaha! Als ik jou verhaal lees komt er een hele grote glimlach op mijn gezicht, wat is je verhaal toch ontzettend herkenbaar haha! De was doen zonder wasmachine, het nageroepen worden, in 1 woord; geweldig!
Je schrijft het ook erg leuk, ik zie het allemaal zo voor me :)
Spannend zeg die ervaringen op je werk, ben benieuwd wat je ervaringen op "de ward" zijn. Dus ik wacht met smart op je volgende verhaal.
Geniet er van meid, het is zo een geweldige belevenis! Liefs Lian -
20 September 2014 - 18:59
Samantha:
Ha annemiek,
Wat een verslag weer....erg bijzonder wat je allemaal meemaakt.
Van het ene uiterste naar het andere....telkens weer even wennen en dan ga je er weer voor!
Heel veel succes op de ward en dat prikken komt vast wel goed...zet hem op!!
-X- Samantha -
21 September 2014 - 20:52
Corry De Vos:
Hoi Annemiek.
Veel prikken, dan krijg je vanzelf de routine!! Goed voelen, niet onzeker zijn, gaat jou vast goed lukken.
Zijn er al meer mensen werkzaam vanuit de Stichting in jouw ziekenhuis, heb je al een maatje?
Pas je goed op jezelf?
Fijn om je verslagen te lezen, alle goeds, groetjes,
Corry.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
